Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-64/15-4/WM
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismami z dnia 20 marca 2015 r. (data wpływu) oraz 15 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni po zarejestrowaniu działalności gospodarczej, ale jeszcze przed jej rozpoczęciem poniosła wydatki z tytułu: remontu lokalu, zakupu wyposażenia, kosztów pośrednictwa w wynajmie lokalu, opłaty za gaz, zakupu domeny internetowej, zakupu środków czystości, wyrobu pieczątki firmowej, zakupu drzwi do pomieszczenia. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku VAT, w zakresie podatku dochodowego zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Faktury dotyczące powyższych wydatków wystawiane były na zarejestrowaną już jednoosobową działalność gospodarczą, pomimo tego, że działalności tej Wnioskodawczyni jeszcze nie rozpoczęła.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że prace związane z remontem lokalu polegały na renowacji, adaptacji pomieszczeń i odświeżeniu całego lokalu, w celu przystosowania go do profilu prowadzonej działalności i polegały m. in. na malowaniu ścian w lokalu, wydzieleniu pomieszczeń (szatni, gabinetu), poprzez postawienie ścianek kartonowo – gipsowych niemających charakteru trwałego, wstawieniu drzwi, drobnych naprawach urządzeń sanitarnych, założeniu elementów wykończeniowych, dostosowaniu instalacji elektrycznej do urządzeń zabiegowych. Zgodnie z zawartą umową najmu, w przypadku zakończenia działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do ich likwidacji i przywrócenia lokalu do stanu przed wynajmem lub za zgodą właściciela wprowadzone zmiany pozostaną dla następnego najemcy. Wartość prac związanych z remontem, to:

• zakup farb, tapet, płyt, listew, śrubek, drobnych narzędzi, itp. – 2601 zł;
• zakup drzwi z klamką – 1120 zł;
• zakup detektora czadu do piecyka gazowego – 45 zł.

Wnioskodawczyni uważa, że nakłady poniesione na remont nie wpłynęły znacząco na wzrost wartości użytkowej wynajmowanego lokalu w stosunku do wartości z dnia przyjęcia go do użytkowania. Remont polegał na odświeżeniu lokalu oraz przystosowaniu go do wymogów podejmowanej działalności.

Opłata za gaz w wysokości 33 zł 47 gr poniesiona w marcu 2014 r., tj. przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, była spowodowana trwającym remontem. Wynajmowany lokal oraz ciepła woda ogrzewane są gazem. Poniesiona opłata za gaz związana jest z ogrzewaniem przystosowywanego do działalności lokalu, ma więc związek z rozpoczętą następnie działalnością gospodarczą.

Urządzenia, stanowiące środki trwałe zakupione zostały w kwietniu 2014 r., tj. po rozpoczęciu działalności gospodarczej. W marcu zakupione były jedynie drobne urządzenia i wyposażenie o wartości poniżej 3.500 zł, których okres użytkowania będzie krótszy niż rok i były to:

• krzesło, stoliki, biurko, zegar, kosze – 733 zł 96 gr;
• czajnik – 69 zł 99 gr;
• analizator składu ciała, wzrostomierz, miara – 846 zł;
• domena internetowa – 123 zł;
• kaseton – 771 zł;
• pieczątka – 208 zł 27 gr;
• papier wizytówkowy – 58 zł;
• kabel do głośników – 79 zł 77 gr;
• stoły do zabiegów – 888 zł;
• środki czystości do posprzątania lokalu – 37 zł;
• dywaniki – 60 zł.

Ponadto Wnioskodawczyni poniosła wydatki z tytułu:

• pośrednictwa w wynajmie lokalu – 1845 zł;
• pierwszy czynsz za wynajem lokalu – 1400 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki z powyższego tytułu mogą być ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki które poniosła na miesiąc przed rozpoczęciem działalności gospodarczej na remont lokalu, zakup wyposażenia, urządzeń, itp. miały na celu osiągnięcie przychodu z chwilą rozpoczęcia działalności gospodarczej. Na urządzenie lokalu, zakup maszyn i urządzeń, posprzątanie lokalu, pozałatwianie różnych spraw potrzeba było czasu, którego nie byłoby, gdyby działalność była już rozpoczęta.

Wnioskodawczyni uważa, że wydatki z tego tytułu były ściśle związane z przyszłą działalnością gospodarczą, tym bardziej, że wszystkie faktury wystawione były na zarejestrowaną, ale nierozpoczętą jeszcze działalność, co jej zdaniem pozwala na ujęcie ich jako kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Definicja kosztów uzyskania przychodów, sformułowana przez ustawodawcę w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Jak wskazano powyżej, kosztem uzyskania przychodów są również wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, pośrednio powiązane z uzyskiwanymi przychodami.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni przed rozpoczęciem działalności gospodarczej dokonała remontu wynajętego lokalu celem jego renowacji i odświeżenia, jak również adaptacji i przystosowania pomieszczeń do profilu prowadzonej działalności. Prace te polegały m. in. na malowaniu ścian w lokalu, wydzieleniu pomieszczeń (szatni, gabinetu), poprzez postawienie ścianek kartonowo – gipsowych, wstawieniu drzwi, drobnych naprawach urządzeń sanitarnych, założeniu elementów wykończeniowych, dostosowaniu instalacji elektrycznej do urządzeń zabiegowych. Wnioskodawczyni uważa, że nakłady poniesione na remont nie wpłynęły znacząco na wzrost wartości użytkowej wynajmowanego lokalu w stosunku do wartości z dnia przyjęcia go do użytkowania. Remont polegał na odświeżeniu lokalu oraz przystosowania go do wymogów podejmowanej działalności.

Wnioskodawczyni poniosła również wydatki na zakup składników majątkowych o wartości poniżej 1.500 zł oraz wydatki z tytułu pośrednictwa w wynajmie lokalu, czynszu najmu oraz opłaty za gaz.

Odnosząc się do wydatków poniesionych na zakup wyposażenia lokalu wykorzystywanego w działalności gospodarczej oraz wydatków z tytułu pośrednictwa w wynajmie lokalu, czynszu najmu, czy też opłaty za gaz, należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach działalności gospodarczej, decyduje podatnik. Jednakże – jak już wskazano - to na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wskazać należy, że definicja wyposażenia w rozumieniu przepisów podatkowych, zawarta została w § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.). W myśl ww. przepisu przez wyposażenie należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W myśl natomiast § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym;
2. ewidencję wyposażenia.

Ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł (§ 4 ust. 2 rozporządzenia).

Wydatki na zakup wyposażenia, tj. niestanowiących środków trwałych składników majątkowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, mogą być rozpatrywane w kategorii kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy.

Z kolei wydatki z tytułu opłaty za gaz, czynszu najmu w okresie remontu lokalu, czy też opłaty z tytułu pośrednictwa w wynajmie lokalu, poniesione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, bez względu na to, że w lokalu jeszcze nie była prowadzona działalność gospodarcza – są kosztami, jakie Wnioskodawczyni jako najemca musiała ponieść by mogła prowadzić w przyszłości działalność gospodarczą w tym lokalu.

Natomiast w odniesieniu do wydatków określonych przez Wnioskodawczynię, jako wydatki na remont i adaptację pomieszczeń w których będzie prowadzona działalność gospodarcza, wskazać należy co następuje.

Ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku (m.in. środków trwałych) wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie bowiem do art. 22 ust. 8 cytowanej powyżej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330, zwanej dalej "ustawą o rachunkowości").

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.). Przy czym, adaptacją jest przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił.

Uznać zatem należy, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania.

Art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Istotą remontu jest natomiast przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększającą jego wartości początkowej.

Wnioskodawczyni wskazała, że prace remontowe polegały na malowaniu ścian w lokalu, wydzieleniu pomieszczeń (szatni, gabinetu) - poprzez postawienie ścianek kartonowo – gipsowych, wstawieniu drzwi, drobnych naprawach urządzeń sanitarnych, założeniu elementów wykończeniowych, dostosowaniu instalacji elektrycznej do urządzeń zabiegowych. Podstawowy zakres prac dokonanych przez Wnioskodawczynię w wynajmowanym lokalu w celu adaptacji do prowadzonej działalności gospodarczej nie ma charakteru trwałego, gdyż Wnioskodawczyni ograniczyła się do postawienia ścianek kartonowo – gipsowych, łatwych do demontażu oraz zakupu drzwi, które po dokonaniu demontażu powyższych ścianek, mogą być wykorzystane w innym miejscu. Nakłady poniesione na remont nie wpłynęły znacząco na wzrost wartości użytkowej wynajmowanego lokalu w stosunku do wartości z dnia przyjęcia go do użytkowania, a sam remont polegał na odświeżeniu lokalu oraz przystosowaniu go do wymogów podejmowanej działalności.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie, jak wskazano we wniosku, przeprowadzone prace miały charakter nietrwały i nie polegały na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lokalu, to wydatki związane z ich wykonaniem mogą być zaliczone do wydatków o charakterze remontowym i podlegać bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zauważyć jednak należy, że gdyby poniesione wydatki, związane z przeprowadzonymi pracami, dotyczące lokalu niestanowiącego własności podatnika zmierzały do jego ulepszenia (adaptacji lub modernizacji), to należałoby je zakwalifikować jako inwestycję w obcym środku trwałym. Wówczas wydatki te mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach uzyskania przychodów wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

Wobec powyższego przedstawionym stanie faktycznym, poniesione wydatki na remont lokalu jego wyposażenie oraz opłaty za gaz, czynsz najmu w okresie remontu lokalu, czy też opłaty z tytułu pośrednictwa w wynajmie lokalu są związane z całokształtem planowanej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej i spełniają wskazane wyżej przesłanki, wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 6b ww. ustawy, w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Zauważyć przy tym należy, iż definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b, dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Wobec powyższego, wskazane powyżej wydatki, jako koszty pośrednio związane z przychodami, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w terminach, w których zostały wystawione faktury (rachunki) lub inne dowody stanowiące podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Przy czym wydatki, w przypadku których dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu przypadł na okres poprzedzający rozpoczęcie działalności gospodarczej, powinny zostać ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów - w pierwszym miesiącu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.