Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-691/16-2/DP
z 29 września 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2016 r. (data wpływu do BKIP w Płocku: 30 czerwca 2016 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kar umownych do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 30 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kar umownych do kosztów uzyskania przychodów.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia. Usługi te są świadczone między innymi na podstawie stałych umów zawartych z kontrahentami. Umowy te zawierają postanowienia, zgodnie z którymi wnioskodawca w określonych przypadkach będzie zobowiązany do zapłaty kar umownych na rzecz kontrahenta. Te przypadki powodujące konieczność zapłaty przez wnioskodawcę kar umownych to:

  • niestawienie się lub spóźnienie pracownika/współpracownika wnioskodawcy wykonującego w jego imieniu usługi (zwanego w dalszej części niniejszego zapytania „pracownikiem”) w miejscu świadczenia usług bądź innym miejscu wynikającym z umowy z kontrahentem,
  • stawienie się pracownika w miejscu świadczenia usług bądź innym miejscu wynikającym z umowy z kontrahentem pod wpływem alkoholu,
  • świadczenie usług przez pracownika pod wpływem alkoholu,
  • kradzież chronionego przedmiotu, lub przedmiotu w chronionym obiekcie, np. wózki sklepowe (kradzież nie przez pracownika, a przez osobę trzecią),
  • niekompletny lub nieodpowiedni ubiór pracownika w miejscu świadczenia usług bądź innym miejscu wynikającym z umowy z kontrahentem,
  • brak odpowiedniego wyposażenia w miejscu świadczenia usług bądź innym miejscu wynikającym z umowy z kontrahentem (np. brak alkomatu),
  • niewystarczająca liczba obchodów chronionego obiektu,
  • nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów kontrahenta obowiązujących w miejscu świadczenia usług bądź innym miejscu wynikającym z umowy z kontrahentem,
  • pracownik grający w gry (np. play station) lub rozmawiający przez telefon w tracie wykonywania usług ochrony,
  • samowolne opuszczenie przez pracownika miejsca świadczenia usług bądź innego miejsca wynikającego z umowy z kontrahentem,
  • pracownik zasnął w trakcie świadczenia usług ochrony,
  • brak weryfikacji klienta (np. wchodzącego na teren sklepu z plecakiem),
  • zbyt późny przyjazd grupy interwencyjnej w stosunku do czasu reakcji przewidzianego umową.


Lista zdarzeń powodujących obowiązek zapłaty kary umownej zależy od specyfiki działalności prowadzonej przez ochranianego klienta. Postanowienia dotyczące kar umownych są nierozerwalnym elementem umów zawieranych przez Wnioskodawcę z kontrahentami, a zarazem są odzwierciedleniem powszechnie stosowanej praktyki rynkowej. Takie postanowienia zawarte są niemalże w każdej umowie dotyczącej ochrony osób i mienia. Z uwagi na powyższe istnieje prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, źe bez postanowień dotyczących obowiązku zapłaty w określonych przypadkach kar umownych na rzecz kontrahenta, nawiązanie przez spółkę współpracy handlowej z kontrahentami w ogóle nie doszłoby do skutku.

W konsekwencji niejednokrotnie zdarza się, że Wnioskodawca zostaje obciążany przez swoich kontrahentów karami umownymi, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów. Zaznaczyć należy, iż zdarzenia powodujące obowiązek zapłaty kar umownych powstają pomimo podejmowanych przez wnioskodawcę działań im przeciwdziałających (kontrole pracowników pod względem trzeźwości, wyglądu, zachowania itp., szkolenia pracowników pod kontem wywiązywania się z zawartych umów). Pomimo tych podejmowanych działań, niejako statystycznie przy skali prowadzonej przez wnioskodawcę działalności, zdarzenia powodujące obowiązek zapłaty kary umownej zdarzają się. Jednocześnie należy podkreślić, iż odsetek takich zdarzeń u wnioskodawcy nie odbiega od odsetka występującego u innych podmiotów funkcjonujących na rynku ochrony.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy kary umowne uiszczone przez Wnioskodawcę z ww. tytułów wskazanych we wniosku będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów?


Zdaniem Wnioskodawcy, kary umowne uiszczone przez Wnioskodawcę z ww. tytułów wskazanych we wniosku będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.


Z brzmienia tego przepisu wynika, że za koszty uzyskania przychodów nie są uznawane kary umowne i odszkodowania z tytułu:

  • wad dostarczonych towarów;
  • wad wykonanych robót;
  • wad wykonanych usług;
  • zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;
  • zwłoki w usunięciu wad towarów;
  • zwłoki w usunięciu wad wykonania robót;
  • zwłoki w usunięciu wad wykonania usług.


Powyższy katalog ma charakter wyczerpujący co oznacza, że innego rodzaju kary umowne/ odszkodowania, nie będą wyłączone na mocy powyższego przepisu z kosztów podatkowych.


Jeśli zatem chodzi o należności wypłacane kontrahentom jako kara umowna bądź odszkodowanie z tytułu zaistnienia określonych zdarzeń przewidzianych umową, to w oparciu o powyższe można twierdzić, że wydatki z tego tytułu nie będą objęte regulacją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a zatem nie będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na mocy szczegółowego przepisu.

W celu jednakże rozstrzygnięcia, czy wydatek z tytułu kar umownych/odszkodowań innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT mógłby być uznany za koszt uzyskania przychodu, należy dokonać oceny tego wydatku pod kątem spełniania przesłanek ogólnych kosztu podatkowego określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT co oznacza, że dana kara umowna/odszkodowanie powinny być poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że obowiązek zapłaty kar umownych przez Wnioskodawcę nie jest wynikiem jego nieracjonalnych działań ani skutkiem niedołożenia przez niego należytej staranności. Wynika bowiem z przyczyn od niego niezależnych, a mianowicie czynnika ludzkiego, tj. jego pracowników. Dzieje się tak pomimo podejmowanych wysiłków o charakterze systemowym jak i doraźnym a mających przeciwdziałać tym zdarzeniom. Można więc powiedzieć, że zdarzenia te są wynikiem ziszczenia się normalnego ryzyka gospodarczego, typowego w tej branży. Wydatki z tytułu ww. kar umownych są ściśle związane z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem. Dodatkowo wskazać należy, że w związku z umowami, które przewidują tego rodzaju kary umowne, Wnioskodawca osiąga przychody z tytułu świadczonych usług.

Biorąc zatem pod uwagę istnienie związku wydatków z tytułu kar umownych z przychodami Wnioskodawcy uzyskiwanymi na podstawie zawieranych przez niego umów, a także uwzględniając okoliczność, że zastrzeżenia kar umownych z ww. tytułów w umowach dotyczących ochrony osób i mienia jest powszechnie stosowaną praktyką na rynku w tej branży, uznać należy, że wydatki z tego tytułu spełniają przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów. Dodatkowo podkreślić należy, że obowiązek zapłaty kar umownych wynika z okoliczności, które nie są wynikiem nieracjonalnego działania Wnioskodawcy czy też niedołożenia przez niego należytej staranności, lecz jest wynikiem ziszczenia się normalnego ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej w danej branży.


Jednocześnie kary umowne, których dotyczy wniosek, nie są objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, który wyłącza z katalogu kosztów uzyskania przychodów, ściśle określone rodzaje kar umownych i odszkodowań.


Wskazać przy tym należy, że pogląd potwierdzający możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań, innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, prezentują również organy skarbowe w najnowszych interpretacjach indywidualnych. Tak przykładowo stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 29 stycznia 2015 r., nr ITPB4/423-144/14/AM; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 5 stycznia 2015 r., nr. IPPB3/423-1072/14-2/PK1; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 3 marca 2015 r., nr IBPBI/2/423-1449/14/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 12 września 2014 r., nr ILPB3/423-288/14-2/KS; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 9 stycznia 2014 r. nr IPPB3/423-879/13-2/GJ.

Ww. interpretacjach wskazuje się na przyczyny wystąpienia innych okoliczności uzasadniających obowiązek zapłaty kary umownej wynikające z okoliczności niezależnych od podatnika, w szczególności nie wynikające z zaniedbań po stronie podatnika. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 16 grudnia 2014 r., nr IBPBI/2/423-1102/14/AP wskazał, że „skoro zapłata kary umownej w związku z nieterminowym wykonaniem usługi jest związana z uzyskiwanymi przez spółkę przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem jak wskazała sama spółka ma bezpośredni związek z utrzymaniem pomyślnych relacji gospodarczych z kontrahentami, a także stanowi często warunek sine qua non uzyskiwania dalszych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto nieterminowa dostawa samochodów specjalnych wynika z czynników niezależnych od spółki, takich jak: opóźnienia w otrzymanych dostawach materiałów i usług, czy potrzebnej dokumentacji, czekania na usunięcie wad przez dostawców towarów, itd., a jak wskazano w uzupełnieniu wniosku nieterminowa dostawa wynika z czynników niezależnych od spółki, to może ona wydatek w postaci kary zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. Podobnie stwierdził także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 3 marca 2015 r., nr IBPBI/2/423-1449/14/AK, wskazując, że „skoro zapłata kary umownej w związku z nieterminowym wykonaniem usługi jest związana z uzyskiwanymi przez SK przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a opóźnienie w dostawie wynikało z przyczyn od niej niezależnych tj. związane było z przerwami w dostawie prądu, to wydatek w postaci kary umownej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 updop, proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę prawa do udziału w zysku (udziału)”.


W świetle powyższego uznać zatem należy że wydatki z tytułu kar umownych, o których mowa w niniejszym wniosku będą stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu poddana została kwestia związana z możliwością zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kar umownych wynikających z umów zawartych z kontrahentami, w których Spółka zobowiązuje się świadczyć usługi ochrony mienia i osób. W umowach tych zawarte są zapisy określające zdarzenia, których zaistnienie powoduje nałożenie na Wnioskodawcę kary umownej. Zdarzenia te, które szczegółowo opisano we wniosku, są związane z niewłaściwym zachowaniem pracowników/współpracowników Wnioskodawcy, którzy odpowiedzialni są za wykonanie usług ochrony osób i mienia. Mając na uwadze przedmiot przedłożonego do wyjaśnienia zagadnienia podatkowego w pierwszej kolejności organ, zobowiązany jest odnieść się do przesłanek warunkujących uznanie określonego wydatku za koszt podatkowy, które zostały uregulowane w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, dalej; „ustawa o CIT”). Przepis ten stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z treści powyższego unormowania wynika zatem, iż dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia, z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższe wyłączenia ma niezwykle istotne znaczenie w kontekście kwalifikowania konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, albowiem przesądzenie, iż stan faktyczny/ zdarzenie przyszłe przedłożone przez podatnika wypełnia hipotezę jakiejkolwiek normy prawnej z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wyłącza w sposób definitywny możliwość badania wydatku pod kątem spełnienia przesłanek ogólnych zakreślonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane przez niego w treści wniosku kary umowne nie mieszczą się w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Ponadto Wnioskodawca twierdzi, że ponoszone wydatki powinny zostać na podstawie art. 15 ust. Ustawy o CIT uznane za koszty podatkowe, gdyż poniesione zostały w celu zachowania przychodu, a zaistniałe zdarzenia powodujące naliczenie kary umownej są niezależne od Wnioskodawcy i nie ponosi on winy za zachowania pracowników/współpracowników. Zdaniem organu podatkowego, w sytuacji przyjęcia, że opisane kary umowne nie są objęte hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zbadać należy charakter tych wydatków pod kątem związku z osiąganym przychodem oraz kwestią braku odpowiedzialności za niewłaściwe zachowanie pracowników/ współpracowników.

Mając na uwadze powyższe, w niniejszej sprawie kwestię możliwości zaliczenia wydatków z tytułu kar umownych należy rozpatrywać tylko pod kątem przesłanek wyznaczających istotę pojęcia kosztów uzyskania przychodów zakreślonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wśród warunków konstrukcyjnych jakie musi spełnić wydatek dla jego kwalifikacji podatkowej jako koszt podatkowy wymienić zatem należy, poniesienie wydatku przez podatnika, jego definitywny charakter, pozostawanie wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jego poniesienie w celu osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu, a także właściwe udokumentowanie wydatku. W ocenie organu, w przedmiotowej sprawie kluczowe jest przesądzenie występowania związku pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym (jego osiągnięciem, zachowaniem albo zabezpieczeniem). Zagadnienie to ma bowiem charakter ocenny i wymaga każdorazowo szczególnego odniesienia do stanu faktycznego sprawy. Organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż aby można było mówić, że dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, jego poniesienie winno mieć lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretnych przychodów podatkowych, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Organ interpretacyjny stwierdza, iż opis zdarzenia przyszłego zawarty we wniosku nie przesądza o zaistnieniu związku między wydatkiem a przychodem podatkowym. Należy mieć bowiem na uwadze, iż ewentualne przychody podatkowe wynikające z realizacji zawartych umów nie wynikają wprost z wydatków w postaci kar umownych. Kary umowne z istoty bowiem nie kreują przychodu podatkowego, a co najwyżej mogą wpływać na zabezpieczenia albo zachowanie źródła przychodów. Przy czym nawet w sytuacji, gdy wydatek ma realizować jedynie ów cel o charakterze pasywnym (nie kreującym przychodów podatkowych) konieczne jest wykazanie, iż poniesienie wydatku było efektem starannych działań podatnika. Pod te działania należy również podciągnąć działania pracowników podatnika oraz osób, którym podatnik powierzył określone czynności (pracownicy/współpracownicy Wnioskodawcy). Nie można się zatem zgodzić w tym zakresie ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, który niewłaściwe działania swoich pracowników uznaje za czynnik ludzki, który jest niezależny od niego. O odpowiedzialności za działania pracowników przesądzają właściwe przepisy prawa cywilnego (art. 429 i art. 430 Kodeksu cywilnego), z których wywieźć można zasadę, że powierzenie wykonywania czynności pracownikowi bądź innej osobie wiąże się z odpowiedzialnością za szkody powstały w związku z wykonaniem tych czynności. Na taką zależność wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 23 stycznia 2013 r. (sygn. III SA/Wa 1640/12) zaprezentował następującą argumentację: „Pracownik wykonuje prace pod nadzorem pracodawcy, działania i zaniechania pracownika muszą być przypisane pracodawcy”.

Abstrahując od powyższego stwierdzić należy, że możliwość zaliczenia kar umownych w poczet podatkowych kosztów uzyskania przychodów istnieje, gdy naliczenie tych kar stanowi efekt niechcianych przez Spółkę okoliczności wynikających z działań zmierzających co do zasady do uzyskania przychodu podatkowego. Podatnik chcąc zaliczyć tego typy świadczenia do rachunku podatkowego winien zatem wskazać na okoliczności bądź te niezależne od niego (np. wynikające ze zmiany koniunktury), bądź jeśli nawet zależne to nieplanowane, które świadczą, iż podejmowane przez niego działania nie były zawinione, a opierały się na rzetelnym wykonywaniu obowiązków. Działania zaś zawinione, a nie wynikające z czynników zewnętrznych nie realizują celu zakreślonego w ustawie o CIT (w tym działania zawinione przez pracowników/współpracowników). Trudno jest bowiem zakładać, iż tego typu działania mogłyby zostać premiowane przez ustawodawcę poprzez dopuszczenie do zmniejszenia zobowiązania podatkowego i to niezależnie od tego, czy dany wydatek znajduje się w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zamierzone „celowe” działanie musi mieć bowiem charakter pozytywny, w tym sensie, iż podatnik bądź chce uzyskać przychód, bądź też chce go zachować albo zabezpieczyć. Podatnik nie może zatem chcieć narazić przychodu na uszczuplenie, zmniejszenie.

W niniejszej sprawie mamy właśnie do czynienia z taką sytuacją, w ramach której Wnioskodawca zakłada naruszenie zobowiązania do właściwego wykonywania usług ochrony osób i mienia rodzące obowiązek świadczenia uszczuplającego stronę przychodową majątku. W konsekwencji, z takiego opisu można wysunąć wniosek, iż nawet jeśli Spółka nie chce naruszenia zobowiązań umownych, to przynajmniej na to się godzi, a zatem zakłada możliwość wystąpienia naruszenia powodującego obowiązek zapłaty kar umownych. Co więcej istota zachowań powodujących naliczenie kar umownych wynika z nieprawidłowego wykonania ciążącego na Wnioskodawcy zobowiązania. Zobowiązania, które Wnioskodawca nałożył na siebie podpisując umowę o świadczenie usług ochrony. Nie może być przy tym argumentem fakt, że kontrahenci nie godzą się na podpisywanie umów bez określenia kar umownych. Wnioskodawca dążąc do wykonania tych umów powinien w ten sposób dobierać pracowników i sprawować nad nimi kontrolę, aby nie dochodziło do niewłaściwych zachowań z ich strony przy wykonywaniu obowiązków służbowych. Już na tym etapie można mu przypisać nienależytą staranność.

Oczywiście samo zawarcie w umowie zastrzeżenia kar umownych jest już pewnym założeniem możliwości ich wystąpienia, co nie oznacza bynajmniej, iż takowe zastrzeżenie podważa z zasady racjonalność podatnika podpisującego daną umowę. Zastrzeżenie kar umownych jest typową praktyką obrotu gospodarczego, bez którego niejednokrotnie nie doszłoby do zawarcia umowy. Niemniej jednak sam fakt wypłaty kary umownej musi wynikać z pewnych okoliczności, które towarzyszą temu obowiązkowi, okoliczności wyłączających niestaranność, czy też winę podatnika, nie zaś z samego faktu ich zamieszczenia w postanowieniach umownych. Jak podkreślono powyżej ocena wydatku w postaci kar umownych wymaga jednostkowego (indywidualnego) podejścia. Nie można a priori zakładać, iż każda kara umowna spełnia kryteria art. 15 ust. 1 ustawy o CIT tylko z racji niepodlegania pod normę z art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Dla tej oceny konieczna jest analiza okoliczności towarzyszących obowiązkowi zapłaty kary umownej, która nie jest możliwa w sytuacji, gdy owe okoliczności w danej sprawie jeszcze nie nastąpiły.

Reasumując organ interpretacyjny uznaje stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, albowiem samo założenie wystąpienia kar umownych zawartych w kontrakcie przynoszącym przychody podatkowe nie realizuje celu związanego z osiągnięciem, zachowaniem, czy też zabezpieczeniem źródła przychodów. Wręcz przeciwnie, wydatek, którego źródłem jest niewykonanie przyjętych zobowiązań z powodu niewłaściwych zachowań pracowników, w istocie prowadzi do pomniejszenia aktywów podatnika, a w konsekwencji i przychodów podatkowych mogących powstać na skutek ich wykorzystania. Przesądzenie natomiast zaistnienia celu wydatku nakierowanego na osiągnięcie, zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy ocena okoliczności prowadzących do naruszenia postanowień umownych, skutkujących obowiązkiem zapłaty kar umownych doprowadzi do przyjęcia, iż wydatek stanowił niechciany i niemożliwy do uniknięcia efekt działalności podatnika. Takiego wniosku w opisanych okolicznościach sprawy wysnuć jednak nie można.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż wydane one zostały w indywidualnych sprawach innych podatników. Nie stanowią one zatem podstawy do automatycznego uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe. Stanowisko to oceniane jest bowiem pod kątem przedstawionego przez niego opisu zdarzenia przyszłego, które nie jest identyczne z sytuacjami przedstawionymi w powołanych pismach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj