Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-873/15/IB
z 11 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu – 18 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z powstawaniem przychodu ze stosunku pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstawaniem przychodu ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

K. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, dalej również „Spółka" bądź „Wnioskodawca", świadczy przede wszystkim usługi budowlane znajdujące się w Sekcji F Polskiej Klasyfikacji Działalności tj. Dział 41 - roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków, Dział 42 - roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej oraz Dział 43 - roboty budowlane specjalistyczne.

W związku z wykonywaną działalnością Spółka prowadzi roboty budowlane w Republice Federalnej Niemiec, dokąd oddelegowuje swoich pracowników poprzez aneks do umowy o pracę. W aneksie, za porozumieniem Stron, zmienia się miejsce wykonywania pracy na dany kraj związkowy w Niemczech: (tzw. land), gdzie prowadzona jest budowa.

Na potrzeby swoich pracowników Spółka zapewnia noclegi i dojazdy z Polski do kraju związkowego (tzw. landu), w którym prowadzona będzie budowa oraz powrót na teren Polski. Noclegi zapewniane są w dwóch wariantach: w hotelach robotniczych, gdzie Spółka wynajmuje daną liczbę pokoi oraz w wynajętej nieruchomości - dom jednorodzinny. Dojazdy zapewniane są przez komunikację zewnętrzną np. busami z Polski do Niemiec, na miejsce wykonywanej pracy - budowy. Spółka prowadzi i planuje prowadzić roboty w kilku miejscowościach na terenie Niemiec, głównie w okolicach S. i L. w kraju związkowym X.

Istotnym faktem jest, że Spółka wynajmując pokoje w hotelu pracowniczym czy dom jednorodzinny płaci ryczałtem (za pokoje ryczałt razy liczba pokoi), co każdorazowo dokumentowane jest fakturą. Nie są to w żadnym wypadku miejsca hotelowe przeznaczone dla konkretnego pracownika. Standard miejsc noclegowych jest różny, a powierzchnia wynajmowana służy również celom magazynowym (szczególnie w przypadku domu jednorodzinnego) czy planistycznym - narady kadry technicznej. Pracownikowi nie jest przypisywany konkretny lokal czy to w domu jednorodzinnym czy w hotelu robotniczym. Lokale te pozostają w dyspozycji Wnioskodawcy. Pracownik nie może korzystać z przedmiotowych lokali w okresie urlopu lub oddać je nawet do używania przez osoby trzecie. Pracodawca (Spółka) swobodnie wskazuje miejsce noclegowe pracownikowi, które może się zmienić w okresie świadczenia pracy na terenie RFN. Specyfika procesu budowlanego wymusza aby na budowie pracowało w jednym czasie wiele ekip. Ekipy te mieszają się, zjeżdżają z powrotem do Polski czy jadą na inną budowę w Niemczech. Ilość pracowników korzystających z miejsc noclegowych waha się od kilku osób do kilkudziesięciu. Miejscem zakwaterowania pracowników na terenie Niemiec są miejscowości, gdzie Spółka aktualnie prowadzi budowy.

W tym stanie rzeczy, Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że w opisanym stanie faktycznym nie sposób ustalić, któremu pracownikowi konkretnie, przynależało dane miejsce noclegowe.

Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku przejazdów z terenu Polski do Niemiec i z powrotem. Transport jest organizowany dla danej ekipy budowlanej. Pracownikowi nie przysługuje swoboda w wyborze środka transportu, nie może też przenieść uprawnienia na osobę trzecią. Ilość pracowników jednorazowo korzystających z transportu wynosi kilka, kilkanaście osób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy:

1. wartość noclegów (hotele robotnicze oraz wynajęta nieruchomość - dom jednorodzinny) oraz
   
2. koszt dojazdów (bilety z Polski na miejsce budowy),

- stanowią przychód dla pracownika, który z nich korzysta?

Formułując swoje stanowisko płatnik posiłkuje się orzecznictwem sądów administracyjnych, a przede wszystkim wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt 7/13. Bogate orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczy różnego rodzaju świadczeń ubocznych związanych ze stosunkiem pracy, jakie otrzymują pracownicy. W orzeczeniach NSA (sygn. akt II FPS 1/10, II FPS 7/10) podkreślano, że warunkiem uznania danego świadczenia za „inne nieodpłatne świadczenie" jest fakt, iż świadczenie jest uprawnieniem pracownika i jest spełniane w Jego interesie.

W opisanym powyżej stanie faktycznym, pracownik nie ma możliwości wyboru innego miejsca noclegowego a udostępnienie miejsc noclegowych następuje w interesie Pracodawcy.

Ustalenie pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń" jest kluczowe dla rozwiązania problemu czy stanowi ono przychód. Otóż, pokrewne pojęcie „nieodpłatnych świadczeń" z ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), dalej „updop", zostało zdefiniowane jako „wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy" (uchwały NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r, sygn. akt II FPS 1/06). W kolejnych uchwałach NSA stwierdził, że przytoczone wyżej stanowisko ma również zastosowanie do pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń" na gruncie updof (uchwały NSA z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 oraz z 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10). Ustalenie czy zakwaterowanie pracowników w Niemczech i zapewnienie (pokrycie kosztu) dojazdu na miejsce budowy będą mieściły się w zakresie „innych nieodpłatnych świadczeń" w powyższym rozumieniu, będzie przesądzać o istnieniu przychodu i konieczności odprowadzenia należnego podatku. Poniższa argumentacja ma na celu wykazanie braku obowiązku podatkowego.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu". Katalog zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 updof pokazuje wiele przykładów związanych stricte ze stosunkiem pracy, m.in. wartość ubioru służbowego, reprezentacyjnego, świadczenia rzeczowe i nierzeczowe przyznane na podstawie przepisów bhp, wartość posiłków i napojów regeneracyjnych, kwoty związane z nowym kwaterunkiem w zw. z przeniesieniem służbowym czy diety. W literaturze prawa podatkowego wyrażany jest pogląd, że zawarte w tym przepisie zwolnienia nie wyłączają określonego dochodu spod opodatkowania, ale dowodzą, że wartość świadczeń objęta zwolnieniem nie jest traktowana przez ustawodawcę jako dochód (K. Koperkiewicz-Mordel, [w:] Polskie prawo podatkowe, (red.) W. Nykiel, Warszawa 2011, s. 138). Z powyższych przykładów jasno wynika, że chodzi tu o świadczenia, które „gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy, służą jej organizacji i - generalnie - umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy".

Nie budzi wątpliwości, że z tego typu świadczeń korzysta pracownik, ale wyłącznie w związku z wykonywaną przez niego pracą. Pracodawcy spełniają tego typu świadczenia ponieważ leży to przede wszystkim w ich interesie gospodarczym, np. nie przestrzegając obowiązków wynikających z bhp nie mógłby wysłać pracowników do pracy, przez co nie osiągnąłby przychodu. Pracownicy natomiast nie mają z tego tytułu żadnych przysporzeń, nie są one „wynoszone na zewnątrz stosunku pracy" i nie stanowią przychodu, od którego należy naliczyć składki czy dochodu od którego należy pobrać podatek. Zdaniem Wnioskodawcy, właśnie z tego typu świadczeniami, czyli konkretyzując, świadczeniami, których zakres nie mieści się nawet w wyłączenia przedmiotowe wskazane w art. 21 updof, lecz leży w zupełnie innej kategorii (świadczenia ściśle związane ze stosunkiem pracy, tj. wykonywaniem pracy), mamy do czynienia w przedstawionym powyżej stanie faktycznym. Zarówno umożliwienie pracownikom dojazdu, tak aby stawili się w określonym czasie na konkretnej budowie w Niemczech, jak i zapewnienie im kwaterunku w miejscu blisko budowy noszą znamiona świadczeń, które służą organizacji pracy.

Podejmując rozważania na temat dochodu TK zauważył kilka cech, które są istotne dla ustalenia opodatkowania innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychodem zawsze będzie ściśle określona kwota, przypisana dla konkretnego pracownika, którą może swobodnie dysponować z wyłączeniem innych pracowników i pracodawcy, niezależnie od tego czy mamy do czynienia ze świadczeniem pieniężnym czy właśnie „innym nieodpłatnym świadczeniem". Dla takiego stanu faktycznego nie można wszak szacować przychodu (czy dochodu podatkowego), stosując działania arytmetyczne. „Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż - zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób".

W sytuacji gdy pracodawca - Wnioskodawca, zapewnia pracownikom zakwaterowanie, ustalenie indywidualnego przysporzenia (abstrahując w tym momencie od kryterium interesu pracownika) jest niemożliwe. Po pierwsze, miejsca kwaterunkowe w hotelach pracowniczych o różnym standardzie czy w domu wolnostojącym mogą być wynajmowane w oderwaniu od konkretnego pracownika - kalkulowane z góry ryczałtowo, bez względu na to ile osób i w jakim okresie faktycznie z niego skorzysta. Po drugie, specyfika procesu budowlanego wymuszą fluktuację kadry, z uwagi na różne stadia i fazy budowy. Z tych właśnie powodów, zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie szczegółowej ewidencji, która przypisywałaby danego pracownika do danego miejsca noclegowego o określonym standardzie, w określonym okresie, byłoby nie tylko nadmiernie skomplikowane, co niewymierne w stosunku do danego pracownika.

Skoro ustalenie indywidualnego przysporzenia nie jest możliwe, nie stanowi ono przychodu w rozumieniu podatkowym. Szerzej na ten temat wypowiada się NSA w wyroku z dnia 3 grudnia 2014 r. (II FSK 2984/14.), w którym stwierdza, że w wypadku zryczałtowanego kosztu za całe świadczenie, nie można go skonkretyzować, przeliczając na jednego pracownika używając prostych działań arytmetycznych zwłaszcza jeśli zakres korzystania ze świadczenia przez pracowników jest zróżnicowany.

Dalej TK stwierdza, że dochód może przybrać dwie postaci polegające na uzyskaniu korzyści majątkowej, tj. zwiększenie aktywów bądź uniknięcie wydatków, które pracownik musiałby ponieść. W przypadku „innych nieodpłatnych świadczeń" będziemy mieli do czynienia z realnym oszczędzeniem czy uniknięciem wydatków, które to pracownik musiałby ponieść gdyby nie otrzymał ich od pracodawcy. Dla ustalenia tej okoliczności niezbędne jest wykazanie czy pracownik skorzystał ze świadczenia w pełni dobrowolnie. Trybunał powtarza za NSA (wyrok z 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1741/11), że „nie stanowi przychodu pracownika wartość ubezpieczenia pracownika w czasie wykonywania pracy (ubezpieczenia stanowiącego warunek dopuszczenia go do pracy" ponieważ „po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem". Z kolei kryterium ustalenia tego czy dane świadczenie można zaliczyć jako „inne nieodpłatne świadczenie" w rozumieniu updof, „musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku" i co jest oczywiste, wypłacane musi być w innej formie niż w pieniądzu (J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, Warszawa 2014, Nb 19).

W ślad za tym, należy stwierdzić, że pracownik musi mieć to „nieodpłatne świadczenie" do własnej dyspozycji, czyli swobodnie nim zarządzać i rozporządzać wedle swoich potrzeb. Wnioskodawca stwierdza, że pracownik podpisując aneks (porozumienie zmieniające) z Pracodawcą, niejako godzi się na oddelegowanie go na budowę zlokalizowaną w Niemczech. Stanowisko opowiadające się za dyspozytywnym charakterem, tzn. takim, w którym po stronie pracownika nie występuje dobrowolność, podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2014 r. (II FSK 2387/12), gdzie czytamy „Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy; przepis art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy tylko przykładowo wymienia w aspekcie zmniejszenia uciążliwości pracy pracę monotonną i pracę w ustalonym z góry tempie".

Bez wątpliwości w zaistniałym stanie faktycznym zarówno dojazdy na budowy w Niemczech jak i zapewnienie zakwaterowania dla pracowników, nie są świadczone w interesie pracownika, a w interesie pracodawcy. W ślad za tym stanowiskiem idzie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2014 r. (II FSK 2280/12), gdzie skład orzekający zauważył „(...) przedmiotem świadczenia były tylko miejsca noclegowe pozostawione do dyspozycji pracowników, a nie przez nich otrzymane, a co istotniejsze - skorzystanie z tych świadczeń warunkowało możliwość wywiązania się przez nich z obowiązków pracowniczych" i dalej „(...) w przypadku miejsc noclegowych skorzystanie z nich w żaden sposób nie wzbogacało pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajali przecież w inny sposób, a zapewnienie im dodatkowych noclegów leżało wyłącznie w interesie pracodawcy ze względu na specyfikę prowadzonej przez niego działalności gospodarczej".

Reasumując, aktualne orzecznictwo sądowoadministracyjne stoi na stanowisku przyjętym przez Trybunał i jednomyślnie uznaje za przychód świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca nie znajduje więc podstaw do naliczenia podatku i wnosi o uwzględnienie tego stanowiska, które jest stanowiskiem prezentowanym przez Trybunał Konstytucyjny i orzecznictwo sądów administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 , art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – co do zasady – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W konsekwencji uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przyjąć zatem należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca w związku z wykonywaną działalnością prowadzi roboty budowlane w Republice Federalnej Niemiec, dokąd oddelegowuje swoich pracowników poprzez aneks do umowy o pracę. W aneksie, za porozumieniem Stron, zmienia się miejsce wykonywania pracy na dany kraj związkowy w Niemczech: (tzw. land), gdzie prowadzona jest budowa.

Na potrzeby swoich pracowników Spółka zapewnia noclegi i dojazdy z Polski do kraju związkowego (tzw. landu), w którym prowadzona będzie budowa oraz powrót na teren Polski.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać zatem należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów oraz kosztów transportu (dojazdu) na miejsce budowy, związanych z wykonywaniem tam pracy przez pracowników, nie generuje przychodu po stronie pracowników. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

W konsekwencji, świadczenie takie nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z czym Wnioskodawca, jako płatnik nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobierania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, 35-016 Rzeszów ul. Kraszewskiego 4a po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.