Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-32/16/WM
z 18 marca 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 marca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 11 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności od sierpnia 2001 r. zajmuje się sprzedażą artykułów spożywczych, przemysłowych (market spożywczo-przemysłowy) oraz dzierżawi lokale użytkowe innym przedsiębiorcom. Powyższą działalność prowadzi w jednym pawilonie handlowym. Obiekt ten Wnioskodawczyni otrzymała od rodziców na podstawie umowy darowizny dnia 14 maja 2008 r. W tym czasie była już w związku małżeńskim, ale ponieważ nieruchomość została darowana tylko jej, to budynek wchodził do jej majątku osobistego (odrębnego) co potwierdza akt notarialny. W maju 2008 r. Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych ww. budynek w ramach prowadzonej działalności. Ponieważ był to budynek używany, na co wskazuje wypis z kartoteki budynków (rok zakończenia budowy 1960 r.), Wnioskodawczyni zastosowała indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%. Wartość początkowa nieruchomości została ustalona zgodnie z wyceną podaną w umowie darowizny (wartość zespołu pawilonów handlowych 780.900 zł i wartość działki 42.100 zł).

Dnia 4 września 2012 r, Wnioskodawczyni przekazała do majątku wspólnego ww. budynek, co potwierdza umowa darowizny w formie aktu notarialnego. Wnioskodawczyni dalej prowadzi w tym budynku swoją działalność gospodarczą.

W 2013 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję mającą na celu rozbudowę nieruchomości, która została zakończona w listopadzie 2015 r., co potwierdza decyzja odbioru z dnia 12 listopada 2015 r. Wartość inwestycji ok. 3.000.000 zł, została wprowadzona do ewidencji środków trwałych jako ulepszenie i zwiększyła wartość początkową nieruchomości. Od grudnia 2015 r. stawka amortyzacyjna nie zmieniła się i nadal wynosi 10%.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że otrzymana nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, jako budynek handlowo – usługowy trwale związany z gruntem wymienionym w rodzaju 103 KŚT. Rozbudowa tego budynku polegała na nadbudowie 1 piętra oraz nieznacznym poszerzeniu. Wskazała również, że dla opisanej nieruchomości zastosowano indywidualną stawkę amortyzacji, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (33.33%). Stawkę amortyzacji ustalono na 10%, aby zanadto nie zawyżać kosztów uzyskania przychodów.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


Czy prawidłowo zastosowano stawkę indywidualną 10% dla otrzymanej nieruchomości w chwili przyjęcia do środków trwałych do używania?


Czy prawidłowo kontynuowano stawkę indywidualną 10% po zakończeniu inwestycji?


Zdaniem Wnioskodawcy, indywidualna stawka amortyzacyjna została prawidłowo zastosowana w obu przypadkach, ponieważ dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2.5% okres amortyzacji wynosi 40 lat, pomniejsza się o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Ponieważ z dokumentów źródłowych (wypis z kartoteki budynków - rok zakończenia budowy 1960 r.) wynika, że budynek w momencie wprowadzenia do środków trwałych miał ponad 30 lat, a zatem zastosowana maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna 10% jest prawidłowa. Ponadto zgodnie z przepisami podatku dochodowego od osób fizycznych, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, nie ma możliwości podwyższenia lub obniżenia ww. stawki w trakcie trwania całego okresu amortyzacji. Należy wybraną metodę stosować, aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.


Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.


Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:


  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych, dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);

  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).


Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:


  • używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  • ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.


Przez pojęcie używania, użyte w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższe zapisy należy rozumieć więc w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Przy czym, sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej zależy od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r. Nr 242, poz. 1622) dany środek zostanie zakwalifikowany.

W myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności użytkuje budynek handlowo – usługowy trwale związany z gruntem wymieniony w rodzaju 103 KŚT, który otrzymała od rodziców na podstawie umowy darowizny dnia 14 maja 2008 r. W maju 2008 r. Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych ww. budynek w ramach prowadzonej działalności. Ponieważ był to budynek używany, na co wskazuje wypis z kartoteki budynków (rok zakończenia budowy 1960 r.), Wnioskodawczyni zastosowała indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%. Wartość początkowa nieruchomości została ustalona zgodnie z wyceną podaną w umowie darowizny. W 2013 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję mającą na celu rozbudowę nieruchomości, która została zakończona w listopadzie 2015 r. Rozbudowa tego budynku polegała na nadbudowie 1 piętra oraz nieznacznym poszerzeniu. Wartość inwestycji ok. 3.000.000 zł, została wprowadzona do ewidencji środków trwałych jako ulepszenie i zwiększyła wartość początkową nieruchomości. Od grudnia 2015 r. stawka amortyzacyjna nie zmieniła się i nadal wynosi 10%.


Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro w 2008 r. Wnioskodawczyni nabyła budynek handlowo – usługowy trwale związany z gruntem wymienionym w rodzaju 103 KŚT, który:


  • nadawał się do wykorzystania i był faktycznie wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a zatem spełniał definicję środka trwałego,
  • przed nabyciem przez Wnioskodawczynię był budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • w 2008 r. po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię,


to - jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami, niebędącymi przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogącymi być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, przedmiotowy budynek został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - można dla celów amortyzacji tego budynku zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Przepis ten przewiduje, okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata, co oznacza, że ww. budynek może być amortyzowany 10% stawką amortyzacyjną.


Wnioskodawczyni zachowa również prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% po zakończeniu inwestycji rozbudowy budynku handlowo – usługowego, bowiem w wyniku tej rozbudowy, zgodnie z treścią wniosku, nie wytworzono innego, nowego środka trwałego, a przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewidują, jako skutku rozbudowy środka trwałego, konieczności zmiany stawki amortyzacyjnej.

Mając również na uwadze treść art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni wybraną metodę amortyzacji powinna stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego – używanego budynku handlowo - usługowego.

Stanowisko Wnioskodawczyni co do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% uznano za prawidłowe, pomimo tego, że Wnioskodawczyni we własnym stanowisku powołała się na okoliczności, które wskazywały, że podstawą ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wykazano uprzednio, przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, a podstawą ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest wskazany powyżej przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Przyjęta przez Wnioskodawczynię stawka amortyzacyjna została jednak ustalona w prawidłowej wysokości.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniu Wnioskodawczyni, że nabyty budynek handlowo – usługowy trwale związany z gruntem, został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, a rozbudowa używanego środka trwałego miała na celu jego ulepszenie, a nie wytworzenie nowego środka trwałego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj