Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.998.2016.2.MM
z 13 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 17 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 22 listopada 2016 r.), uzupełnionym 7 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalania przychodów z tytułu pobieranych opłat za usługi przechowywania krwi pępowinowej:

• w części traktującej opłaty za przechowywanie za 1 rok jako przychód uzyskiwany z tytułu świadczenia usług rozliczany w okresach rozliczeniowych – jest prawidłowe;
• w części traktującej opłaty za przechowywanie za 5, 10 lub 18 lat jako wpłaty na poczet usługi, która ma zostać wykonana w przyszłych okresach sprawozdawczych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalania przychodów z tytułu pobieranych opłat za usługi przechowywania krwi pępowinowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 stycznia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.998.2016.1.MM wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 7 lutego 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”, „Podatnik”) świadczy usługi w zakresie przechowywania krwi pępowinowej. Poza opłatami związanymi z samym pozyskaniem krwi pępowinowej pobiera opłaty związane z jej przechowywaniem. Są to opłaty roczne, pięcioletnie, dziesięcioletnie i osiemnastoletnie. Opłaty roczne płatne są z dołu na koniec każdego roku trwania umowy, zaś w razie wyboru przez klienta opcji wieloletniej, faktura wystawiana jest i płatna za cały wybrany przez klienta okres z góry, w terminie 14 dni od daty porodu. Spółka dopuszcza w przypadku opłat wieloletnich płatności w ratach.

Podsumowując, Spółka w umowach z klientami przewiduje dwie formy regulowania płatności za przechowywanie komórek macierzystych:

• opłaty roczne płatne z dołu na koniec każdego roku trwania umowy - w tym przypadku mamy roczne okresy rozliczeniowe;
• opłaty za przechowywanie płatne z góry za okres 5, 10, 18 lat (abonament) liczony od daty porodu. W przypadku zakończenia okresu rozliczeniowego (5, 10, 18 lat), przy jednoczesnym braku pisemnej deklaracji ze strony klienta o długości kolejnego okresu przechowywania (złożonej najpóźniej na 30 dni przed upływem trwającego okresu przechowywania), opłaty naliczane będą automatycznie jak opłaty za przechowywanie za jeden rok - w tym przypadku pierwszy okres rozliczeniowy wynosi w zależności od wyboru klienta 5, 10 lub 18 lat, a kolejne 1 rok (w przypadku braku deklaracji o wyborze innego okresu rozliczeniowego). Oznacza to, iż umowa przewiduje okresy rozliczeniowe, które w zależności od wyboru klienta mają różną długość trwania.
  
  

Jednocześnie, zarówno w odniesieniu do opłat rocznych jak i opłat wieloletnich, wysokość faktycznie ponoszonej opłaty uzależniona jest od faktycznego okresu (liczonego w rozpoczętych miesiącach) przechowywania krwi pępowinowej. W razie bowiem jej utraty, wykorzystania lub wypowiedzenia przez jedną ze stron umowy, w toku okresu rozliczeniowego (rocznego lub wieloletniego) wyliczana jest opłata rzeczywiście należna, uwzględniająca ilość rozpoczętych miesięcy przechowywania (pomiędzy rozpoczęciem a zakończeniem przechowywania). W przypadku opłaty rocznej (płatnej z dołu) wyliczona opłata jest uiszczana przez rodziców (klientów), zaś w przypadku opłat wieloletnich (uiszczonych z góry) różnica pomiędzy kwotą już wpłaconą a kwotą ustaloną jako należna jest rodzicom (klientom) zwracana.

W świetle powyższego, skoro faktyczna wysokość ponoszonych przez klientów opłat (faktyczna wysokość uzyskiwanego przez podatnika przychodu) zależna jest od ilości rozpoczętych miesięcy przechowywania krwi pępowinowej, to przychód winien on uwzględniać w odpowiedniej (wynikającej z podzielenia odpowiedniej opłaty na ilość miesięcy na jaką ta opłata przypada) wysokości z początkiem każdego miesiąca przechowywania. Z początkiem każdego kolejnego miesiąca staje się bowiem pewne, że opłata za dany miesiąc zostanie przez podatnika otrzymana (w wariancie opłat z dołu) lub też nie będzie podlegała zwrotowi (w wariancie opłat z góry).

W przypadku opłat wieloletnich, sam fakt pobrania (z góry) wynagrodzenia od klientów nie przesądza jeszcze o tym czy całość opłaty rzeczywiście będzie Podatnikowi należna. Przez cały okres trwania takiego z góry opłaconego okresu, Podatnik w rzeczywistości przechowuje w depozycie środki klientów, do których (w częściach) nabywa prawo wraz z rozpoczęciem każdego kolejnego miesiąca przechowywania. Dopiero z chwilą, w której środkami tymi może swobodnie dysponować (nie musi się liczyć z obowiązkiem ich zwrotu) może je w sensie ekonomicznym (a w konsekwencji prawnym) traktować jako swój przychód.

Umowy zawierane były i są na czas nieokreślony. W umowach zawieranych przez Spółkę (lub też zawieranych przez spółki przejęte - obecnie przez Spółkę wykonywanych) stosowano następujące okresy rozliczeniowe: 1 rok, 5 lat, 10 lat, 17 lat, 18 lat, 25 lat, 50 lat oraz 99 lat. Aktualnie możliwe jest zawieranie umów z okresami rozliczeniowymi wynoszącymi 1 rok, 5 lat, 10 lat lub 18 lat. Powyższe okresy rozliczeniowe stanowią przeważającą większość a pozostałe (17, 25, 50 oraz 99 lat) występują absolutnie incydentalnie. Niezależnie od powyższego, jak już wyżej wspomniano w razie rozwiązania umowy w toku okresu rozliczeniowego następuje proporcjonalny zwrot opłaty za okres, w którym umowa już nie obowiązuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kwestią podlegającą interpretacji jest chwila, w której Podatnik winien rozpoznać obowiązek podatkowy. Wobec powyższego, Podatnik zwraca się z pytaniem czy zobowiązany jest:

1. w przypadku opłat rocznych - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej traktować jako przychód z usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych, powstający w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego (roku), za jaki opłata ta jest pobierana?;
2. w przypadku opłat wieloletnich - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej traktować jako wpłatę na poczet usługi, która ma zostać wykonana w przyszłych okresach sprawozdawczych (stosownie do art. 12 ust 4 pkt 1 ustawy o CIT) a co za tym idzie przychód z tego tytułu rozpoznawać dopiero w dacie wykonania usługi (to jest co miesiąc w wysokości wynikającej z podzielenia opłaty na liczbę miesięcy w opłaconym okresie)?
   
   

W ocenie Wnioskodawcy:

1. w przypadku opłat rocznych - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej Podatnik powinien traktować jako przychód z usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych, powstający w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego (roku), za jaki opłata ta jest pobierana;
2. w przypadku opłat wieloletnich - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej Podatnik powinien traktować jako wpłatę na poczet usługi, która ma zostać wykonana w przyszłych okresach sprawozdawczych (stosownie do art. 12 ust 4 pkt 1 ustawy o CIT) a co za tym idzie przychód z tego tytułu rozpoznawać dopiero w dacie wykonania usługi (to jest co miesiąc w wysokości wynikającej z podzielenia opłaty na liczbę miesięcy w opłaconym okresie - stanowisko wynikające z uzupełnienia wniosku).
   
   

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, decydujące znaczenie ma okoliczność, iż opłata uiszczana jest „z dołu za każdy rok trwania umowy”, co powoduje rozliczanie świadczonych usług w rocznych okresach rozliczeniowych. Konsekwencją powyższego jest powstawanie przychodu do opodatkowania, podlegającego wykazaniu w ostatnim dniu okresu (czyli roku, którego dotyczy uiszczana oplata) - bez względu na moment, w którym następuje płatność lub wystawienie faktury (stosownie do treści art. 12 ust. 3c ustawy o CIT). Podsumowując, w ocenie Podatnika, opłata za przechowywanie uiszczana za jeden rok, niezależnie od daty wystawienia faktury oraz daty faktycznego otrzymania tej opłaty przez Spółkę, stanowi przychód dopiero w ostatnim dniu roku, za który jest płacona.

Ad. 2

Podatnik podstawy swego stanowiska upatruje w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, który to przepis odnosi się do rozliczania wpłat na poczet usług świadczonych dopiero w przyszłości. Zastosowaniu tego przepisu nie stoi na przeszkodzie okoliczność, iż przedpłacany jest cały okres objęty opłatą wieloletnią, a to z uwagi na poglądy wyrażane przez sądy administracyjne, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z 28 marca 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 4182/06), który stwierdził, iż „nawet otrzymanie całkowitej zapłaty nie kreuje przychodu po stronie otrzymującego wpłatę w pełnej wysokości, jeżeli zapłata ta dotyczy dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane dopiero w następnych okresach sprawozdawczych”.

W świetle powyższego, jak również uwzględniając okoliczność, iż w podatku dochodowym od osób prawnych - z uwagi na obowiązek uiszczania miesięcznych zaliczek - za okres rozliczeniowy może być przyjęty okres miesięczny (tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 28 maja 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 570/10 czy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 251/10).

Podsumowując, zgodnie z ustawą o CIT, w ocenie Spółki, otrzymywana przez nią z góry opłata za przechowywanie winna podlegać wykazaniu jako przychód proporcjonalnie w okresach sprawozdawczych, tj. miesiącach, w których realizowana jest opłacona usługa przechowywania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychodami należnymi, które to określenie nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano. Oznacza to, że opodatkowanie rozszerzone zostało także na przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na tzw. zasadzie memoriałowej.

Dla prawidłowego rozliczenia podatku dochodowego ważny jest moment powstania przychodu. Zasady rozpoznawania momentu uzyskania przychodów określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT uregulowane są w art. 12 ust. 3a-3e.

Generalną zasadą, wynikającą z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT jest, że data powstania przychodu należnego to dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W myśl art. 12 ust. 3d ustawy o CIT, przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego.

Przepis art. 12 ust. 3c jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, zawierającego generalne zasady podatkowego momentu rozpoznawania przychodu związanego z działalnością gospodarczą.

Ustawa o CIT przewiduje rozpoznanie przychodu podatkowego na zasadzie określonej w art. 12 ust. 3c wyłącznie, jeżeli:

• wynika on z wykonanej usługi,
• strony ustalą, że rozliczenie następuje w okresach rozliczeniowych.
  
  

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „okresu rozliczeniowego”. Wobec powyższego, wykładnia tego terminu wymaga odniesienia się do jego znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym. Przywołując internetowy słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl) „okres” - to czas trwania czegoś, przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na określone wydarzenie, czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg, natomiast „rozliczenie” - to uregulowanie wzajemnych należności, załatwienie z kimś spraw finansowych.

Na gruncie ustawy o CIT „okres rozliczeniowy” oznacza zatem stały przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na obowiązek uregulowania przez dane podmioty spraw finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok itp.

Aby moment opodatkowania został ustalony zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3c ustawy o CIT muszą zostać spełnione wyżej określone przesłanki. Istotna jest przy tym konieczność właściwego ukształtowania warunków umowy, w której okres rozliczeniowy powinien być ustalony jasno i precyzyjnie. Przede wszystkim, strony powinny ustalić, że usługa będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych (np. miesięcznie, kwartalnie, rocznie etc.). Ustalenie to powinno być dokonane co do zasady w umowie. Przepis stanowi co prawda, że dniem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określony w umowie lub na wystawionej fakturze, to jednak należy rozumieć, że jest to odniesienie jedynie do długości okresu rozliczeniowego, a nie samego faktu rozliczania usługi w takich okresach. Należy zauważyć, że wystawienie faktury jest czynnością jednostronną, a przepis wskazuje jednoznacznie, że to strony (wszystkie) ustalą, że usługa będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych.

Wynika z tego, że określenie okresu rozliczeniowego pozostaje wyłącznie w gestii stron, które łączy stosunek cywilnoprawny. Wobec powyższego, data powstania przychodu zależy od postanowień umowy co do terminu dokonywania rozliczeń, a nie od terminu płatności lub wystawienia faktury.

Podkreślenia wymaga, że w art. 12 ust. 3c ustawy o CIT wprowadzono jedno ograniczenie co do „odroczenia” terminu rozpoznania przychodu podatkowego. Przychód taki powinien powstać bowiem nie rzadziej niż raz w roku. Sformułowanie „nie rzadziej niż raz w roku” oznacza, że okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 12 miesięcy. Jeżeli zatem strony określą np. półtoraroczny okres rozliczeniowy, wówczas przychód powinien powstać najpóźniej w ostatnim dniu, w którym mija rok obowiązywania danej umowy, w wysokości jaka proporcjonalnie przypada na ten okres.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, zawierane przez Wnioskodawcę umowy o świadczenie usług przechowywania krwi pępowinowej przewidują:

• roczne okresy przechowywania opłacane z dołu za każdy rok trwania umowy oraz
• pięcioletnie, dziesięcioletnie i osiemnastoletnie okresy przechowywania opłacane z góry za cały wybrany przez klienta okres przechowywania.
  
  

Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że umowy są zawierane na czas nieokreślony i każda z nich przewiduje okresy rozliczeniowe, które w zależności od wyboru klienta mają różną długość trwania. I tak, w przypadku umów przewidujących roczne okresy przechowywania, okres rozliczeniowy wynosi rok. W przypadku umów przewidujących pięcioletnie, dziesięcioletnie i osiemnastoletnie okresy przechowywania, okres rozliczeniowy wynosi odpowiednio pięć, dziesięć i osiemnaście lat, z zastrzeżeniem iż w przypadku upływu powyższych wieloletnich okresów przechowywania i braku deklaracji klienta co do długości kolejnego okresu przechowywania, opłaty naliczane będą automatycznie jak opłaty za przechowywanie za jeden rok, a więc kolejne okresy rozliczeniowe w takim przypadku będą wynosiły jeden rok.

Zatem usługi przechowywania krwi pępowinowej świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie wskazanych wyżej umów należy rozliczać okresowo, przy czym czas trwania okresów rozliczeniowych zależy od wyboru klienta i wynosi rok, pięć, dziesięć lub osiemnaście lat.

Tym samym do rozliczenia przychodu z tytułu otrzymywanych opłat za przechowywanie, zastosowanie winien mieć art. 12 ust. 3c ustawy o CIT. Dotyczy to zarówno umów przewidujących roczne jak i wieloletnie okresy przechowywania, jako że we wszystkich umowach strony ustalają okres rozliczeniowy, który ma różną długość trwania w zależności od wyboru klienta.

Wobec powyższego zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w przypadku umów przewidujących roczny okres przechowywania przychód powstanie w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego (czyli roku, którego dotyczy uiszczana opłata) - bez względu na moment, w którym następuje płatność lub wystawienie faktury.

Nie można natomiast zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku umów przewidujących wieloletnie okresy przechowywania będzie mieć zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. W przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzą okoliczności, o których mowa w tym przepisie. Zatem, w przypadku umów przewidujących pięcioletnie, dziesięcioletnie i osiemnastoletnie okresy rozliczeniowe przychód powstanie w ostatnim dniu każdego roku wieloletniego okresu rozliczeniowego w odpowiedniej wysokości stanowiącej część wynagrodzenia za cały wieloletni okres przechowywania.

Należy dodać, że okres rozliczeniowy w przypadku wszystkich umów opisanych we wniosku rozpoczyna się wraz z początkiem świadczenia usługi przechowywania, wobec czego data powstania przychodu, a więc ostatni dzień każdego roku trwania okresu rozliczeniowego nie musi pokrywać się z datą ostatniego dnia roku kalendarzowego ani podatkowego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

• w przypadku opłat rocznych - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej powinien on traktować jako przychód z usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych, powstający w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego (roku), za jaki opłata ta jest pobierana - uznaje się za prawidłowe;
• w przypadku opłat wieloletnich - swoje wynagrodzenie za przechowywanie krwi pępowinowej powinien on traktować jako wpłatę na poczet usługi, która ma zostać wykonana w przyszłych okresach sprawozdawczych (stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT) a co za tym idzie przychód z tego tytułu rozpoznawać dopiero w dacie wykonania usługi (to jest co miesiąc wysokości w wynikającej z podzielenia opłaty na liczbę miesięcy w opłaconym okresie) - uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Końcowo, tytułem wyjaśnienia, wskazać należy, że przywołane we wniosku wyroki sądowe na poparcie stanowiska Wnioskodawcy co do możliwości ustalania przychodu z tytułu usług opisanych we wniosku na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT nie mają odniesienia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wyroki te nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.