Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-189/16-2/JL
z 12 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 7 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zwrotu kosztów znaczków pocztowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zwrotu kosztów znaczków pocztowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podstawowym zakresem jego działalności gospodarczej jest realizacja zadań jako syndyk, zgodnie z art. 156 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe.

Wnioskodawca, zgodnie z wydanym postanowieniem Sądu dokonuje wiele czynności zmierzających do zabezpieczenia majątku zarządzanych podmiotów. Zgodnie z art. 173, 175, 176, 177, 178, 179 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, syndyk zarządza majątkiem upadłych podmiotów, zabezpiecza przed zniszczeniem, zbiera o nim informacje w urzędach, ujawnia stan majątku w księgach wieczystych, dokonuje jego spisu i ostatecznie dąży do ewentualnego zaspokojenia wierzycieli w ramach przeprowadzonego procesu upadłościowego.

To proces długofalowy, w trakcie którego dokonuje się wiele zdarzeń i czynności wymagających wysłania stosownej korespondencji, tj. wezwań do dłużników, zawiadomień wierzycieli oraz wniosków o udzielenie informacji do sądów, komorników, banków i innych instytucji. Jest to niezbędne do udokumentowania prawidłowego przeprowadzenia postępowania upadłościowego. Wnioskodawca wysyła korespondencję za pośrednictwem X. S.A. w swoim imieniu, ale na rzecz podmiotów upadłych. Odbywa się to na podstawie zawartej umowy na realizację usług pocztowych. Spis i potwierdzenie terminu nadawanych przesyłek realizuje się na podstawie książki nadawczej według wzoru narzuconego przez X.. We wzorze tym wskazane są: adresat, nadawca, informacja o przesyłce, nr nadanej przesyłki oraz wysokość opłaty pocztowej/znaczka pocztowego. Na podstawie zbieranych książek nadawczych potwierdzających nadanie korespondencji, X. zgodnie z umową wystawia raz w miesiącu fakturę na Kancelarię ze wskazaniem ilości zakupionych znaczków pocztowych.

Każda przesyłka wysłana „przesyłką poleconą” powoduje skutki prawne dla nadawcy i odbiorcy w momencie jej nadania, odebrania lub też upływającego terminu/okresu na odbiór przesyłki. Wysłana korespondencja pozostaje w aktach sprawy i jest realizowana na potrzeby udokumentowania przeprowadzenia postępowania upadłościowego. Nikt nie jest w stanie z góry oszacować ilości potrzebnych znaczków w odniesieniu do konkretnego podmiotu, względem którego toczy się postępowanie.

Zakup znaczków nie jest brany pod uwagę przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia Syndyka. Zgodnie z art. 165 pkt 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, przy ustalaniu wynagrodzenia syndyka brany jest pod uwagę stopień zaspokojenia wierzycieli, nakład pracy, koszty zatrudnienia innych osób w związku z prowadzonymi czynnościami syndyka oraz czas trwania postępowania.

Wnioskodawca ma prawo do zwrotu poniesionych wydatków, art. 160 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe wprost się do tego odnosi wskazując, że „syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego”. Wydatki syndyk wykazuje w sprawozdaniu składanym okresowo do sądu. Wydatki te są ostatecznie potwierdzone albo odrzucone przez sędziego komisarza, o czym mówi art. 168 pkt 5 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe. Zatwierdzone wydatki syndyk jako czynny podatnik VAT musi potwierdzić fakturą.

Zakup znaczków pocztowych Wnioskodawca dokonuje w swoim imieniu, ale na rzecz podmiotów, względem których przeprowadza upadłość i wysyła przewidzianą prawem korespondencję. Należność za zakupione i wykorzystane znaczki pocztowe powinna być pobierana niezależnie od wynagrodzenia Wnioskodawcy i traktowana jako zwrot poniesionych przez niego wydatków. Żeby móc taki koszt ustalić w odniesieniu do poszczególnego podmiotu upadłego, syndyk musi policzyć na podstawie prowadzonej ewidencji ilość wysłanej korespondencji i refakturować zakup znaczków na konkretnego odbiorcę. W związku z tym, że finalnym odbiorcą znaczków pocztowych jest podmiot upadły na refakturze powinna być zastosowana stawka VAT jak na fakturze pierwotnej.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uznaje za zasadne refakturowanie zakupionych znaczków pocztowych na podmioty, względem których dokonuje czynności należących do jego obowiązków jako syndyka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Syndyk może wystawić refakturę, „dokumentującą sprzedaż znaczków pocztowych” na rzecz podmiotów upadłych po cenie równej wartości nominalnej znaczków pocztowych ze wskazaniem stawki zwolnionej zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług VAT, dostawa znaczków pocztowych korzysta ze zwolnienia od podatku o ile jest dokonywana po cenie równej wartości nominalnej. Zdaniem Wnioskodawcy zwolnienie to powinno mieć zastosowanie przy refakturowaniu zakupionych znaczków pocztowych, gdyż Kancelaria Syndyka nabywa znaki opłaty pocztowej w swoim imieniu, ale na rzecz podmiotów upadłych nie zmieniając ich ceny ani charakteru. Wnioskodawca wystawiając refakturę za znaczki pocztowe chce przenieść ich zakup na finalnych odbiorców, na rzecz których wykonuje powierzone mu obowiązki, z zastosowaniem tej samej stawki podatku VAT, co na fakturze pierwotnej.

Zgodnie z prawem upadłościowym, wynagrodzenie syndyka nie zawiera poniesionego wydatku na znaczki pocztowe, ale Wnioskodawca ma prawo do zwrotu poniesionych wydatków. Dlatego refakturowanie zakupionych znaczków pocztowych na podmioty, względem których Kancelaria Syndyka dokonuje niezbędnych czynności związanych z powierzonym Wnioskodawcy zakresem działania jest jak najbardziej zasadne. Ale rozstrzygające w tej kwestii jest to, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług VAT może tego dokonać po cenie nominalnej.

Według Wnioskodawcy, gdyby wystawił fakturę ze stawką VAT 23% spowodowałby zwiększenie poniesionych kosztów przez podmioty upadłe - będące i tak w trudnej sytuacji finansowej, a wyżej przytoczony art. ustawy o podatku od towarów i usług VAT daje możliwość w opisanej sytuacji zastosowanie stawki VAT zwolnionej o ile Wnioskodawca dokona sprzedaży znaczków pocztowych po cenie, za którą sam je nabył.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może wystawić refakturę na znaczki pocztowe z zastosowaniem art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług VAT - czyli zwolnionej stawki VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W związku z tym nie budzi wątpliwości, że czynności syndyka w postępowaniu upadłościowym stanowią usługi, na co wskazuje powołany przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia – wydanie opinii, ekspertyzy, czy też wykonywanie powierzonych funkcji, za wynagrodzeniem.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w rozumieniu ust. 2 ww. artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.),
2. uchylony;
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

W odniesieniu do wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności syndyka należy stwierdzić, że działalność taką uznaje się za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. O zamiarze wykonywania działalności gospodarczej przez syndyków świadczy chociażby fakt posiadania przez syndyka odpowiedniej licencji uprawniającej do wykonywania powierzonej funkcji, czy stała gotowość do podjęcia czynności.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r., poz. 233, z późn. zm.), uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego-komisarza oraz syndyka albo nadzorcę sądowego, albo zarządcę.

Na podstawie art. 144 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciwko niemu.

Postępowania, o których mowa w ust. 1, syndyk prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym (ust. 2 tego artykułu).

Przepis art. 156 ust. 1 ustawy określa, że syndyka powołuje się w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego.

W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, zarządca oraz nadzorca sądowy dokonują czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym, o czym stanowi art. 160 ust. 1 ustawy.

W świetle ust. 3 tegoż artykułu, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca odpowiadają za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Zgodnie z art. 162 ust. 1 ustawy, syndykowi, nadzorcy sądowemu i zarządcy przysługuje prawo do zwrotu wydatków koniecznych, poniesionych w związku z wykonywaniem czynności, jeżeli wydatki te zostały uznane przez sędziego-komisarza.

Według ust. 6 cyt. artykułu, wynagrodzenie syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy obowiązanych do rozliczenia podatku od towarów i usług, o którym mowa w ust. 2, 2a, 5 i art. 163, oraz wstępną wysokość wynagrodzenia i zaliczki na wynagrodzenie podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie z obowiązującą stawką tego podatku.

Wskazać należy, że pomiędzy sądem upadłościowym a syndykiem nie istnieje stosunek prawny, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie odpowiedzialności za powierzone funkcje. W świetle bowiem art. 160 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym. Ryzyko gospodarcze wszelkich czynności prawnych (które jest jednym z podstawowych kryteriów ustalenia, czy działalność ma charakter samodzielny czy nie), w tym także czynności zobowiązaniowych syndyka, ponosi zatem zawsze masa upadłości. Sąd nie odpowiada też za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonania obowiązków przez syndyka. Jak wynika z art. 160 ust. 3 ustawy, za ww. szkodę odpowiada bezpośrednio syndyk masy upadłościowej.

Zauważyć należy, że niewątpliwie przy wykonywaniu swojej funkcji syndyk podlega ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze i najważniejsze decyzje musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednakże w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Poza tym, nawet w takich przypadkach czynności wykonywane są na rachunek upadłego.

Sąd nie jest zatem związany z syndykiem więzami tworzącymi stosunek prawny, jaki istnieje pomiędzy zlecającym a zleceniobiorcą w zakresie wynagrodzenia, warunków pracy oraz odpowiedzialności zleceniodawcy, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Sąd, jako organ władzy, powołuje syndyka i określa jego wynagrodzenie. Nie pokrywa jednak kosztów wynagrodzenia (o którym również mowa w ww. przepisie ustawy o podatku od towarów i usług) i nie ponosi odpowiedzialności ani za działania, ani za szkodę wynikającą z czynności podejmowanych przez syndyka.

Uznać zatem należy, że czynności syndyka wykonującego powierzone funkcje w postępowaniu upadłościowym na podstawie postanowienia sądu upadłościowego wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle ust. 6 powołanego artykułu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Na podstawie ust. 7 tegoż artykułu, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, późn. zm.). I tak, stosownie do art. 73 Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;
    (…).
    
    

Należy zauważyć, że jak wynika z powołanych przepisów, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają określone zdarzenia wskazane przez ustawodawcę (m.in. dostawa towarów i świadczenie usług) – z wykonaniem takich czynności wiąże się również obowiązek odpowiedniego ich udokumentowania. W analizowanej sytuacji nie można uznać, że Wnioskodawca w toku postępowania upadłościowego przenosi na rzecz upadłych podmiotów prawo do rozporządzania znaczkami jak właściciel. Tym samym syndyk nie dokonuje dostawy znaczków na rzecz tych podmiotów. Wskazane przez Wnioskodawcę zwolnienie od podatku VAT (art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy) ma zastosowanie do dostawy za cenę równą wartości nominalnej znaczków pocztowych, ważnych w obrocie pocztowym na terytorium kraju i innych znaczków tego typu. Ponieważ jednak Wnioskodawca nie dokonuje na rzecz upadłych podmiotów dostawy znaczków pocztowych, wskazane zwolnienie od podatku nie ma zastosowania w analizowanej sprawie.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro wydatki na zakup znaczków pocztowych - ponoszone przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na rzecz upadłych podmiotów w związku z wykonywaniem czynności syndyka w postępowaniu upadłościowym, są ściśle związane z wykonywaną usługą, to stanowią one jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę). Wobec tego koszty te składają się na całość zapłaty za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę i zwiększają podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym w analizowanym przypadku, poza świadczoną usługą, nie występują inne czynności, które podlegałyby odrębnemu dokumentowaniu przez syndyka.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.