Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB1.4511.87.2017.2.WM
z 25 kwietnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 1 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.



We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. W grudniu 2003 r. uzyskała pozwolenie na budowę budynku garażowego. Budynek był budowany wyłącznie na cele prywatne. Budynek ten został wybudowany i w 2007 r. nastąpiła jego przebudowa i rozbudowa o część gospodarczą (była decyzja o warunkach rozbudowy). W 2009 r. Wnioskodawczyni uzyskała kolejne pozwolenie na przebudowę i rozbudowę budynku garażowego o część gospodarczą, rozbudowa została rozpoczęta w październiku 2009 r. W czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni uzyskała decyzję w sprawie przebudowy i rozbudowy budynku garażowego w celu zmiany sposobu jego użytkowania na budynek usługowo-handlowy. We wrześniu 2010 r. budynek został oddany do użytkowania. W listopadzie 2010 r. została zgłoszona zmiana sposobu użytkowania budynku garażowego, na budynek usługowo-handlowy. W kolejnych latach rozpoczęto kolejne rozbudowy, tj. w 2011 r., w 2013 r. – decyzja w sprawie dobudowy wiaty, 2014 r. – decyzja w sprawie pozwolenia na budowę – rozbudowa o wiatę. W latach 2004-2014, a także obecnie, Wnioskodawczyni dokonywała remontu i rozbudowy ww. budynku.

W zasadzie Wnioskodawczyni nie posiada faktur i paragonów na zużyte materiały i usługi obce, nie ma zatem dowodów dokumentujących poniesienie wydatków na wytworzenie ww. budynku. W związku z tym nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia przedmiotowej nieruchomości w oparciu o art. 22g ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od rozpoczęcia budowy ww. budynku minęło już ok 14 lat. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić ww. budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie jest w stanie sama wycenić wartości budynku, więc zamierza to zlecić biegłemu rzeczoznawcy, by ten dokonał wyceny budynku według obowiązujących cen.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 30 czerwca 2011 r. (wpis do ewidencji). Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w formie książki przychodów i rozchodów. W 2007 r. celem rozbudowy budynku garażowego były prywatne potrzeby i takim celom nadal miał służyć nadal. Po rozbudowie w 2007 r. nie zmienił się sposób wykorzystywania budynku garażowego – nadal był wykorzystywany do celów prywatnych. Rozpoczęta w 2010 r. kolejna rozbudowa miała również służyć celom prywatnym. W trakcie jej trwania podjęto działania w celu uzyskania zmiany sposobu użytkowania budynku garażowego. Budynek został przeznaczony na potrzeby działalności po założeniu jej przez Wnioskodawczynię w czerwcu 2011 r.

Kolejne decyzje w sprawie rozbudowy dotyczyły już budynku usługowo-handlowego – po zmianie sposobu użytkowania. Decyzja o przeznaczeniu budynku garażowego na działalność gospodarczą zapadła wraz z decyzją rozpoczęcia prowadzenia tej działalności w 2011 r. Wcześniej zostały podjęte próby zmiany sposobu użytkowania garażu, które przesądziły również o rozpoczęciu prowadzenia działalności. W 2010 r. budynek został oddany do użytkowania na cele prywatne. W tym czasie Wnioskodawczyni nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, prowadzi ją od 30 czerwca 2011 r.

Rozbudowany budynek garażowy jest wykorzystywany w działalności gospodarczej od momentu jej założenia, tj. od 30 czerwca 2011 r.

W związku z rozbudową budynku garażowego Wnioskodawczyni nie odliczała podatku naliczonego od nabywanych materiałów budowlanych - rozbudowa służyła celom prywatnym (do czasu przeznaczenia budynku na działalność do 30 czerwca 2011 r).


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


W jakiej wysokości ustalić wartość początkową budynku: czy na podstawie wyceny, z uwzględnieniem wyceny biegłego rzeczoznawcy, która odpowiada aktualnej wartości tej nieruchomości?


Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Wprowadzenie do majątku przedsiębiorstwa jako środka trwałego np. nieruchomości (budynku jak w niniejszej sprawie) uprzednio wykorzystywanego do celów prywatnych jest swoistym nabyciem środka trwałego. Wprawdzie w takiej sytuacji prawo własności pozostaje przy tej samej osobie, jednak następuje istotna zmiana przeznaczenia i statusu środka trwałego (z rzeczy używanej na potrzeby osobiste, na środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej).

Za takim rozumieniem nabycia przemawia przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., gdzie stwierdzono, że środek trwały można nabyć „w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób”. Ustawodawca celowo użył w tym przepisie klauzuli generalnej, chcąc ująć w hipotezie tego przepisu jak najszerszą grupę stanów faktycznych i prawnych. W konsekwencji nabycie „w inny nieodpłatny sposób” może oznaczać także przekazanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej rzeczy dotychczas używanej prywatnie, zwłaszcza że rzecz wykorzystywana na cele związane z wykonywaną działalnością gospodarczą poddana jest zupełnie innemu reżimowi prawnemu niż rzecz wykorzystywana jedynie dla prywatnych celów (np. podatnik nabywa prawo do jej amortyzowania). Zatem skoro nabycie budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w sposób przewidziany w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., to jego wartość wyznaczyć należy na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia, tj. wprowadzenia budynku do ewidencji na cele prowadzonej działalności Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Przed wprowadzeniem do ewidencji podatnik w odniesieniu do tego składnika majątku nie miał jeszcze obowiązku gromadzić dokumentów księgowych i nie obciążał go obowiązek dokumentowania wydatków w sposób, który uzależnia uznanie ich za koszt uzyskania przychodów. Wydaje się, że właśnie dla takich przypadków ustawodawca wprowadził, jako rozwiązanie szczególne, możliwość oceny wartości środka trwałego metodą określoną w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawczyni kwota według wyceny, przed dniem wprowadzenia budynku po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, w pełni odzwierciedlałaby faktyczną aktualną wartość budynku z uwzględnieniem dokonanych nakładów remontowych. A zatem, w przedmiotowej sprawie, przy ustaleniu wartości początkowej tego środka trwałego będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo ustalenia jego wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust 9 ustawy, tj. wg wartości ustalonej przez biegłego.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.


Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:


  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.


Stosownie do treści art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.


Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 - 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:


1) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;


2) w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.


W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia lub wytworzenia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

Te sposoby ustalenia wartości początkowej – jak już wskazano – stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1-2 ww. ustawy (a więc wg ceny nabycia albo kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w grudniu 2003 r. uzyskała pozwolenie na budowę budynku garażowego. Budynek był budowany wyłącznie na cele prywatne. Budynek ten został wybudowany i od 2007 r. nastąpiła jego przebudowa i rozbudowa o część gospodarczą, nie zmienił się jednak cel budowy obiektu. Po rozbudowie w 2007 r. nie zmienił się sposób wykorzystywania budynku garażowego – nadal był wykorzystywany do celów prywatnych. Rozpoczęta w 2010 r. kolejna rozbudowa miała również służyć celom prywatnym. W trakcie jej trwania podjęto działania w celu uzyskania zmiany sposobu użytkowania budynku garażowego. Budynek został przeznaczony na potrzeby działalności po założeniu jej przez Wnioskodawczynię w czerwcu 2011 r. Kolejne decyzje w sprawie rozbudowy dotyczyły już budynku usługowo-handlowego – po zmianie sposobu użytkowania. Decyzja o przeznaczeniu budynku garażowego na działalność gospodarczą zapadła wraz z decyzją rozpoczęcia prowadzenia tej działalności w 2011 r. Wcześniej zostały podjęte próby zmiany sposobu użytkowania garażu, które przesądziły również o rozpoczęciu prowadzenia działalności. W 2010 r. budynek został oddany do użytkowania na cele prywatne.

W tym czasie Wnioskodawczyni nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej, prowadzi ją od 30 czerwca 2011 r.

Rozbudowany budynek garażowy jest wykorzystywany w działalności gospodarczej od momentu jej założenia, tj. od 30 czerwca 2011 r. W związku z rozbudową budynku garażowego Wnioskodawczyni nie odliczała podatku naliczonego od nabywanych materiałów budowlanych - rozbudowa służyła celom prywatnym (do czasu przeznaczenia budynku na działalność do 30 czerwca 2011 r).

Od rozpoczęcia budowy ww. budynku minęło już ok 14 lat. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić ww. budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest w stanie sama wycenić wartości budynku, więc zamierza to zlecić biegłemu rzeczoznawcy, by ten dokonał wyceny budynku według obowiązujących cen.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, pod pojęciem „nabycia” użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu.

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przekazanie budynku handlowo – usługowego z majątku prywatnego do indywidualnej działalności gospodarczej nie jest nabyciem, bowiem prawo własności tego składnika majątkowego pozostaje przy tej samej osobie, nieruchomości ta nadal stanowić będzie własność Wnioskodawczyni, będzie jedynie wykorzystywana przez nią w działalności gospodarczej.

Nie może więc w tej sytuacji mieć zastosowanie do określenia wartości początkowej środka trwałego wskazany przez Wnioskodawczynię przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie, mamy do czynienia z wytworzeniem środka trwałego w postaci budynku handlowo – usługowego. Jednakże, pomimo braku dowodów dokumentujących poniesienie wydatków na wytworzenie środka trwałego, nie jest również możliwe ustalenie wartości początkowej tego budynku w drodze wyceny dokonanej przez podatnika tj. zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, ani też w oparciu o wycenę biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 tej ustawy, gdyż zasady te dotyczą środków trwałych nabytych odpłatnie (częściowo odpłatnie) lub wytworzonych we własnym zakresie, ale w sytuacji, gdy niemożność ustalenia wysokości poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków na wytworzenie składnika majątku w postaci budynku handlowo - usługowego ma charakter obiektywny, a więc dotyczy sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę informacje zawarte we wniosku i jego uzupełnieniu, wartość początkową budynku handlowo – usługowego powstałego z przebudowy/rozbudowy budynku garażowego, należy ustalić w następujący sposób.

W związku z tym, że pierwotnie budynek garażowy i nakłady na rozbudowę/przebudowę o część gospodarczą dokonywane do dnia rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej miały na celu wykorzystanie tego budynku na cele prywatne, Wnioskodawczyni nie miała obowiązku gromadzenia dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez nią wydatków na wytworzenie składnika majątku. Zatem Wnioskodawczyni może – przy pomocy biegłego ustalić wartość tego budynku na dzień rozpoczęcia pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. na 30 czerwca 2011 r. z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak ustaloną wartość budynku handlowo – usługowego na dzień na 30 czerwca 2011 r., należy powiększyć o wartość poniesionych w następnych latach nakładów na ten budynek do dnia wprowadzenia tego budynku do ewidencji środków trwałych, zgodnie z cytowanymi przepisami art. 22g ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

W przypadku tej części wydatków poniesionych na przebudowę/rozbudowę budynku garażowego, nie znajdzie zastosowania przepis art. 22g ust. 9, bowiem – jak wskazała Wnioskodawczyni - budynek został przeznaczony na potrzeby działalności gospodarczej po jej rozpoczęciu przez Wnioskodawczynię w czerwcu 2011 r., co więcej decyzja o przeznaczeniu budynku garażowego na działalność gospodarczą zapadła wraz z decyzją rozpoczęcia prowadzenia tej działalności w 2011 r. Kolejne decyzje w sprawie rozbudowy dotyczyły już budynku usługowo-handlowego - po zmianie sposobu użytkowania. Wnioskodawczyni wskazała również, że rozbudowany budynek garażowy jest wykorzystywany przez nią w działalności gospodarczej od momentu jej założenia, tj. od 30 czerwca 2011 r.

Dokonując przebudowy/rozbudowy budynku garażowego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni obowiązana była gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Podjęcie decyzji o przeznaczeniu tego budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nastąpiło bowiem w okresie prowadzenia przez Wnioskodawczynię tej działalności, co oznacza, że Wnioskodawczyni winna był mieć świadomość, że ponosząc nakłady inwestycyjne dotyczące ww. budynku, nawet jeśli Wnioskodawczyni nie przyjęła go od początku do używania, obowiązana jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty, chociażby dla potrzeb późniejszej amortyzacji budynku (a więc zaliczenia tych nakładów do kosztów uzyskania przychodów).


Reasumując, wartość początkową budynku handlowo - usługowego ustalić należy jako sumę:


  • wyceny biegłego rzeczoznawcy części, która była wybudowana dla potrzeb prywatnych i Wnioskodawczyni nie posiada (gdyż nie miała takiego obowiązku) stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez nią wydatków na wytworzenie tej części składnika majątku,
  • udokumentowanych wydatków związanych z przebudową/rozbudową, ponoszonych po przeznaczeniu nieruchomości na działalność gospodarczą, tj. od dnia 30 czerwca 2014 r. do dnia ujęcia tego budynku w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.


Wnioskodawczyni nieprawidłowo wskazała zatem, że wartość początkową tego budynku, należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, w oparciu o wycenę biegłego sporządzona na dzień ujęcia tego budynku w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj