Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.17.2017.1.MG
z 29 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wskazanego we wniosku budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wskazanego we wniosku budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

W dniu 15 lutego 2017 roku Wnioskodawczyni nabyła własność nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,0730ha, składającej się z działek oznaczonych nr X o powierzchni 0,0228ha, nr X o powierzchni 0,0502ha, zabudowanej budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi, dalej: „Nieruchomość”.

Nieruchomość jest wykorzystywana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię jednoosobowo działalności gospodarczej. Nieruchomość zabudowana jest m.in. budynkiem mieszkalnym; wolnostojącym, parterowym, częściowo podpiwniczonym, z poddaszem w części użytkowym, o powierzchni użytkowej 106 m2, dalej: „Budynek”. Wnioskodawczyni posiada protokół z pierwszego przetargu ustnego nieograniczonego na sprzedaż Nieruchomości sporządzonego przez Urząd Miasta, z którego wynika, że Budynek został wzniesiony około 1934 roku. Przed nabyciem przez Wnioskodawczynię Budynek był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy. Budynek spełnia warunki uznania za środek trwały i po nabyciu przez Wnioskodawczynię zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić remont/ulepszenie Budynku i kontynuować wykorzystywanie Budynku w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowo działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, niezależnie od tego czy Budynek po dokonaniu ulepszeń będzie budynkiem niemieszkalnym, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 UPDOF czy też budynkiem, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 UPDOF?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, niezależnie od tego czy Budynek po dokonaniu ulepszeń będzie budynkiem niemieszkalnym, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 UPDOF czy też budynkiem, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 UPDOF.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 UPDOF, za środki trwałe podlegające amortyzacji uważa się między innymi stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania budynki i budowle o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 UPDOF. Stosownie do tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 221, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 UPDOF dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

• budynków handlowo-usługowych trwale związanych z gruntem wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych,

dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Z kolei w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 UPDOF, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy

Budynek został wzniesiony w 1934 roku i był wykorzystywany przez okres znacznie dłuższy niż 60 miesięcy. Zatem jeżeli Budynek po przeprowadzeniu remontu/ulepszeń będzie budynkiem mieszkalnym, Wnioskodawczyni będzie miała prawo stosować 10% stawkę amortyzacyjną dla odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej Budynku.

Jeżeli jednak Budynek po przeprowadzeniu remontu/ulepszeń będzie budynkiem niemieszkalnym (użytkowym), cytowany powyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 UPDOF w tym przypadku nie będzie miał zastosowania. Zastosowanie znajdzie przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 UPDOF. W myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 UPDOF, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że wprowadzono możliwość skrócenia okresu amortyzacji dla budynków niemieszkalnych poprzez odjęcie od okresu podstawowego, tj. 40 lat, okresu, który upłynął od dnia oddania go po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych podatnika.

Ustawodawca uzależnił więc prawo do ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych budynków niemieszkalnych od okresu ich używania przed wprowadzeniem do ewidencji podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania budynku. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji pozwalającej ustalić okres używania tego składnika majątku. Jeżeli nie ma wiarygodnych dokumentów umożliwiających ustalenie tego okresu, dopuszczalne jest przyjęcie za dowód oświadczenia sporządzonego przez dotychczasowego właściciela. Zdaniem Wnioskodawczyni, taki sposób udokumentowania wieku budynku jest akceptowalny z punktu widzenia organu podatkowego. Analogiczne stanowisko w tej kwestii zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 20 lutego 2008 r., Znak: ILPB3/423-261/07-2/ŁM oraz z 28 maja 2009 r., Znak: ILPB1/415-297/09-2/AG. Na tej podstawie, zdaniem Wnioskodawczyni, dotychczasowy okres użytkowania Budynku na potrzeby ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej może zostać ustalony w oparciu o protokół z pierwszego przetargu ustnego nieograniczonego na sprzedaż Nieruchomości sporządzonego przez Urząd Miasta, z którego wynika, że Budynek został wzniesiony około 1934 roku. Jako że okres użytkowania przekracza 40 lat, a okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo stosować 10% stawkę amortyzacyjną dla odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej Budynku, jeżeli po przeprowadzeniu ulepszeń Budynek będzie budynkiem niemieszkalnym (użytkowym).

Konkludując, zdaniem Wnioskodawczyni, jest ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, niezależnie od tego czy Budynek po dokonaniu ulepszeń będzie budynkiem niemieszkalnym, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 UPDOF czy też budynkiem, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 UPDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
     
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  
  - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
  
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Stwierdzić zatem należy, iż cyt. wyżej art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma zastosowania do wytworzonych środków trwałych.

Nadmienić należy, iż zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Dodać należy, iż podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w dniu 15 lutego 2017 roku Wnioskodawczyni nabyła własność nieruchomości gruntowej, składającej się z działek oznaczonych nr X o powierzchni 0,0228ha, nr X o powierzchni 0,0502ha, zabudowanej budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi, dalej: „Nieruchomość”. Nieruchomość jest wykorzystywana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię jednoosobowo działalności gospodarczej. Nieruchomość zabudowana jest m.in. budynkiem mieszkalnym; wolnostojącym, parterowym, częściowo podpiwniczonym, z poddaszem w części użytkowym, o powierzchni użytkowej 106 m2, dalej: „Budynek”. Wnioskodawczyni posiada protokół z pierwszego przetargu ustnego nieograniczonego na sprzedaż Nieruchomości sporządzonego przez Urząd Miasta, z którego wynika, że Budynek został wzniesiony około 1934 roku. Przed nabyciem przez Wnioskodawczynię Budynek był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy. Budynek spełnia warunki uznania za środek trwały Wnioskodawczyni i po nabyciu przez Wnioskodawczynię zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić remont/ulepszenie Budynku i kontynuować wykorzystywanie Budynku w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowo działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro 15 lutego 2017 r. Wnioskodawczyni nabyła budynek mieszkalny, który spełniał warunki uznania go za środek trwały, po nabyciu został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej a Wnioskodawczyni jest w stanie wykazać, że budynek ten przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, to Wnioskodawczyni będzie mogła ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego budynku zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy w wysokości 10%.

Natomiast w sytuacji, gdy po dokonanym remoncie/ulepszeniu budynek ten zmieni przeznaczenie z mieszkalnego na użytkowy, to nie będzie możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określonej dla budynków mieszkalnych - zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni zobowiązana będzie zmienić indywidualną stawkę amortyzacyjną, określoną dla budynków niemieszkalnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że dokonując odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.

Jednocześnie wskazać należy, że w wyniku zmiany przeznaczenia budynku i tym samym konieczności zmiany stosowanej dotychczas przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnej z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, na indywidualną stawkę amortyzacyjną, przewidzianą dla budynków niemieszkalnych, określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – stawka wynosi maksymalnie 10%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.