Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.770.2016.2.HD
z 4 listopada 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 9 września 2016 r.), uzupełnionym w dniu 20 października 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 9 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.


We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadzi firmę (mikroprzedsiębiorstwo), która zatrudnia 4 osoby. Firma zajmuje się obróbką skrawaniem za pomocą CNC. Ze względu na brak specjalistów w rejonie, Wnioskodawca również pracuje fizycznie przy wykonywaniu ww. usług.

Dochody uzyskane z działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkowuje podatkiem liniowym. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W lipcu 2016 r. Wnioskodawca zakupił zegarek typu smartwatch razem z telefonem komórkowym, dla którego był dedykowany. Wydatek na zakup smartwatcha został poniesiony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koszt smartwatcha wynosi 849 zł 59 gr netto (1.045 zł brutto).

Wnioskodawca wskazuje, że pracująca maszyna frezarska typu CNC zagłusza telefon. Aparat telefoniczny – w związku z rodzajem wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy oraz sąsiedztwo ciężkich narzędzi – nie może leżeć na widocznym miejscu ze względu na możliwość jego trwałego uszkodzenia.

Według Wnioskodawcy, zakupiony przez niego zegarek wpływa na utrzymywanie stałego kontaktu z klientami. Zakup zegarka ma na celu stałe monitorowanie połączeń i wiadomości przychodzących bez ciągłego odrywania się od pracy. Natomiast dzięki bieżącemu monitorowaniu połączeń wzrasta efektywność wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy oraz ułatwia lepszy kontakt z klientami.

Usługi, które świadczy Wnioskodawca, wymagają precyzji i skupienia. Błędy, jakie Wnioskodawca może popełnić przy wykonywaniu zlecenia, to nie tylko koszt materiału powierzonego przez klientów, ale także czas Wnioskodawcy, narzędzia, etc.

Wnioskodawca świadczy usługi przeważnie na podstawie dokumentacji przedstawionej przez klienta. Stały kontakt z klientem jest zatem bardzo ważny w przypadku nanoszenia pilnych zmian w wykonywanej przez Wnioskodawcę usłudze. Ponadto, zakupiony smartwatch powoduje, że Wnioskodawca jest dostępny dla klienta z nowymi ofertami współpracy. Smartwatch umożliwia mu również selekcjonowanie połączeń przychodzących w sytuacji, gdy zajmuje się obsługą maszyny.

Oprócz monitorowania połączeń i wiadomości przychodzących, zakupiony przez Wnioskodawcę smartwatch posiada szybki dostęp do poczty e-mail, co umożliwia mu szybkie sprawdzanie wiadomości i ocenianie priorytetów w związku z wykonywaną pracą.

Wnioskodawca nie wykorzystuje smartwatcha poza działalnością gospodarczą. Kiedy Wnioskodawca nie świadczy usług – smartwatch pozostaje w firmie.

Według Wnioskodawcy przepisy BHP nie zakazują noszenia smartwatcha podczas obsługi maszyny frezarskiej.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany z zakupem zegarka typu smartwatch można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?


Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony wydatek na zakup zegarka typu smartwatch można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ wpływa on na osiągnięcie oraz zabezpieczenie większego przychodu.

Zegarek typu smartwatch ma na celu pozostanie w stałym kontakcie z klientami. Wykonywana przez Wnioskodawcę praca wymaga precyzji i skupienia. Również klienci często kontaktują z Wnioskodawcą się w celu wniesienia zmian do wykonywanych aktualnie zleceń.

Poprzez stały kontakt z klientem oraz selekcjonowanie połączeń przychodzących Wnioskodawca oszczędza czas potrzebny do zrealizowania zlecenia oraz akceptacji w czasie ewentualnych zmian. Poprzez takie działanie Wnioskodawca zyskuje zadowolenie klientów, co z kolei przekłada się na zwiększenie ilości zleceń. Szybki i bezproblemowy kontakt z wykonawcą daje klientowi poczucie bezpieczeństwa i wzbudza zaufanie, co skutkuje trwałą współpracą.

Smartwatch pozwala Wnioskodawcy skoncentrować się na wykonywanej usłudze bez stałego odrywania się od pracy w celu sprawdzenia, czy były przychodzące połączenia. Skutkuje to większą efektywnością wykonywanej pracy oraz zmniejszeniem ryzyka popełnienia ewentualnych błędów.

Według Wnioskodawcy wszystkie powyższe okoliczności wskazują, że zakupiony zegarek w wykonywanej pracy zabezpiecza źródło przychodu – zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – i może stanowić koszt uzyskania przychodów.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja ww. przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.


Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: w celu osiągnięcia przychodu, jak i zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.


Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:


  • celowość oznacza: przydatność do jakichś potrzeb, świadome zmierzanie do celu (…),
  • zabezpieczyć oznacza: zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie, zapewnienie komuś środków do życia, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary, natomiast
  • zachować oznacza: pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, uchronić przed zapomnieniem.


Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w celu efektywniejszego świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w lipcu 2016 r. Wnioskodawca zakupił zegarek typu smartwatch razem z telefonem komórkowym, dla którego był dedykowany. Wydatek na zakup smartwatcha został poniesiony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koszt smartwatcha wynosi 849 zł 59 gr netto (1.045 zł brutto). Wnioskodawca wskazuje, że pracująca maszyna frezarska typu CNC zagłusza telefon. Aparat telefoniczny – w związku z rodzajem wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy oraz sąsiedztwo ciężkich narzędzi – nie może leżeć na widocznym miejscu ze względu na możliwość jego trwałego uszkodzenia. Według Wnioskodawcy, zakupiony przez niego zegarek wpływa na utrzymywanie stałego kontaktu z klientami. Zakup zegarka ma na celu stałe monitorowanie połączeń i wiadomości przychodzących bez ciągłego odrywania się od pracy. Natomiast dzięki bieżącemu monitorowaniu połączeń wzrasta efektywność wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy oraz ułatwia lepszy kontakt z klientami. Usługi, które świadczy Wnioskodawca, wymagają precyzji i skupienia. Błędy, jakie Wnioskodawca może popełnić przy wykonywaniu zlecenia, to nie tylko koszt materiału powierzonego przez klientów, ale także czas Wnioskodawcy, narzędzia, etc. Wnioskodawca świadczy usługi przeważnie na podstawie dokumentacji przedstawionej przez klienta. Stały kontakt z klientem jest zatem bardzo ważny w przypadku nanoszenia pilnych zmian w wykonywanej przez Wnioskodawcę usłudze. Ponadto, zakupiony smartwatch powoduje, że Wnioskodawca jest dostępny dla klienta z nowymi ofertami współpracy. Smartwatch umożliwia mu również selekcjonowanie połączeń przychodzących w sytuacji, gdy zajmuje się obsługą maszyny. Oprócz monitorowania połączeń i wiadomości przychodzących, zakupiony przez Wnioskodawcę smartwatch posiada szybki dostęp do poczty e-mail, co umożliwia mu szybkie sprawdzanie wiadomości i ocenianie priorytetów w związku z wykonywaną pracą. Wnioskodawca nie wykorzystuje smartwatcha poza działalnością gospodarczą. Kiedy Wnioskodawca nie świadczy usług – smartwatch pozostaje w firmie. Według Wnioskodawcy przepisy BHP nie zakazują noszenia smartwatcha podczas obsługi maszyny frezarskiej.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz obowiązujące regulacje prawne stwierdzić należy, że istnieją podstawy, by można było mówić o związku przyczynowym między poniesionym wydatkiem a potencjalnym lub zwiększonym przychodem w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jednocześnie wydatek na zakup zegarka typu smartwatch nie jest wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. Tym samym przekłada się pośrednio na zwiększenie przychodów generowanych przez firmę Wnioskodawcy.

W tym miejscu wskazać również należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zważywszy na powyższe, wydatek poniesiony w związku zakupem zegarka typu smartwatch, spełniający przedstawione powyżej kryteria, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów – na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konieczne jest przy tym podkreślenie, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Dlatego też, wydając przedmiotową interpretację indywidualną tutejszy organ interpretacyjny dokonał wyłącznie wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego znajdujących zastosowanie w sprawie.

Należy także zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatku, jego charakteru, w szczególności jego celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowego kosztu za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku poniesionego wydatku z przychodami Wnioskodawcy.

Na mocy art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. ustawy organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 ww. ustawy).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Ponadto, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego mającego miejsce w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.


Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj