Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/4240-3/14-10/17/KK
z 8 czerwca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 451/14 (data wpływu orzeczenia 30 marca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 15 lipca 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej kosztów uzyskania przychodów.


Dotychczasowy przebieg postępowania


W dniu 16 października 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB3/423-569/13-4/KK w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów
uzyskania przychodów.


Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 16 października 2013r. znak: IPPB3/423-569/13-4/KK wniósł pismem z dnia 30 października 2013 r. (data wpływu 4 listopada 2013 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 3 grudnia 2013 r. znak: IPPB3/423-569/13-6/KK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2013 r. znak: IPPB3/423-569/13-4/KK złożył skargę z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.).


Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 451/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.


Od powyższego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika, złożył za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.


Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 grudnia 2016 r., sygn II FSK 3359/14 oddalił skargę kasacyjną.


W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.


Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie kosztów uzyskania przychodów wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży telekomunikacyjnej. Spółka jest operatorem telefonii komórkowej oferującym swoim klientom między innymi możliwość realizowania połączeń z wykorzystaniem innowacyjnych technologii sieci UMTS. Obserwowany w ostatnich latach dynamiczny rozwój rynku w zakresie urządzeń mobilnych oraz wzrost zapotrzebowania klientów na szybki dostęp do informacji i usług realizowanych drogą internetową spowodował podjęcie przez Spółkę szeregu projektów mających na celu zmodernizowanie własnej infrastruktury i sieci telekomunikacyjnej. Niemniej jednak jedyną alternatywą pozwalającą na obsłużenie lawinowo rosnącego ruchu było pozyskanie nowego zasobu pasma częstotliwości, które mogłoby zostać przeznaczone na implementację systemów z wykorzystaniem technologii LTE (ang. Long Term Evolution).

W związku z przyjętą strategią związaną z zapewnieniem najwyższej jakości i rynkowej konkurencyjności oferowanych produktów i usług, Spółka przystąpiła do procedury przetargowej na zasoby częstotliwości pasma 1800 MHz ogłoszonej przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej Prezesa UKE). W dniu 13 lutego 2013 r Prezes UKE ogłosił wyniki w/w przetargu, w którym Spółka została podmiotem wyłonionym i w związku z wypełnieniem wymaganych kryteriów otrzymała w dniu 17 czerwca 2013 roku dwie decyzje o rezerwacji częstotliwości z zakresu 1800 MHz wydane przez Prezesa UKE.

Zgodnie z jedną z decyzji UKE Spółka uzyskała rezerwację częstotliwości obejmującą blok częstotliwości o szerokości 2x5 MHz z zakresu 1744,9 — 1749,9 MHz i 1839,9-1844,9 MHz na obszarze całego kraju. Zgodnie z druga decyzją UKE Spółka uzyskała rezerwację częstotliwości obejmującą blok częstotliwości o szerokości 2x5 MHz z zakresu 1749,9 — 1754,9 MHz oraz 1844,9 — 1849,9 MHz na obszarze całego kraju. Ww. zasoby częstotliwości (w dalszej części łącznie zwane „Częstotliwościami”), przyznane zostały w celu ich wykorzystywania do „świadczenia usług telekomunikacyjnych w służbie ruchomej lub stałej”.


Częstotliwości objęte przyznanymi rezerwacjami będą mogły być wykorzystywane przez Spółkę do dnia 31 grudnia 2027 r.


W drodze wydanych decyzji Wnioskodawca został zobowiązany do rozpoczęcia wykorzystywania Częstotliwości i rozpoczęcia komercyjnego oferowania usług telekomunikacyjnych z ich wykorzystaniem nie później niż w terminie 12 miesięcy od otrzymania rezerwacji Częstotliwości.


Ponadto, zgodnie z podjętym w ramach przetargu zobowiązaniem, Spółka dokona inwestycji w infrastrukturę sieci komórkowej ruchomej poprzez budowę nowych lub modernizację istniejących stacji bazowych w sposób umożliwiający efektywne wykorzystywanie przyznanych Częstotliwości. Inwestycje, do których Spółka została zobligowana mają być realizowane w taki sposób, aby stopień ich zaawansowania po upływie 24 miesięcy od daty otrzymania rezerwacji przyznanych Częstotliwości wynosił co najmniej 50% inwestycji na terenie obszarów wiejskich, miejsko — wiejskich albo w miast poniżej 100 tysięcy mieszkańców.

Kolejnym zobowiązaniem Spółki wynikającym z obu decyzji Prezesa UKE jest uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa jednorazowych opłat (kwoty w złotych polskich) za dokonanie rezerwacji Częstotliwości (w dalszej części opłaty wynikające z obu decyzji zwane: „Opłatą” lub łącznie „Opłatami”), w terminie 14 dni licząc od dnia doręczenia decyzji.

W uzupełnieniu Wniosku z dnia 9.10.2013 r. Spółka wskazała:


Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w postaci Opłat, wynikających z decyzji wydanych przez Prezesa UKE zostały zaewidencjonowane w księgach rachunkowych Spółki w miesiącu czerwcu 2013 r. w pozycji aktywów trwałych w łącznej kwocie 453.529.000,00 PLN. (210.639.00,00 PLN + 242.890.000,00PLN).


We wrześniu 2013 r. pozycje te zostały rozpoznane dla celów bilansowych jako Wartości Niematerialne i Prawne (WNiP) do których za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień naliczone zostały odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 33 ust 1 Ustawy o rachunkowości. Przyjęty okres amortyzacji wyznaczony został na 14,5 lat (174 miesiące), a zatem miesięczna wartość odpisów, zaliczana do kosztów bilansowych, odpowiada kwocie 1/174 wartości poniesionych Opłat. Począwszy od lipca 2013 r. miesięczna wartość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych stanowi zatem 2.606.488,50 PLN (1.210.568,96 PLN + 1.395.919,54 PLN).

W ocenie Spółki, bilansowe ujęcie wydatków związanych z Opłatami wynikającymi z decyzji Prezesa UKF, nie powinno być przedmiotem rozważań w tym zakresie, a tym samym nie powinno w żaden sposób determinować kwalifikacji tych wydatków na gruncie przepisów Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak relewantności w definicjach Wartości Niematerialnych i Prawnych zawartych odrębnie w Ustawie o rachunkowości oraz w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady wyklucza możliwość posiłkowania się bądź poszukiwania wzajemnych analogii w tym zakresie.


Zauważyć w tym miejscu należy, że art. 16b Ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog pozycji uznanych przez Ustawodawcę jako spełniających kryteria do uznania za Wartości Niematerialne i Prawne, od których możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Są nimi:

  1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  4. autorskie lub pokrewne prawo majątkowe,
  5. licencje,
  6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. nr 119, poz. 1117, zpóźn. zm.),
  7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzę w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Wśród zawartych w tym zbiorze kategorii, enumeratywnie nie zostały wymienione przez Ustawodawcę opłaty, realizowane na podstawie decyzji administracyjnych, brak jest także ujęcia koncesji, które w świetle prawa bilansowego zaliczane są do tej kategorii aktywów. W związku z powyższym przyjąć należy, iż intencją Ustawodawcy było wyłączenie z Ustawy o CIT tego typu wydatków, jako kwalifikujących się do uznania za Wartości Niematerialne i Prawne.


Jak z kolei wynika z art. 3 ust. 1 pkt 14 Ustawy o rachunkowości przez Wartości Niematerialne i Prawne - rozumie się (z pewnymi zastrzeżeniami), „nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, a w szczególności:

  1. autorskie prawo majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje,
  2. prawo do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz zdobniczych,
  3. know-how.

Analiza powyższego przepisu w jednoznaczny sposób prowadzi do wniosku, że katalog pozycji spełniających kryteria do uznania za Wartości Niematerialne i Prawne w świetle Ustawy o rachunkowości jest katalogiem otwartym, prezentującym jedynie wybrane, przykładowe kategorie aktywów wchodzących w skład tego zbioru.


Ponadto, jednym z czynników determinujących konieczność dokonania rozróżnienia w zakresie traktowania bilansowego oraz podatkowego WNiP jest, określony odmiennie w każdej z tych ustaw, moment nabycia prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.


Podobne różnice w zakresie odmiennego traktowania amortyzacji na gruncie Prawa bilansowego oraz Ustawy o CIT odnieść można do wielu innych kategorii, w tym np. amortyzacji prawa wieczystego użytkowania gruntów (które nota bene jest również prawem nabywanym w drodze wydawanej decyzji administracyjnej) lub amortyzacji wartości firmy.

Biorąc powyższe pod uwagę, po raz kolejny potwierdzić należy, że Opłaty wynikające z decyzji Prezesa UKE nie mogą stanowić podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych na gruncie przepisów Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Analogicznie należy uznać, że podejmując decyzję o kwalifikacji podatkowej określonej kategorii wydatków, w sytuacji, gdy Ustawa o CIT zawiera własną definicję legalną tego, co stanowi tę kategorię (w tym przypadku WNIP), rozważanie bilansowego traktowania w tym zakresie wydaje się być nieuzasadnione.


W sytuacji jednorazowego poniesienia wydatku na tego rodzaju opłaty, wydatek ten w pełnej wysokości stanowi koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym został faktycznie poniesiony. Szczegółowe uzasadnienie braku możliwości zaliczania wydatków na Opłaty, wynikających z decyzji Prezesa UKE, do kosztów podatkowych w sposób analogiczny do Ich ujęcia dla celów bilansowych, zostało wskazane we wniosku o wydanie interpretacji Indywidualnej.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:


Czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Opłat, wynikających z decyzji Prezesa UKE w dacie dokonania przez Spółkę przelewów bankowych, na rachunek wskazany w każdej z decyzji w sprawie rezerwacji Częstotliwości?


Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.


Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Opłat, wynikających z decyzji Prezesa UKE w dacie dokonania przez Spółkę przelewów bankowych, na rachunek wskazany w każdej z decyzji w sprawie rezerwacji Częstotliwości.


UZASADNIENIE


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.


Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.


Kosztami są zarówno koszty bezpośrednio, jaki pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem i realizowaniem zadań w zakresie prowadzonej przez niego aktywności operacyjnej związanej z funkcjonowaniem na rynku. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z przychodami, jakie osiąga podatnik. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się te wydatki, których nie można powiązać z konkretnym przychodem, jednak ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów.


Opłaty za dokonanie rezerwacji Częstotliwości, do poniesienia których Spółka została zobligowana w drodze obu decyzji Prezesa UKE są ściśle związane z możliwością prowadzenia działalności reglamentowanej operatora telekomunikacyjnego. Tym samym poniesienie kosztów tych Opłat ściśle koreluje z możliwością oferowania klientom nowych produktów i usług oraz ich sprzedaży w celu generowania nowych przychodów. Zatem Opłaty realizowane przez Spółkę na rzecz Skarbu Państwa z tytułu rezerwacji nowych Częstotliwości niewątpliwie związane są z prowadzoną przez Spółkę działalnością operatora publicznego świadczącego usługi telekomunikacyjne i będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.


W ocenie Spółki nie ulega wątpliwości, że wydatki te będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, ponieważ nie można ich w jednoznaczny sposób przyporządkować do poszczególnych rodzajów przychodów uzyskiwanych w toku działalności prowadzonej na podstawie decyzji w sprawie rezerwacji Częstotliwości. W związku z powyższym, koszty te należy traktować jako klasyczny przykład kosztów pośrednich.


W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.


Jak wynika z treści obu decyzji wydanych przez Prezesa UKE „(...) Spółka jest zobowiązana do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa jednorazowej opłaty za dokonanie rezerwacji częstotliwości (...)”, a termin na dokonanie opłat wynosi 14 dni od dnia doręczenia każdej z decyzji. Zdaniem Spółki będzie ona miała możliwość zaliczenia Opłat do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia, tj. w dacie dokonania przez Spółkę zapłaty Opłat.

Potwierdzenie takiego rozumienia przepisów przez Wnioskodawcę wyrażone zostało w otrzymanym w dniu 17 września 2007 r. postanowieniu wydanym przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w odniesieniu do wcześniej udzielonej Spółce koncesji UMTS. W postanowieniu tym Organ podatkowy potwierdził, iż opłaty za udzielenie koncesji w zakresie zakładania i używania sieci UMTS nie powinny być rozliczane proporcjonalnie, lecz powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia.

Ponadto potwierdzenie prawidłowości przyjętego przez Spółkę stanowiska znaleźć można w innych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. IPPB3-423-736/08-2/JG) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie za prawidłowe uznał stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. We wniosku tym podatnik wskazywał, iż opłata skarbowa wnoszona jest w związku ze złożeniem wniosku. Czynność urzędowa, której dotyczy opłata jest zdarzeniem punktowym, nie rozłożonym w czasie. Zatem Spółka stwierdza, iż koszt nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy i powinien być potrącony w dacie poniesienia”.

Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (z zastrzeżeniami nie mającymi znaczenia w rozpatrywanej sprawie) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.


Powyższy przepis oznacza, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się:

    i.dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury) albo
    ii. dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) - z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.


W ocenie Spółki kluczowe jest prawidłowe rozumienie pojęcie ujęcia (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych.


Zdaniem Spółki, sformułowanie to nie powinno być rozumiane w ten sposób, że wydatki będą podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych tak jak dla celów prowadzonej przez spółkę rachunkowości (dla celów bilansowych). Przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby równoznaczne z uznaniem, że o jednym z najistotniejszych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego decydowałby akt prawny, który nie mieści się w systemie prawa podatkowego, a nie ustawa podatkowa. Dodatkowo byłoby to sprzeczne z literalną wykładnią przepisu, który posługuje się określeniem „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, a nie określeniem „dzień, na który ujęto, jako koszt w księgach rachunkowych”.

Spółka w pełni zgadza się z tezą zaprezentowaną w wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1091/10), że „pogląd jakoby - w świetle art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. - koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy. Okoliczność, że w ostatnim z wymienionych przepisów posłużono się zwrotem „[…] uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych […]”, a nie określeniem „[...] uważa się dzień, na który ujęto, jako koszt w księgach rachunkowych […]” potwierdza zasadność zarzutów skargi. Skoro tak to należy przyjąć, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. Brak jest wobec tego uzasadnienia dla wyrażonego w skardze kasacyjnej poglądu, iż wynagrodzenie wypłacane dotychczasowym najemcom lokalu w zamian za rezygnację z dalszego ich wykorzystywania „stanowi koszt podatkowy proporcjonalnie w okresach miesięcznych do czasu zakończenia umów najmu, w które wstąpiła Spółka, ponieważ w tych okresach Spółka ujmuje koszt w księgach rachunkowych”.

Podobne stanowisko zajął również WSA we Wrocławiu w wyroku z 13 listopada 2012 r, (sygn. I SA/Wr 1035/12), który dotyczył opłat związanych z wydaniem koncesji. WSA stwierdził, iż dokonana przez organ podatkowy wykładnia przepisów art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i 4c u.p.d.o.p. nie pozwała na uznanie za nieprawidłowe stanowiska spółki, że ponoszone przez nią wydatki na uzyskanie (przedłużenie) koncesji na wydobywanie rud miedzi stanowić będą koszty uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia (ujęcia w księgach rachunkowych).”


Wydatki w postaci Opłat za udzielenie rezerwacji Częstotliwości nie będą potwierdzone fakturami, czy też rachunkami. Wartość Opłat, do których zapłaty będzie zobowiązana Spółka, wynika z obu decyzji w sprawie rezerwacji Częstotliwości.


Aby Spółka mogła zaliczyć ten wydatek do kosztów podatkowych, jego charakter i wysokość powinna być definitywna.


Potwierdzenie definitywnej wartości kosztu nastąpi z momentem dokonania przez Spółkę przelewu bankowego, na rachunek wskazany w decyzji. Z tym momentem Spółka będzie uprawniona do zaliczenia Opłat do kosztów podatkowych.


Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 14 sierpnia 2012 r. (sygn. IPPB5/423-726/10/12-11/S/IŚ), w której stwierdził, iż „Zatem posiadany przez Spółkę harmonogram wraz z wykazem przyszłych opłat może stanowić podstawę do zarachowania kosztu z tytułu opłat koncesyjnych pod warunkiem, że wysokość kosztu, który Spółka będzie zobowiązana ponieść jest definitywnie określona. Z kolei potwierdzenie definitywnego charakteru kosztu stanowi przelew bankowy”.

Podobne stanowisko w zakresie opłat koncesyjnych zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który w interpretacji z dnia 20 września 2011 r. (sygn. IPTPIB3/423-106/11-3/IR) stwierdził, iż „wydatki związane z uzyskaniem koncesji nie stanowią kosztu bezpośrednio związanego z osiągniętymi przychodami, nie można ich powiązać z przychodem konkretnego roku podatkowego. Tym samym koszty te winny być potraktowane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami. Za takim stwierdzeniem przemawia fakt, iż wydatków poniesionych na uzyskanie koncesji na wydobywanie nie da się powiązać z konkretnym przysporzeniem. Koszty te warunkują jednak uzyskanie przychodów Wnioskodawcy, które powinny być potrącalne w dacie poniesienia. W przypadku rat wynagrodzenia za korzystanie z informacji geologicznej wydatki te winny być zaliczone do kasztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia czyli w momencie zapłaty poszczególnych rat”.


Mając to na uwadze w ocenie Spółki, będzie ona uprawiona do zaliczenia do kosztów podatkowych wartości Opłat, z momentem dokonania przelewu bankowego, na rachunek wskazany w decyzji.


W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców.


Dodatkowo należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2014 sygn. akt III SA/Wa 451/14 (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2016 r. sygn. akt II FSK 3359/14).


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj