Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-717/16-2/PW
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2016 r. (data wpływu 15 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie istnienia zakładu Spółki na terytorium Polski w świetle przepisów Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 53, poz. 285 z późn. zm.) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie istnienia zakładu Spółki na terytorium Polski w świetle przepisów Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 53, poz. 285 z późn. zm.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą na Łotwie, będącą łotewskim rezydentem podatkowym [dalej: Spółka lub Wnioskodawca]. Wnioskodawca jest na gruncie prawa łotewskiego traktowany jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła ze spółką będącą polskim rezydentem [dalej: Kontrahent lub Cedent] umowę cesji wierzytelności [dalej: Umowa]. Na podstawie tej Umowy wierzytelności wynikające z uprzednio udzielonych przez Kontrahenta pożyczek pieniężnych są regularnie przenoszone do Spółki.

Kontrahent w ramach prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej zajmuje się odpłatnym udzielaniem krótkoterminowych pożyczek pieniężnych osobom fizycznym [dalej: Pożyczkobiorcy]. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym proces związany z udzielaniem/obsługą pożyczek realizowany jest za pośrednictwem Internetu (tj. strony internetowej użytkowanej przez Kontrahenta), ewentualnie za pośrednictwem tzw. call center.

Przedmiotem cesji są wierzytelności niewymagalne. W zamian za wierzytelności przenoszone na podstawie Umowy Spółka zobowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta cenę, która każdorazowo przewyższa wartość nominalną wierzytelności. Za zapłatą przez Wnioskodawcę określonej kwoty pieniężnej (ceny) przechodzą na niego wszelkie prawa związane z wierzytelnością, tj. prawo do kwoty głównej pożyczki oraz należności akcesoryjnych (prowizji za udzielenie pożyczki).

Możliwość scedowania (przekazania) praw do wierzytelności na osoby trzecie została przewidziana w regulaminie usług świadczonych przez Kontrahenta.

W celu optymalizacji procesu obsługi spłaty udzielonych przez Cedenta pożyczek, Pożyczkobiorcy nie są informowani o zbyciu przez Cedenta na rzecz Spółki wierzytelności, z tytułu których są oni dłużnikami Kontrahenta. W związku z tym, Pożyczkobiorcy dokonują spłat wynikających z udzielonych na ich rzecz pożyczek na rachunek bankowy Kontrahenta. Następnie kwoty te są przekazywane przez Cedenta na rzecz Spółki. Czynności związane z bieżącą obsługą ww. wierzytelności są wykonywane przez Kontrahenta. Obowiązek bieżącej obsługi przez Kontrahenta wierzytelności wynika z zawartej między Spółką a Kontrahentem umowy i nie wiąże się z dodatkowym wynagrodzeniem dla Kontrahenta.

Zasady udzielanych pożyczek przewidują możliwość samodzielnego (za pośrednictwem strony internetowej użytkowanej przez Kontrahenta) przedłużenia przez Pożyczkobiorców terminu spłaty pożyczki lub zmiany niektórych zasad spłaty pożyczki. Sytuacje takie mogą mieć miejsce już po cesji wierzytelności na rzecz Spółki i odbywają się za jej wiedzą i zgodą. Kontrahent zapewnia w tym zakresie jedynie wsparcie techniczne, wprowadzając określone parametry/algorytmy, za pomocą których ustalana jest oferta dla poszczególnych klientów. Oznacza to, iż Kontrahent nie ma bezpośredniego wpływu na przedłużenia terminu czy też inne warunki spłaty pożyczek.

Zgodnie z postanowieniami Umowy ryzyka związane z niewypłacalnością Pożyczkobiorców obciążają Spółkę. W szczególności, Umowa nie przewiduje prawa regresu wierzytelności na wypadek opóźnienia/braku spłaty ze strony Pożyczkobiorcy.

Niemniej, nie jest wykluczone, że w ramach odrębnej umowy strony ustalą, że wierzytelności przeniesione na Spółkę, w odniesieniu do których wystąpi określone przeterminowanie w ich spłacie przez Pożyczkobiorców, zostaną odkupione przez Cedenta w ramach odrębnej transakcji. W takim przypadku, cena płacona przez Spółkę w zamian za takie wierzytelności będzie ustalona w oparciu o aktualną wartość rynkową wierzytelności, która - jak zakłada Spółka - będzie znacznie niższa od ich wartości nominalnej.

Kontrahent należy do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca.

Spółka wykonuje czynności związane z transakcjami cesji wierzytelności za pośrednictwem własnego biura na Łotwie. W Polsce Spółka nie posiada składników majątkowych ani nie zatrudnia personelu.

Natomiast Kontrahent posiada dla celów prowadzonej działalności gospodarczej własne biuro w Polsce i zatrudnia własnych pracowników.

Polski Kontrahent (cedujący na Wnioskodawcę wierzytelności z pożyczek) nie działa jako zależny przedstawiciel Wnioskodawcy, tj.

• nie działa w żadnym zakresie w imieniu Spółki, ale we własnym imieniu. We własnym imieniu zawiera umowy pożyczek, a następnie we własnym imieniu dokonuje cesji wierzytelności wynikających z tychże umów;
  

• nie posiada i nie wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki;
  

• zawierając umowy pożyczek, a następnie Umowę cesji prowadzi działalność gospodarczą we własnym imieniu, poprzez własny zarząd oraz personel;
  

• nie zaciąga żadnych zobowiązań w imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla Spółki (zawierane przez Kontrahenta umowy nie są wiążące dla Spółki);
  

• ponosi ryzyko gospodarcze własnych działań;
  

• samodzielnie podejmuje decyzje w zakresie prowadzonej działalności, np. w zakresie doboru pracowników;
  

• jest niezależny prawnie i ekonomicznie od Spółki;
  

• czynności wykonywane przez niego nie są przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez Spółkę ani nie są poddawane jej kontroli.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przedstawionymi okolicznościami dotyczącymi współpracy Spółki z Kontrahentem w zakresie cesji wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Kontrahenta umów pożyczek, Wnioskodawca posiada zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, a w związku z tym czy podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zasady współpracy pomiędzy nim a Kontrahentem w zakresie cesji wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Kontrahenta umów pożyczek:

• nie pociągają za sobą konsekwencji w postaci powstania na terytorium Polski zakładu Spółki, w związku z czym
  

• nie skutkują powstaniem w stosunku do Spółki obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.
  
  
  

W przedmiotowych okolicznościach nie zachodzą przesłanki do uznania, iż Spółka może posiadać zakład w Polsce, gdyż:

• Spółka nie posiada na terytorium Polski stałej placówki ani też
  

• Spółka nie posiada na terytorium Polski zależnego przedstawiciela.
  
  

1. Uwagi ogólne
   
   

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych [T. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.] [dalej: ustawa CIT] podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż w zakresie ich opodatkowania zastosowanie znajdą nie tylko przepisy prawa krajowego (polskiego), lecz również postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Mając na uwadze fakt, iż Spółka jest rezydentem podatkowym Łotwy, analiza, czy jakiekolwiek przychody Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu w Polsce powinna zostać przeprowadzona w oparciu o postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie w dniu 17 listopada 1993 r. [Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 ze zm.] [dalej: UPO], która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Należy również wskazać, iż pomocnym w interpretacji UPO jest też tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD [dalej: Modelowa Konwencja] wraz z Komentarzem [dalej: Komentarz]. Pomimo bowiem, że zarówno Modelowa Konwencja, jak i Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, to stanowią wskazówkę, jak należy prawidłowo interpretować postanowienia umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Umowy te bowiem są co do zasady wzorowane na Modelowej Konwencji. Powyższe potwierdza praktyka sądów administracyjnych [Zob. np. wyrok NSA z 16 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 677/11].

Zgodnie z art. 7 UPO, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski przedsiębiorstwa powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład (co jednocześnie oznacza brak obowiązku podatkowego w zakresie zysków osiąganych bezpośrednio przez jednostkę macierzystą lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa).

Jednocześnie w art. 5 ust. 7 UPO wskazano, iż fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

2. Brak stałej placówki w Polsce
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 UPO, przesłanką dla stwierdzenia istnienia zakładu podmiotu zagranicznego jest posiadanie przez ten podmiot stałej placówki, poprzez którą prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza tego podmiotu. Z kolei ust. 2 tego artykułu wskazuje, że poprzez określenie „zakład” należy w szczególności rozumieć:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat oraz
   
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Kierując się wskazówkami zawartymi w Komentarzu, aby uznać iż dana działalność jest prowadzona poprzez zakład powinny zostać spełnione łącznie trzy przesłanki, a mianowicie:

• istnienie miejsca prowadzenia działalności (placówki działalności gospodarczej), tj. określonej powierzchni, pomieszczenia lub w pewnych przypadkach maszyn lub wyposażenia,
  

• miejsce prowadzenia działalności musi mieć charakter stały, tj. musi być utworzone w określonym miejscu posiadającym określony stopień trwałości,
  

• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem takiej stałej placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) - oznacza to, iż osoby w taki czy inny sposób zależne od przedsiębiorstwa (personel) prowadzą działalność tego przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki [Modelowa Konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku. Komentarz, tłum. K. Bany, Wolter Kluwer Polska, Warszawa 2011, s. 116].
  
  
  

Należy również zauważyć, że przepisy UPO wymieniają także czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności, które są traktowane jako wyjątki od ogólnej definicji zakładu, tj. nie są uważane za zakład pomimo faktu wykonywania działalności za pośrednictwem stałej placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 4 UPO nie stanowią zakładu:

1. użytkowanie placówek, które służą wyłącznie do składowania albo wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywanie zapasów dóbr albo towarów przedsiębiorstwa wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywanie zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. stałe placówki utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. stałe placówki utrzymywane wyłącznie celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu wykonywania jakiegokolwiek połączenia rodzajów działalności wymienionych pod literami od a) do e), jednak pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma przygotowawczy lub pomocniczy charakter.

Analizując powyższe, należy zauważyć, że aby określona stała placówka nie została uznana za zakład w rozumieniu UPO, wspólną cechą podejmowanych tam czynności powinien być ich przygotowawczy lub pomocniczy charakter.

Reasumując, z ogólnej definicji zawartej w art. 5 UPO wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy przesłanki:

1. istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (aspekt geograficzny),
2. stały charakter takiej placówki (aspekt temporalny),
   
3. wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
   
   

Odnosząc powyższe do przedstawionych okoliczności, należy stwierdzić, że Spółka nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce stałej placówki, poprzez którą wykonywałaby (częściowo lub całkowicie) działalność. Wnioskodawca nie posiada bowiem w Polsce siedziby lub zarządu, oddziału, biura, fabryki, warsztatu ani kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu, kamieniołomu ani też jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania zasobów naturalnych, stąd nie może być postrzegany jako posiadający stałą placówkę na terytorium Polski.

Należy bowiem zauważyć, że składniki majątkowe (np. biura) znajdujące się w Polsce, które są wykorzystywane w związku z transakcjami cesji wierzytelności należą wyłącznie do Kontrahenta i są wykorzystywane wyłącznie przez niego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Biura znajdujące się na terytorium Polski są wykorzystywane przez odrębny podmiot, prowadzący samodzielną działalność gospodarczą m.in. w zakresie udzielania pożyczek i dokonywania cesji wierzytelności z nich wynikających. Spółka w żadnym zakresie nie ma swobodnego dostępu do tych miejsc i nie korzysta bezpośrednio z jakiejkolwiek infrastruktury się tam znajdującej.

Spółka w żaden sposób ani formalny, ani nieformalny nie dysponuje tymi miejscami., tj. faktycznie nie prowadzi tam swojej działalności, ani trwale, ani tymczasowo. Dla celów prowadzenia własnej działalności gospodarczej Spółka korzysta z biur znajdujących się na terytorium Łotwy, a nie Polski.

W związku z powyższym składniki majątkowe (np. biura) należące do Kontrahenta i położone na terytorium Polski, nie stanową miejsca, w którym Spółka wykonuje swoją działalność na terytorium Polski, a tym samym nie stanowią dla niej stałej placówki w rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO.

3. Brak zależnego przedstawiciela w Polsce
   
   

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu w postaci stałej placówki, w UPO przewidziano także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO, o ile osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa, uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w art. 5 ust. 4 UPO, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład.

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Niemniej jednak warunkiem zastosowania art. 5 ust. 5 UPO jest, aby osoba działała „w imieniu przedsiębiorstwa”, czyli występowała w roli przedstawiciela (działać w „imieniu” oznacza, że osoba ma w jakiś sposób okazywać na zewnątrz zamiar działania nie we własnym, lecz w cudzym imieniu [Zob. M. Pazdan (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, (red.) K. Pietrzykowski, Warszawa 2005, s. 381-382.]), a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie.

Analiza postanowień UPO, a także uwag zawartych w Komentarzu prowadzi do wniosku, iż aby uprawnionym było stwierdzenie, iż dane przedsiębiorstwo prowadzi działalność w innym państwie za pośrednictwem zależnego przedstawiciela powinny być spełnione m.in. następujące przesłanki:

• inny podmiot posiada i wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa;
  

• podmiot ten jest zależny prawnie i ekonomicznie od przedsiębiorstwa;
  

• ryzyko gospodarcze działań tego podmiotu ponosi przedsiębiorstwo;
  

• czynności wykonywane przez ten podmiot mogą być przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez przedsiębiorstwo lub mogą być poddawane jego kontroli [Tak O. Łunarski (w:) Model Konwencji OECD. Komentarz, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2010, s. 351-362].
  
  
  

Tymczasem mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należy zauważyć, że polski Kontrahent:

• nie działa w żadnym zakresie w imieniu Spółki, ale we własnym imieniu. We własnym imieniu zawiera umowy pożyczek, a następnie we własnym imieniu dokonuje cesji wierzytelności wynikających z tychże umów;
  

• nie posiada i nie wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki;
  

• zawierając umowy pożyczek, a następnie Umowę cesji prowadzi działalność gospodarczą we własnym imieniu, poprzez własny zarząd oraz personel;
  

• nie zaciąga żadnych zobowiązań w imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla Spółki (zawierane przez Kontrahenta umowy nie są wiążące dla Spółki);
  

• ponosi ryzyko gospodarcze własnych działań;
  

• samodzielnie podejmuje decyzje w zakresie prowadzonej działalności, np. w zakresie doboru pracowników;
  

jest niezależny prawnie i ekonomicznie od Spółki;

• czynności wykonywane przez niego nie są przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez Spółkę ani nie są poddawane jej kontroli [Zob. K. Vogel on Double Taxation Conventions, A Commentary to the OECD-, UN- and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation on Income and Capital, London 1997, s. 329-350].
  
  
  

Mając na uwadze powyższe, Kontrahent nie może być uznany za zależnego przedstawiciela Spółki na terytorium Polski w rozumieniu art. 5 ust. 5 UPO.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko jest powszechnie podzielane przez polskie organy podatkowe i sądy administracyjne.

Tytułem przykładu warto wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 sierpnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-532/14-3/PS, w której stwierdzono:

„Odnosząc powyższe uwagi do analizowanego stanu faktycznego należy podkreślić, że Spółka polska pozostaje w pełni niezależna od Wnioskodawcy zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Wnioskodawca nie ingeruje w sposób prowadzenia przedsiębiorstwa przez Spółkę polską w tym w sposób wykonania usług na swoją rzecz. Wnioskodawca nie prowadzi jakiejkolwiek kontroli wobec Spółki polskiej oraz nie udziela instrukcji w kwestii sposobu realizacji usług na swoją rzecz. Wnioskodawca w pełni polega na umiejętnościach i doświadczeniu Spółki polskiej.

Spółka polska ponosi pełne ryzyko gospodarcze działalności. (...) Ponadto, Spółka polska nie jest ograniczona przez Wnioskodawcę jeżeli chodzi o możliwość poszukiwania również innych partnerów biznesowych.

Reasumując, okoliczności analizowanego stanu faktycznego wskazują, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce „zależnego agenta” w rozumieniu art. 5 ust. 5 UPO. Spółka polska nie jest „zależnym agentem Wnioskodawcy”, ponieważ nie posiada i nie wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy, czynności wykonywane przez nią mają wyłącznie charakter przygotowawczy oraz pomocniczy, a także jest w pełni niezależna prawnie i ekonomicznie od Wnioskodawcy”.

Warto również wskazać na wyrok WSA w Warszawie z 11 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 4/10, w którym sąd stwierdził:

„Zdaniem sądu przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy nie daje podstaw do przyjęcia takiej tezy. Przedstawione przez Ministra Finansów w interpretacji okoliczności stanu faktycznego świadczące jego zdaniem o tym, że przy wykonywaniu czynności umowa współpracy F. Sp. z o.o. okazuje zamiar działania nie we własnym, lecz w cudzym interesie (interesie Skarżącej) jest niewystarczające do uznania, iż dany podmiot działa w imieniu i na rzecz Skarżącej jako jej zależny przedstawiciel. Stanowisko takie nie znajduje uzasadnienia ani w przepisach prawa podatkowego ani też w przepisach prawa cywilnego.”

Podsumowując, przedstawione okoliczności wykluczają możliwość stwierdzenia, iż Kontrahent działa jako zależny przedstawiciel Spółki na terytorium Polski, a tym samym, iż Spółka posiada w Polsce zakład w rozumieniu UPO.

4. Brak obowiązku podatkowego w Polsce
   
   

Zgodnie z przytoczonym powyżej art. 3 ust. 2 ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (przypadek Wnioskodawcy) podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie należy podkreślić, iż ustalenie takiego dochodu powinno być dokonane z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których Polska jest stroną (w rozważanym przypadku UPO). Zgodnie bowiem z art. 87 i 91 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. [Dz. U. z 1997 r., nr 78, poz. 483 ze zm.], ratyfikowane umowy międzynarodowe, więc także umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, po ich ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczpospolitej Polskiej, są źródłem powszechnie obowiązującego w Polsce prawa i stosuje się je bezpośrednio. Ratyfikowana umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Oznacza to, że w przypadku gdy zasady opodatkowania osób zagranicznych przewidziane w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania są korzystniejsze dla tych osób, niż to wynika z ustawy CIT, wówczas stosuje się przepisy tej umowy.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 UPO, zyski łotewskiego przedsiębiorstwa (tj. w rozważanym przypadku zyski Wnioskodawcy) podlegają opodatkowaniu tylko na Łotwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w Polsce poprzez położony tam zakład.

Mając na uwadze powyższe oraz biorąc pod uwagę brak posiadania stałej placówki i zależnego przedstawiciela w Polsce, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż z tytułu przychodu uzyskiwanego w związku z zawartą z Kontrahentem Umową cesji wierzytelności, nie podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Mając na względzie powyższe, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.