Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.70.2017.1.GG
z 7 czerwca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów darowizny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest jednym z dwóch wspólników spółki jawnej pod nazwą Przedsiębiorstwo … „…” Sp.j. … i inni z siedzibą w … (zwanej dalej również „Spółka”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży maszyn budowlanych polegającą na: sprzedaży nowych oraz używanych maszyn budowlanych typu: spycharki gąsienicowe, ładowarki kołowe, koparko-ładowarki, kompaktory, układarki rur, sprzedaży części zamiennych do ww. maszyn, wykonywaniu przeglądów i napraw (w tym napraw gwarancyjnych) maszyn.

Spółka nabyła w 2014 r. w użytkowanie wieczyste, a następnie w 2016 r. dokonała wykupu działki nr 43/7 o pow. 8 076 m2. W międzyczasie – w 2015 r. – na wskazanej działce Spółka wybudowała halę oraz budynek administracyjny. Przedmiotowa działka nie miała jednak dostępu do drogi publicznej, w związku z czym dojazd do niej był realizowany po ul. …, która we wskazanym czasie była jedynie częściowo wybudowana przez Spółkę i miasto …; w 2010 r. położono jedynie pas asfaltu na odcinku 500 mb. jezdni, natomiast pozostała jej część – ze względu na brak dostatecznych środków finansowych na dalszą realizację inwestycji – pozostawała w stanie tzw. „uśpionego” pozwolenia na budowę.

Wskazać również należy, że ul. … jest położona na gruntach należących do Gminy …, ponieważ została wybudowana na podstawie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (ZRID) i jest drogą publiczną, ponieważ została wybudowana na mocy przepisów specustawy, tj. ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 2031, z późn. zm.), która to ustawa dotyczy wyłącznie dróg publicznych. Inwestycja drogowa została zakończona z końcem 2016 r. i nie posiada jeszcze uchwały Rady Miejskiej nadającej kategorię. Ul. … jest klasy technicznej lokalnej i stanowi uzupełnienie sieci dróg służących miejscowym potrzebom, więc ze względu na pełnioną funkcję jest drogą gminną. Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440, z późn. zm.), nie ma pojęcia „drogi miejskiej”; drogi publiczne dzielą się na kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe i drogi gminne. Spółka ani Wnioskodawczyni nie posiadają żadnego tytułu prawnego do ulicy, w której kosztach rozbudowy partycypowali. W 2015 r. Spółka otrzymała z Urzędu Miasta … propozycję, że jeżeli będzie ona współfinansowała budowę dalszego ciągu ul. … w ramach partnerstwa publiczno -prywatnego, to miasto … wystąpi o przyznanie odpowiedniej dotacji do Urzędu Wojewódzkiego; w przypadku jej otrzymania zrealizuje drugi etap inwestycji drogowej, związanej z dalszą rozbudową ul. …. Polegał on na wybudowaniu przez Miasto … wspólnie ze Spółką następnego odcinka jezdni o długości 360 m, przy jednoczesnym ułożeniu chodnika i oświetlenia ulicznego na całej długości ul. …. Wykonanie tej inwestycji umożliwiło skomunikowanie zarówno nowo zakupionej przez Spółkę działki z asfaltową ulicą (dotychczas dojazd był możliwy wyłącznie po nieutwardzonym, błotnistym terenie), jak również znacząco usprawniła komunikację z siedzibą Spółki poprzez połączenie nowo wybudowanej ulicy z ulicami bezpośrednio łączącymi się z drogą szybkiego ruchu ….

Z uwagi na fakt, że w niedalekiej przyszłości Spółka i tak musiałaby zapewnić dojazd do swojej siedziby poprzez wybudowanie przynajmniej 130 metrowego odcinka jezdni, czego koszt Wnioskodawczyni ocenia na kwotę ok. 300 000 zł, Spółka chętnie przystała na propozycję ze strony Miasta … udziału w kosztach budowy całego 360 metrowego odcinka ul. … w postaci przekazania na rzecz Miasta tytułem wspomnianego udziału 110 000 zł.

W dniu 22 października 2015 r. pomiędzy Burmistrzem Miasta …, jako zarządcą dróg gminnych, a Spółką oraz Miejskim Zarządem Gospodarki Komunalnej zostało zawarte Porozumienie w sprawie realizacji opisywanej inwestycji – „…”, które określało zasady współpracy stron. W ww. porozumieniu Miejski Zarząd Gospodarki Komunalnej oświadczył, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych realizuje zarząd na wszystkich drogach gminnych położonych na obszarze Gminy ….

W przypadku przystąpienia przez Gminę … do realizacji zadania „…” w ramach Programu Rozwoju Gminnej i Powiatowej Infrastruktury Drogowej na lata 2016-2019, Spółka zobowiązała się do przekazania na rzecz Gminy kwoty 110 000 zł na realizację ww. zadania. Miejski Zarząd Gospodarki Komunalnej zobowiązał się do poinformowania Spółki z wyprzedzeniem 60-dniowym o terminie rozpoczęcia procedury przetargowej na realizację przedmiotowej inwestycji, a Spółka oświadczyła, że w terminie 30 dni od powzięcia powyższej wiadomości wpłaci kwotę 110 000 zł na konto Gminy. W związku z wyborem projektu „…” złożonego przez Gminę … wraz z wnioskiem o dofinansowanie w ramach Programu Rozwoju Gminnej i Powiatowej Infrastruktury drogowej na lata 2016-2019 i przystąpieniem Gminy do realizacji przedmiotowego zadania, w dniu 26 września 2016 r. został spisany aneks do porozumienia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie realizacji inwestycji. Zgodnie z postanowieniami aneksu, Spółka zobowiązała się w terminie do dnia 10 listopada 2016 r. do dokonania wpłaty 110 000 zł na konto budżetu Gminy. Z rachunku bankowego Spółki w dniu 27 października 2016 r. zapłacono przelewem kwotę 50 000 zł (wyciąg bankowy nr …) oraz w dniu 8 listopada 2016 r. zapłacono przelewem kwotę 60 000 zł (wyciąg bankowy nr …). Z uwagi na zapis § 8 Umowy Spółki Jawnej stanowiący, że udział Wnioskodawczyni w zyskach wynosi 50%, przypadająca na Wnioskodawczynię część wydatku wynosi 55 000 zł. Prowadzona przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza w formie spółki jawnej jest opodatkowana podatkiem liniowym zgodnie z art. 9a ust. 2 na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka prowadzi księgi rachunkowe.

Wyjaśniając stanowisko Wnioskodawczyni wskazać Jej zdaniem należy, że z tego powodu, że wykonanie opisanej wyżej inwestycji, w której Spółka (a także Wnioskodawczyni będąca jednym z dwóch wspólników Spółki) partycypowała finansowo, będzie służyło wyłącznie do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej i w przyszłości – poprzez umożliwienie dojazdu do siedziby Spółki – również zwiększeniu obrotu gospodarczego Spółki, Wnioskodawczyni jest zdania, że świadczenie pieniężne przekazane przez Nią oraz przez Spółkę na rzecz Gminy … – nazwane w porozumieniu z dnia 22 października 2015 r. darowizną – stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia, tj. w 2016 r. Poniesienie wskazanego wydatku było bowiem warunkiem koniecznym do zrealizowania opisanej inwestycji, która miała niezwykle istotne znaczenie dla prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej z przyczyn, o których była mowa powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z inwestycją dotyczącą budowy drogi dojazdowej do siedziby Spółki, przekazana na rzecz gminy darowizna w kwocie 110 000 zł, z której przypadająca na Wnioskodawczynię, jako jednego z dwóch wspólników spółki część wydatku wynosząca 55 000 zł, może być uznana za koszt uzyskania przychodu w chwili jej poniesienia, tj. w kosztach uzyskania 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju.

Jednakże, w ocenie Wnioskodawczyni, przekazana przez Spółkę na rzecz Gminy … kwota 110 000 zł, wbrew zapisom Porozumienia w sprawie realizacji inwestycji z dnia 22 października 2015 r. – określającego przedmiotowy wydatek jako darowiznę nie ma charakteru darowizny unormowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Cechy umowy darowizny określa art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że: „Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku”. Bezpłatność świadczenia oznacza, że nie może ono mieć odpowiednika w świadczeniu drugiej strony umowy, albowiem umowa darowizny jest umową jednostronnie zobowiązującą, a podstawę świadczenia stanowi causa donandi.

Udział w rozbudowie ul. …, służącej przede wszystkim Spółce, nie może być uznany za darowiznę na rzecz drugiej strony umowy, skoro Spółka zapewniła sobie w ten sposób dojazd do swojej siedziby poprzez połączenie jej z silnie uczęszczanymi drogami, jak trasa szybkiego ruchu …. Spółka odniosła z tego korzyść również w tej postaci, że uzyskała połączenie z dużym węzłem komunikacyjnym, prowadzącym z aglomeracji … do … (przez inne duże miasta) przez co zyskała ona znacząco większe możliwości w zakresie pozyskiwania nowych klientów, co bezpośrednio przekłada się na osiągany przez Spółkę zysk.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując ustaleń na bazie nieco odmiennego stanu faktycznego, ale dotyczącego tożsamego zagadnienia prawnego, „przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku (art. 888 kc). Świadczenie darowizny jest bezpłatne tylko wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Nieodpłatność ta oznacza, że darczyńca nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania darowizny, ani też w przyszłości. Dokonana przez skarżących wpłata nie była darowizną, gdyż była świadczeniem ekwiwalentnym, bowiem dopiero jej uiszczenie pozwalało skarżącym na przyłączenie do kanalizacji sanitarnej wybudowanej na osiedlu mieszkaniowym, w którym mieszkają” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 1997 r., sygn. akt: III SA 34/96 LEX nr 31597).

W stanie faktycznym niniejszej sprawy, Spółka przekazała na rzecz Gminy kwotę 110 000 zł, jednak w zamian – w wyniku wykonanej inwestycji – uzyskała korzyści wskazane powyżej, które chociaż pośrednio, to w sposób wyraźny, przekładają się na potencjalny ekonomiczny zysk. Zapewnienie drogi dojazdowej do siedziby Spółki jest bowiem absolutnie niezbędne dla jej prawidłowego funkcjonowania i umożliwienia dojazdu klientom.

Wskazać również należy na inne orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym stwierdzono, że „Samo pojęcie ekwiwalentności nie powinno być pojmowane wąsko, jako otrzymanie ujętej w sposób konkretny zapłaty. Ekwiwalentność może wyrażać się w różny sposób, także jako możliwość zakupu działki, korzystania z określonej infrastruktury lub przyspieszenia albo uproszczenia organizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2007 r., sygn. akt: II FSK 690/06).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, poniesiony przez Nią wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu zachowania lub zabezpieczenia przychodów i może mieć wpływ na wysokość osiąganych przychodów, został właściwie udokumentowany. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawczyni, należy uznać, że fakt istnienia związku pomiędzy poniesionym przez Spółkę wydatkiem, a przychodami uzyskiwanymi z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, uzasadnia zaliczenie tego wydatku przez Wnioskodawczynię w kwocie 55 000 zł do kosztów uzyskania przychodów za rok 2016.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady działania spółek jawnych regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka jawna jest spółką osobową, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową. Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka jawna może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo -skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Stosownie natomiast do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 11 omawianej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459).

Na podstawie art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że spółka jawna, w której jest wspólnikiem, nabyła w 2014 r. w użytkowanie wieczyste, a następnie w 2016 r. dokonała wykupu działki nr 43/7 o pow. 8 076 m2. W 2015 r. na wskazanej działce Spółka wybudowała halę oraz budynek administracyjny. Przedmiotowa działka nie miała jednak dostępu do drogi publicznej, w związku z czym dojazd do niej był realizowany po ul. …, która we wskazanym czasie była jedynie częściowo wybudowana przez Spółkę i miasto …; w 2010 r. położono jedynie pas asfaltu na odcinku 500 mb. jezdni, natomiast pozostała jej część – ze względu na brak na budowę finansowych na dalszą realizację inwestycji – pozostawała w stanie tzw. „uśpionego”: pozwolenia. Spółka ani Wnioskodawca nie posiadają żadnego tytułu prawnego do ulicy, w której kosztach rozbudowy partycypowali. W 2015 r. Spółka otrzymała z Urzędu Miasta … propozycję, że jeżeli będzie ona współfinansowała budowę dalszego ciągu ul. … w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, to miasto … wystąpi o przyznanie odpowiedniej dotacji do Urzędu Wojewódzkiego; w przypadku jej otrzymania zrealizuje drugi etap inwestycji drogowej, związanej z dalszą rozbudową ul. …. Polegał on na wybudowaniu przez Miasto wspólnie ze Spółką następnego odcinka jezdni o długości 360 m. przy jednoczesnym ułożeniu chodnika i oświetlenia ulicznego na całej długości ul. …. Wykonanie tej inwestycji umożliwiło skomunikowanie zarówno nowo zakupionej przez Spółkę działki z asfaltową ulicą (dotychczas dojazd był możliwy wyłącznie po nieutwardzonym, błotnistym terenie), jak również znacząco usprawniła komunikację z siedzibą Spółki poprzez połączenie nowo wybudowanej ulicy z ulicami bezpośrednio łączącymi się z drogą szybkiego ruchu. Z uwagi na fakt, że w niedalekiej przyszłości Spółka i tak musiałaby zapewnić dojazd do swojej siedziby poprzez wybudowanie przynajmniej 130 metrowego odcinka jezdni, czego koszt Wnioskodawczyni ocenia na kwotę 300 000 zł. Spółka chętnie przystała na propozycję ze strony Miasta udziału w kosztach budowy całego 360 metrowego odcinka ul. … w postaci przekazania na rzecz Miasta tytułem wspomnianego udziału 110 000 zł. W dniu 22 października 2015 r. pomiędzy Burmistrzem Miasta … jako zarządcą dróg gminnych, a Spółką oraz Miejskim Zarządem Gospodarki Komunalnej zostało zawarte Porozumienie w sprawie realizacji opisywanej inwestycji – „…”, które określało zasady współpracy stron. W ww. porozumieniu Miejski Zarząd Gospodarki Komunalnej oświadczył, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych realizuje zarząd na wszystkich drogach gminnych położonych na obszarze Gminy …. W przypadku przystąpienia przez Gminę … do realizacji zadania „…” w ramach Programu Rozwoju Gminnej i Powiatowej Infrastruktury Drogowej na lata 2016-2019, Spółka zobowiązała się do przekazania na rzecz Gminy kwoty 110 000 zł na realizację ww. zadania.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że czynność przekazania przez spółkę jawną środków pieniężnych na rzecz gminy wyczerpuje znamiona darowizny, zatem zastosowanie znajdzie cytowany wyżej przepis art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawczyni nie będzie uprawniona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z darowizną na budowę drogi w proporcji do Jej prawa do udziału w zysku w spółce jawnej.

Odnosząc się do powołanych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że orzeczenia te nie są wiążące dla Organu podatkowego. Wyroki sądu dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w niej jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Zważywszy, że do wniosku dołączono dokumenty, tutejszy Organ, wydając interpretacje w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) – nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest wobec tego obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, związany jest wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj