Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP3.4512.108.2017.1.RD
z 4 kwietnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia z dnia 8 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów w zakresie uznania rozliczenia pomiędzy kontrahentami jako czynności podlegającej opodatkowaniu – jest nieprawidłowe


UZASADNIENIE


W dniu 13 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rozliczenia pomiędzy kontrahentami jako czynności podlegającej opodatkowaniu.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.


B. GmbH Sp. z o.o. oddział w Polsce jest wyłącznym importerem samochodów osobowych marki B. i M. na terytorium Polski (dalej „Importer”). Z kolei, sprzedażą detaliczną tych pojazdów zajmują się dealerzy, którzy są odrębnymi od Importera podmiotami prawa (dalej „Dealerzy”). Tym samym, w przypadku kiedy klient chce nabyć na własność samochód osobowy marki B. lub M. wówczas składa zamówienie u Dealera, który wpierw nabywa zamówiony pojazd od Importera, a następnie odsprzedaje go klientowi.

Poza nabywaniem przez klientów pojazdów marki B. i M. na własność, możliwe jest również korzystanie z tych pojazdów na podstawie umów leasingu bądź najmu. Taką formą udostępniania (finansowania) samochodów B. i M. klientom zajmują się w Polsce dwa podmioty z Grupy Kapitałowej B. - B. F. Sp. z o.o. (dalej „B. F.”) oraz A. Sp. z o.o. (dalej „A.”; dalej łącznie „Spółki Finansujące”). W przypadku wyboru takiego sposobu korzystania z pojazdu przez klienta, składa on odpowiednie zamówienie na pojazd o wybranej specyfikacji w B. F. albo A., które nabywają określony pojazd za pośrednictwem Dealera, a następnie oddają ten pojazd do używania klientowi.

W celu zwiększenia dostępności leasingu operacyjnego/najmu pojazdów marki B. i M. oraz wypracowania/zwiększenia lojalności klientów do marki B. i M., a także do sieci dealerskiej, a w konsekwencji zwiększenia sprzedaży pojazdów po stronie Importera, Importer i każda ze Spółek Finansujących zawarły analogiczne umowy dotyczące rozliczenia szacowanej wartości sprzedaży pojazdów marki B. i M. po zakończeniu umowy leasingu/najmu (dalej „Umowa”).

Zgodnie z postanowieniami Umowy, strony ustalają szacowaną procentową wartość końcową pojazdu, która powinna zostać osiągnięta w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą po zakończeniu trwania umowy leasingu/najmu. Innymi słowy, Umowa częściowo zabezpiecza osiągnięcie określonej wartości końcowej za pojazd po zakończeniu okresu leasingu.

W przypadku kiedy w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą, szacowana wartość końcowa zostanie osiągnięta wówczas pomiędzy stronami nie dochodzi do żadnych rozliczeń. Ponadto, do rozliczenia pomiędzy stronami nie dochodzi również wtedy, gdy cena sprzedaży pojazdu mieści się w 1% poniżej szacowanej wartości końcowej.


Natomiast, jeżeli w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą wystąpi różnica pomiędzy szacowaną wartością końcową pojazdu a uzyskaną ceną sprzedaży przekraczającą 1% szacowanej wartości końcowej, wówczas mogą mieć miejsce następujące rozliczenia pomiędzy Spółkami Finansującymi a Importerem:

  • w przypadku kiedy cena osiągnięta ze sprzedaży pojazdu będzie wyższa od szacowanej wartości końcowej, wówczas różnica na sprzedaży (zysk) podlegać będzie podziałowi 50%/ 50% pomiędzy Spółkę Finansującą i Importera;
  • natomiast w przypadku kiedy cena osiągnięta ze sprzedaży pojazdu będzie niższa od szacowanej wartości końcowej, wówczas różnica na sprzedaży (strata) podlegać będzie podziałowi 50%/ 50% pomiędzy Spółkę Finansującą i Importera.


W efekcie realizacji Umowy, pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi może dochodzić do następujących przepływów pieniężnych:

  • Spółka Finansująca przelewała będzie Importerowi 50% zysku obliczonego jako różnica pomiędzy szacowaną wartością pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży przekroczy szacowaną wartość pojazdu na koniec umowy leasingu); oraz
  • Importer przelewał będzie Spółce Finansującej 50% straty obliczonej jako różnica pomiędzy szacowaną wartością pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży będzie poniżej szacowanej wartości pojazdu na koniec umowy leasingu).


W wyniku zawartej Umowy Spółki Finansujące mogą zaoferować potencjalnym klientom atrakcyjne warunki leasingu/najmu pojazdów B. i M. (niższe raty). Jednocześnie, z uwagi na konkurencyjnie skalkulowane raty leasingu/najmu, cena wykupu pojazdu po zakończeniu umowy leasingu będzie stosunkowo wysoka dla dotychczasowego korzystającego przez co najprawdopodobniej nie nabędzie on używanego pojazdu, lecz zostanie on sprzedany podmiotowi trzeciemu po wartości rynkowej. Z drugiej strony, niskie raty leasingu/najmu mają skłonić dotychczasowych korzystających do zawarcia nowej umowy leasingu na kolejny pojazd B. lub M.. W konsekwencji, zawarta Umowa ma wpływ zarówno na zwiększenie atrakcyjności oferty Spółek Finansujących jak i zwiększa sprzedaż pojazdów po stronie Importera.


Przedmiotowa Umowa, poza określeniem sposobu rozliczenia wartości sprzedaży pojazdów marki B. i M. po zakończeniu umowy leasingu/ najmu, nie nakłada na strony żadnych innych obowiązków.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, stanowią wynagrodzenie za świadczoną usługę i w konsekwencji, podlegają opodatkowaniu VAT?


Zdaniem Zainteresowanych, rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie stanowią wynagrodzenia za świadczoną usługę i w konsekwencji, nie podlegają opodatkowaniu VAT i powinny być dokumentowane notami księgowymi.

Uzasadnienie własnego stanowiska


Dostawa towarów i świadczenie usług na gruncie VAT


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Tym samym, poprzez użycie definicji negatywnej, ustawodawca zdecydował, iż przez świadczenie usług powinno się rozumieć każdą transakcję, która nie może zostać uznana za dostawę towarów. Stąd dla celów VAT, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Z uwagi na fakt, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT (tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) - bowiem przedmiotem Umowy nie są towary rozumiane jako rzeczy w świetle Kodeksu cywilnego - stąd należy przeanalizować, czy zachodzą przesłanki do uznania, że mamy do czynienia ze świadczeniem usług na gruncie VAT.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, przez „świadczenie” należy rozumieć działanie przynoszące drugiej stronie (beneficjentowi) korzyści. Aby transakcję można było uznać za świadczenie usług, wymagane jest bowiem istnienie zidentyfikowanego odbiorcy świadczenia (konsumenta), rozumianego jako podmiot, który uzyskuje określoną korzyść z tytułu wykonania danego świadczenia (tak przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt I F.K 94/06).

Z kolei, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Co istotne, zgodnie z poglądem prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych, między otrzymaną zapłatą a wykonaniem świadczenia powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie, a otrzymana zapłata jest konsekwencją wykonania świadczenia.

Takie stanowisko zostało przykładowo wyrażone w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej ,,TSUE”) z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, gdzie TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Przedstawione powyżej stanowisko TSUE znalazło potwierdzenie również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. W tym zakresie przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 stycznia 2015 r. (sygn. akt I F.K 1980/13) wskazał, że „(...) o usługach za wynagrodzeniem w rozumieniu ustawy o VAT można mówić jedynie w sytuacji, kiedy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może być uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie”. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny między innymi w wyroku z dnia 6 września 2013 r. (sygn. akt I F.K 1315/12).

Jeżeli zatem płatność nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony wierzyciela, wówczas otrzymana kwota pieniędzy nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT i jako taka, nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.


Podsumowując powyższe, aby uznać daną czynność za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT powinny zostać spełnione następujące przesłanki pozytywne, tj.:

  • świadczenie powinno być wykonane przez podatnika VAT działającego w takim charakterze,
  • świadczenie powinno być wykonane na rzecz podmiotu będącego odbiorcą świadczenia, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z tym świadczeniem,
  • świadczenie powinno być wykonane w zamian za wynagrodzenie, tj. powinien istnieć bezpośredni związek pomiędzy wykonaną czynnością a odpłatnością,
  • powinien istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego świadczeniodawca zobowiązuje się świadczyć daną czynność na rzecz świadczeniobiorcy, w zamian za które świadczeniobiorca zobowiązuje się wypłacić świadczeniodawcy wynagrodzenie.


Jeśli zatem wskazane powyżej przesłanki zostaną łącznie spełnione, dana czynność powinna zostać zakwalifikowana jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.


Mając powyższe na uwadze, aby właściwie ocenić czy rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością pojazdu a rzeczywistą ceną jego sprzedaży, jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę, należy przeanalizować czy spełnione są przesłanki uznania danego świadczenia jako usługi na gruncie VAT.

Charakter rozliczeń pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi - brak usługi na gruncie VAT


Zdaniem Wnioskodawców, pomiędzy stronami zwartej Umowy nie dochodzi do żadnych świadczeń wzajemnych, w wyniku których określony podmiot odnosiłby konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z tym świadczeniem, lecz pomiędzy stronami Umowy dochodzi jedynie do rozliczenia uzgodnionej w Umowie szacowanej wartości końcowej (ceny sprzedaży) pojazdu.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym powyżej, Wnioskodawcy na podstawie zawartej Umowy ustalają szacowaną wartość końcową pojazdu. W przypadku gdy dojdzie do sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą poniżej lub powyżej ustalonej wartości końcowej, wówczas pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą dojdzie do rozliczenia uzgodnionej w Umowie szacowanej wartości końcowej (ceny sprzedaży) pojazdu.


Należy jednak podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym własność przedmiotu leasingu należy wyłącznie do Spółki Finansującej. Wyłącznie ona podejmuje działania, czynności, aby jak najkorzystniej sprzedać pojazd. Importer na żadnym etapie nie uczestniczy w procesie sprzedaży pojazdu, nie podejmuje żadnych działań, które mogłyby pomóc/wesprzeć Spółkę Finansującą w sprzedaży pojazdu. Tym samym, w przypadku kiedy przedmiot leasingu sprzedany jest:

  • poniżej szacowanej wartości sprzedaży - wówczas Importer zobowiązany jest do uzupełnienia 50% brakującej różnicy pomiędzy szacowaną wartością a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia od Spółki Finansującej,
  • powyżej szacowanej wartości sprzedaży - wówczas Spółka Finansująca zobowiązana jest do wypłaty 50% nadwyżki pomiędzy szacowaną wartością a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia od Importera.


Jak wynika z powyższego, zarówno w przypadku sprzedaży poniżej szacowanej wartości (a w konsekwencji dopłaty przez Importera części różnicy) jak również w przypadku sprzedaży powyżej szacowanej wartości (a w konsekwencji przekazania części nadwyżki przez Spółkę Finansującą Importerowi) brak jest świadczenia wzajemnego w zamian za otrzymane środki pieniężne. Ani Importer ani żadna ze Spółek Finansujących w wyniku rozliczenia nie uzyskują korzyści ze świadczenia wzajemnego (bowiem takiego świadczenia wzajemnego nie ma). Dodatkowo, warto też zauważyć, że pomimo iż pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi może dochodzić do rozliczeń, których przedmiotem są wartości pieniężne to należy jednak podkreślić, że nie jest to wynagrodzenie za świadczoną usługę, lecz rozliczenie uzgodnionej w Umowie szacowanej wartości końcowej (ceny sprzedaży) pojazdu.

Tym samym - zdaniem Wnioskodawców - Importer/Spółki Finansujące nie otrzymują jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, lecz ponoszą jedynie ekonomiczne skutki zawarcia Umowy w zakresie ustalenia wartości końcowej (ceny sprzedaży) przedmiotu leasingu.

Analizując wskazane powyżej przesłanki uznania określonych czynności za usługę na gruncie VAT, należy jeszcze dodać, że pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny łączący strony w postaci Umowy. Niemniej jednak, z Umowy tej nie wynika dla stron obowiązek świadczenia, zachowania się w określony sposób czy też zobowiązanie do braku działania. Umowa ta przewiduje jedynie w jaki sposób strony powinny rozliczyć się z tytułu rozliczenia uzgodnionej w Umowie szacowanej wartości końcowej (ceny sprzedaży) pojazdu.

W konsekwencji, rozliczenie pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiot leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę i w konsekwencji, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Mając powyższe na uwadze, należy jeszcze rozważyć jaki w takim razie charakter mają rozliczenia stron Umowy. Zdaniem Wnioskodawców, całokształt okoliczności omawianego zdarzenia gospodarczego może wskazywać na to, że zawarta przez Wnioskodawców Umowa powinna zostać uznana za wspólne przedsięwzięcie na gruncie VAT.

Pojecie wspólnego przedsięwzięcia i zasady rozliczeń


Jak wskazuje się w doktrynie za wspólne przedsięwzięcie (czasami nazywane też umową konsorcjum) uznawane są umowy gospodarcze, co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawierane na podstawie zasady swobody umów, w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze nie ma na celu powstania nowego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu.

Jak zostało wskazane w wyroku NSA z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I F.K 1108/13 ,,regulacje ustawy o VAT nie dają żadnych odpowiedzi co do wewnętrznych rozliczeń na gruncie obowiązku w tym podatku. Dokonując zatem oceny takich rozliczeń każdorazowo należy dokonywać analizy umowy konsorcjum, która może przyjąć różne rozwiązania. W praktyce życia gospodarczego funkcjonuje wiele modeli konsorcjów, w których różnie organizowane są rozliczenia ze Zleceniodawcą oraz zewnętrznymi kontrahentami, ponoszenie kosztów związanych z realizacją projektu czy wewnętrznych rozliczeń (przychodów i kosztów) pomiędzy członkami konsorcjum”.

Dodatkowo, przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (tak m.in. w wyroku NSA z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt I F.K 1288/13 oraz w wyroku z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I F.K 1072/13).

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się również, że podział kosztów i przychodów między uczestnikami konsorcjum nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług. Tego rodzaju czynności nie są odpłatne. Tym samym operacje tego rodzaju mają charakter techniczny i nie podlegają podatkowi od towarów i usług (tak orzekł m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2671/13). Analogiczne stanowisko zaprezentował również NSA w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r. sygn. akt I F.K 1373/14, który uznał, że „(...) dychotomiczny podział na gruncie ustawy o VAT na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, te wypełnia on wszelkie przejawy bogatej aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych, odbywający się w ramach relacji pomiędzy podatnikami VAT, musi być przyporządkowany świadczeniu usług lub dostawie towarów. (...) Rozliczenia pieniężne między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia; jeśli nie towarzyszy im świadczenie usługi, nie mogą być bowiem same przez się potraktowane jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony powyżej stan faktyczny, ustalenia poczynione pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi mają przełożyć się na zwiększenie dostępności leasingu operacyjnego/najmu pojazdów marki B. i M. oraz wypracowania/zwiększenia lojalności klientów do marki B. i M., a także do sieci dealerskiej. W konsekwencji, powyższe ustalenia mają na celu zwiększenie atrakcyjności oferty Spółek Finansujących jak i zwiększenie sprzedaży pojazdów po stronie Importera (wspólne przedsięwzięcie gospodarcze). Jednocześnie, w ramach zawartej Umowy, pomiędzy stronami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług.

Mając powyższe na uwadze, zawartą Umowę - zdaniem Wnioskodawców - należy oceniać przez pryzmat realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, w ramach którego żadna ze stron Umowy nie świadczy usług na rzecz drugiej strony, lecz poprzez atrakcyjną ofertę wspólnie zmierzają do zwiększenia sprzedaży swoich towarów (tu: samochodów marki B. i M.) i usług (tu: leasingu/najmu).

W konsekwencji, rozliczenie pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiot leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie stanowią dostawy towarów ani świadczenia usług. Rozliczenia te mają charakter techniczny i wynikają z realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego mającego skutkować zwiększeniem atrakcyjności oferty Spółek Finansujących jak i zwiększeniem sprzedaży pojazdów po stronie Importera.


Nota księgowa


W konsekwencji powyższego - zdaniem Wnioskodawców - rozliczenie pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą nie podlega opodatkowaniu VAT. Tym samym, rozliczenie to nie powinno być dokumentowane fakturami VAT, lecz notami księgowymi. Zgodnie z art. 106b ust 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Natomiast, jak Wnioskodawcy wskazali powyżej, rozliczenie pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiot leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie stanowią dostawy towarów ani świadczenia usług. W związku z powyższym, brak jest podstawy, aby dokumentować rozliczenie pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą fakturą VAT. Stąd - zdaniem Wnioskodawców - rozliczenia te powinny być dokumentowane notami księgowymi.


Podsumowanie


Zdaniem Wnioskodawców, rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, nie stanowią wynagrodzenia za świadczoną usługę i w konsekwencji, nie podlegają opodatkowaniu VAT i powinny być dokumentowane notami księgowymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.


Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

  1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.


Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.


Z opisu sprawy wynika, że B. GmbH Sp. z o.o. oddział w Polsce jest wyłącznym importerem samochodów osobowych marki B. i M. na terytorium Polski („Importer”). Z kolei, sprzedażą detaliczną tych pojazdów zajmują się dealerzy, którzy są odrębnymi od Importera podmiotami prawa („Dealerzy”). Tym samym, w przypadku kiedy klient chce nabyć na własność samochód osobowy marki B. lub M. wówczas składa zamówienie u Dealera, który wpierw nabywa zamówiony pojazd od Importera, a następnie odsprzedaje go klientowi. Poza nabywaniem przez klientów pojazdów marki B. i M. na własność, możliwe jest również korzystanie z tych pojazdów na podstawie umów leasingu bądź najmu. Taką formą udostępniania (finansowania) samochodów B. i M. klientom zajmują się w Polsce dwa podmioty z Grupy Kapitałowej B. - B. F. Sp. z o.o. („B. F.”) oraz A. Sp. z o.o. („A.”, „Spółki Finansujące”). W przypadku wyboru takiego sposobu korzystania z pojazdu przez klienta, składa on odpowiednie zamówienie na pojazd o wybranej specyfikacji w B. F. albo A., które nabywają określony pojazd za pośrednictwem Dealera, a następnie oddają ten pojazd do używania klientowi. W celu zwiększenia dostępności leasingu operacyjnego/najmu pojazdów marki B. i M. oraz wypracowania/zwiększenia lojalności klientów do marki B. i M., a także do sieci dealerskiej, a w konsekwencji zwiększenia sprzedaży pojazdów po stronie Importera, Importer i każda ze Spółek Finansujących zawarły analogiczne umowy dotyczące rozliczenia szacowanej wartości sprzedaży pojazdów marki B. i M. po zakończeniu umowy leasingu/najmu („Umowa”). Zgodnie z postanowieniami Umowy, strony ustalają szacowaną procentową wartość końcową pojazdu, która powinna zostać osiągnięta w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą po zakończeniu trwania umowy leasingu/najmu. Innymi słowy, Umowa częściowo zabezpiecza osiągnięcie określonej wartości końcowej za pojazd po zakończeniu okresu leasingu. W przypadku kiedy w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą, szacowana wartość końcowa zostanie osiągnięta wówczas pomiędzy stronami nie dochodzi do żadnych rozliczeń. Ponadto, do rozliczenia pomiędzy stronami nie dochodzi również wtedy, gdy cena sprzedaży pojazdu mieści się w 1% poniżej szacowanej wartości końcowej. Natomiast, jeżeli w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą wystąpi różnica pomiędzy szacowaną wartością końcową pojazdu a uzyskaną ceną sprzedaży przekraczająca 1% szacowanej wartości końcowej, wówczas mogą mieć miejsce następujące rozliczenia pomiędzy Spółkami Finansującymi a Importerem:

  • w przypadku kiedy cena osiągnięta ze sprzedaży pojazdu będzie wyższa od szacowanej wartości końcowej, wówczas różnica na sprzedaży (zysk) podlegać będzie podziałowi 50%/ 50% pomiędzy Spółkę Finansującą i Importera;
  • natomiast w przypadku kiedy cena osiągnięta ze sprzedaży pojazdu będzie niższa od szacowanej wartości końcowej, wówczas różnica na sprzedaży (strata) podlegać będzie podziałowi 50%/ 50% pomiędzy Spółkę Finansującą i Importera.


W wyniku zawartej Umowy Spółki Finansujące mogą zaoferować potencjalnym klientom atrakcyjne warunki leasingu/najmu pojazdów B. i M. (niższe raty). Jednocześnie, z uwagi na konkurencyjnie skalkulowane raty leasingu/najmu, cena wykupu pojazdu po zakończeniu umowy leasingu będzie stosunkowo wysoka dla dotychczasowego korzystającego przez co najprawdopodobniej nie nabędzie on używanego pojazdu, lecz zostanie on sprzedany podmiotowi trzeciemu po wartości rynkowej. Z drugiej strony, niskie raty leasingu/najmu mają skłonić dotychczasowych korzystających do zawarcia nowej umowy leasingu na kolejny pojazd B. lub M.. W konsekwencji, zawarta Umowa ma wpływ zarówno na zwiększenie atrakcyjności oferty Spółek Finansujących jak i zwiększa sprzedaż pojazdów po stronie Importera. Przedmiotowa Umowa, poza określeniem sposobu rozliczenia wartości sprzedaży pojazdów marki B. i M. po zakończeniu umowy leasingu/ najmu, nie nakłada na strony żadnych innych obowiązków.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży (wynagrodzenie) za świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do otrzymanej lub wypłaconej różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w umowie. Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie każdej ze stron. Świadczeniem w przedmiotowym przypadku jest zobowiązanie stron (Importera i Spółek Finansujących) do wykonania względem siebie określonych usług i przelania odpowiednich środków pieniężnych w zależności od realizacji osiągnięcia odpowiedniej ceny sprzedaży w odniesieniu do szacowanej wartości sprzedaży co wprost przywidywała umowa zawarta między Importerem a Spółkami Finansującymi. Celem tej Umowy jak sam wskazuje Wnioskodawca było zwiększenie atrakcyjności oferty Spółek Finansujących jak i zwiększona sprzedaż po stronie Importera. Każda ze stron zarówno Importer jak i Spółki Finansujące realizując postanowienia Umowy dokonują między sobą świadczeń wzajemnych za które każda ze stron otrzymuje wynagrodzenie. I tak w przypadku gdy cena sprzedaży przekroczy szacowaną wartość pojazdu na koniec umowy leasingu Spółka Finansująca będzie przelewała Importerowi 50% zysku obliczonego jako różnica pomiędzy szacowaną wartością pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży. W tej sytuacji, beneficjentem usługi jest Spółka Finansująca, która zgodnie z postanowieniami Umowy ma świadomość, że w sytuacji gdy cena sprzedaży będzie poniżej szacowanej wartości pojazdu na koniec umowy leasingu Importer będzie przelewał Spółce Finansującej 50% straty obliczonej jako różnica pomiędzy szacowaną wartością pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży. Zatem dokonując przelewu środków pieniężnych, Spółka Finansująca ograniczy swój koszt, który rozłoży się na dwie strony w sytuacji gdy rzeczywista cena sprzedaży będzie niższa niż jej wartość szacunkowa. Podobnie wygląda sytuacja, gdy to Importer przelewa środki pieniężne Spółce Finansującej. Wówczas Importer ma świadomość tego, że w sytuacji gdy cena osiągnięta ze sprzedaży pojazdu będzie wyższa od szacowanej wartości końcowej Spółka Finansująca przeleje Importerowi 50% zysku obliczonego jako różnica między szacunkową wartością a rzeczywistą ceną sprzedaży, co przełożyć się może na poprawę rentowności wspólnego przedsięwzięcia. W rozpatrywanych przypadkach, które wprost przewidywała umowa zawarta między Spółkami Finansującymi a Importerem istnienie świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę pozwala uznać czynności podejmowane przez strony w ramach zawartego przedsięwzięcia (porozumienia) za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Spółka Finansująca i Importer wyszczególniając okoliczności powodujące powstanie dodatkowych wpłat lub otrzymanie różnic pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, przewidziały dodatkowe świadczenie pieniężne na rzecz każdej ze stron (w zależności od sytuacji). Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony. Umowa zawarta między podmiotami zwiększa nie tylko atrakcyjność oferty Spółek Finansujących ale także zwiększa sprzedaż po stronie Importera. Zatem jak ustalono powyżej określone działanie między Spółką Finansującą a Importerem (poprzez wykonywanie określonych czynności) w związku z zawartą Umową, która wpływa na atrakcyjność oferty, zwiększenie sprzedaży za które wpłacana lub otrzymywana jest określona kwota przewidziana w Umowie należy traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zostanie bowiem przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty związana będzie ze świadczeniem usługi, która to czynność w myśl art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.


Odnosząc się zaś do dokumentacji powyższych czynności między Spółką Finansująca a Importerem, należy zauważyć, że zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

  1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
  2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
  3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
  4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1-8 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać m.in.:

  • datę wystawienia;
  • kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
  • imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
  • numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,
  • numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
  • nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
  • miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług.


Reasumując rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółkami Finansującymi polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy wynikające z łączących strony więzów obligacyjnych oraz przewidziane wprost w postanowieniach Umowy. W konsekwencji czynność tę należy udokumentować w myśl art. 106b ust. 1 ustawy - fakturą VAT.


W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.


Wskazać również należy, że powołane w stanowisku Wnioskodawcy orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem Organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Ponadto tut. Organ podkreśla, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko do niego się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa, a ponadto warto zwrócić uwagę, na odmienność stanu faktycznego w odniesieniu do sprawy będącej przedmiotem wniosku.

I tak przykładowo, w wyroku cytowanym przez Wnioskodawcę sygn. I F.K 1373/14 występuje Lider, który jako jedyny wystawia faktury wobec Zamawiającego, a wszystkie koszty Partnerów biorących udział w tym Konsorcjum, w tym koszty wynikające z zakupu towarów i usług od zewnętrznych dostawców, będą przenoszone fakturą na Lidera. Z cytowanego przez Wnioskodawcę fragmentu niniejszego wyroku wynika, iż „rozliczenia pieniężne między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia, jeśli nie towarzyszy im świadczenie usługi, nie mogą być bowiem same przez się potraktowane jako czynności podlegające opodatkowaniu”. Jak już wskazywano w sprawie będącej przedmiotem zapytania, między Spółkami Finansującymi a Importerem dochodzi do świadczenia usług między stronami i w takim przypadku nie sposób podzielić argumentów Wnioskodawcy o dokumentowaniu takiej czynności notą obciążeniową.

Przywołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego mające na celu poparcie argumentacji Zainteresowanego odnośnie wspólnego przedsięwzięcia, tj. wyrok z dnia 25 czerwca 2014 r sygn. 1108/13, wyrok z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt I F.K 1288/13, wyrok z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I F.K 1072/13, a także wyrok z dnia 12 sierpnia 2015 r. sygn. I F.K 1373/14, odnoszą się do rozliczeń pieniężnych dokonywanych pomiędzy uczestnikami konsorcjum, którym nie towarzyszy żadne świadczenie usług ani żadna dostawa towarów. Przekazywane środki pieniężne pomiędzy uczestnikami konsorcjum są - w sprawach będących przedmiotem powołanych wyroków - jedynie podziałem zysków i kosztów – rozliczeniami mędzyokresowymi.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj