Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.835.2016.2.DR
z 29 grudnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 6 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 10 października 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 6 grudnia 2016 r.).


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawczyni wraz z Małżonkiem mają wspólność majątkową i prowadzą odrębne firmy. Wnioskodawczyni jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest (kod PKD): 86.23.Z Praktyka lekarska dentystyczna, wykonywana działalność gospodarcza (kody PKD): 86.23.Z, 70.22.Z, 86.21.Z, 86.22.Z, 86.90.E. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mąż Wnioskodawczyni jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, zarejestrowaną w CEIDG. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest (kod PKD): 68.20.Z (wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi), wykonywana działalność gospodarcza (kody PKD): 68.20.Z, 41.20.Z, 43.34.Z, 43.39.Z, 43.91.Z, 43.99.Z, 46.19.Z, 46.46.Z, 46.73.Z, 46.76.Z, 47.19.Z, 68.32.Z, 69.20.Z, 70.22.Z, 86.90.E, 96.09.Z. Mąż Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni wraz z Mężem w 2005 r. na nieruchomości gruntowej stanowiącej ich wspólność majątkową małżeńską wybudowali budynek usługowo - mieszkalny, który rozbudowali w 2012 r. Budynek stanowi współwłasność majątkową małżeńską Wnioskodawczyni i jej Męża. Małżonek Wnioskodawczyni jest administratorem całego budynku. W części budynku znajdują się gabinety stomatologiczne Wnioskodawczyni, a pozostała część wynajmowana jest przez Męża, w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, na rzecz innych podmiotów. Najemcy w przeciągu ostatnich lat zmieniali się. Obecnie Mąż Wnioskodawczyni wynajmuje lokale na aptekę, kancelarię notarialną oraz przychodnię lekarską. Nie wszystkie lokale są wynajęte. Mąż prowadzi negocjacje w sprawie wynajęcia pozostałych lokali. Mąż Wnioskodawczyni w 2015 r. i 2016 r. w ramach swojej działalności gospodarczej zainwestował duże środki finansowe na wybudowanie windy oraz częściową przebudowę budynku dla celów nowego najemcy – przychodni lekarskiej. Wnioskodawczyni zainwestowała również w ramach swojej działalności gospodarczej znaczne środki na całkowitą przebudowę i adaptację części budynku na otwarcie nowych trzech gabinetów. Inwestycja jest w fazie ukończenia.

W piśmie z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 6 grudnia 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że budynek był budowany, rozbudowywany i modernizowany w trzech etapach zgodnie z trzema pozwoleniami na budowę. Pierwsza część budynku została wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni w 2005 r., a pozostała część zostanie wprowadzona w 2016 r. po zakończeniu przebudowy i modernizacji. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych nastąpi w 2016 r. w całości po zakończeniu inwestycji. Budynek został zakwalifikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy 1 rodzaju 106 – Budynki Szpitali i Budynki Opieki Zdrowotnej. Przy oddaniu do użytkowania w 2005 r. była ustalana wartość początkowa budynku. Po zakończeniu inwestycji w 2016 r. również zostanie ustalona. W przypadku obydwu ww. firm Wnioskodawczyni i jej Męża, budynek został po raz pierwszy oddany do używania w 2005 r. Przebudowa budynku spowoduje wzrost wartości użytkowej budynku w stosunku do wartości z dnia przyjęcia budynku do używania, mierzonej w szczególności okresem używania i kosztami eksploatacji. Wydatki na przebudowę znacznie przekraczają 3.500 zł.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo amortyzacji całości opisanego wyżej budynku objętego wspólnością majątkową małżeńską, na który w ramach swojej działalności gospodarczej poniosła nakłady?
  2. Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo amortyzacji części opisanego wyżej budynku, w której prowadzi działalność gospodarczą polegającą na praktyce lekarskiej dentystycznej i na którą poniosła ww. nakłady?
  3. Czy okres amortyzacji wynosi 10 lat?
  4. Wg jakiej stawki amortyzacyjnej Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać amortyzacji?


Zdaniem Wnioskodawczyni – opisany wyżej budynek stanowiący współwłasność majątkową małżeńską, jest kompletny, zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok i w części wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, a w pozostałej części działalności gospodarczej Męża Wnioskodawczyni. Części budynku wykorzystywane na działalność gospodarczą Wnioskodawczyni i jej Męża pod względem faktycznym są wyodrębnione. W związku z powyższym budynek stanowi środek trwały i może być amortyzowany przez Wnioskodawczynię w części wykorzystywanej na potrzeby jej działalności, a w pozostałej części w działalności gospodarczej Męża. W ocenie Wnioskodawczyni powyższy budynek spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie może być amortyzowany przez okres 10 lat przy czym Wnioskodawczyni przysługuje prawo ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej - maksymalnie 10%.

W piśmie z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 6 grudnia 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że w jej ocenie nie przysługuje jej prawo amortyzacji budynku w całości, lecz w części wykorzystywanej na potrzeby jej działalności gospodarczej.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.


W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych


  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.


Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:


  1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,


  • zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.


Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki niemieszkalne, o ile spełniają następujące warunki:


  • stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.


Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (metoda liniowa).

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.


Stosownie do treści art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:


  1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:


    1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
    2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
    3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;


  2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
  3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:


    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

      - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;



  4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.


W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:


  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.


Sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej zależy od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r. Nr 242, poz. 1622) dany środek zostanie zakwalifikowany.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że do celów podatkowych termin ulepszenie środka trwałego obejmuje: przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub jego modernizację. Przy czym wydatki na powyższe cele w danym roku podatkowym przekraczać winny 3.500 zł i powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do jego wartości z dnia przyjęcia do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.


Pod pojęciem ulepszenia, o którym mowa w art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak wskazuje orzecznictwo sądów administracyjnych, należy zatem rozumieć dokonaną przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych:


  • przebudowę środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych;
  • rozbudowę środka trwałego, tj. wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego;
  • rekonstrukcję, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego;
  • adaptację środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie go do wykorzystania go do innych celów niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadaniu mu nowych cech użytkowych;
  • modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.


Przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej Mąż mają wspólność majątkową i prowadzą odrębne działalności gospodarcze. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jest praktyka lekarska dentystyczna.

Na nieruchomości gruntowej, stanowiącej ich wspólność majątkową wybudowali w 2005 r. budynek usługowo – mieszkalny. Budynek ten jest kompletny, zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Część budynku wykorzystywana jest w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, natomiast pozostała część w działalności jej Męża. Części te pod względem faktycznym są wyodrębnione. Budynek został po raz pierwszy oddany do używania w 2005 r. Następnie część budynku wykorzystywana przez Męża Wnioskodawczyni została rozbudowana i zmodernizowana w 2012 r. Kolejna rozbudowa i modernizacja zostanie zakończona w 2016 r. W ramach tych działań, ze środków finansowych Męża Wnioskodawczyni, została wybudowana winda oraz przebudowana część budynku dla celów nowego najemcy – przychodni lekarskiej. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 2005 r., natomiast kolejna część zostanie wprowadzona w 2016 r. Budynek został zakwalifikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy 1 rodzaju 106 – Budynki Szpitali i Budynki Opieki Zdrowotnej. Przy oddaniu budynku do użytkowania w 2005 r. była ustalana wartość początkowa budynku. W 2016 r. również zostanie ustalona wartość początkowa. Przebudowa budynku spowoduje wzrost wartości użytkowej budynku w stosunku do wartości z dnia przyjęcia budynku do używania, mierzonej w szczególności okresem używania i kosztami eksploatacji. Wydatki na przebudowę znacznie przekraczają 3500 zł.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo amortyzacji całości opisanego we wniosku budynku, stanowiącego wspólność majątkową. Może Ona jednak dokonywać odpisów amortyzacyjnych od części budynku, wykorzystywanej w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Skoro każdy z małżonków prowadzi odrębnie (samodzielnie) pozarolniczą działalność gospodarczą, to w sytuacji gdy w ramach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami budynku wykorzystywanego przez nich w tych działalnościach, przy ustalaniu wartości początkowej przedmiotowego budynku zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że wartość początkową tego budynku należy zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy u każdego z małżonków ustalić w wysokości 50% wartości początkowej.

Dopiero zatem po ustaleniu wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej, zastosowanie znaleźć może art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa sposób (zakres) dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składnika majątku tylko częściowo wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne w takiej proporcji w jakiej powierzchnia budynku wykorzystywana do prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku, jednakże wysokość tej proporcji dotyczyć może wyłącznie ustalonej we wskazany powyżej sposób wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Do wartości początkowej budynku wliczyć należy wydatki poniesione na jego ulepszenie.

Ponadto, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni dotyczącym metody amortyzacji, w myśl którego budynek opisany w stanie faktycznym spełnia warunki uznania go za środek trwały używany lub ulepszony w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Wnioskodawczynię, wybudowała Ona wraz z Małżonkiem przedmiotowy budynek w 2005 r. W tym samym roku został oddany do używania oraz wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Z powyższego wynika, że środek trwały w postaci budynku został wytworzony przez Wnioskodawczynię oraz jej Męża, przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych nie był używany ani ulepszony. Nie spełnia on zatem przesłanek umożliwiających zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji.

W związku z tym, przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Wykaz stawek amortyzacyjnych zawiera stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych prawidłowo zaliczonych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Jeżeli w istocie w świetle przepisów cyt. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (niestanowiących przepisów prawa podatkowego, a tym samym niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) opisany we wniosku budynek został prawidłowo zaklasyfikowany do grupy 1 rodzaju 106 (Budynki Szpitali i Budynki Opieki Zdrowotnej), to stawka amortyzacji wynosi 2,5% w okresie 40 lat.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl przytoczonych powyżej przepisów, mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku, Wnioskodawczyni zobowiązana była do ustalenia wartości początkowej budynku oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadziła go do ewidencji środków trwałych (w 2005 r.). Następnie w przypadku każdorazowego ulepszenia budynku należało zwiększyć jego wartość początkową o wydatki poniesione na ulepszenie (tak jak w istocie dokonała tego Wnioskodawczyni). Od tak ustalonej wartości należało kontynuować odpisy amortyzacyjne wg przyjętej na początku metody. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Ulepszenie środka trwałego nie ma wpływu na wybraną metodę amortyzacji.

Podsumowując, Wnioskodawczyni przysługuje prawo amortyzacji części ww. budynku, wykorzystywanej w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, ustalonej według zasad wskazanych powyżej. Nie ma Ona przy tym możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowego budynku. Wskazany środek trwały należy amortyzować metodą liniową ze stawką 2,5%.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym, wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj