Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-269/16-4/MS2
z 23 maja 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2016 r. (data wpływu 10 marca 2016 r.) uzupełniony pismem z dnia 12 maja 2016 r. (data nadania 12 maja 2016 r, data wpływu 16 maja 2016 r.) na wezwanie z dnia 5 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-269/16-2/MS2 (data nadania za pośrednictwem platformy e-PUAP 5 maja 2016 r., data doręczenia 5 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 10 marca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.


Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 5 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-269/16-2/MS2 (data nadania 5 maja 2016 r., data doręczenia 5 maja 2016 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.


Wnioskiem z dnia 12 maja (data nadania 12 maja 2016 r., data wpływu 16 maja 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.


We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Dnia 19 lipca 2007 r. Wnioskodawca zawarł (wspólnie z małżonką, z którą pozostawał we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) umowę darowizny (akt notarialny sporządzony w Kancelarii Notarialnej), mocą której podarował córce do jej majątku osobistego prawo własności lokalu mieszkalnego nr 3, o pow. użytkowej 30,50m2, dla którego Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, wraz z udziałem wynoszącym 157/10000 części w prawie wieczystego użytkowania gruntu, oznaczonej jako działka nr 75 o pow. 0,1823 ha oraz we własności części wspólnych domu mieszkalnego zapisanych w KW. Wnioskodawca nabył wspólnie z żoną prawo własności lokalu mieszkalnego w 1998 r. Córka Wnioskodawcy miała plan zamieszkania na stałe w darowanym lokalu, jednak nie został on nigdy zrealizowany. W 2007 r. córka Wnioskodawcy wyszła za mąż za obywatela Niemiec i zrezygnowała z przejęcia lokalu. Lokal nigdy nie został córce wydany, pozostał w dyspozycji Wnioskodawcy (i małżonki), który korzystał z niego tylko w czasie wakacji lub weekendów spędzanych w Polsce. Przez cały okres ponosił koszty związane z utrzymaniem lokalu - w tym także po zawarciu umowy darowizny, która nigdy nie została wykonana. Wnioskodawca posiada rachunki, z których wynika, że jako wpłacający (w tym po zawarciu umowy darowizny) ponosił koszty utrzymania lokalu. Ponieważ zaszły przesłanki umożliwiające odwołanie darowizny - nigdy nie doszło do przekazania przedmiotu umowy, czyli wydania lokalu - więc mogła być ona odwołana do momentu jej wykonania. W 2013 r. strony postanowiły usankcjonować stan faktyczny, czyli potwierdzić dysponowanie lokalem przez Wnioskodawcę (z małżonką) i w dniu 7 maja 2013 r. rozwiązały umowę darowizny - aktem notarialnym „Rozwiązanie umowy darowizny” z dnia 7 maja 2013 r., sporządzonym w Kancelarii Notarialnej. W par. 4 aktu notarialnego „Rozwiązanie umowy darowizny” Wnioskodawca (z żoną), działający w imieniu córki/obdarowanej na podstawie pełnomocnictwa z dnia 17 grudnia 2012 roku (przywołanego w treści aktu notarialnego, opatrzonego klauzulą Apostille) oświadczył, że w związku z rozwiązaniem umowy darowizny przenosi w imieniu córki – na rzecz samego siebie (i żony) prawo własności lokalu mieszkalnego numer 3 (z udziałami i częściami wspólnymi opisanymi powyżej oraz w księdze wieczystej KW) i wyraża na to zgodę (z małżonką). Rozwiązanie umowy darowizny nie nastąpiło z powodu rażącej niewdzięczności obdarowanej, a z powodu nieprzekazania lokalu obdarowanej, tj. faktycznego niewykonania darowizny. Strony oświadczyły w akcie, że z tytułu rozwiązania umowy darowizny nie będą miały w przyszłości do siebie żadnych pretensji i zrzekły się jakichkolwiek roszczeń, a ponadto Wnioskodawca z żoną oświadczył w par. 5 umowy rozwiązanie darowizny, że jest w posiadaniu nieruchomości będącej przedmiotem umowy. „Obdarowana” nie przekazywała lokalu po rozwiązaniu darowizny, bo nigdy nim nie dysponowała. Wnioskodawca wraz z żoną w 2015 roku sprzedał przedmiotowy lokal mieszkalny.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu w 2015 r. - w świetle przedstawionego stanu faktycznego, tj. niewykonania darowizny, a w związku z tym uznania, że sprzedaż nastąpiła po upływie 5 lat od nabycia ?


Zdaniem Wnioskodawcy.


Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży w 2015 r. przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Biorąc pod uwagę fakt, że w przypadku darowizny niewykonanej, jej odwołanie pociąga za sobą fakt jej upadku z mocy prawa, uznać należy, że Wnioskodawca w sposób ciągły dysponował tytułem własności do lokalu (z żoną). Tym samym, wystarczające dla uznania, że nie podlega obowiązkowi zapłaty podatku dochodowego jest ustalenie, że nabył prawo własności lokalu mieszkalnego nr 3, tj. roku zawarcia niewykonanej umowy darowizny (de facto nigdy nie zbył tytułu własności). Powyższe oznacza, że sprzedaż nastąpiła po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zakup lokalu.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.


Z kolei w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 przytoczonej ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 lipca 2007 r. Wnioskodawca zawarł (wspólnie z małżonką, z którą pozostawał we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) umowę darowizny, mocą której podarował córce do jej majątku osobistego prawo własności lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca nabył wspólnie z żoną prawo własności lokalu mieszkalnego w 1998 r. Córka Wnioskodawcy miała plan zamieszkania na stałe w darowanym lokalu, jednak nie został on nigdy zrealizowany. W 2007 r. córka Wnioskodawcy wyszła za mąż za obywatela Niemiec i zrezygnowała z przejęcia lokalu. Lokal nigdy nie został córce wydany, pozostał w dyspozycji Wnioskodawcy (i małżonki). Ponieważ zaszły przesłanki umożliwiające odwołanie darowizny, strony postanowiły potwierdzić dysponowanie lokalem przez Wnioskodawcę (z małżonką) i w dniu 7 maja 2013 r. rozwiązały umowę darowizny - aktem notarialnym „Rozwiązanie umowy darowizny” z dnia 7 maja 2013 r. Rozwiązanie umowy darowizny nie nastąpiło z powodu rażącej niewdzięczności obdarowanej, a z powodu nieprzekazania lokalu obdarowanej, tj. faktycznego niewykonania darowizny. Strony oświadczyły w akcie, że z tytułu rozwiązania umowy darowizny nie będą miały w przyszłości do siebie żadnych pretensji i zrzekły się jakichkolwiek roszczeń. Wnioskodawca wraz z żoną w 2015 roku sprzedał przedmiotowy lokal mieszkalny.

Istotnym dla niniejszego rozstrzygnięcia jest to, czy zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego w wyniku odwołania darowizny stanowi jego nabycie w rozumieniu wyżej cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w dalszej konsekwencji, czy sprzedaż tegoż lokalu w 2015 r. stanowi źródło przychodów w rozumieniu ww. ustawy.


Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nabycia nieruchomości, stąd też należy się również odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).


Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Na podstawie natomiast art. 898 § 1 ww. ustawy darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającego odwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawnie wzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem zwrotu (art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego).


Innymi słowy, zasadnicze znaczenie ma ocena skutków prawnych odwołania darowizny, a mianowicie czy takie „rozwiązanie” umowy wywołuje skutki:

  • wstecz – tj. stosunek prawny pomiędzy stronami umowy darowizny wygasł ze skutkiem wstecznym (ex tunc), tak jakby umowa w ogóle nie została zawarta, czy też może
  • tylko na przyszłość (ex nunc) – tj. darczyńca ponownie nabywa własność, której się wyzbył.


Prawo odwołania darowizny stwarza dla darczyńcy możność pozbawienia obdarowanego korzyści i odzyskania jej z powrotem przez darczyńcę. Bez odwołania ani jedno, ani drugie nie może nastąpić, ale z drugiej strony samo odwołanie jako jednostronne oświadczenie woli, pochodzące od osoby, która przeniosła własność darowanej nieruchomości i nie jest jej właścicielem, nie przenosi prawa własności na darczyńcę. Nie ma bowiem przepisu, który by z określoną wyżej czynnością jednostronną łączył wprost skutek rzeczowy.

Skutek odwołania darowizny normuje art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego. Treść tego przepisu daje jasny wyraz temu, że przez odwołanie korzyść uzyskana z darowizny staje się od chwili zdarzenia uzasadniającego odwołanie bezpodstawna i właśnie dlatego rodzi obowiązek zwrotu. Przyjęta w art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego konstrukcja wiążąca odwołanie z bezpodstawnym wzbogaceniem, wyłącza przypisanie odwołaniu skutku rzeczowego, a mianowicie tego skutku, że obdarowany przestaje być właścicielem, staje się zaś nim z powrotem darczyńca. Gdyby odwołanie miało pociągnąć za sobą również wspomniany skutek rzeczowy, to odesłanie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu byłoby niezrozumiałe, zwłaszcza że w art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego mówi się wyraźnie o zwrocie „przedmiotu” darowizny, a nie tylko o korzyściach uzyskanych z tego przedmiotu.

W świetle powyższego zatem, w przypadku odwołania darowizny dla wywołania skutku rzeczowego, tj. przeniesienia własności nieruchomości z powrotem na darczyńcę, konieczne jest złożenie oświadczenia w formie aktu notarialnego przez obdarowanego o przeniesieniu własności. Oświadczenie takie może również zostać zastąpione, na podstawie art. 64 Kodeksu cywilnego, przez prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli. Oznacza to, że odwołanie darowizny wywołuje skutek tylko na przyszłość.

Ze stanu faktycznego wynika, że w akcie notarialnym dotyczącym rozwiązania umowy darowizny jest oświadczenie o przeniesieniu prawa własności na Wnioskodawcę i Jego żonę. Zatem w Pana przypadku nabycie opisanego we wniosku lokalu mieszkalnego, stanowiącego uprzednio przedmiot darowizny na rzecz córki, nastąpiło w dniu 7 maja 2013 r., tj. w dniu zawarcia w formie aktu notarialnego umowy zwrotnego przeniesienia własności ww. nieruchomości.

W związku z powyższą regulacją okres 5 lat, o którym mowa w ww. przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawca nabył z powrotem na własność opisaną część nieruchomości, bowiem właśnie w dniu ponownego przeniesienia własności lokalu mieszkalnego w wyniku odwołania umowy darowizny Wnioskodawca ponownie nabył prawo jej własności, której wcześniej się wyzbył w drodze darowizny. W sytuacji przedstawionej we wniosku przeniesienie własności lokalu mieszkalnego na Pana w 2013 r. stanowi również nabycie w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pięcioletni termin, o którym mowa w tym przepisie, winien być zatem liczony od końca 2013 r. i upłynąłby z dniem 31 grudnia 2018 r. W konsekwencji sprzedaż ww. nieruchomości w 2015 r. nastąpiła przed upływem tego terminu i stanowi źródło przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Wobec tego zastosowanie będą miały przepisy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.


W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi – 19% podstawy obliczenia podatku.


Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

W myśl art. 22 ust. 6c ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.


Stosownie zaś do art. 22 ust. 6e ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.


Z kolei w myśl art. 22 ust. 6f ustawy koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.


Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym (PIT-39), o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

  1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
  2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.


Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).


Podsumowując, dokonane przez Wnioskodawcę w 2013 r. odwołanie darowizny skutkowało tym, że Wnioskodawca ponownie stał się właścicielem lokalu mieszkalnego. Właścicielem ww. lokalu mieszkalnego od dnia zawarcia umowy darowizny do dnia zwrotu tego lokalu mieszkalnego był nie Wnioskodawca, a obdarowana – córka Wnioskodawcy. Powyższa okoliczność oznacza, że dopiero od dnia, w którym nastąpił zwrot darowizny Wnioskodawca ponownie stał się właścicielem lokalu mieszkalnego. Dlatego za datę jej nabycia przez Wnioskodawcę należy uznać dzień, w którym nastąpiło zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego. Skoro zatem Wnioskodawca sprzedał opisany we wniosku lokal mieszkalny przed upływem pięciu lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło zwrotne przeniesienie własności, to uzyskany dochód podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj