Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.760.2016.1.LSz
z 28 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z 13 grudnia 2016 r. (data wpływu 21 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z 13 grudnia 2016 r. (data wpływu 21 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca C. Sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej zwana Wnioskodawcą, Spółką) jest dostawcą rozwiązań dla przemysłu oraz dystrybutorem materiałów i aparatury przemysłowej.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT realizującym dostawy na rzecz kontrahentów na różnych warunkach. Warunki te uzgadniane są w negocjacjach lub w zamówieniach składanych m.in. drogą elektroniczną, telefoniczną, pisemną. Za transport odpowiada niekiedy Wnioskodawca, a niekiedy klient nabywający towary.

W uzgodnieniu ze swymi kontrahentami, Spółka zamierza wprowadzić procedurę, zgodnie z którą prawo do rozporządzenia jak właściciel sprzedawanymi przez Wnioskodawcę towarami będzie przechodziło na klienta w momencie wystawienia faktury przez Spółkę. W konsekwencji, od momentu wystawienia faktury przez Spółkę kontrahenci będą mogli używać nabyte towary we własnej działalności gospodarczej, przetwarzać je, sprzedawać, oddawać w użytkowanie, w najem, przemieszczać lub wykorzystywać w inny, wybrany przez siebie sposób. Prawo to byłoby niezależne od faktu, że fizyczna data otrzymania towarów przez nabywcę byłaby nieco późniejsza ze względu na transport.

Faktura byłaby wystawiona przed otrzymaniem towarów przez nabywcę - planowane jest wystawianie faktury w momencie wystawienia dokumentu WZ czyli w momencie wysłania towarów przez Spółkę (w przypadku sprzedaży krajowej do nabywcy dotrą one przypuszczalnie kilka dni później).

Uzgodnienie to znajdzie wyraz w stosownych zapisach umownych z kontrahentami, porozumieniach ustnych lub/i w adnotacjach na fakturach, na których zamieszczona zostanie następująca klauzula:

„Prawo do rozporządzania przedmiotem transakcji jak właściciel w rozumieniu przepisów ustawy o VAT przechodzi na nabywcę w chwili wystawienia faktury przez sprzedawcę. Powyższe ustalenie nie ma wpływu na warunki handlowe Stron dotyczące transakcji sprzedaży towarów (w szczególności w odniesieniu do kosztów i ryzyk związanych z transportem towaru od Sprzedającego na rzecz Kupującego, które pozostają niezmienione)”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym momencie w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego będzie powstawał obowiązek podatkowy dla transakcji opisanych w zdarzeniu przyszłym, zgodnie z przepisami ustawy o VAT w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w odniesieniu do transakcji opisanych powyżej obowiązek podatkowy powstanie w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania wyrobami jak właściciel na kontrahentów, to znaczy w chwili wystawienia faktury przez Spółkę.

Stosownie do art. 19a ust 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, za dostawę towarów uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Innymi słowy, celem uznania dostawy towarów za dokonaną konieczne jest przeniesienie władztwa ekonomicznego nad towarem na jego nabywcę.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 września 2010 r. (I FSK 1389/09), powołując się na orzecznictwo ETS wskazał, iż pojęcie „rozporządzania towarami jak właściciel” w ujęciu art. 7 ust. 1 u.p.t.u. należy rozumieć szeroko. Spośród czynności „przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” można na pewno wymienić sprzedaż i zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu”.

Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel oznacza w ocenie Spółki w istocie prawo do posługiwania się tym towarem zgodnie z jego przeznaczeniem i charakterem. W przypadku wyrobów Spółki jest to przykładowo użytkowanie ich w działalności gospodarczej nabywcy, ich przetwarzanie, dalsza sprzedaż, oddanie w najem itp.

Należy zauważyć, iż przyjęcie przez strony danej umowy takiego rozwiązania jest zgodne z obowiązującą w prawie cywilnym zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353(1) Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji, w sytuacji, w której zgodnie z uzgodnieniami stron transakcji, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w powyższym rozumieniu będzie przechodziło na nabywcę w momencie wystawienia faktury przez Spółkę, to właśnie w tym momencie będzie następowała dostawa towarów w rozumieniu ustawy o VAT. W świetle powyższego, obowiązek podatkowy dla omawianych transakcji będzie powstawał w momencie wystawienia przez Spółkę faktury. Fakt, że towar fizycznie dotrze do nabywcy nieco później nie ma tutaj znaczenia.

Czym innym jest bowiem otrzymanie towaru, a czym innym jego dostawa w rozumieniu regulacji VAT. Towar w momencie wystawienia faktury będzie już wyprodukowany i przeznaczony dla konkretnego nabywcy na podstawie złożonego zamówienia. Z chwilą wystawienia faktury towar będzie już więc w ekonomicznej gestii nabywcy, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami znajdującymi wyraz w treści wystawionej faktury lub ustaleniach umownych. Nabywca już wówczas będzie mógł go odsprzedać dalej, wynająć, itd.

Przyjęcie innego rozwiązania, uzależniającego moment dostawy od fizycznego otrzymania towaru, powodowałoby konsekwencje niemożliwe do pogodzenia z normalną praktyką gospodarczą oraz przepisami VAT. Przykładowo, Spółka wywożąc towary do Chin przy wykorzystaniu wynajętego przez siebie przewoźnika musiałaby oszacować na samym początku transakcji, kiedy towary dotrą na miejsce. Jeżeli okres ten przekraczałby trzydzieści dni. Spółka nie mogłaby wystawić faktury (fakturę zgodnie z przepisami obowiązującymi od 1 stycznia 2014 r. można wystawić najwcześniej 30 dni przed dostawą - art. 106i ust. 7 ustawy o VAT). Tymczasem odprawienie celne towarów sprzedanych w normalnej transakcji handlowej bez faktury jest zwykle niemożliwe. Dodatkowo, gdyby dostawa w rozumieniu VAT miała miejsce w dacie otrzymania towarów przez nabywcę, następowałoby to już na terytorium Chin, po zakończeniu transportu. W takim przypadku byłaby to dostawa w ogóle nie podlegająca polskiemu VAT w świetle zasady terytorialności (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). To prowadziłoby do wniosku, że nie jest do takiej transakcji potrzebny komunikat IE-599, ponieważ nie jest to w ogóle eksport w rozumieniu ustawy o VAT, tylko dostawa opodatkowana w Chinach.

Powyższy przykład pokazuje wyraźnie, że utożsamianie momentu dostawy towarów w rozumieniu regulacji VAT z chwilą otrzymania towarów przez nabywcę byłoby nieprawidłowe. Momentem dostawy jest chwila, w której - w świetle ustaleń pomiędzy stronami - prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi na nabywcę. Chwilą tą może być data wystawienia faktury, jeżeli strony transakcji tak uzgodnią. Rozpoznanie momentu dostawy z tą datą jest ekonomicznie uzasadnione i nie prowadzi też do żadnego ryzyka nadużyć podatkowych.

Po prostu, sprzedawca wystawiając fakturę już wtedy rozpozna obowiązek podatkowy i zadeklaruje należny podatek VAT. Będzie mógł wówczas uniknąć uciążliwego obowiązku weryfikacji za każdym razem, kiedy towary dotarły na miejsce, co w niektórych wypadkach powodowałoby niemożliwość prawidłowego rozliczenia transakcji (a we wszystkich przypadkach - późniejsze niż z wystawieniem faktury rozpoznanie obowiązku podatkowego). Wnioskodawca rozpoznając obowiązek podatkowy zgodnie z klauzulą na fakturze i przyjętą pomiędzy stronami procedurą już w dacie wystawienia faktury (jako dacie przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel) działa nie tylko racjonalnie, ale też przyczynia się utrzymania wpływów budżetowych na właściwym poziomie poprzez stosunkowo wczesne zadeklarowanie podatku. Nie może to być oczywiście okoliczność przesądzająca dla kwalifikacji podatkowej, jednak brak ryzyka nadużyć i relatywnie wczesne - w granicach wyznaczonych przepisami - uregulowanie podatku może być wzięte pod uwagę przy analizie sprawy. Dodatkowym argumentem na obronę przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska jest fakt, że niekiedy nabywca fizycznie towaru nigdy nie otrzymuje - tak jest w szczególności w przypadku dostaw łańcuchowych, w ramach których Spółka sprzedaje towar pośrednikowi, a ten od razu - finalnemu nabywcy. Transport organizuje Spółka i odbywa się on wówczas od Wnioskodawcy do finalnego nabywcy. Pośrednik (czyli bezpośredni nabywca towarów Spółki) nie otrzymuje fizycznie towarów. Mimo to nie powinno ulegać wątpliwości, że dostawa w rozumieniu ustawy o VAT następuje, bo nabywca może już rozporządzać towarem jak właściciel w momencie wystawienia przez Spółkę faktury. Nabywca zresztą korzysta z tego prawa, odsprzedając towar dalej. W tym przypadku uznanie, że dostawa następuje w chwili gdy fizycznie nabywca otrzymuje towar prowadziłoby do wniosku, że dostawa nigdy nie ma miejsca, co byłoby w sposób oczywisty sprzeczne z podstawowymi zasadami konstrukcyjnymi VAT i regułami dokonywania dostaw łańcuchowych.

Przedstawione powyżej stanowisko zostało podzielone m in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dwóch interpretacjach indywidualnych z dnia 31 marca 2014 r. (sygn. akt IBPP2/443-1193/13/KO oraz IBPP4/443-37/14/LG) jak również w interpretacji z dnia 4 września 2014 r. (IBPP1/443-554/14/BM). Ponadto pogląd zaprezentowany w niniejszym wniosku spotkał się z aprobatą piśmiennictwa (por. Paweł Rochowicz, „Obowiązek podatkowy jednak może być związany z wystawieniem faktury”, Rzeczpospolita z dnia 27 maja 2014 r ).

W rezultacie Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę - art. 19a ust. 2 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy o VAT, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Ponadto należy wskazać, że regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W świetle art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jednocześnie w ust. 7 ww. artykułu wskazano, że faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.

Powyższe oznacza, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie sprzeciwiają się wystawieniu faktury przed dokonaniem dostawy towarów lub wykonaniem usługi oraz otrzymaniem zapłaty (całości lub części). Należy mieć jednakże na względzie, iż wystawienie faktury nie może nastąpić wcześniej niż 30 dni przed ww. czynnościami.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca - zarejestrowany czynny podatnik VAT - jest dostawcą rozwiązań dla przemysłu oraz dystrybutorem materiałów i aparatury przemysłowej. Wnioskodawca realizuje dostawy na rzecz kontrahentów na różnych warunkach, które uzgadniane są w negocjacjach lub w zamówieniach składanych m.in. drogą elektroniczną, telefoniczną, pisemną. Za transport odpowiada niekiedy Wnioskodawca, a niekiedy klient nabywający towary. W uzgodnieniu ze swymi kontrahentami, Spółka zamierza wprowadzić procedurę, zgodnie z którą prawo do rozporządzenia jak właściciel sprzedawanymi przez Wnioskodawcę towarami będzie przechodziło na klienta w momencie wystawienia faktury przez Spółkę. W konsekwencji, od momentu wystawienia faktury przez Spółkę kontrahenci będą mogli używać nabyte towary we własnej działalności gospodarczej, przetwarzać je, sprzedawać, oddawać w użytkowanie, w najem, przemieszczać lub wykorzystywać w inny, wybrany przez siebie sposób. Prawo to byłoby niezależne od faktu, że fizyczna data otrzymania towarów przez nabywcę byłaby nieco późniejsza ze względu na transport. Faktura byłaby wystawiona przed otrzymaniem towarów przez nabywcę - planowane jest wystawianie faktury w momencie wystawienia dokumentu WZ czyli w momencie wysłania towarów przez Spółkę (w przypadku sprzedaży krajowej do nabywcy dotrą one przypuszczalnie kilka dni później).

Uzgodnienie to znajdzie wyraz w stosownych zapisach umownych z kontrahentami, porozumieniach ustnych lub/i w adnotacjach na fakturach, na których zamieszczona zostanie następująca klauzula: „Prawo do rozporządzania przedmiotem transakcji jak właściciel w rozumieniu przepisów ustawy o VAT przechodzi na nabywcę w chwili wystawienia faktury przez sprzedawcę. Powyższe ustalenie nie ma wpływu na warunki handlowe Stron dotyczące transakcji sprzedaży towarów (w szczególności w odniesieniu do kosztów i ryzyk związanych z transportem towaru od Sprzedającego na rzecz Kupującego, które pozostają niezmienione)”.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy o VAT formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru.

Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Ponadto, stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Wobec powyższego, nie sposób zgodzić się do końca z Wnioskodawcą, że prawo do rozporządzania jak właściciel sprzedawanymi towarami będzie przechodziło na kontrahentów w momencie wystawienia faktury. Samo zawarcie na fakturze klauzuli, że prawo do rozporządzania jak właściciel sprzedawanymi towarami przechodzi na nabywcę w chwili wystawienia faktury nie dowodzi, że nabywca towaru od chwili jej wystawienia ma możliwość faktycznego dysponowania towarem, a nie tylko rozporządzania nim w sensie prawnym. Wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów należy rozumieć jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem dopiero okoliczności faktyczne towarzyszące wystawieniu faktury potwierdzają dokonanie dostawy. Wystawieniu faktury, nie mogą towarzyszyć jakiekolwiek ograniczenia nabywcy do swobodnego dysponowania towarem.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy (mając na uwadze ściśle opis sprawy) należy stwierdzić, że skoro z opisu sprawy wynika, że planowane jest wystawianie faktury w momencie wystawienia dokumentu WZ czyli w momencie wysłania towarów przez Spółkę i od momentu wystawienia faktury i jednoczesnego wysłania towarów przez Spółkę kontrahenci będą mogli używać nabyte towary we własnej działalności gospodarczej, przetwarzać je, sprzedawać, oddawać w użytkowanie, w najem, przemieszczać lub wykorzystywać w inny, wybrany przez siebie sposób - zatem od momentu wystawienia faktury nabywcy będą ponosić odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie towaru i jeśli nie wystąpią jakiekolwiek inne ograniczenia w dysponowaniu przez nabywcę towarem – to w konsekwencji dzień wystawienia faktury będzie co do zasady dniem dokonania dostawy, w którym powstanie obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, jednakże zaznaczyć przy tym należy, że prawidłowość stanowiska wynika ściśle z okoliczności towarzyszących wystawieniu faktury.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, w szczególności gdy w momencie wystawienia faktury przez Wnioskodawcę nie będzie przechodziło na klienta prawo do rozporządzania jak właściciel sprzedawanymi przez Wnioskodawcę towarami, czyli gdy kontrahent Wnioskodawcy od momentu wystawienia faktury przez Wnioskodawcę nie będzie mógł używać nabytych wyrobów we własnej działalności gospodarczej, przetwarzać ich, sprzedawać, oddawać w użytkowanie, w najem, przemieszczać lub wykorzystywać w inny, wybrany przez siebie sposób.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.