Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-38/16/SK
z 15 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2015 r., (data wpływu do tut. Biura 30 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego na rzecz zagranicznego kontrahenta wynagrodzenia za leasing urządzeń biurowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego na rzecz zagranicznego kontrahenta wynagrodzenia za leasing urządzeń biurowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła z Firmą X z siedzibą w Holandii umowę leasingu urządzeń biurowych (urządzeń wielofunkcyjnych: drukarek, kserokopiarek i skanerów). Urządzenia te są wykorzystywane przez Spółkę, jako typowe urządzenia biurowe, wspomagające funkcjonowanie pracy biura. Urządzenia biurowe w żadnym wypadku nie są wykorzystywane do celów produkcyjnych. Firma X, świadcząca usługę leasingu na rzecz Spółki, nie posiada na terytorium Polski oddziału, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie posiada w Polsce oddziału w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „updop”) oraz Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów (Dz.U. 2003 r. Nr 216 poz. 2120, dalej: „umowa polsko-holenderską”). Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta holenderskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 1 updop, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Holandii z tytułu leasingu urządzeń biurowych (urządzenia wielofunkcyjne: drukarka, skaner, kserokopiarka), Spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka działająca, jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych nie powinna pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek w związku z uzyskaniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów z tytułu leasingu urządzeń biurowych, ponieważ wynagrodzenie wypłacane z tytułu leasingu urządzeń biurowych, nie stanowi wynagrodzenia za użytkowanie urządzenia przemysłowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, z tytułu niektórych przychodów uzyskanych przez tych podatników na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, ustala się podatek w wysokości 20% przychodów. Podatek ten jest pobierany i wpłacany przez podmioty dokonujące wypłaty wymienionych w art. 21 ust. 1 updop przychodów. Jedną z kategorii przychodów, od których pobiera się podatek u źródła na podstawie powyższego przepisu, jest przychód z tytułu użytkowania urządzeń przemysłowych. Natomiast, stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepis art. 21 ust. 1 updop stosuje się z uwzględnieniem właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-holenderskiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Z kolei, na podstawie art. 12 ust. 2 umowy polsko-holenderskie należności, o których mowa w ust. 1 mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii, lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informację dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, należy określić, czy wynagrodzenie płacone przez Spółkę mieści się w zakresie wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej. Koniecznym jest zatem ustalenie, czy wynagrodzenie stanowi zapłatę za prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Zdaniem Spółki, uiszczane przez nią należności z tytułu leasingu urządzeń biurowych na rzecz firmy X nie są wynagrodzeniem za użytkowanie urządzeń przemysłowych ponieważ urządzenie biurowe, o których mowa we wniosku nie są urządzeniami przemysłowymi. W tym miejscu Spółka zwróciła uwagę, że zarówno przepisy updop (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak również postanowienia powołanej umowy polsko-holenderskiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniającej pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy posłużyć się definicją słownikową tego pojęcia. I tak, według Słownika Języka Polskiego (PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Przemysł to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych (Mały słownik języka polskiego, PWN Warszawa 1995 r.). W świetle powyższego, „urządzeniem przemysłowym” będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie ściśle wiąże się z tą dziedziną.

Stanowisko Spółki potwierdzają liczne już orzeczenia sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12 stwierdził jednoznacznie, że (...) użyte w tych przepisach pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów”.

Nie budzi więc wątpliwości że w świetle powyższej definicji, sprzęt biurowy używany przez Spółkę jest „urządzeniem”, jednak nie można go określić jako urządzenie przemysłowe, ponieważ nie dotyczy przemysłu, nie jest związany z przemysłem, nie ma zastosowania w przemyśle, ani nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym biorącym udział w procesie produkcji. Urządzeniem przemysłowym jest bowiem urządzenie wykorzystywane w przemyśle, a „przemysł” to „rodzaj produkcji materialnej, która polega na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystywaniu urządzeń mechanicznych i zasobu podziału pracy, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność wyrobów”. W związku z powyższym, w ocenie Spółki urządzenia biurowe, takie jak urządzenia wielofunkcyjne (drukarki, skanery i kserokopiarki) nie mieszczą się w definicji urządzenia przemysłowego. Urządzenia biurowe wykorzystywane przez Spółkę ograniczają się wyłącznie do prac administracyjno-biurowych oraz mają za zadanie ułatwiać pracę w biurze. Zdaniem Spółki, nie sposób przyjąć, że wykorzystywanie urządzeń w pracy biurowej lub administracyjnej jest równoznaczne z „masowym wytwarzaniem powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych”.

Przedstawione powyżej stanowisko w pełni potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 19 czerwca 2012 r., Znak: ILPB3/423-405/09/12-S/DS, w której organ podatkowy stwierdził, że: z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności (sprzęt IT dotyczy: desktopów (komputerów stacjonarnych), laptopów (komputerów przenośnych), drukarek skanerów, monitorów, stabilizatorów napięcia). Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również w wyroku NSA z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10, w którym to wyroku Sąd wskazał, że: wynajmowany przez Spółkę sprzęt (biurowy) nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Niewątpliwie każde urządzenie przemysłowe jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie każde urządzenie ułatwiające pracę jest urządzeniem przemysłowym. Wobec powyższych argumentów stwierdzić należy że urządzenia biurowe będące przedmiotem leasingu, nie stanowią "urządzeń przemysłowych" w myśl w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, co powoduje, że Spółka nie jest zobowiązana do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez Holenderską Spółkę z tytułu wynagrodzenia za leasing sprzętu biurowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

W art. 3 ust. 2 updop wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Art. 21 ust. 2 updop, stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Stosownie do art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika z faktu dokonania wypłaty należności na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Dla rozstrzygnięcia kwestii obowiązku pobrania podatku nie ma znaczenia miejsce wykonania usług określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz miejsce siedziby odbiorcy tych należności.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z holenderską Firmą X umowę leasingu urządzeń biurowych, tj. urządzeń wielofunkcyjnych: drukarek, kserokopiarek oraz skanerów. Urządzenia te wykorzystywane są przez Spółkę jako urządzenia wspomagające funkcjonowanie pracy biura.

W myśl art. 12 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120, dalej: „umowa polsko-holenderska”), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej).

W myśl art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 5 umowy polsko-holenderskiej, postanowienia ust. 1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia art. 7 lub art. 14.

W art. 3 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej wskazano, że przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W tym miejscu wskazać należy, że polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia przemysłowego.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575), urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

W efekcie, można postawić tezę, że pojęcie urządzenia przemysłowego należy rozumieć maksymalnie szeroko, ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych. Nie można go zatem zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Jednocześnie, należy zauważyć, że szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” prowadzi do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, w tym także urządzenia biurowe, tj. drukarki, skanery, kserokopiarki.

W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu, uzasadniony jest pogląd, że ww. sprzęt biurowy jest zespołem elementów i służy do wykonywania określonych czynności, tym samym, należy traktować go jako urządzenie przemysłowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz jednocześnie w art. 12 ust. 4 umowy polsko – holenderskiej, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 ww. umowy.

Ponadto, wskazać należy, że w ocenie tut. Organu, przyjęcie przez Wnioskodawcę „wąskiego” rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowego”, jakie przedstawił w uzasadnieniu własnego stanowiska, prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju urządzeń służących działalności przemysłowej, stanowiących własność kontrahentów zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 updop.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w związku z zawartą przez Wnioskodawcę umową leasingu urządzeń biurowych (drukarek, skanerów, kserokopiarek), Wnioskodawca, jako korzystający z tych urządzeń wypłaca wynagrodzenie na rzecz spółki holenderskiej, stanowiące należności licencyjne w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz polsko – holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, zgodnie z cyt. art. 26 ust. 1 updop, Wnioskodawca zobowiązany jest do pobierania i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat. Jednakże wysokość tego podatku, zgodnie z posiadanym przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podmiotu holenderskiego, Wnioskodawca ma prawo obniżyć do wysokości 5% kwoty brutto należności licencyjnych, zgodnie z art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 updop w związku z art. 12 ust. 2 umowy polsko – holenderskiej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć bowiem należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Zauważyć ponadto należy, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna z 19 czerwca 2012 r., Znak: ILPB3/423-405/09/12-S/DS została wydana w wyniku konieczności uwzględnienia wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 21 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1857/09 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10. Wcześniejsze stanowisko organu podatkowego było zbieżne z poglądami wyrażonymi w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.