Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-3.4512.122.2016.3.AK
z 11 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 16 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży działki nr 134/8 za działalność gospodarczą oraz uznania Wnioskodawcy za podatnika w ramach tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży działki nr 134/8 za działalność gospodarczą oraz uznania Wnioskodawcy za podatnika w ramach tej transakcji. Wniosek uzupełniono w dniu 16 grudnia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest rolnikiem prowadzącym gospodarstwo rolne od dnia 30 marca 1994 r. Zainteresowany prowadzi działalność rolniczą w zakresie produkcji roślinnej, nie świadczy usług rolniczych. Wnioskodawca posiada status rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: Ustawa VAT). Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 1994 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą objętą wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, polegającą na prowadzeniu lokalu gastronomicznego i z tytułu tej działalności jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Zainteresowany nabył do majątku odrębnego (osobistego) w drodze umowy kupna-sprzedaży w 1997 r. nieruchomość oznaczoną geodezyjnie jako działka nr 71/6 stanowiącą rolę, łąkę, sad, zabudowania i nieużytki. Jak wspomniano na wstępie, Wnioskodawca prowadził od dnia 30 marca 1994 r. gospodarstwo rolne i nabytą działkę nr 71/6 przeznaczył na potrzeby prowadzonej już działalności rolniczej. Wnioskodawca nie nabył działki nr 71/6 w celu dalszej odsprzedaży i w dniu jej nabycia nie miał takiego zamiaru. Działka nr 71/6 nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy ani w działach specjalnych produkcji rolnej. Działka nr 71/6 była wykorzystywana w działalności rolniczej. Wnioskodawca nie udostępniał odpłatnie działki nr 71/6 innym podmiotom na podstawie umów dzierżawy czy użyczenia. W dniu 28 grudnia 2007 r. Rada Gminy . podjęła uchwałę w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego swoim zakresem także obszar działki nr 71/6. Mocą wspomnianej uchwały zmieniono przeznaczenie gruntu rolnego klasy III na przeznaczenie na cele inwestycyjne (zabudowa mieszkalno-usługowa). Wspomniany plan miejscowy wszedł w życic w marcu 2008 r. Wnioskodawca, w związku ze zmianą przeznaczenia we wspomnianym planie miejscowym gruntów stanowiących działkę nr 71/6, wycofał część gruntów objętych dotąd działalnością rolniczą z działalności rolniczej, uzyskał decyzję zatwierdzającą podział działki nr 71/6 w drodze wydzielenia z niej 11 odrębnych działek. Reszta działki nr 71/6, która pozostała po wydzieleniu wspomnianych 11 działek nie zmieniła swojego charakteru i nadal była i jest wykorzystywana na cele rolnicze w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego. W uchwalonym planie miejscowym, spośród wskazanych 11 działek, 8 przeznaczono pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z usługami, 1 działkę przeznaczono pod tereny przepompowni ścieków (działka ta została nabyta przez Gminę), 2 działki przeznaczono pod drogę wewnętrzną. Wnioskodawca sprzedał wspomniane wyżej 9 działek niezabudowanych oraz udziały w dwóch działkach stanowiących drogę wewnętrzną w okresie od czerwca do listopada 2008 r. W stosunku do tych dwóch działek stanowiących drogę dojazdową wewnętrzną – każdy z nabywców 8 działek (jeden nabywca kupił dwie działki) oraz Wnioskodawca (pozostający właścicielem działki nr 71/6) posiadają swój udział ułamkowy i są współwłaścicielami tych dwóch działek stanowiących drogę wewnętrzną. Przed sprzedażą wspomnianych działek w okresie od czerwca do listopada 2008 r., Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości innych dostaw (sprzedaży) gruntów. Kwestia opodatkowania przez Wnioskodawcę sprzedaży wspomnianych działek była przedmiotem wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej, która to interpretacja została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 listopada 2011 r., (uwzględniającym poglądy zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., sygn. C-181/10), uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej wydał interpretację indywidualną, w której stosownie do wytycznych zawartych we wspomnianym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 listopada 2011 r. uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy co do tego, że sprzedaż wspomnianych wyżej działek nie może być uznana za działalność gospodarczą a Wnioskodawca nie występował w tych transakcjach w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W dniu 17 lutego 2009 r. Wnioskodawca nabył w drodze darowizny od rodziców do swojego majątku osobistego (odrębnego) nieruchomość składającą się z działek geodezyjnych o numerach: 278, 277, 221, 134/3, 134/4, 134/5, 134/6 – stanowiących drogi, grunty orne, użytki rolne zabudowane, sad; nr 164 – stanowiącą grunty orne; nr 12 i 57 – stanowiących lasy i rowy, (dalej łącznie określane jako: Nieruchomość). W akcie notarialnym obejmującym wspomnianą umowę darowizny ustanowiono na rzecz rodziców Wnioskodawcy dożywotnie bezpłatne prawo użytkowania Nieruchomości. W księdze wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości wcześniej wpisano także prawo dożywocia na rzecz siostry matki Wnioskodawcy na podstawie postanowienia Sądu Powiatowego z dnia 30 grudnia 1974 r. Spośród nabytych działek składających się na Nieruchomość znaczenie dla niniejszego wniosku ma działka nr 134/6, przez obszar której przebiegała sieć elektryczna, sieć wodociągowa, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, które to sieci zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie stanowiły części składowych nieruchomości. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw energetycznych, wodociągowych, gazowych i telekomunikacyjnych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze tej działki nr 134/6, a jedynie linie przesyłowe tych sieci przebiegały przez teren działki nr 134/6. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z 1997 r. (dalej jako: Plan Miejscowy), działka nr 134/6 przeznaczona była w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej z warsztatami, w części pod tereny dróg pieszych i pieszo-jezdnych oraz w części pod tereny dróg i ulic wraz z zielenią w obrębie pasów drogowych. Po nabyciu Nieruchomości w drodze opisanej wyżej darowizny z dnia 17 lutego 2009 r., Wnioskodawca wykorzystywał działkę nr 134/6 zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z ewidencji gruntów (grunty orne), czyli uprawiał na niej zboża (pszenicę, jęczmień). W 2012 r. Bank, w którym Wnioskodawca ma zaciągnięty kredyt zabezpieczony hipoteką wpisaną do księgi wieczystej prowadzonej dla działek o numerach: 277, 278, 221, 134/3, 134/5, 134/6, 134/4, zażyczył sobie operatu szacunkowego (wyceny wartości wspomnianych działek). W październiku 2012 r. rzeczoznawca majątkowy opracowywał operat szacunkowy działek o numerach 271, 218, 221, 134/3, 134/5, 134/6, 134/4. Już po wykonaniu operatu szacunkowego, rzeczoznawca widząc aktualny na dzień sporządzenia tego operatu sposób podziału gruntów dotyczący działek o numerach 134/3, 134/4, 134/5, 134/6 wyraził opinię, że istniejący podział obejmuje drogi i pasy zieleni w sposób niekorzystny i zasugerował złożenie przez Wnioskodawcę wniosku o zmianę przeznaczenia tych działek, tak by obejmowało ono zabudowę mieszkaniowo-usługową i w mniejszym stopniu tereny zielone i drogi. W ramach toczącego się już postępowania dotyczącego aktualizacji (zmiany) planu miejscowego, w styczniu 2013 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Gminy. wniosek o zmianę przeznaczenia działek o numerach 134/3, 134/4, 134/5, 134/6 na mieszkalno-usługowe. Wniosek ten nie był składany przez Wnioskodawcę z myślą o sprzedaży tych działek ale w takim celu, by działki te na przyszłość stanowiły wystarczające zabezpieczenie udzielonego Wnioskodawcy kredytu bankowego. Pod koniec 2015 r. zjawiła się u Wnioskodawcy osoba zainteresowana nabyciem gruntów, które w ramach toczącego się wtedy postępowania zmierzającego do aktualizacji obowiązującego planu miejscowego mogłyby być przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową. Osoba ta zjawiła się u Wnioskodawcy na podstawie informacji jakie uzyskała w Urzędzie Gminy. Na prośbę tej osoby w dniu 17 lutego 2016 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Gminy wniosek, by w ramach toczącego się wtedy postępowania zmierzającego do aktualizacji planu miejscowego zmienić przeznaczenie w planie miejscowym działek stanowiących własność Wnioskodawcy w taki sposób, by działka nr 134/5 została przeznaczona pod zabudowę usługową z możliwością budowy budynku mieszkalnego, nr 134/4 oraz 134/3 – w części pod drogę (o szerokości ok. 8 m) oraz pozostałej części pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, nr 134/6 – pod zabudowę wielorodzinną z dopuszczeniem usług. Wnioskodawca prosił o dopuszczenie zabudowy z dachami płaskimi oraz dopuszczenie możliwości podziałów. Wniosek powyższy został sporządzony dnia 17 lutego 2016 r., ponieważ w tamtym czasie luty był ostatecznym terminem przyjmowania przez Urząd Gminy wniosków o zmianę planu miejscowego. W dacie sporządzania tego pisma nie było przesądzone, który fragment gruntów Wnioskodawcy zostanie ostatecznie sprzedany osobie, która się zgłosiła. Działka nr 134/6 przed złożeniem w styczniu 2013 r. wniosku przez Wnioskodawcę była w obowiązującym planie miejscowym zapisana jako przeznaczona w części pod tereny zabudowy warsztatowej z mieszkaniami z pasami zieleni izolacyjnej, w części pod drogi i pod zieleń w obrębie pasów drogowych. Na dzień sprzedaży działki nr 134/8 wydzielonej z działki nr 134/6 – przeznaczenie w obowiązującym planie miejscowym nie uległo zmianie. Nie uległo także zmianie przeznaczenie działek nr 134/3, 134/4, 134/5. Wnioskodawca nie zamieszczał w prasie ani w internecie ogłoszeń o sprzedaży działki nr 134/6 ani jej części, oraz nie zawierał w tym celu umowy z pośrednikiem obrotu nieruchomościami. Jak już wskazano wyżej, osoba która zgłosiła się do Wnioskodawcy z propozycją zakupu od Wnioskodawcy nieruchomości zjawiła się w następstwie informacji udzielonej tej osobie w Urzędzie Gminy. W dniu 23 czerwca 20l6 r. Wnioskodawca zawarł ze wspomnianą osobą przedwstępną umowę sprzedaży działki, która miała zostać wydzielona z działki nr 134/6, a zgodnie z jej treścią umowa przedwstępna nie została zawarta w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Po zawarciu z nabywcą umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 23 czerwca 2016 r. działka nr 134/6 została podzielona na wniosek Wnioskodawcy w ten sposób, że podzielono ją geodezyjnie na działkę nr 134/7 stanowiącą według danych z ewidencji gruntów grunty orne oraz na działkę nr 134/8 stanowiącą według danych z ewidencji gruntów grunty rolne (co wynika ze stosownego zaświadczenia wystawionego przez Starostę). Jak widać, przeznaczenie działki nr 134/6 nie uległo zmianie w stosunku do stanu z dnia jej nabycia (17 lutego 2009 r.). Na dzień sprzedaży – 18 października 2016 r. – działka nr 134/8 oraz druga działka nr 134/7, które powstały z podziału działki nr 134/6 nadal przewidziane były w obowiązującym planie miejscowym pod tereny zabudowy warsztatowej z mieszkaniami i pasami zieleni izolacyjnej, w części pod drogi i pod zieleń w obrębie pasów drogowych. Działka nr 134/8 ani działka nr 134/6 z której została wydzielona, nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą (która obejmuje prowadzenie lokalu gastronomicznego), działki te nigdy nie były składnikiem wspomnianej prowadzonej działalności gospodarczej ani też przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej (których to działów specjalnych produkcji rolnej Wnioskodawca nie prowadzi). Wnioskodawca nie udostępniał odpłatnie działki nr 134/6 ani 134/8 innym podmiotom na podstawie umów dzierżawy czy użyczenia. Wnioskodawca nie podejmował działań typowych dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami: nie zakupił działki nr 134/6 (z której została wydzielona działka nr 134/8) celem jej sprzedaży ale otrzymał ją od rodziców w ramach darowizny obejmującej wchodzące w skład gospodarstwa rolnego grunty rolne zabudowane i niezabudowane, w powiązaniu z ustanowieniem dla rodziców tzw. prawa dożywocia; uprawiał zboża na działce nr 134/6 począwszy od jej nabycia w drodze darowizny, a w części dotyczącej działki nr 134/7 (powstałej z wydzielenia z działki nr 134/6) nadal uprawia tam zboża; nie uzbrajał w media typu: woda, gaz, energia elektryczna, sieć telekomunikacyjna ani działki nr 134/6 (z której została wydzielona działka nr 134/8) ani samej działki nr 134/8; przez działkę nr 134/6 już w dacie nabycia przez Wnioskodawcę w drodze darowizny z dnia 17 lutego 2009 r. przebiegały sieć elektryczna, sieć wodociągowa, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, które to sieci zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie stanowiły części składowych nieruchomości. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw energetycznych, wodociągowych, telekomunikacyjnych i gazowych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze działki nr 134/6; na dzień 18 października 2016 r., w którym zawarto umowę sprzedaży działki nr 134/8 przez tę działkę przebiegała sieć elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa – które to sieci, zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego, nie stanowiły części składowych nieruchomości. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw, zakładów energetycznych, wodociągowych, gazowych i telekomunikacyjnych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze działki nr 134/8. Poszczególne sieci (elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa) przebiegające przez teren działki nr 134/8 stanowiły obiekty liniowe w rozumieniu art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, a tym samym stanowiły budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 tej ustawy. Nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie wobec zabudowanej budowlami obiektów liniowych działki nr 134/8 (ani działki nr 134/6 z której została wydzielona). Wnioskodawca nabył własność działki nr 134/6 w drodze darowizny czyli w drodze czynności nieopodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a tym samym Wnioskodawcy nie przysługiwało przy nabyciu działki nr 134/6 (z której wydzielono działkę nr 134/8) prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego w związku z nabyciem tej nieruchomości. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie działki nr 134/6 (z której wydzielono działkę nr 134/8 sprzedaną 18 października 2016 r.), ani też na ulepszenie działki nr 134/8; nie zamieszczał w prasie ani w internecie ogłoszeń o sprzedaży działki nr 134/6 ani jej części oraz nie zawierał w tym celu umowy z pośrednikiem obrotu nieruchomościami. Zainteresowany nie wydzielił działki nr 134/8 w celu jej sprzedaży ale najpierw zgłosiła się do Wnioskodawcy osoba zainteresowana nabyciem od Wnioskodawcy gruntu, następnie Wnioskodawca zawarł z tą osobą umowę przedwstępną sprzedaży działki z dnia 23 czerwca 2016 r., która to działka miała dopiero zostać wydzielona z działki nr 134/6. Dopiero po zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 23 czerwca 2016 r. działka nr 134/6 została podzielona na wniosek Wnioskodawcy w ten sposób, że podzielono ją geodezyjnie na działkę o numerze 134/7 stanowiącą grunty orne oraz na działkę numer 134/8 stanowiącą grunty rolne. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 18 października 2016 r. Wnioskodawca zbył działkę nr 134/8. Działka nr 134/8 stanowiła według danych z ewidencji gruntów na dzień sprzedaży grunty orne, ale dla obszaru objętego tą działką obowiązywał w dniu zawarcia umowy sprzedaży plan miejscowy przewidujący jej przeznaczenie pod tereny zabudowy mieszkaniowej z warsztatami, w części pod tereny dróg pieszych i pieszo-jezdnych oraz w części pod tereny dróg i ulic wraz z zielenią w obrębie pasów drogowych. Umowa sprzedaży działki nr 134/8 nie została przez Wnioskodawcę zawarta w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, bo ta obejmuje wyłącznie prowadzenie lokalu gastronomicznego. Od umowy sprzedaży działki nr 134/8 został pobrany przez notariusza podatek od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, według stawki 2% ceny sprzedaży tej działki. Wnioskodawca nabył w 2013 r. grunty orne w okolicach wsi O. o powierzchni około 20 hektarów (dla których nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a z ewidencji gruntów wynika, że są to grunty orne). Wnioskodawca uprawia te grunty rolne w ramach prowadzonej działalności rolniczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na zakupie i sprzedaży nieruchomości. Na tle opisanego wyżej stanu faktycznego powstała potrzeba oceny prawidłowości zastosowania przez Wnioskodawcę przepisów prawa podatkowego w podatku od towarów i usług w zakresie skutków sprzedaży przez Wnioskodawcę w dniu 18 października 2016 r. działki nr 134/8 zabudowanej obiektami liniowymi, która stanowiła na dzień sprzedaży grunty orne, a dla obszaru objętego tą działką obowiązujący w dniu zawarcia umowy sprzedaży plan miejscowy przewidywał jej przeznaczenie pod tereny zabudowy mieszkaniowej z warsztatami, w części pod tereny dróg pieszych i pieszo-jezdnych oraz w części pod tereny dróg i ulic wraz z zielenią w obrębie pasów drogowych.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wyjaśnił, że nie uzyskiwał i nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia z tytułu służebności przesyłu ani z żadnego innego tytułu od odpowiednich przedsiębiorstw, zakładów energetycznych, wodociągowych, gazowych telekomunikacyjnych, których własność stanowią znajdujące się na obszarze działki nr 134/8 sieci elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa – które to sieci, zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego, nie stanowiły części składowych nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę działki nr 134/8 została dokonana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy Wnioskodawca występował w tej transakcji w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy?
   
2. Czy sprzedaż zabudowanej budowlami obiektów liniowych działki nr 134/8 była zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a w związku z art. 29a ust. 8 Ustawy VAT lub na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT w związku z art. 29a ust. 8 Ustawy VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W opisanym stanie faktycznym sprzedaż przez Wnioskodawcę działki nr 134/8 nie została dokonana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: Ustawa VAT), a tym samym Wnioskodawca nie występował w tej transakcji w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy VAT. Jak to już stwierdzono w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2011 r., (uwzględniającym poglądy zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., sygn. C-181/10), sama okoliczność, że dany podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 ustawy o VAT (m.in. odpłatna dostawa towarów), nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż musi działać w charakterze podatnika, tj. podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W tym miejscu Wnioskodawca przedstawił jako swoje stanowisko argumenty prawne zawarte w powołanym wyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2011 – odnosi się on do wykładni art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT na tle opisanego we wniosku stanu faktycznego. Wnioskodawca podkreślił, że twierdzenia zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., sygn. C-181/10 znalazły również aprobatę w późniejszych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości, takich jak wyroki TS: Redlihs, C-263/11, EU:C:2012:497, pkt 36; Kezić, C-331/14, EU:C:2015:456, pkt 24 czy postanowienie TS, Gmina Wrocław, C-72/13, EU:C:2014:197, pkt 17. Przepis art. 15 ust. 1 Ustawy VAT stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców; w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o działalności rolniczej, rozumie się przez to produkcję roślinną i zwierzęcą (…), a także świadczenie usług rolniczych. Rolnikiem ryczałtowym jest rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych (art. 2 pkt 19 Ustawy VAT). Z mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Grunty są towarem w rozumieniu art. 2 ust. 6 Ustawy VAT. W rozstrzygnięciu czy Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym wystąpił w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT fundamentalne znaczenie mają tezy wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) – publ. LEX nr 898516 – stwierdzające, że: 1) Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. (dalej Dyrektywa 112), niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. 2) Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształceniem wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. 3) Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. 4) Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 112, jest w tym zakresie bez znaczenia. Ponadto, jak stwierdził w tym wyroku Trybunał, art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Na wątpliwości co do prawidłowości implementacji tego unormowania w ramach ustawy o podatku od towarów i usług, wskazywał już NSA w wyniku składu siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 (publ. LEX nr 304985), który wprawdzie uznał, że wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 nie jest możliwe w świetle orzecznictwa TSUE i samego sformułowania art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jak bowiem wynika z orzeczenia Trybunału z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie C-102/08 SALIX Grundstücks-Vermietungsgesellschaft (publ. LEX nr 498721), korzystając z opcji przewidzianej w dyrektywie VAT państwo członkowskie musi to uczynić w przepisie ustawowym, mającym bezwzględną moc wiążącą, który będzie odpowiadał wymogom szczegółowości, precyzji i jasności koniecznym dla zagwarantowania pewności sytuacji prawnych i kontroli sądów krajowych. Oznacza to, że państwo członkowskie musi sformułować wyraźne unormowanie, aby mogło powoływać się na przewidziane w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 prawo, według którego za podatnika można uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednak takiego jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Wnioskodawca uważa, że z brzmienia art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, w jego części stanowiącej, że „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...)” nie można – w sposób jasny i precyzyjny – wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Jak bowiem trafnie stwierdzono w wyroku NSA z dnia 1 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1289/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z powyższej treści art. 15 ust. 2 Ustawy VAT wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy. Nakazu zupełności, jasności i precyzji w transpozycji możliwości przewidzianej w przepisach unijnych, o którym stanowi wprost t. 34 wyroku TSUE w sprawach C-180-181/10 z całą pewnością nie spełnia redakcja art. 15 ust. 2 Ustawy VAT. Po pierwsze, w ogóle nie odnosi się do sprzedaży gruntu, o którym stanowił do 1 stycznia 2011 r. art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, a czego wymaga art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 112. Po drugie, czynności jednorazowe zdziałane w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy nie mogą zostać poczytywane jednocześnie za okazjonalne. Poza tym sama Dyrektywa 112 w art. 9 ust. 2 utożsamia transakcję okazjonalną z każdą jednostkową transakcją w przypadku dostawy nowego środka transportu i tym samym przypisuje określonym podmiotom cechę podatnika. Prawodawca unijny wyłącza zatem okazjonalność z ogólnej definicji zarówno podatnika, jak i działalności gospodarczej (art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy 112). Tym samym podzielić należy stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), że brak w Ustawie VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 112, co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego – nie pozwała na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji. Zdaniem Wnioskodawcy, w tej sytuacji należy ustalić, czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działki nr 134/8 podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Jak bowiem stwierdził TSUE w przywołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce – art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykle nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Uwzględnić zatem w tym przedmiocie należy, że: 1. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. 2. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wyniku z porównania art. 9 i art. 12. Dyrektywy 112, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny oznacza, że zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). 3. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. 4. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. 5. Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. 6. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę, że nie podejmował w stosunku do działki nr 134/8 żadnej z tych czynności: nie uzbrajał tej działki (ani działki nr 134/6, z której została ona wydzielona); nie wydzielił dróg wewnętrznych; nie prowadził działalności w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze; nie podejmował żadnych działań marketingowych (nie zamieszczał ogłoszeń w prasie ani internecie, nie miał umowy z pośrednikiem obrotu nieruchomości, a nabywca działki nr 134/8 zgłosił się sam do Wnioskodawcy na podstawie informacji jakie uzyskał w urzędzie gminy). Powyższe jest o tyle ważne, że w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych podjęcie takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia – stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną (tak m.in. wyroki w sprawach sygn. akt: I FSK 1554/10, I FSK 1043/08, I FSK 1289/10, I FSK 1743/11, I FSK 621/13, I FSK 774/13, I FSK 955/13, I FSK 1290/13, I FSK 1264/13, I FSK 184/13, I FSK 1845/13, które są dostępne na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl). Jak widać w stanie faktycznym sprawy, Wnioskodawca nie podjął działań, wykraczających poza zwykłe korzystanie z nieruchomości, a wskazujących na jego zamiar prowadzenia w związku z własnością nieruchomości gruntowych – innej niż działalność rolnicza – działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jak to słusznie podniósł Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 listopada 2011 r., nie można zgodzić się z twierdzeniami uznającymi sprzedaż gruntów przez daną osobę za działalność gospodarczą, opartymi zasadniczo na tezie, że rolnik sprzedający działki budowlane nie sprzedaje majątku osobistego, ale dokonuje dostawy gruntów wykorzystywanych w działalności rolniczej. Takie stanowisko pozostaje bowiem poza powyżej przytoczonymi kryteriami rozróżniania na tle sprzedaży spornych w tej sprawie gruntów, działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym (czy wręcz osobistym jak wskazuje w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 15 września 2011 r. TSUE). Wymaga także w tym miejscu podkreślenia stwierdzenie Trybunału w omawianym wyroku w sprawach C-l80/10 i 181/10, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby, a okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 112 – jest w tym zakresie bez znaczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, opisane przez niego okoliczności faktyczne, które towarzyszyły sprzedaży działki nr 134/8 w dniu 18 października 2016 r., w żadnym zakresie nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia działki nr 134/8 była porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą jako handlowiec wymaga ustalenia, czy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Zbycie natomiast działki budowlanej, powstałej z odłączenia z gospodarstwa rolnego i podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest w stanie faktycznym sprawy opisanym przez Wnioskodawcę przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym – niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy VAT. Podkreślić także należy, że podatnikowi nie towarzyszył przy nabyciu gruntów, z których wydzielono działkę nr 134/8 zamiar sprzedaży, a wręcz odwrotnie – zostały one nabyte w drodze darowizny od rodziców na cele prowadzonego od 1994 r. gospodarstwa rolnego i były wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności rolniczej. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności handlowej polegającej na nabywaniu i sprzedaży nieruchomości. Działka nr 134/6, z której wydzielono działkę nr 134/8 sprzedaną 18 października 2016 r. wchodziła w skład otrzymanej przez Wnioskodawcę darowizny od rodziców z dnia 17 lutego 2009 r. Tym samym, nie może być mowy o potraktowaniu sprzedaży działki nr 134/8 na równi z działalnością handlowców. Handlowiec bowiem najpierw kupuje, a następnie dokonuje sprzedaży towarów. W rozważanym przypadku nie doszło do takiej sekwencji czynności, gdyż Wnioskodawca nie kupił działki nr 134/6, z której została wydzielona działka nr 134/8. Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada specjalistycznej wiedzy i doświadczenia w przedmiocie sprzedaży nieruchomości (tzn. nie posiada wykształcenia w tym zakresie, nie odbył specjalistycznych kursów ani nie zajmował się zawodowo czynnościami związanymi ze sprzedażą nieruchomości). Prawidłowe jest wobec tego przyjęcie, że Wnioskodawca tak jak każda osoba fizyczna posiadająca nieruchomość, która wykorzystywana była dla celów prowadzonego gospodarstwa rolnego, w ramach prawidłowego zarządu swoim majątkiem prywatnym, korzystając z okazji sprzedaje go. Nie można jednak tylko z tego powodu uznać, że staje się w odniesieniu do tych transakcji profesjonalnym handlowcem. Z orzecznictwa wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do których należy m.in. sprzedaż składników majątku osobistego, nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Również podział nieruchomości na mniejsze działki i będąca tego następstwem ilość transakcji sprzedaży nie decydują czy będą one postrzegane jako przejaw wykonywanej działalności gospodarczej, czy też nie. Jak bowiem wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak również interpretacji Ministra Finansów, decydującym czynnikiem, który każe zakwalifikować sprzedaż, do działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy VAT, jest zaangażowanie sprzedającego w proces sprzedaży, który byłby porównywalny do stopnia zaangażowania, właściwego dla profesjonalistów, którzy zawodowo zajmują się sprzedażą danego typu dóbr bądź usług. Dodatkowe potwierdzenie prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy wynika z szeregu wyroków: 1) wyroku NSA z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13, wedle którego osoby podejmującej działania, które nie wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie można uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i przyjąć, że sprzedaż nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług; 2) wyroku NSA z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 686/12, w którym wskazano, że skoro w sprawie we wniosku o interpretację nie wskazano na okoliczności mogące świadczyć o tym, że podatnik podejmował czynności, stanowiące o aktywności podobnej, jak u sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem gruntami, to należy przyjąć, że czynności opisane we wniosku o udzielenie interpretacji mieszczą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie mającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy VAT. Oceny tej nie zmienia fakt, że grunty mające być przedmiotem sprzedaży zostały wydzielone z należącego do Wnioskodawcy gospodarstwa rolnego, ani że jest on podatnikiem podatku od towarów i usług. Okoliczności te same w sobie nie są bowiem decydujące dla kwalifikacji czynności objętych wnioskiem o interpretację. 3) wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 422/16, w którym stwierdzono, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług; 4) wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 2445/l5, w którym stwierdzono że zwykle nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. Dyrektywy 2006/112/WE, a tym samym art. 15 ust. 2 Ustawy VAT; 5) wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 153/07, w którym wskazano że okoliczność, że podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług (m.in. odpłatną dostawę towarów), nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT, bowiem musi działać w charakterze podatnika, a zatem podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy. Nie jest, zdaniem sądu, działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży; 6) wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 2 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 482/08, w którym sąd zauważył, że nie jest słuszny pogląd, że u zarejestrowanego podatnika podatku od towarów i usług każda sprzedaż towarów lub odpłatne świadczenie usług jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Nie można podzielić poglądu, że samo przeprowadzenie podziału gruntu na działki budowlane i podjęcie działań w celu ich sprzedaży oznacza podjęcie działalności gospodarczej. Nie jest również tak, że jakakolwiek czynność wykonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, w szczególności obowiązek podatkowy w podatku VAT nie powstaje, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która w sposób niewątpliwy odnosi się do majątku osobistego, który z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest związany. Nie jest bowiem działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odprzedaży, lecz spożytkowania na potrzeby własne. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym dokonując sprzedaży działki nr 134/8 nie występował on w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT.

Ad 2.

Sprzedaż działki nr 134/8 z dnia 18 października 2016 r. była zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. l pkt l0 lit. a w związku z art. 29a ust. 8 Ustawy VAT. Jak to opisano w stanie faktycznym sprawy, na dzień 18 października 2016 r., w którym zawarto umowę sprzedaży działki nr 134/8, przez tę działkę przebiegała już sieć elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa – które to sieci zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie stanowiły części składowych nieruchomości. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw, zakładów energetycznych, wodociągowych, gazowych i telekomunikacyjnych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze działki nr 134/8. W tym miejscu wyjaśnić należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia budowli. Definicja budowli znajduje się w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem, przez budowlę rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunel, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Obiektem liniowym jest natomiast – na podstawie art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane – obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego. W świetle powyższego, poszczególne sieci (elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa) przebiegające przez teren działki nr 134/8 stanowiły obiekty liniowe w rozumieniu art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane a tym samym stanowiły takie budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 tej ustawy. Oznacza to, że działkę nr 134/8 wg stanu na dzień sprzedaży należało uznać za teren zabudowany, skoro posadowione na niej były budowle w rozumieniu Prawa budowlanego. Jest to o tyle ważne, że zgodnie z art. 29a ust. 8 Ustawy VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W rezultacie zasady opodatkowania budynków lub budowli posadowionych na danym gruncie determinują zasady opodatkowania tego gruntu, innymi słowy budynek lub budowla posadowione na gruncie i ten grunt są opodatkowane w ten sam sposób podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, skoro działka nr 134/8 była zabudowana budowlami, to należało rozpatrzeć zastosowanie zwolnień z podatku od towarów i usług wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a Ustawy VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim; pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Ustawodawca w art. 2 pkt 14 Ustawy VAT definiuje pojęcie „pierwsze zasiedlenie”, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły oo najmniej 30% wartości początkowej. Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budowli do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało zatem miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt będzie przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W stanie faktycznym sprawy przed dniem 18 października 2016 r. nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie wobec budowli na działce nr 134/8 (ani na działce nr 134/6 z której została wydzielona). Sprzedaż dokonana w dniu 18 października 2016 r. była dostawą towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem odpłatnej dostawy towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które to pojęcie obejmuje czynności dające otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tu o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako prawa własności. Sprzedaż z dnia 18 października 2016 r. była więc dostawą towaru dokonaną w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 Ustawy VAT. W takim wypadku nie mogło do tej sprzedaży znaleźć zastosowania zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT ale należy wtedy przeanalizować czy nie zaszły przesłanki do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się z podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że: w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Dodatkowo, według art. 43 ust. 7a Ustawy VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Przenosząc powyższe na stan faktyczny sprawy, w którym Wnioskodawca nabył własność działki nr 134/6 w drodze darowizny czyli w drodze czynności nieopodatkowanych podatkiem od towarów i usług a tym samym Wnioskodawcy nie przysługiwało przy nabyciu działki nr 134/6 (z której wydzielono działkę nr 134/8 sprzedaną dnia 18 października 2016 r.), prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego w związku z nabyciem tej nieruchomości oraz Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie działki nr 134/6 (z której wydzielono działkę nr 134/8 sprzedaną dnia 18 października 2016 r.) ani też na ulepszenie działki nr 134/8, stwierdzić należy, że dostawa działki nr 134/8 zabudowanej budowlami w rozumieniu Prawa budowlanego była zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a w związku z art. 29a ust. 8 Ustawy VAT. Wnioskodawca zwrócił uwagę, że także gdyby stwierdzić, że sprzedaż z dnia 18 października 2016 r. nie była dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub między pierwszym zasiedleniem a tą sprzedażą upłynął okres dłuższy niż dwa lata, to i tak sprzedaż działki nr 134/8 zabudowanej budowlami obiektów liniowych była zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższych przepisów należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 2 Dyrektywy 112, „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Mając powyższe uwagi na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dokonanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży ww. działki podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem prowadzącym gospodarstwo rolne. Zainteresowany prowadzi działalność rolniczą w zakresie produkcji roślinnej, nie świadczy usług rolniczych. Wnioskodawca posiada obecnie status rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy. Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 1994 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą objętą wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, polegającą na prowadzeniu lokalu gastronomicznego i z tytułu tej działalności jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nabył do majątku odrębnego (osobistego) w drodze umowy kupna-sprzedaży w 1997 r. nieruchomość oznaczoną geodezyjnie jako działka nr 71/6 stanowiącą rolę, łąkę, sad, zabudowania i nieużytki. Nieruchomość ta została podzielona na 11 działek, z których Wnioskodawca w 2008 r. sprzedał 9 działek niezabudowanych oraz udziały w dwóch działkach. Przed sprzedażą wspomnianych działek, Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości innych dostaw (sprzedaży) gruntów. W dniu 17 lutego 2009 r. Wnioskodawca nabył w drodze darowizny od rodziców do swojego majątku osobistego (odrębnego) nieruchomość składającą się z działek geodezyjnych o numerach: 278, 277, 221, 134/3, 134/4, 134/5, 134/6 – stanowiących drogi, grunty orne, użytki rolne zabudowane, sad; nr 164 – stanowiącą grunty orne; nr 12 i 57 – stanowiące lasy i rowy. W akcie notarialnym obejmującym wspomnianą umowę darowizny ustanowiono na rzecz rodziców Wnioskodawcy dożywotnie bezpłatne prawo użytkowania Nieruchomości. Spośród nabytych działek składających się na Nieruchomość znaczenie dla niniejszego wniosku ma działka nr 134/6, przez obszar której przebiegała sieć elektryczna, sieć wodociągowa, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw energetycznych, wodociągowych, gazowych i telekomunikacyjnych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze tej działki nr 134/6, a jedynie linie przesyłowe tych sieci przebiegały przez teren działki nr 134/6. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z 1997 r. działka nr 134/6 przeznaczona była w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej z warsztatami, w części pod tereny dróg pieszych i pieszo-jezdnych oraz w części pod tereny dróg i ulic wraz z zielenią w obrębie pasów drogowych. Po nabyciu Nieruchomości w drodze opisanej wyżej darowizny z dnia 17 lutego 2009 r. Wnioskodawca wykorzystywał działkę nr 134/6 zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z ewidencji gruntów (grunty orne), czyli uprawiał na niej zboża (pszenicę, jęczmień). Rzeczoznawca sporządzając operat szacunkowy dla ww. działek wyraził opinię, że istniejący podział obejmuje drogi i pasy zieleni w sposób niekorzystny i zasugerował złożenie przez Wnioskodawcę wniosku o zmianę przeznaczenia tych działek, tak by obejmowało ono zabudowę mieszkaniowo-usługową i w mniejszym stopniu tereny zielone i drogi. W styczniu 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek o zmianę przeznaczenia działek o numerach 134/3, 134/4, 134/5, 134/6 na mieszkalno-usługowe. Wniosek ten nie był składany przez Wnioskodawcę z myślą o sprzedaży tych działek ale w takim celu, by działki te na przyszłość stanowiły wystarczające zabezpieczenie udzielonego Wnioskodawcy kredytu bankowego. Pod koniec 2015 r. zjawiła się u Wnioskodawcy osoba zainteresowana nabyciem gruntów, które w ramach toczącego się wtedy postępowania zmierzającego do aktualizacji obowiązującego planu miejscowego mogłyby być przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową. Osoba ta zjawiła się u Wnioskodawcy na podstawie informacji jakie uzyskała w Urzędzie Gminy. Na prośbę tej osoby, w dniu 17 lutego 2016 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Gminy wniosek, by w ramach toczącego się wtedy postępowania zmierzającego do aktualizacji planu miejscowego zmienić przeznaczenie w planie miejscowym działek stanowiących własność Wnioskodawcy w taki sposób, by działka nr 134/5 została przeznaczona pod zabudowę usługową z możliwością budowy budynku mieszkalnego, nr 134/4 oraz 134/3 – w części pod drogę (o szerokości ok. 8 m) oraz pozostałej części pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, nr 134/6 – pod zabudowę wielorodzinną z dopuszczeniem usług. Wnioskodawca prosił o dopuszczenie zabudowy z dachami płaskimi oraz dopuszczenie możliwości podziałów. W dacie sporządzania tego pisma nie było przesądzone, który fragment gruntów Wnioskodawcy zostanie ostatecznie sprzedany osobie, która się zgłosiła. Działka nr 134/6 przed złożeniem w styczniu 2013 r. wniosku przez Wnioskodawcę była w obowiązującym planie miejscowym zapisana jako przeznaczona w części pod tereny zabudowy warsztatowej z mieszkaniami z pasami zieleni izolacyjnej, w części pod drogi i pod zieleń w obrębie pasów drogowych. Na dzień sprzedaży działki nr 134/8 wydzielonej z działki nr 134/6 – przeznaczenie w obowiązującym planie miejscowym nie uległo zmianie. Nie uległo także zmianie przeznaczenie działek nr 134/3, 134/4, 134/5. Wnioskodawca nie zamieszczał w prasie ani w internecie ogłoszeń o sprzedaży działki nr 134/6 ani jej części, oraz nie zawierał w tym celu umowy z pośrednikiem obrotu nieruchomościami. W dniu 23 czerwca 20l6 r. Wnioskodawca zawarł z osobą zainteresowaną zakupem przedwstępną umowę sprzedaży działki, która miała zostać wydzielona z działki nr 134/6, a zgodnie z jej treścią umowa przedwstępna nie została zawarta w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Po zawarciu z nabywcą umowy przedwstępnej sprzedaży, działka nr 134/6 została podzielona na wniosek Wnioskodawcy w ten sposób, że podzielono ją geodezyjnie na działkę nr 134/7 stanowiącą według danych z ewidencji gruntów grunty orne oraz na działkę nr 134/8 stanowiącą według danych z ewidencji gruntów grunty rolne. Przeznaczenie działki nr 134/6 nie uległo zmianie w stosunku do stanu z dnia jej nabycia. Na dzień sprzedaży działka nr 134/8 oraz działka o nr 134/7, które powstały z podziału działki nr 134/6 nadal przewidziane były w obowiązującym planie miejscowym pod tereny zabudowy warsztatowej z mieszkaniami i pasami zieleni izolacyjnej, w części pod drogi i pod zieleń w obrębie pasów drogowych. Działka nr 134/8 ani działka nr 134/6, z której została wydzielona, nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Działki te nigdy nie były składnikiem wspomnianej prowadzonej działalności gospodarczej ani też przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. Wnioskodawca nie udostępniał odpłatnie działki nr 134/6 ani 134/8 innym podmiotom na podstawie umów dzierżawy czy użyczenia. Wnioskodawca nie podejmował działań typowych dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami: nie zakupił działki nr 134/6 (z której została wydzielona działka nr 134/8) celem jej sprzedaży ale otrzymał ją od rodziców w ramach darowizny obejmującej wchodzące w skład gospodarstwa rolnego grunty rolne zabudowane i niezabudowane, w powiązaniu z ustanowieniem dla rodziców tzw. prawa dożywocia; uprawiał zboża na działce nr 134/6 począwszy od jej nabycia w drodze darowizny, a w części dotyczącej działki nr 134/7 (powstałej z wydzielenia z działki nr 134/6) nadal uprawia tam zboża; nie uzbrajał w media typu: woda, gaz, energia elektryczna, sieć telekomunikacyjna ani działki nr 134/6, ani samej działki nr 134/8; przez działkę nr 134/6 już w dacie nabycia przez Wnioskodawcę w drodze darowizny przebiegały sieć elektryczna, sieć wodociągowa, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, które to sieci zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie stanowiły części składowych nieruchomości. Sieci te stanowiły własność odpowiednich przedsiębiorstw energetycznych, wodociągowych, telekomunikacyjnych i gazowych. Sieci te nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Żadna z tych sieci nie posiadała przyłączy na obszarze działki nr 134/6; na dzień sprzedaży działki nr 134/8 przez tę działkę przebiegała sieć elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa – które to sieci, zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego, nie stanowiły części składowych nieruchomości. Ponadto Wnioskodawca nie uzyskiwał i nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia z tytułu służebności przesyłu ani z żadnego innego tytułu od odpowiednich przedsiębiorstw, zakładów energetycznych, wodociągowych, gazowych telekomunikacyjnych, których własność stanowią znajdujące się na obszarze działki nr 134/8 sieci elektryczna, sieć telekomunikacyjna, sieć gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie działki nr 134/6 (z której wydzielono działkę nr 134/8 sprzedaną 18 października 2016 r.), ani też na ulepszenie działki nr 134/8; nie zamieszczał w prasie ani w internecie ogłoszeń o sprzedaży działki nr 134/6 ani jej części oraz nie zawierał w tym celu umowy z pośrednikiem obrotu nieruchomościami. Zainteresowany nie wydzielił działki nr 134/8 w celu jej sprzedaży, ale najpierw zgłosiła się do Wnioskodawcy osoba zainteresowana nabyciem od Wnioskodawcy gruntu, następnie Wnioskodawca zawarł z tą osobą umowę przedwstępną sprzedaży działki, która to działka miała dopiero zostać wydzielona z działki nr 134/6. Dopiero po zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży, działka nr 134/6 została podzielona na wniosek Wnioskodawcy w ten sposób, że podzielono ją geodezyjnie na działkę o numerze 134/7 stanowiącą grunty orne oraz na działkę numer 134/8 stanowiącą grunty rolne. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 18 października 2016 r. Wnioskodawca zbył działkę nr 134/8. Umowa sprzedaży działki nr 134/8 nie została przez Wnioskodawcę zawarta w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, bo ta obejmuje wyłącznie prowadzenie lokalu gastronomicznego. Wnioskodawca nabył w 2013 r. grunty orne w okolicach wsi O. o powierzchni około 20 hektarów (dla których nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a z ewidencji gruntów wynika, że są to grunty orne). Wnioskodawca uprawia te grunty rolne w ramach prowadzonej działalności rolniczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na zakupie i sprzedaży nieruchomości.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż działki nr 134/8 została dokonana w ramach działalności gospodarczej i tym samym, czy Wnioskodawca dokonując tej transakcji występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług oraz, czy sprzedaż zabudowanej budowlami obiektów liniowych działki nr 134/8 była zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy lub na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jak wynika z powołanych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku ze sprzedażą działki nr 134/8 – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą, bowiem działka ta stanowi jego majątek prywatny.

Powyższe wynika z faktu, że działka nr 134/6, z której wydzielono będącą przedmiotem zapytania działkę nr 134/8, nie została nabyta przez Zainteresowanego z zamiarem jej dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca bowiem nabył ją w 2009 r. w drodze darowizny od rodziców. Ponadto z informacji przedstawionych w opisie sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami takich jak np. ogrodzenie działek, czy uzbrojenie terenu – doprowadzenie do niego mediów. Co prawda przez działkę 134/8 przebiegała sieć elektryczna, telekomunikacyjna oraz gazowa, a na granicy z sąsiednią działką sieć wodociągowa, jednak sieci te stanowią własność odpowiednich przedsiębiorstw, zakładów energetycznych, wodociągowych, gazowych i telekomunikacyjnych, nie zostały wykonane przez Wnioskodawcę oraz żadna z nich nie posiadała przyłączy na obszarze działki nr 134/8. Ponadto Zainteresowany nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. w związku ze sprzedażą działki nie wykazywał aktywności porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, np. nie poniósł żadnych nakładów w celu przygotowania działki do transakcji sprzedaży oraz nie korzystał z usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami ani nie zamieszczał ogłoszeń o sprzedaży przy użyciu środków masowego przekazu. Pod koniec 2015 r. do Wnioskodawcy zgłosiła się osoba zainteresowana nabyciem gruntu, który w ramach toczącego się wtedy postępowania zmierzającego do aktualizacji obowiązującego planu miejscowego mógłby być przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową. Osoba ta zjawiła się u Wnioskodawcy na podstawie informacji jakie uzyskała w urzędzie gminy. Ponadto, co istotne, działka – będąca przedmiotem zapytania – nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umowy dzierżawy, użyczenia oraz nie była przedmiotem prowadzenia działalności gospodarczej ani rolniczej. Zainteresowany jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, która obejmuje prowadzenie lokalu gastronomicznego, jednakże przedmiotowa działka nigdy nie była składnikiem wspomnianej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym. Po nabyciu działki nr 134/6 (z której następnie została wydzielona przedmiotowa działka nr 134/8), Wnioskodawca wykorzystywał tę działkę zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z ewidencji gruntów (grunty orne), czyli uprawiał na niej zboża (pszenicę, jęczmień).

Wprawdzie – jak wynika z opisu sprawy – na wniosek Zainteresowanego został przeprowadzony podział działki nr 134/6, jednak podział ten był dokonany nie w celu sprzedaży działki, ale najpierw zgłosiła się do Wnioskodawcy osoba zainteresowana nabyciem gruntu, a działka została podzielona po zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 23 czerwca 2016 r. Również wystąpienie przez Wnioskodawcę w styczniu 2013 r. o zmianę przeznaczenia planu zagospodarowania przestrzennego działki 134/6 (z której wyodrębniono działkę 134/8) nie wynikało z zamiaru sprzedaży działki, ale w celu wystarczającego zabezpieczenia udzielonego Wnioskodawcy kredytu bankowego. W 2012 r. rzeczoznawca majątkowy opracowujący operat szacunkowy dla banku, w którym Wnioskodawca ma zaciągnięty kredyt zabezpieczony hipoteką wyraził bowiem opinię, że istniejący podział obejmuje drogi i pasy zieleni w sposób niekorzystny i zasugerował złożenie przez Wnioskodawcę wniosku o zmianę przeznaczenia tych działek, tak by obejmowało ono zabudowę mieszkaniowo-usługową i w mniejszym stopniu tereny zielone i drogi.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że działania podejmowane przez Wnioskodawcę należały do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając przedmiotową działkę korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży ww. nieruchomości, korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanej działki, a jej dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż działki nr 134/8 nie została dokonana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy a Wnioskodawca dokonując tej transakcji nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym sprzedaż ww. działki nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem i uznaniem, że sprzedaż działki nr 134/8 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ transakcja ta nie została dokonana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy a Wnioskodawca dokonując tej transakcji nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, odpowiedź na pytanie nr 2 dotyczące możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla przedmiotowej transakcji na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zaistniałego stanu faktycznego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

W tym miejscu organ podatkowy wyjaśnia, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży działki nr 134/8 za działalność gospodarczą oraz uznania Wnioskodawcy za podatnika w ramach tej transakcji. Z kolei zagadnienie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostało załatwione odrębnym pismem.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.