Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-595/11-5/16/S/DP
z 3 czerwca 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 2220/15), który stał się prawomocny z dniem 12 stycznia 2016 r. (data wpływu do BKIP w Płocku: 23 marca 2016 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe podmiotu, którego składniki majątku zostały nabyte przez Wnioskodawcę - jest prawidłowe.
Uzasadnienie
W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe podmiotu, którego składniki majątku zostały nabyte przez Wnioskodawcę.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
W dniu 11.07.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie przepisów art. 112 i 112a Ordynacji podatkowej.
Wniosek dotyczy skutków podatkowych związanych z transakcją sprzedaży składników majątkowych N. (Polska) Sp. z o.o. w upadłości (dalej: N. Polska) na rzecz C. (dalej: C.).
Grupa N. jest globalnym dostawcą rozwiązań sieciowych (tj. systemów telekomunikacyjnych, sieci komputerowych i oprogramowania) dla klientów w Kanadzie, USA, krajach Europy, Bliskiego Wschodu i Afryki (dalej: region E.), na Karaibach, w Ameryce Łacińskiej i Azji. N. Polska działa w ramach globalnej grupy N. i należy do części grupy N. działającej w regionie E. (dalej: Grupa E.).
Dnia 14 stycznia 2009 r. N. i N. (dalej: N.) (kanadyjskie spółki holdingowe grupy N.) złożyły wniosek o udzielenie ochrony na podstawie kanadyjskiego prawa upadłościowego - ustawy o postępowaniu układowym z wierzycielami - w celu umożliwienia restrukturyzacji grupy N. z korzyścią dla wierzycieli. W tym samym dniu O. (dalej: O.) i N. (wraz z wybranymi podmiotami w USA zależnymi od nich pośrednio i bezpośrednio) złożyły wnioski w Sądzie Upadłościowym Dystryktu Delaware na podstawie przepisów Rozdziału 11 „Kodeksu upadłościowego” w USA.
W związku z niestabilną sytuacją finansową grupy N. oraz prawdopodobnym wpływem złożenia wniosków o ogłoszenie upadłości w Kanadzie i USA na działalność Grupy E., stwierdzono, iż istnieje niebezpieczeństwo dezintegracji interesów spółek Grupy E. w związku ze złożeniem przez poszczególne spółki wniosków o ogłoszenie upadłości na podstawie prawa upadłościowego krajów, w których spółki te mają siedzibę i/lub brakiem możliwości przeprowadzania transakcji wewnątrz grupy bez ochrony.
W związku z powyższym, 14 stycznia 2009r. N. Polska i 18 innych spółek N. w Grupie E. zostały postawione w stan upadłości na mocy postanowienia sądu w Wielkiej Brytanii (dalej: orzeczenie), zgodnie z którym zostali ustanowieni zarządcami łącznymi (dalej: Zarządcy) w związku ze stwierdzeniem przez sąd w Wielkiej Brytanii, iż centrum zbiorowych interesów spółek, w tym spółki N. Polska, znajduje się w Wielkiej Brytanii zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. U. UE z 2000r. L 160/1 ze zm.; dalej: rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego). W związku z powyższym, postępowanie to ma charakter postępowania głównego w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.
Na podstawie art. 22 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, zarządca w postępowaniu głównym (tutaj: Zarządcy) może złożyć wniosek o dokonanie wpisu orzeczenia wszczęciu postępowania upadłościowego (w tym przypadku orzeczenia) w jakimkolwiek publicznym rejestrze prowadzonym w innych państwach członkowskich.
W związku z powyższym:
- dnia 28 stycznia 2009r. Zarządcy przesłali zawiadomienie o wydaniu orzeczenia do polskiego Krajowego Rejestru Sądowego i
- postanowieniem z dnia 14 maja 2009r. Sąd Rejonowy dla miasta dokonał wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego informacji o wszczęciu postępowania upadłościowego. Tym samym, ww. postanowieniem sąd polski potwierdził wszczęcie postępowania upadłościowego wobec N. Polska.
Sprzedaż składników majątku
Od dnia powołania Zarządców spółka N. Polska we współpracy z O. i N. wraz z innymi spółkami Grupy N. podejmowała wysiłki zmierzające do ustabilizowania działalności oraz zintegrowania tych działań w ramach planów restrukturyzacji globalnej w Kanadzie i USA, zgodnie z interesami wierzycieli.
Po rozważeniu wszystkich rozwiązań dostępnych z punktu widzenia N. Polska, Zarządcy postanowili, iż sprzedaż składników majątku w ramach koordynowanej sprzedaży globalnej w grupie N. będzie w najlepszy sposób realizować interesy wierzycieli N. Polska. Podejście to zostało zaaprobowane przez wierzycieli N. Polska.
Grupa N. prowadziła działalność zasadniczo w trzech segmentach, w tym działalność M. (dalej: M.). M. oferował sieciowe rozwiązania stacjonarne (w tym kablowe) dla operatorów telekomunikacyjnych i dużych firm.
Dotychczas powodzeniem sfinalizowano kilka globalnych transakcji sprzedaży, w tym sprzedaż globalną działalności M. spółki N. na rzecz C. (dalej: transakcja M.). Przedmiotem transakcji M. była m.in. sprzedaż aktywów M. oraz praw własności intelektualnej należących do N. Polska na rzecz trzech podmiotów C. (C. z siedzibą utworzonej zgodnie z prawem Stanu Delaware w USA, S. z siedzibą w Luksemburgu (dalej S. oraz L. działająca przez Oddział w Polsce (L. (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) Oddział w Polsce; dalej: L.
Sprzedaż aktywów M. należących do N. Polska została przeprowadzona w drodze następujących umów:
- Umowy Sprzedaży Aktywów E. z dnia 7 października 2009 r. (dalej: umowa E.) zawartej pomiędzy Zarządcami, kilkoma spółkami z Grupy E. (w tym N. Polska) i C., w ramach której postanowiono o sprzedaży składników M. należących dc majątku Grupy E. (w tym aktywów M. należących do spółki N. Polska) na rzecz C.;
- lokalnych umów wykonawczych (realizujących sprzedaż aktywów M. spółki N. Polska na podstawie umowy E.), tj. (i) umowy z dnia 19 marca 2010r., zawartej pomiędzy Zarządcami, N. Polska oraz dwoma odrębnymi podmiotami z grupy C. (C. oraz S.); (ii) umowy z dnia 19 marca 2010 r. pomiędzy Zarządcami, N. Polska oraz L.
(dalej łącznie: umowy sprzedaży).
Według postanowień umów sprzedaży:
- C. nabywa od N. Polska trzy lokalne umowy dystrybucyjne oraz wybrane części zamienne i część zapasów,
- na mocy wskazanych umów strony ustaliły, że L. przejmuje jednego pracownika N. Polska oraz nabywa dla niego od N. Polska wyposażenie biurowe (w tym komputer) oraz
- S. nabywa prawa własności intelektualnej przysługujące N. Polska, a dotyczące w zasadniczej części działalności M.
Sprzedaż na rzecz C. była jedną z kilku globalnych transakcji sprzedaży realizowanych w grupie N., a umowy sprzedaży dotyczyły jedynie części majątku N. Polska, tj. praw własności intelektualnej i aktywów N. Polska dotyczących działalności M.
Zaległości podatkowe
Dla potrzeb transakcji M. N. Polska uzyskała zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych N. Polska. Zgodnie z treścią zaświadczenia, N. Polska posiada zaległości podatkowe dotyczące zasadniczo zobowiązań N. Polska z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2003r. Zaległości te są przedmiotem postępowania podatkowego toczącego się obecnie przed Dyrektorem Izb Skarbowej w Warszawie po wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.11.2010 r. (sygn. m SA/Wa 893/10).
W związku z powyższym, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, zadano następujące pytanie:
Czy Spółka, z uwagi na fakt, iż nabycie części składników majątku N. Polska nastąpiło w postępowaniu upadłościowym, C. nie będzie ponosić odpowiedzialności solidarnej z N. Polska w trybie art. 112 Ordynacji podatkowej za zaległości podatkowe N. Polska powstałe za okres przed zawarciem transakcji z C., S. oraz L.
Zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, iż C. nabyła składniki M. należące do N. Polska w postępowaniu upadłościowym (w okresie, w którym N. Polska była (i jest) objęta postępowaniem upadłościowym, wyłączone jest zastosowanie art. 112 Ordynacji podatkowej z następujących względów:
- Postępowanie upadłościowe
W stosunku do N. Polska toczy się postępowanie upadłościowe. Postępowanie upadłościowi wobec N. Polska stanowi postępowanie w sprawie upadłości zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa Wielkiej Brytanii. Postępowanie upadłościowe w Wielkiej Brytanii jest postępowaniem zbiorowym, o którym mowa w Załączniku A do rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.
Zgodnie z art. 16(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy zgodnie z art. 3 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego (tj. ze względu na miejsce, w którym znajduje się centrum zbiorowych interesów), podlega uznaniu z mocy prawa we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w państwie wszczęcia postępowania.
Zgodnie z art. 17(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, wszczęcie postępowania wywiera skutki w każdym innym Państwie Członkowskim bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności. Wskazane przepisy stanowią realizację założeń, kontekstu i celów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego wyrażonych w motywie 22 preambuły, który wskazuje, że „Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać bezpośrednie uznanie orzeczeń dotyczących wszczęcia prowadzenia oraz ukończenia postępowań upadłościowych wchodzących i jego zakres zastosowania oraz orzeczeń wydanych w bezpośrednim związku z takimi postępowaniami upadłościowymi. Automatyczne uznanie powinno zatem oznaczać, że skutki wynikające wstępowania na podstawie prawa Państwa wszczęcia postępowania rozciągają się na wszystkie inne Państwa Członkowskie”.
Skutek art. 17(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego został także potwierdzony przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej ETS) w wyroku z dnia 21 stycznia 2010r. sprawa C-444/07) mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Połnóc w Gdańsku. W przedmiotowym wyroku ETS orzekł, że „wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000r. w sprawie postępowania upadłościowego w szczególności jego art. 3, 4, 16, 17 i 25 należy dokonywać w ten sposób, że w postępowaniu takim jak toczące się przed sądem krajowym po wszczęciu głównego postępowania upadłościowego w jednym państwie członkowskim właściwe organy innego państwa członkowskiego, w którym nie zostało wszczęte wtórne postępowanie upadłościowe, są obowiązane, z zastrzeżeniem wystąpienia przyczyn odmowy przewidzianych w art. 25 ust 3 i art. 26 rozporządzenia do uznania i wykonania wszystkich orzeczeń dotyczących tego głównego postępowania upadłościowego i nie mają w związku z tym prawa zarządzić na podstawie ustawodawstwa owego innego państwa członkowskiego środków egzekucyjnych dotyczących majątku dłużnika - którego upadłość została ogłoszona - znajdującego się na terytorium wspomnianego innego państwa członkowskiego jeśli ustawodawstwo państwa wszczęcia postępowania na to nie zezwala i gdy przesłanki zastosowania art. 5 i 10 wspomnianego rozporządzenia nie są spełnione.”
W związku z tym, orzeczenie wywołuje skutki prawne w każdym Państwie Członkowskim, w tym także w Polsce, z mocy samego prawa, co - jak wskazano wyżej - zostało potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego dla Miasta o wpisie informacji wszczęciu postępowania upadłościowego do Krajowego Rejestru Sądowego.
- Wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym
Wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym zostało wprost przewidziane w art. 112a Ordynacji podatkowej, który stanowi, że „Przepisu art. 112 nie stosuje się do nabycia w postępowaniu egzekucyjnym oraz upadłościowym”.
W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż nabycie składników M. majątku N. Polska nastąpiło w toku postępowania upadłościowego wobec N. Polska, na mocy art. 112a Ordynacji podatkowej, wyłączona została możliwość orzeczenia o odpowiedzialności C. jako nabywcy majątku za potencjalne zaległości podatkowe N. Polska.
Dotyczy to także zaległości podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie art. 112a Ordynacji podatkowej.
Wyłączenie stosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia składników majątku w postępowaniu upadłościowym nie budziło bowiem wątpliwości także przed wejściem w życie art. 112a Ordynacji podatkowej ze względu na to, że nabycie składników majątku upadłego ma charakter nabycia pierwotnego, tj. wolnego od obciążeń. W komentarzu do art. 112a Ordynacji podatkowej sędziowie NSA wskazują wprost, że „ze względu na to, że nabycie w postępowaniu egzekucyjnym upadłościowym jest nabyciem pierwotnym, art. 112a ma tylko znaczenie dostosowujące” (S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz LexisNexis, Warszawa 2009, s. 538). Pogląd o niestosowaniu art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym również w stanie prawnym sprzed 1 stycznia 2009 r. podzielany jest także przez innych autorów komentarzy do Ordynacji podatkowej, którzy stwierdzają iż „nie jest nabyciem w rozumieniu analizowanego przepisu [ art. 112 Ordynacji podatkowej - przyp. S.] uzyskanie własności w następstwie sprzedaży egzekucyjnej czy sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym” (C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, Ordynacja podatkowa. Komentarz, WoltersKluwer, Warszawa 2006, s. 459). Wniosek o braku odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe w przypadku zawarcia umowy sprzedaży w ramach postępowania upadłościowego został potwierdzony również w interpretacjach podatkowych przed wejściem w życie art. 112a Ordynacji podatkowej.
Powyższe wynika z art. 313 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz. U. z 2009, Nr 175, poz. 1361; dalej: Prawo upadłościowe i naprawcze), które stanowi, że: „Sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej”. Skutki sprzedaży egzekucyjnej zostały uregulowane w art. 879 zd. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964, Nr 43, poz. 296; dalej: k.p.c.), zgodnie z którym: „.Kto nabywa rzecz na podstawie przepisów niniejszego rozdziału, staje się jej właścicielem bez żadnych obciążeń i powinien ją natychmiast odebrać”.
W konsekwencji zastosowania ustawowych przepisów regulujących skutki sprzedaży egzekucyjnej do sprzedaży w postępowaniu upadłościowym, mamy do czynienia z sytuacją w której w rezultacie sprzedaży w postępowaniu upadłościowym nabywca nie przejmuje zobowiązań podatkowych, ani innego rodzaju zobowiązań zbywcy. Pogląd ten jest prezentowany przez przedstawicieli doktryny prawa upadłościowego. Przykładowo, S. Gurgul wskazuje, że „Przepis art. 313 ust. 1 odnosi się do sprzedaży wszystkich składników majątkowych wchodzących w skład masy upadłości, przede wszystkim jednak do ruchomości, wierzytelności i praw majątkowych (...) i stanowi podstawę do stosowania - w pełni i wprost - przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji (...). Według treści art. 879 KPC, nabycie rzeczy ruchomej w trybie egzekucji jest nabyciem „bez żadnych obciążeń”. (...) Nabycie to ma zatem charakter pierwotny, jest bowiem niezależne od istnienia prawa własności po stronie dłużnika i powoduje wygaśnięcie wszelkich praw obciążających sprzedaną ruchomość” (S. Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze. komentarz, CH Beck 2010, komentarz do art. 313, źródło: Legalis).
Przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego stanowią lex specialis w stosunku do przepisów Ordynacji podatkowej w omawianym zakresie. Pogląd o szczególnym charakterze przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego nie budzi wątpliwości w ugruntowanej praktyce organów podatkowych. Tytułem przykładu, wskazać należy na interpretację indywidualną wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 marca 2008 r., sygn. ILPB3/423-49/08/2/MM, w której stwierdzono wprost, że: „Wskazane powyżej przepisy ordynacji podatkowej [ art. 112 Ordynacji podatkowej - przyp. CienaLLC], stanowią ogólną regulację zakresu odpowiedzialności osoby trzeciej, a zaległości podatkowe zobowiązanego.
Regulację szczególną zawierają w powyższym zakresu przepisy ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t. j. Dz. U z 2003 r. Nr 60, poz. 535 ze zm.) statuujące regulacje prawne dotyczące m.in. sprzedaży przedsiębiorstwa w trakcie likwidacji masy upadłości. Konsekwencją zastosowania szczególnej regulacji art. 313 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego jest wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej. Skoro nabycie w postępowaniu upadłościowym jest nabyciem pierwotnym (bez żadnych obciążeń), to zasada ta ma także zastosowanie do szczególnego rodzaju obciążeń w postaci zaległości podatkowych.
Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w praktyce organów podatkowych jak i w piśmie z zakresu prawa podatkowego.
Ponadto, wskazać należy, iż art. 313 ust. 1 zd. 2 Prawa upadłościowego i naprawczego wprost stanowi. że: „Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości”. Wobec faktu, iż zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności, także powyższy przepis daje podstawę do uznania, iż C. nie może ponosić odpowiedzialności za zaległości N. Polska.
Wniosek
C. nie będzie ponosić odpowiedzialności za zaległości podatkowe N. Polska w trybie art. 112 Ordynacji podatkowej. Przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego stanowiące przepisy szczególne w stosunku do art. 112 Ordynacji podatkowej, wyłączają zastosowanie tego przepisu w przedstawionym stanie faktycznym.
Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku organ podatkowy wydał w dniu 10 października 2011 r. postanowienie nr IPPB3/423-595/11-2/GJ o odmowie wszczęcia postępowania w zakresie wydania interpretacji indywidualnej, stwierdzając, że Organ wydający interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie może dokonywać rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu postępowania, a taka okoliczność wystąpiłaby w przypadku udzielenia odpowiedzi na pytanie podatnika zawarte we wniosku. Organ nie może potwierdzić tego, co podlega zbadaniu w toku postępowania podatkowego, gdyż sam nie prowadząc takiego postępowania, z góry przesądziłby o sprawach należących do kompetencji organów je prowadzących.
Mając powyższe na uwadze Organ z upoważnienia art. 14h ustawy Ordynacji podatkowej zastosował w niniejszej sprawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym gdy z jakichkolwiek przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.
Na powyższe postanowienie Spółka w dniu 20 października 2011 r. (data wpływu 24 października 2011 r.) złożyła zażalenie wnosząc o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy. W odpowiedzi na zażalenie Organ w dniu 27 grudnia 2011 r. wydał postanowienie Nr IPPB3/423-595/11-4/GJ, w którym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.
W dniu 1 lutego 2012 r. (data wpływu: 3 lutego 2012 r.) Spółka złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. postanowienie i wniosła o jego uchylenie oraz uchylenie postanowienia wydanego w I instancji.
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 851/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniesioną prze Spółkę skargę.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Spółka działając poprzez swego pełnomocnika wywiodła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. sygn. II FSK 906/13 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości zaskarżony wyrok WSA w Warszawie z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 851/12, przekazując temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.
W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Spółki, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 października 2015 r. sygn. III SA/Wa 2220/15, uchylił zaskarżone postanowienie organu podatkowego.
W powyższym wyroku Sąd uznał, że: „Na wstępie należy wskazać, że w niniejszej sprawie zapadł powołany wyrok NSA, z dnia 5 maja 2015 r., sygn.. akt II FSK 906/13, który zgodnie z treścią art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. , dalej powoływanej, jako "P.p.s.a.") w zakresie zawartej w nim wykładni prawa jest wiążący dla sądu pierwszej instancji ponownie rozpoznającego sprawę.
W powołanym wyroku NSA jednoznacznie stwierdził, że w niniejszej sprawie nie było przeszkód do oceny skutków prawnych stanu faktycznego opisanego przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej na podstawie przepisów prawa wskazanych we wniosku. Zdaniem Sądu drugiej instancji w rozpoznanej sprawie przeszkodą do udzielenia, w formie interpretacji indywidualnej o, której mowa w art. 14b 1 O.p., odpowiedzi na pytanie, czy Skarżąca w opisanym przez nią stanie faktycznym będzie ponosić odpowiedzialność na podstawie art. 112 § 1 O.p. nie był ogólny charakter prawny interpretacji i ich funkcja gwarancyjna oraz charakter prawny odpowiedzialności za zaległości podatkowe osób trzecich uregulowanej w art. 107 § 1 O.p. i następnych przepisach O.p. W rozpoznanej sprawie organ odmawiając wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji powołał się na te przeszkody wskazując, że żądanie zawarte przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji zmierza w istocie do uzyskania od organu zaświadczenia, że przy opisanym we wniosku stanie faktycznym nie będzie mogła być wydana w stosunku do Skarżącej decyzja na podstawie art. 108 § 1 i art. 112 § 1 O.p. W ocenie organu tego rodzaju rozstrzygnięcie nie mogło być wydane w formie interpretacji indywidualnej na podstawie art. 14 b § 1 i 14c § 1 O.p. Zdaniem organu rozstrzygnięcie w przedmiocie kwalifikacji stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji na podstawie przepisów art. 112 O.p. mogło zapaść tylko i wyłącznie w postępowaniu prowadzonym w sprawie wydania decyzji na podstawie art. 108 § 1 O.p. W powołanym wyroku NSA stwierdził w sposób jednoznaczny, że to stanowisko organu w niniejszej sprawie nie mogło stanowić podstawy do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie interpretacji na podstawie art. 165a § 1 O.p.
Skoro w świetle tych konstatacji NSA, w niniejszej sprawie charakter zagadnienia prawnego przedstawionego przez Skarżącą do oceny prawnej w formie interpretacji indywidualnej nie stanowił przeszkody do wydania interpretacji indywidulanej to Sąd pierwszej instancji rozpoznający sprawę ponownie obowiązany był stwierdzić, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 165a § 1 O.p. w zw. z art. 14b § 1 i 14c § 1 O.p. które miało wpływ na wynik sprawy.
W ponownie prowadzonym postępowaniu organ oceni złożony przez Skarżącą wniosek o wydanie interpretacji uznając, że przedstawione w nim zagadnienie prawne może być przedmiotem interpretacji indywidualnej. ”
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.