Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-250/12/16-7/S/MT
z 22 stycznia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2791/12 (data wpływu 29 grudnia 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2012 r. (data wpływu 13 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 13 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


W dniu 14.06.1985 r. Joanna B. - K. i jej mąż Andrzej K. nabyli na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej prawo użytkowania wieczystego gruntu, oznaczonego jako działka 89, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Następnie wybudowali na tej nieruchomości budynek użytkowy, w którym Andrzej K. prowadził do dnia swojej śmierci działalność gospodarczą pod firmą K., a następnie K. s.c.

W dniu 12.05.2006 r. Andrzej K. zmarł. Spadek po nim zgodnie z treścią postanowienia Sądu Rejonowego Wydział Cywilny o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 23 lipca 2007 r, nabyli po 1/3 części Joanna B. -K., Adam K. i Michał K. W związku z powyższym wnioskodawca stał się współużytkownikiem wieczystym gruntu i współwłaścicielem budynków w 1/6 z tytułu dziedziczenia, co nastąpiło z dniem 12.05.2006 r. z uwagi na deklaratoryjny charakter orzeczenia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku. Wnioskodawca i pozostali spadkobiercy zapłacili podatek od spadku, w tym od odziedziczonych udziałów w nieruchomości (decyzje z dnia 08.02.2008 r.) Joanna B.-K. oraz jej synowie Adam K. i Michał K. stali się więc współużytkownikami wieczystymi działki o numerze ewidencyjnym 89, stanowiącej własność miasta, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą i współwłaścicielami posadowionego na niej budynku, odpowiednio w 4/6 części Joanna B. - K. i po 1/6 części jej synowie. Opisana nieruchomość zabudowana jest - stanowiącym odrębny od gruntu przedmiot własności -budynkiem użytkowym o kubaturze 11.442 m2, w którym prowadzona była działalność gospodarcza. Po śmierci Andrzeja K., jego spadkobiercy kontynuowali działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą K. s.c. Nieruchomość nigdy nie była środkiem trwałym ujętym w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W dniu 20.02.2012 r. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele sprzedali nieruchomość (łącznie wszystkie swoje udziały) na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością która jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa sprzedaż nie miała związku z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej przez wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli i została dokonana poza nią. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele nie są płatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług. Przedmiotowa Nieruchomość nie była też nigdy częścią przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) k.c. prowadzonego przez wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli, mimo że była przez nich wykorzystywana na cele prowadzonej przez nich działalności gospodarczej pod firmą K. s.c. Nadto przedmiotem działalności K. s.c. nie była i nie jest budowa i sprzedaż budynków i lokali oraz sprzedaż gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy w zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli udziałów w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku nie będzie źródłem przychodu Wnioskodawcy i w związku z tym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?


Zdaniem Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. W ocenie Wnioskodawcy do przestawionego stanu faktycznego zastosowanie będą miały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zw. dalej updof ) w brzmieniu sprzed 01.01.2007 r. z uwagi na treść art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r., nr 217, poz. 1588 z późn. zm.): „Do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a,c ustawy wymienionej w art. 1 (updof), nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.” Przedmiotowa nieruchomość została przez Wnioskodawcę nabyta przed 31.12.2006 r. Ponadto z uwagi na to, że nieruchomość nie jest środkiem trwałym ujętym w ewidencji środków trwałych do stanu faktycznego nie będzie miał zastosowanie art. 7 ust. 2 updof w brzmieniu sprzed 01.01.2007 r. ani art. 14 ust 2 pkt 1 updof w obowiązującym brzmieniu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a updof w brzmieniu obowiązującym do dnia 01.01.2007 r. „Źródłami przychodów są: odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany”.

W związku z tym, że sprzedaż udziałów w Nieruchomości przez Wnioskodawcę nastąpiło po upływie 5 lat licząc od dnia ich nabycia, w zaistniałym stanie faktycznym odpłatne zbycie udziałów w nieruchomości nie będzie źródłem przychodu dla Wnioskodawcy, w związku z czym nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego do ich sprzedaży. Ponadto Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości na mocy dziedziczenia po zmarłym w dniu 12.05.2006 r. ojcu Andrzeju K.ie. Stąd sprzedaż będzie nadto zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych z racji brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 32 lit d updof w brzmieniu obowiązującym przed 01.01.2007 r., zgodnie z którym „Wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust 1 pkt . 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, w całości - jeżeli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny. Zdaniem jednakże Wnioskodawcy treść art. 10 ust. 1 pkt . 8 lit a updof wyprzedza treść art. 21 ust. 1 pkt 32 lit d updof i sprzedaż udziałów w całości nie będzie dla Wnioskodawcy źródłem przychodu z racji treści powołanego art. 10 updof w brzmieniu obowiązującym przed 01.01.2007 r.


W interpretacji indywidualnej z dnia 18 maja 2012 r. Nr IPPB1/415-250/12-2/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika w dniu 6 czerwca 2012 r. wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu do Izby Skarbowej 11 czerwca 2012 r.).


Po dokonaniu analizy szczegółowego uzasadnienia powyższych zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 13 lipca 2012 r. Nr IPPB1/415-250/12-4/MS.


Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 19 lipca 2012 r.


W dniu 16 sierpnia 2012 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynęła skarga, w której Wnioskodawca zaskarżył stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 18 maja 2012 r. Nr IPPB1/415-250/12-2/MS.


Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2791/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pana Michała K. na interpretację Ministra Finansów z dnia 18 maja 2012 r. Nr IPPB1/415-250/12-2/MS w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.


Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł w dniu 8 lipca 2013 r. skargę kasacyjną.


Wyrokiem z dnia 1 października 2015 r. Sygn. akt II FSK 2281/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.


W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dostarczył prawomocny wyrok w sprawie z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2791/12 (data wpływu 29 grudnia 2015 r.).


W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że Skarga zasługuje na uwzględnienie.


Kontroli Sądu poddana została interpretacja indywidualna w przedmiocie opodatkowania zbycia udziałów w składniku majątkowym (nieruchomości) wykorzystywanym w działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącego oraz pozostałych spadkobierców w formie spółki cywilnej.


Skarżący uważał, że sprzedaż udziałów w tejże nieruchomości, wykorzystywanej w działalności gospodarczej, ale nie wpisanej do ewidencji środków trwałych, nie będzie polegała opodatkowaniu, jako że dokonana została po upływie pięciu lat od daty jej nabycia.


Zdaniem Ministra Finansów, sprzedając udziały w powyższej nieruchomości Skarżący uzyskał przychód z działalności gospodarczej, jako że nieruchomość ta była wykorzystywana do prowadzenia takiej działalności. Okoliczność, że nie ujęto jej w ewidencji środków trwałych nie ma przy tym znaczenia.


W ocenie Sądu, rację ma Skarżący. Organ interpretacyjny nie uwzględnił literalnej wykładni przepisów regulujących opodatkowanie składników mienia wykorzystywanych w działalności gospodarczej. W rezultacie błędnie przyjął, że przychód uzyskany przez Skarżącego ze sprzedaży udziałów w nieruchomości jest przychodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 1.


Przepis ten stanowi, że za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.


Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 1, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

  1. środkami trwałymi,
  2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
  3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zdaniem Sądu, użycie w treści art. 14 ust. 2 pkt 1 partykuły „również” wskazuje jednoznacznie, że chociaż przychód wymieniony w tym przepisie jest przychodem z działalności gospodarczej, to jednak jest to przychód innego rodzaju niż ujęty (wymieniony) w art. 14 ust. 1. Innymi słowy, przychodem z działalności gospodarczej są nie tylko należności, jakie podatnik uzyskuje w wyniku jej realizowania (np. ze sprzedaży wyprodukowanych wyrobów), ale także to, co uzyska ze sprzedaży składników majątkowych wykorzystywanych w tej działalności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2006 r. sygn. akt II FSK 612/05; Lex 270031).

Jednakże ustawodawca w art. 14 ust. 2 pkt 1 określił sprzedaż, jakich konkretnie składników majątkowych stanowi przychód z działalności gospodarczej. Wskazał bowiem ich wspólną cechę, a mianowicie ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (w dalszej części uzasadnienia określanej jako „ewidencja środków trwałych”).

W przepisie tym ustawodawca wskazał również dodatkowo te składniki majątkowe, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej także wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji środków trwałych (składniki majątku wymienione pod lit. b), tj. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie).

W ocenie Sądu oznacza to, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 stanowi kompletną regulację co do przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej.


Jedyną okolicznością, jaką w tej sytuacji należało ustalić, było, czy opisany przez Skarżącego przedmiot sprzedaży posiada cechy określone przez ustawodawcę w art. 14 ust. 2 pkt 1.


Minister Finansów stanął na stanowisku, że sprzedaż składników majątkowych, nie spełniających warunków z art. 14 ust. 2 pkt 1 (a dokładnie nie ujętych w ewidencji środków trwałych), powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 1. Uważał przy tym, że wykorzystywanie nieruchomości w działalności gospodarczej jest równoznaczne z jej zaliczeniem do środków trwałych.

Zdaniem Sądu, przyjęcie takiej koncepcji zbędną czyniłoby regulację z art. 14 ust. 2 pkt 1 w brzmieniu nadanym jej przez ustawodawcę i już tego powodu koncepcja ta nie może być zaakceptowana. W jej świetle wystarczyłby bowiem ogólny zapis, że przychodem jest sprzedaż składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Skoro jednak ustawodawca zdecydował się w omawianym przepisie wymienić konkretne (a nie wszystkie) składniki majątkowe nie ujęte w ewidencji środków trwałych, których sprzedaż generuje przychód z działalności gospodarczej, to uznał najwyraźniej za zasadną rezygnację z opodatkowania jako przychodu z tej działalności sprzedaży innych tego rodzaju (nie wpisanych do ewidencji) składników majątkowych.

Zauważyć należy, że do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawodawca dostosował definicję dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku (art. 24 ust. 2 zdanie drugie). Przychód uzyskany ze sprzedaży jest dochodem tylko wtedy, gdy przedmiotem sprzedaży były składniki wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit b). W pozostałych przypadkach przy naliczeniu dochodu uwzględnia się m.in. odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości określonego składnika.


Opisane przez Skarżącego udziały w nieruchomości nie mieszczą się wśród składników, których sprzedaż podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1. Skarżący stwierdził bowiem, że nieruchomość ta nigdy nie była wpisana do ewidencji środków trwałych.


Zdaniem Sądu, chybione jest twierdzenie Ministra Finansów, że wykorzystywanie nieruchomości w działalności gospodarczej jest równoznaczne z jej zaliczeniem do środków trwałych. O tym, jakie składniki majątkowe zaliczane są do środków trwałych decyduje przepis prawa, a dokładnie - art. 22a ust. 1, w którym zostały one zdefiniowane. W przepisie tym budynki rzeczywiście zostały wymienione. Tym niemniej okoliczność, że dany składnik majątkowy jest środkiem trwałym nie jest wystarczająca do uznania, że jego zbycie skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Rację ma Skarżący podnosząc, że z punktu widzenia opodatkowania sprzedaży składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej istotna jest okoliczność, czy dany środek trwały został wpisany do ewidencji środków trwałych. W art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawodawca posłużył się zwrotem „ujęte w ewidencji środków trwałych...”, nie zaś zwrotem np. „podlegające wpisaniu do ewidencji środków trwałych”. Ponadto wprawdzie przewidział możliwość opodatkowania przychodu ze zbycia składników majątku nie ujętych w ewidencji, ale tylko niektórych. Zdaniem Sądu, świadczy to, iż ustawodawca za istotny uznał stan faktycznie zaistniały co do wpisania określonych składników do ewidencji środków trwałych, a nie stan pożądany (wymagany) zgodnie z przepisami. Ma to swoje uzasadnienie w tym, że nieujęcie w ewidencji środka trwałego (czy też wartości niematerialnej lub prawnej) pociąga za sobą skutki w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostawionych poza ewidencją nie można bowiem dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższych względów brak jest podstaw, aby jako uprzywilejowaną postrzegać sytuację podatników, którzy po zakończeniu działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży składników majątkowych nie wpisanych do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanych w tej działalności. Negatywne, w zakresie kosztów uzyskania przychodów, konsekwencje niezrealizowania obowiązku wpisania środka trwałego do stosownej ewidencji, uwidoczniają się na etapie prowadzenia działalności gospodarczej.


Wskazany przez Skarżącego jako właściwy do oceny powstania obowiązku z tytułu sprzedaży udziałów w przedmiotowej nieruchomości, art. 10 ust. 1 pkt 8 (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006r.) stanowił, że źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy -przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.


Z kolei art. 10 ust. 2 pkt 3 stanowi, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje tylko te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, tj. zostały wpisane do ewidencji środków trwałych, a także nieujęte w ewidencji środków trwałych składniki majątku wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b) oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie.


Skoro zatem, co wykazano wyżej, przedmiotowa nieruchomość nie mieści się wśród składników majątku wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1, to nie ma do niej zastosowania art. 10 ust. 2 pkt 3.


Z treści wniosku o interpretację wynika i to, sprzedaż przez Skarżącego udziałów w przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej, która to okoliczność - przewidziana w art. 10 ust. 1 pkt 8 - również wyłącza zastosowanie tego przepisu. Działalnością gospodarczą, o jakiej mowa w tym przepisie jest bowiem (generalnie rzecz ujmując) obrót nieruchomościami.

Skoro zatem przychód Skarżącego ze sprzedaży udziałów w nieruchomości nie może być uznany za przychód z działalności gospodarczej, do jego opodatkowania ma zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8, według zasad obowiązujących przed 1 stycznia 2007 r. Skarżący prawidłowo odwołał się przy tym do art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), zgodnie z którym do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.


Oznacza to, że jeżeli, jak wynika z wniosku o interpretację, sprzedaż dokonana została po upływie 5 lat od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku, przychód ze sprzedaży nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.


Skład orzekający w rozpoznanej sprawie podzielił analogiczne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zajęte w wyrokach wskazanych przez Skarżącego.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów powołał się na wyroki, w których prezentowane przez niego stanowisko uznane zostało za prawidłowe.


Zasadnym jest przytoczenie w tym zakresie poglądu wyrażonego w wyroku z 8 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1545/10, w którym odnosząc się do argumentacji opartej na przepisach Konstytucji RP, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „Powołane art. 2 i 7 Konstytucji RP zawierają w swej treści konstytucyjne zasady: demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) oraz działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji). Stanowią one przede wszystkim funkcję ochronną dla obywateli przed działaniami organów państwa, które zasady te mogłyby naruszyć. Podatnik, który stosuje się do literalnego brzmienia przepisu nie powinien zatem, co do zasady, ponosić ujemnych konsekwencji z uzasadnieniem odwołującym się do zasad konstytucyjnych wynikających z treści art. 2 i 7 Konstytucji RP. Przepisy te nie zawierają również klauzul interpretacyjnych uzasadniających pomijanie przy wykładni prawa podatkowego wyrażonej expressis verbis przesłanki ustawowej i poddanie tą drogą danego dochodu opodatkowaniu bardziej dolegliwemu ekonomicznie, niż to wynika z literalnego brzmienia ustawy”. Skład orzekający w niniejszej sprawie argumentację tę uwzględnił podejmując rozstrzygnięcie.


Sąd stwierdza zatem, iż prawidłowe było stanowisko Skarżącego sprowadzające się do konstatacji, że sprzedaż udziałów w przedmiotowej nieruchomości dokonana po upływie pięciu lat od ich nabycia nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.


Kwestionując to stanowisko Minister Finansów wydał zaskarżoną interpretację z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 pkt 3 oraz art. 14 ust. 1 i art. 14 ust. 2 pkt 1. Naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.


Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że Minister Finansów dokonuje interpretacji przepisu prawa podatkowego na użytek opisanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Jeżeli czyni to wadliwie, czyni to z naruszeniem interpretowanego przepisu. Błędna wykładnia jest jedną z postaci naruszenia prawa. Dlatego też Sąd nie podziela poglądu Ministra Finansów, że interpretacja nie może naruszać interpretowanego przepisu. Tym niemniej wadliwość tego poglądu Organu interpretacyjnego, wyrażonego w odpowiedzi na skargę, sama w sobie nie ma wpływu ocenę merytorycznej poprawności zaskarżonej interpretacji.


Minister Finansów ponownie rozpatrzy wniosek Skarżącego o wydanie interpretacji. Uwzględni przedstawioną wyżej ocenę prawną.


W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2791/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj