Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.82.2017.1.BG
z 22 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 marca 2016 r. (data wpływu do Organu 24 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokapitalizowania spółki celowej kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy z tytułu wniesienia aportem do spółki celowej wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku będzie kwota odpowiadająca wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokapitalizowania spółki celowej kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy z tytułu wniesienia aportem do spółki celowej wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku będzie kwota odpowiadająca wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, która prowadzi działalność gospodarczą w branży nieruchomościowej. Spółka podlega (i podlegać będzie) nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych w Polsce. Działalność nieruchomościowa Wnioskodawcy jest prowadzona w formie spółek celowych, w których Wnioskodawca posiada udziały. Każda ze spółek celowych prowadzi odrębną inwestycję nieruchomościową. Wnioskodawca zamierza dokapitalizować spółki celowe w celu poprawy relacji pomiędzy wartością środków własnych spółki celowej stanowiących wkład kapitałowy inwestora a kwotą finansowania bankowego, która stanowi dług zewnętrzny spółki celowej. Dokapitalizowanie może nastąpić w ten sposób, że w pierwszej kolejności następuje podwyższenie kapitału zakładowego spółki celowej, a następnie dochodzi do potrącenia wierzytelności spółki celowej względem wspólnika (tj. Wnioskodawcy) o wniesienie wkładu na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego z wierzytelnością wspólnika o wypłatę zysku. Wskutek dokonanego potrącenia, wierzytelność Wnioskodawcy o wypłatę zysku wygasa, a Wnioskodawca obejmuje udziały w spółce o łącznej wartości nominalnej odpowiadającej wartości wniesionej aportem wierzytelności.

Opisany sposób dokapitalizowania spółki sprowadza się do tego, że w miejsce pobrania zysku w pieniądzu, a następnie wniesienia otrzymanych środków pieniężnych jako wkładu do spółki, Wnioskodawca upraszcza i przyspiesza rozliczenie ze Spółką, które następuje w formie bezgotówkowej.

Wnioskodawca zaznacza, że powyższy sposób dokapitalizowania spółki, który zakłada potrącenie wzajemnych wierzytelności, jest w praktyce organów podatkowych klasyfikowany jako aport wierzytelności przysługującej wspólnikowi (por. interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 marca 2016 r. Znak: IPPB3/4510-55/16-3/AG, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 października 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.788.2016.2.AW oraz z 25 sierpnia 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-648/16-1/BD).

Z tego względu, w dalszej części niniejszego wniosku rozważana przez Wnioskodawcę forma dokapitalizowania spółki celowej będzie określana jako: „aport wierzytelności o wypłatę zysku”.

Dokapitalizowanie, które zamierza przeprowadzić Wnioskodawca, dotyczy spółek celowych w formie spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, w których Wnioskodawca posiada co najmniej 10% udziałów przez okres co najmniej 2 lat.

Jak wskazano powyżej, dokapitalizowanie ma na celu poprawę relacji pomiędzy wartością środków własnych spółki celowej stanowiących wkład kapitałowy inwestora a kwotą finansowania bankowego, która stanowi dług zewnętrzny spółki celowej. W tym miejscu Wnioskodawca wyjaśnia, że w branży nieruchomościowej, finansowanie zewnętrzne pozyskiwane z banków stanowi niezbędny element prowadzonej działalności, bez którego nie byłoby możliwe realizowanie inwestycji deweloperskich. Z tego względu, Wnioskodawca dba o zachowanie właściwej relacji pomiędzy wartością własnych środków zainwestowanych w daną spółkę celową a kwotą finansowania bankowego. Niekiedy, w przypadku inwestycji o dużej skali (np. inwestycji w nieruchomość biurową), które wymagają znacznego finansowania, zdarza się, że z uwagi na wysokie zobowiązanie spółki celowej względem banku finansującego z tytułu zaciągniętego kredytu, relacja pomiędzy zainwestowanym kapitałem (stanowiącym środki własne spółki celowej) a kwotą finansowania zewnętrznego odbiega od założeń Wnioskodawcy. W takiej sytuacji, Wnioskodawca podejmuje decyzję o dokapitalizowaniu spółki celowej w celu poprawy ww. wskaźnika.

W świetle przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca chce potwierdzić sposób opodatkowania czynności dokapitalizowania spółki celowej, które to dokapitalizowanie może nastąpić w formie zdefiniowanej w powyższy sposób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji dokapitalizowania spółki celowej, które może zostać przeprowadzone w formie zdefiniowanej w ww. sposób, kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy z tytułu wniesienia aportem do spółki celowej wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku będzie kwota odpowiadająca wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy?

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji dokapitalizowania spółki celowej, które może zostać przeprowadzone w formie zdefiniowanej w ww. sposób, kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy z tytułu wniesienia aportem do spółki celowej wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku będzie kwota odpowiadająca wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), przychodem z tytułu wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część jest wartość wkładu określona w umowie spółki, a w razie braku takiego określenia w umowie spółki - wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze. Jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w umowie spółki albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego.

W oparciu o powyższy przepis, w sytuacji wniesienia wierzytelności o wypłatę zysku jako aportu do spółki kapitałowej, przychodem Wnioskodawcy z tytułu wkładu wniesionego do spółki celowej będzie wartość wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku określona w umowie spółki. Wartość ta będzie odpowiadała wartości rynkowej wierzytelności.

Sposób ustalenia kosztu uzyskania przychodu z tytułu wniesienia wkładu pieniężnego do spółki z o.o. w postaci wierzytelności reguluje art. 15 ust. lj pkt 3 updop. Zgodnie z tym przepisem, kosztem uzyskania przychodu z tytułu wniesienia wkładu pieniężnego do spółki z o.o. jest kwota faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie składnika majątkowego wnoszonego aportem, innego niż składniki majątkowe, o których mowa w pkt 1 i 2 (a zatem składnika majątkowego innego niż składniki majątku trwałego oraz udziały lub akcje w spółkach).

Przepis art. 15. ust. lj pkt 3 updop, nie precyzuje, jak w przypadku aportu wierzytelności należy ustalić kwotę wydatków poniesionych na nabycie lub wytworzenie wierzytelności. W ocenie Wnioskodawcy, metodologia ustalenia kosztu uzyskania przychodu z tytułu aportu wierzytelności będzie uzależniona od rodzaju wierzytelności oraz sposobu jej powstania. W przypadku aportu wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku przez spółkę celową, za wydatek Wnioskodawcy poniesiony na wytworzenie wierzytelności należy uznać wartość środków pieniężnych odpowiadających kwocie zysku, na którą ta wierzytelność opiewa.

Powyższa konkluzja wynika z faktu, że Wnioskodawca wnosząc do spółki celowej wierzytelność o wypłatę zysku pozbawia się tym samym możliwości pobrania zysku ze spółki. W efekcie, Wnioskodawca przenosząc na spółkę celową wierzytelność o wypłatę zysku przez tę spółkę ponosi koszt w równowartości środków pieniężnych odpowiadających kwocie zysku należnego Wnioskodawcy, których to środków pieniężnych Wnioskodawca nie otrzyma od spółki celowej w związku z podjęciem decyzji o aporcie wierzytelności. Innymi słowy, objęcie udziałów odbywa się kosztem zysku, który byłby do wypłacenia wspólnikowi przez daną spółkę.

W uzupełnieniu do powyższej argumentacji, Wnioskodawca zauważa, że skutki podatkowe aportu wierzytelności o wypłatę zysku powinny być analogiczne do sytuacji pobrania zysku ze spółki w pieniądzu i wniesienia do spółki wkładu pieniężnego w wysokości środków pieniężnych odpowiadających kwocie pobranego zysku, a zatem operacji, która prowadzi do identycznego celu, lecz zakłada wykonanie 2 czynności (tj. pobrania zysku oraz wniesienia wkładu) w miejsce 1 czynności (tj. wniesienia aportem wierzytelności o wypłatę zysku).

W przypadku transakcji zakładającej pobranie zysku w pieniądzu oraz wniesienie otrzymanych środków jako wkładu pieniężnego do spółki, Wnioskodawca wskazuje, że sama wypłata zysku przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz wspólnika posiadającego w spółce co najmniej 10% udziałów przez okres co najmniej 2 lat - a zatem w warunkach porównywalnych do sytuacji Wnioskodawcy i spółek celowych - powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 22 ust. 4 updop. Kolejna czynność w postaci wniesienia do spółki wkładu pieniężnego w wysokości środków pieniężnych odpowiadających kwocie pobranego uprzednio zysku również nie powinna podlegać opodatkowaniu po stronie wnoszącego wkład. W rezultacie, pobranie zysku ze spółki w pieniądzu i wniesienie do spółki wkładu pieniężnego w wysokości środków pieniężnych odpowiadających kwocie pobranego zysku nie będzie podlegać opodatkowaniu po stronie wspólnika.

W oparciu o powyższe, Wnioskodawca wywodzi, że skoro:

• transakcja zakładająca wypłatę zysku ze spółki i wniesienie otrzymanych środków pieniężnych jako wkład do spółki stanowi równorzędną formę dokapitalizowania spółki jak transakcja zakładająca wniesienie aportem do spółki wierzytelności o wypłatę zysku,
• transakcja zakładająca wypłatę zysku ze spółki i wniesienie otrzymanych środków pieniężnych jako wkład do spółki jest neutralna podatkowo dla wspólnika,

to transakcja zakładająca wniesienie do spółki jako wkładu wierzytelności o wypłatę zysku również powinna być neutralna podatkowo dla wspólnika.

Neutralność podatkowa transakcji wniesienia do spółki celowej wierzytelności o wypłatę zysku oznacza, że wspólnik wnoszący tę wierzytelność powinien być uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości wartości środków pieniężnych odpowiadających kwocie zysku należnego wspólnikowi, co Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia powyżej.

Potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę zawiera interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 30 września 2016 r. Znak: ITPB4/4511-622/16-1/MP. Interpretacja ta została wydana na gruncie zbliżonego stanu faktycznego, w którym dokapitalizowanie spółki nastąpiło poprzez wykorzystanie środków z kapitału zapasowego, na którym zgromadzone zostały zyski spółki z lat poprzednich. W uzasadnieniu stanowiska przedstawionego w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że równorzędne formy dostarczenia kapitału do spółki powinny rodzić tożsame skutki podatkowe dla wspólnika: Zauważyć przy tym należy, że opisany we wniosku model podwyższenia kapitału zakładowego (tj. przekazanie na ten cel środków z kapitału zapasowego) odzwierciedla niejako sytuację wypłacenia wspólnikowi dywidendy i jej następczego przeznaczenia decyzją zgromadzenia wspólników na kapitał zakładowy spółki. W przypadku klasycznego (zakładającego uprzednie wypłacenie dywidendy) podwyższenia kapitału zakładowego, dany podatnik zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyłby przypadającą na niego wartość podwyższonego kapitału zakładowego do wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów. W przypadku podwyższenia kapitału zakładowego ze środków pochodzących z kapitału zapasowego również dochodzi pośrednio do przesunięcia zysku osiągniętego przez spółkę na własność podatnika (w postaci podwyższonej wartości posiadanych przez niego udziałów). Tym samym w sytuacji przedstawionej w niniejszej sprawie Wnioskodawca także powinien mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w momencie zbycia udziałów Spółki środków przekazanych z kapitału zapasowego Spółki na podwyższenie kapitału zakładowego.

Reasumując, biorąc pod uwagę, że:

• Wnioskodawca wnosząc do spółki celowej wierzytelność o wypłatę zysku ponosi wydatek w postaci środków pieniężnych, których Wnioskodawca nie otrzyma od spółki celowej w związku z podjęciem decyzji o aporcie wierzytelności oraz
• okoliczność, że aport wierzytelności stanowią ekwiwalentną formę dokapitalizowania spółki względem pobrania zysku w pieniądzu i wniesienia wkładu pieniężnego, to w ocenie Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu z tytułu wniesienia aportem do spółki celowej wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę zysku odpowiada wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, w szczególności jest wartość wkładu określona w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze - w przypadku wniesienia do spółki albo do spółdzielni wkładu niepieniężnego w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część; jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego; przepis art. 14 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 1j pkt 3 updop, w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część - na dzień objęcia tych udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni - ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7, w wysokości faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie, innych niż wymienione w pkt 1 i 2 składników majątku podatnika - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są te inne składniki.

Z kolei art. 15 ust. 1o updop, stanowi że jeżeli podatnik w związku z obejmowaniem udziałów (akcji) w zamian za wkład niepieniężny poniósł wydatki związane z objęciem tych udziałów (akcji), to wydatki te powiększają koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 1j.

Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578, ze zm., dalej: „KSH”), nie definiuje pojęć wkład pieniężny czy niepieniężny/aport jako form pokrycia kapitału w spółce z o.o., jak również technicznego sposobu realizacji wniesienia tego wkładu na pokrycie kapitału zakładowego. Ustawodawca wprowadzając dychotomiczny podział wkładów przeciwstawił wkład niepieniężny, wkładowi pieniężnemu, a to logicznie oznacza, że przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko to co – nie będąc pieniądzem – przedstawia wartość ekonomiczną.

Jak przewiduje art. 14 § 1 KSH, przedmiotem wkładu do spółki kapitałowej nie może być prawo niezbywalne lub świadczenie pracy bądź usług. Zgodnie zaś z art. 14 § 4 KSH, wspólnik i akcjonariusz nie może potrącać swoich wierzytelności wobec spółki kapitałowej z wierzytelnością spółki względem wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów albo akcji. Nie wyłącza to natomiast potrącenia umownego.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być każde prawo, które nie jest prawem niezbywalnym, świadczeniem pracy bądź usług, ale także nie kwalifikuje się jako tzw. prowizja grynderska, czyli wynagrodzenie wspólnika za świadczenia związane z zakładaniem spółki. Powszechnie przyjmuje się, że wierzytelność przysługująca osobie obejmującej udziały (akcje) w spółce kapitałowej może być przedmiotem wkładu niepieniężnego do tej spółki. Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być wierzytelność, jaką posiada wspólnik wobec spółki, jak również wierzytelność posiadana przez wspólnika wobec osoby trzeciej.

Sytuację, w której przedmiotem aportu jest wierzytelność posiadana przez wspólnika wobec spółki przyjmuje się określać jako konwersję wierzytelności na udziały/akcje (z perspektywy wspólnika-wierzyciela) albo też jako konwersję długu na kapitał (z perspektywy spółki-dłużnika).

Konwersja wierzytelności wierzyciela oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego.

W kontekście powyższego nie można utożsamiać potrącenia wzajemnych wierzytelności (spółki i wspólnika) związanego z podwyższeniem kapitału zakładowego, z fizycznym uregulowaniem przez wspólnika istniejącej wierzytelności spółki wobec tego wspólnika, z tytułu roszczenia o wniesienie przez niego wkładu pieniężnego na podwyższony kapitał zakładowy. Dokując konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy spółki drogą potrącenia umownego, nie można wywołać takich samych skutków podatkowych jakie powstać mogą jedynie w wyniku faktycznego przekazania środków pieniężnych na kapitał zakładowy. Potrącenie jest bowiem formą wygaszania istniejących wierzytelności prowadzącą do umorzenia wzajemnych należności i zobowiązań.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółek celowych, w których posiada udziały. Wnioskodawca zamierza dokapitalizować spółki celowe (sp. z o.o.).

Dokapitalizowanie może nastąpić w ten sposób, że w pierwszej kolejności następuje podwyższenie kapitału zakładowego spółki celowej, a następnie dochodzi do potrącenia wierzytelności spółki celowej względem wspólnika (tj. Wnioskodawcy) o wniesienie wkładu na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego z wierzytelnością wspólnika o wypłatę zysku. Wskutek dokonanego potrącenia, wierzytelność Wnioskodawcy o wypłatę zysku wygasa, a Wnioskodawca obejmuje udziały w spółce o łącznej wartości nominalnej odpowiadającej wartości wniesionej aportem wierzytelności.

W miejsce pobrania zysku w pieniądzu, a następnie wniesienia otrzymanych środków pieniężnych jako wkładu do spółki, Wnioskodawca upraszcza i przyspiesza rozliczenie ze Spółką, które następuje w formie bezgotówkowej. Dokapitalizowanie, które zamierza przeprowadzić Wnioskodawca, dotyczy spółek celowych w których posiada co najmniej 10% udziałów przez okres co najmniej 2 lat.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wierzytelności konwertowane na kapitały zakładowe spółek celowych stanowią wierzytelności własne Wnioskodawcy z tytułu wypłat z zysku – nie zostały uprzednio przez inny podmiot zbyte, tym samym nie doszło do nabycia przez Wnioskodawcę – w rozumieniu updop – tychże praw majątkowych. Wierzytelności te powstały po stronie Wnioskodawcy wskutek nie otrzymania wypłaty z zysku (dywidendy). Wnioskodawca nie poniósł zatem wydatków na nabycie przedmiotowych wierzytelności. Nie zostały one bowiem nabyte przez niego od innych podmiotów. Wnioskodawca nie poniósł również żadnych wydatków na „wytworzenie tych wierzytelności”.

W konsekwencji, w zakresie aportu tzw. „wierzytelności własnych” nie można mówić o wystąpieniu faktycznie poniesionych, niezaliczonych wcześniej do kosztów wydatków na nabycie, lub „wytworzenia” aportowanych wierzytelności. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1292/09 zgodnie z którym: Zgodzić się należy z Organem podatkowym, że ustawodawca, konstruując zamknięty katalog wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów z tytułu objęcia udziałów w spółce kapitałowej albo wkładów w spółdzielni, nie uwzględnił wierzytelności własnej, preferując wierzytelności nabyte od osób trzecich (…). Wierzytelności Skarżącej, które konwertowano na udziały, nie były bowiem wydatkiem na nabycie, o którym mowa w art. 15 ust. 1j pkt 3 u.p.d.o.p. (…).

Zdaniem organu, opierając się na wykładni literalnej analizowanego art. 15j ust. 1 pkt 3 updop, należy stwierdzić bowiem, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do poniesienia przez Spółkę wydatków na nabycie lub wytworzenie składników majątkowych stanowiących przedmiot wkładu niepieniężnego. Obejmując udziały w zamian za wierzytelność w postaci nie wypłaconej dywidendy Wnioskodawca kosztów faktycznie nie poniósł, tym samym nie można uznać, że wartości środków pieniężnych stanowiących kwotę zysku należnego Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1j pkt 3 updop.

W niniejsze sytuacji nastąpi podwyższenie kapitału zakładowego spółki celowej przez Wnioskodawcę a następnie wniesienie wkładu w postaci wierzytelności o wypłatę z zysku na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego.

Reasumując, bez względu na sposób dokapitalizowania spółki celowej poprzez konwersję wierzytelności, to wartość wierzytelności własnej stanowiąca kwotę zysku należnego Wnioskodawcy nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 1j pkt 3 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy dodać, że w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Nie stanowią one źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrzyć indywidualnie. Ponadto należy wskazać, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna z 30 września 2016 r. ITPB4/4511-622/16-1/MP dotyczyła podatku dochodowego od osób fizycznych i innego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.