Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1477/15-4/AK
z 10 lutego 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 2 listopada 2015 r.), uzupełnionym w dniu 26 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 11 stycznia 2016 r. nr ILPB1/4511-1-1477/15-2/AK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 11 stycznia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 14 stycznia 2016 r., natomiast w dniu 26 stycznia 2016 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 21 stycznia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa (dalej: Spółka), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) zakupiła samochód rajdowy, który wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej do celów świadczenia usług marketingowych.

Samochód jest przeznaczony wyłącznie do udziału w rajdach. Porusza się on wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów samochód transportowany jest na lawecie.

Samochód jest wyposażony w klatkę bezpieczeństwa. Klatka ta jest elementem konstrukcyjnym typowym dla samochodów rajdowych i mającym na celu zapewnienie bezpieczeństwa kierowcy. Samochód posiada stały napęd na cztery koła i 6-biegową skrzynię biegów. Samochód jest wyposażony w silnik czterocylindrowy, z 16 zaworami i momentem obrotowym 300 Nm. Moc silnika to 310 koni mechanicznych. Samochód posiada świadectwo homologacji dla klatki bezpieczeństwa oraz dla zbiornika paliwa, które potwierdzają bezpieczeństwo konstrukcyjne tych elementów pozwalające na ich użycie w warunkach rajdowych.

Samochód ten, jako samochód rajdowy, nie posiada numeru VIN (tzw. numeru nadwozia), ani też homologacji. Także wyposażanie samochodu jest związane z jego rajdowym przeznaczeniem, ponieważ auto nie posiada:

  • świateł drogowych (w tym świateł sygnalizacji zmiany kierunku jazdy),
  • tłumików (co może powodować przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu),
  • katalizatora (co może powodować przekroczenie norm emisji spalin),
  • licznika przebiegu pojazdu,
  • zamków do drzwi.

Samochód został zakupiony od sprzedawcy (będącego jednocześnie producentem) z A. Samochód był przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w A. i wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru w Polsce. Umowa ze sprzedawcą zawiera oświadczenie producenta o tym, że samochód został zaprojektowany i zbudowany do startu w zawodach odbywających się wyłącznie na zamkniętych torach wyścigowych. Natomiast kupujący oświadczył w umowie, że znany jest mu stan techniczny samochodu wynikający z celu do jakiego został on zaprojektowany i zbudowany i nie wnosi w związku z tym żadnych zastrzeżeń. Kupujący ponadto oświadczył, że przyjął do wiadomości iż samochód nie spełnia warunków pozwalających na dopuszczenie go do ruchu publicznego w wyniku czego nie można poruszać się nim po drogach publicznych.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Samochód jest, i będzie w przyszłości, wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Cena zakupu samochodu jest wyższa niż 20 000 euro.

W uzupełnieniu wniosku podano następujące informacje.

  1. Przedmiotem działalności gospodarczej spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem są usługi marketingowe polegające przede wszystkim na świadczeniu usług marketingowych dla kontrahentów.
  2. Przy pomocy samochodu rajdowego Spółka świadczy usługi reklamowe dla kontrahentów. Spółka zawiera z kontrahentami umowy o świadczenie usług, zgodnie z którymi zobowiązuje się w szczególności do umieszczenia logo kontrahenta na samochodzie rajdowym oraz na strojach teamu rajdowego, zobowiązuje się do uczestnictwa w imprezach rajdowych (rajdy prezentowane są w różnego rodzaju mediach – telewizja, prasa, internet), przeprowadzania kampanii informacyjnej o rajdach, w trakcie których prezentowana jest nazwa/logo kontrahenta, organizowania testów i treningów w trakcie których prezentowane jest logo kontrahenta, udostępnia wizerunek członków zespołu rajdowego oraz zdjęć i nagrań z rajdów (zawierających wizerunek Spółki oraz członków zespołu) do promocji i reklamy kontrahenta we wszelkiego rodzaju mediach na całym świecie.
  3. Wymieniony samochód rajdowy stanowi środek trwały spółki komandytowej i został ujęty w ewidencji środków trwałych.
  4. W związku z poniesionymi wydatkami na zakup oraz używanie samochodu rajdowego spółka uzyskuje przychody z tytułu świadczonych usług reklamowych dla kontrahentów, które wskazano w odpowiedzi na pyt. 1. Wydatki te umożliwiają Spółce reklamowanie kontrahenta w trakcie przeróżnych imprez, pokazywanie logo kontrahenta w przeróżnych mediach, umożliwiają kontrahentowi wykorzystywanie wizerunku teamu rajdowego oraz zdjęć i filmów z samochodem rajdowym (z umieszczonym logo kontrahenta) do przeróżnych akcji reklamowych. Za świadczenia te Spółka uzyskuje przychód podatkowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zakup oraz ubezpieczenie opisanego samochodu rajdowego będą bez ograniczeń zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, w proporcji do posiadanego przez Wnioskodawcę prawa do udziału w zyskach spółki komandytowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie u.p.d.o.f.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. nie uważa się za koszt uzyskania przychodów „odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania”.

W ocenie Wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. nie będzie miał zastosowania do samochodu rajdowego. W przepisie tym mowa jest o odpisach amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego. Art. 5a pkt 19a u.p.d.o.f. definiuje samochód osobowy jako „pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą (...)”. Za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu u.p.r.d. Pojęcia „pojazd” i „pojazd samochodowy” zostały zdefiniowane w art. 2 u.p.r.d. Pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h (art. 2 pkt 33 u.p.r.d.). Pojazd silnikowy to z kolei pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 u.p.r.d.). Natomiast sam pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane (art. 2 pkt 32 u.p.r.d.). Kluczowe jest zatem przeznaczenie samochodu do poruszania się po drodze albo przystosowanie do poruszania się po drodze. Samochód rajdowy którego zakup jest planowany nie jest pojazdem w rozumieniu u.p.r.d., ponieważ nie jest przeznaczony albo przystosowany do poruszania się po drodze. Zatem samochód rajdowy nie mieści się w definicji „pojazdu” zawartej w u.p.r.d., a tym samym nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu u.p.d.o.f.

W przedmiotowym przypadku nie znajdzie także zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 47 w u.p.d.o.f. Zgodnie z tą regulacją nie zalicza się do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Ponieważ jak wskazano powyżej, samochód rajdowy nie spełnia definicji samochodu osobowego zgodnie z u.p.d.o.f., wydatki na ubezpieczenie samochodu będą w pełnej kwocie zaliczane do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 marca 2013 roku (sygn. IBPBI/2/423-1599/12/MS), gdzie – choć na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych – stwierdzono: „Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m updop od wartości początkowej środka trwałego jakim w niniejszej sprawie jest pojazd wyścigowy wykorzystywany dla celów reklamowych, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy”. Wnioskodawca uważa, że ww. stanowisko znajduje uzasadnienie także w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zaliczenie wydatków na zakup i ubezpieczenie samochodu rajdowego do kosztów podatkowych Wnioskodawcy powinno nastąpić proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki, zgodnie z art. 8 ust. 1 i ust. 2 updof.

Reasumując: w ocenie Wnioskodawcy wydatek na zakup samochodu rajdowego będzie u niego stanowił w całości (bez ograniczeń z art. 23 ust. 1 pkt 4), proporcjonalnie do jego udziału w zyskach w Spółce komandytowej, koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek ten będzie zaliczany do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Również wydatek na ubezpieczenie samochodu będzie bez ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 47, proporcjonalnie do udziału w zyskach w Spółce komandytowej, zaliczany do kosztu podatkowego Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

  1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
  2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
  3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Treść art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi ponadto, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 22a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że Spółka komandytowa, w której Zainteresowany jest wspólnikiem (komandytariuszem) zakupiła samochód rajdowy, który wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej do celów świadczenia usług marketingowych. Samochód będzie stanowił środek trwały Spółki i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przedmiotem działalności gospodarczej spółki są usługi marketingowe polegające na świadczeniu usług reklamowych dla kontrahentów.

Jak wskazał Wnioskodawca, poprzez wykorzystanie samochodu rajdowego do w celu świadczenia usług reklamowych dla kontrahentów należy rozumieć, że spółka zawiera z kontrahentami umowy o świadczenie usług, zgodnie z którymi zobowiązuje się w szczególności do umieszczenia logo kontrahenta na samochodzie rajdowym oraz na strojach teamu rajdowego, zobowiązuje się do uczestnictwa w imprezach rajdowych (rajdy prezentowane są w różnego rodzaju mediach – telewizja, prasa. internet), przeprowadzania kampanii informacyjnej o rajdach, w trakcie których prezentowana jest nazwa/logo kontrahenta, organizowania testów i treningów w trakcie których prezentowane jest logo kontrahenta, udostępnieni wizerunek członków zespołu rajdowego oraz zdjęć i nagrań z rajdów (zawierających wizerunek Spółki oraz członków zespołu) do promocji i reklamy kontrahenta we wszelkiego rodzaju mediach na całym świecie.

W związku z poniesionymi wydatkami na zakup oraz używanie samochodu rajdowego spółka uzyskuje przychody z tytułu świadczonych usług reklamowych dla kontrahentów. Wydatki te umożliwiają Spółce reklamowanie kontrahenta w trakcie przeróżnych imprez, pokazywanie logo kontrahenta w przeróżnych mediach. umożliwiają kontrahentowi wykorzystywanie wizerunku teamu rajdowego oraz zdjęć i filmów z samochodem rajdowym (z umieszczonym logo kontrahenta) do przeróżnych akcji reklamowych. Za świadczenia te Spółka uzyskuje przychód podatkowy.

Wątpliwość Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych budzi możliwość zaliczenia wydatków na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

  1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
    • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
    • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
  2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
  3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
    • agregat elektryczny/spawalniczy,
    • do prac wiertniczych,
    • koparka, koparko-spycharka,
    • ładowarka,
    • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
    • żuraw samochodowy,
  4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), poprzez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Stosownie do art. 2 pkt 31 ww. ustawy, przez pojazd rozumie się środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.

Pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Z kolei w świetle regulacji art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym, strefa zamieszkania to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Art. 2 pkt 16a ww. ustawy stanowi, że strefę ruchu obszar rozumie się obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, samochód osobowy jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle powołanych powyżej definicji, warunkiem uznania nabytego samochodem rajdowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów tej ustawy. Aby samochód rajdowy był uznany za pojazd musi spełniać dwie cechy:

  • być środkiem transportu,
  • być przeznaczonym do poruszania się po drodze (lub strefie ruchu w rozumieniu art. 2 pkt 16a ustawy Prawo o ruchu drogowym), przy czym powinna to być droga w rozumieniu art. 2 ust. 1 ww. ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, nabyty samochód będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w rajdach. Będzie się on poruszał wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów będzie on transportowany na lawecie.

Zatem nie można uznać, że przedmiotowy samochód rajdowy będzie przeznaczony do poruszania się po drodze w ustawowym rozumieniu drogi lub strefie ruchu lub strefie zamieszkania w rozumieniu art. 2 pkt 16 i 16a ww. ustawy. Zatem skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, niebędących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 ww. ustawy czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ww. ustawy.

Tym samym, w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 4 oraz art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż regulacje te odnoszą się do zagadnień podatkowych związanych z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy tut. Organ jest zdania, że wydatki na zakup samochodu rajdowego oraz ubezpieczenie tego pojazdu ponoszone będą w celu osiągnięcia przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług marketingowych oraz reklamowych. Tym samym, spełnione zostaną warunki wynikające z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że samochód rajdowy będzie stanowił środek trwały Spółki i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wydatek na zakup samochodu rajdowego będzie u niego stanowił w całości (bez ograniczeń kwotowych) koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek ten będzie zaliczany do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Również wydatek na ubezpieczenie samochodu będzie w całości zaliczany do kosztu podatkowego.

Podsumowując, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego, który jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej Spółki (usługi marketingowe i reklamowe) – mogą zostać zaliczone na podstawie uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w całości do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj