Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB3.4510.1149.2016.2.EŻ
z 27 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 22 lutego 2017r., (data doręczenia: 27 lutego 2017.) nr 1462-IPPB3.4510.1149.2016.1.EŻ, data wpływu: 1 marca 2017r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości przyjęcia w stosunku do Budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 15% rocznie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości przyjęcia w stosunku do Budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 15 % rocznie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nabył na podstawie umowy przeniesienia przedsiębiorstwa (dalej: „Umowa”) przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego oraz art. 4a pkt 3 ustawy o CIT (dalej: „Przedsiębiorstwo”) od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: „Zbywca”). W skład Przedsiębiorstwa wchodziło m.in.:

1. prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowane działki ewidencyjne o nr 117,67/1,119 (dalej: „Nieruchomość 1”),
   
2. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowane działki ewidencyjne o nr 64/14, 64/13, 64/19 (dalej: „Nieruchomość 2”),
   
3. prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 50, (dalej: „Nieruchomość 3”),
   
4. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowane działki ewidencyjne nr 62/9 i 63/7, (dalej: „Nieruchomość 4”),
   
5. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 62/7, (dalej: „Nieruchomość 5”),
   
6. prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 62/8, (dalej: „Nieruchomość 6”),
   
7. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 68/12, (dalej: „Nieruchomość 7”),
   
8. prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 62/6, (dalej: „Nieruchomość 8”),
   
9. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 62/3, (dalej: „Nieruchomość 9”),
   
10. prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowane działki ewidencyjne nr 60/19 i 60/22, (dalej: „Nieruchomość 10”),
    
11. prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 64/22, (dalej: „Nieruchomość 11”),
    
12. prawo współwłasności niezabudowanej nieruchomości gruntowej Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, obejmującej zabudowaną działkę ewidencyjną nr 60/7, (dalej: „Nieruchomość 12”),
    
13. wszelkie budynki posadowione na wyżej wymienionych nieruchomościach (zwane dalej łącznie: „Budynkami”), w tym w szczególności hale handlowe, tj.:
    1. budynek jednokondygnacyjny — hala, o powierzchni 9.073,57 m². Wyżej wymieniony budynek posadowiony jest na działce ewidencyjnej o numerze 117, wchodzącej w skład, Nieruchomości 1,
       
    2. budynek jednokondygnacyjny — hala, o powierzchni 28.083,80 m², wchodzącej w skład Nieruchomości 3,
       
    3. budynek jednokondygnacyjny — hala, o powierzchni 11.801,19 m², wchodzącej w skład Nieruchomości 3.
    
    
    

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że:

1. Budynki stanowią w ocenie Wnioskodawcy budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem, o których mowa w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych;
   
2. Budynki przed nabyciem ich przez Spółkę używane były przez Zbywcę (lub jego poprzedników prawnych) przez okres nie krótszy niż 60 miesięcy,
   
3. Wnioskodawca w stosunku do składników majątkowych stanowiących Przedsiębiorstwo (w szczególności w stosunku do Budynków) nie jest zobowiązany do stosowania zasady kontynuacji amortyzacji, o której mowa np. w art. 16h ust. 3 ustawy o CIT,
   
4. Wnioskodawca wprowadzając Budynki po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych ustalił dla celów podatkowych indywidualną stawkę amortyzacyjną budynków na poziomie 15% rocznie,
   
5. Wnioskodawca przyjął, że okres amortyzacji bilansowej Budynków ustalony zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. 2016 poz. 1047) wynosi 40 lat.
   
   

W uzupełnieniu do wniosku na wezwanie organu, Wnioskodawca wskazał, że Przedsiębiorstwo, o którym mowa we wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 28 grudnia 2016 r. (dalej: „Przedsiębiorstwo”), zostało przeniesione na Spółkę na podstawie Umowy przeniesienia przedsiębiorstwa z dnia 26 listopada 2015 r. zawartej celem skutecznego wykonania na rzecz Spółki przez zbywcę Przedsiębiorstwa zobowiązania wynikającego z „Umowy przeniesienia udziałów w celu ich umorzenia w wykonaniu uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników w sprawie obniżenia kapitału zakładowego poprzez dobrowolne umorzenie udziałów za wynagrodzeniem części udziałów Spółki z dnia 30 lipca 2015 r.”, tj. zobowiązania do zapłaty na rzecz Spółki wynagrodzenia za udziały umorzone w procedurze tzw. umorzenia dobrowolnego (art. 199 § I i 2 Kodeksu spółek handlowych). Wypłacone Spółce wynagrodzenie w postaci Przedsiębiorstwa było świadczeniem ekwiwalentnym w stosunku do jej wierzytelności o otrzymanie wynagrodzenia za umorzone udziały.

Spółka nie ma obowiązku - w stosunku do składników majątkowych stanowiących Przedsiębiorstwo - stosowania zasady kontynuacji amortyzacji, o której mowa w art. 16h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności Spółka nie ma obowiązku odpowiedniego stosowania powyższej zasady na podstawie art. 16h ust. 3a, 3b, 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca był uprawniony do przyjęcia w stosunku do Budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 15% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, był on uprawniony do przyjęcia w stosunku do Budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 15% rocznie.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jak wynika natomiast z art. 16j ust. 1 pkt 3) lit. a) ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, środki trwałe, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Spółki:

1. co do zasady podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przy zastosowaniu stawek określonych w Załączniku nr 1 do ustawy o CIT (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych) oraz - w ściśle określonych przypadkach - przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych,
2. w przypadku środków trwałych w postaci budynków (lokali) i budowli wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych danego podatnika możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3) lit. a) ustawy o CIT jest dopuszczalna w przypadku łącznego spełnienia następujących przesłanek:
   1. środki trwałe muszą być używane (tj. podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były one wykorzystywane przez co najmniej 60 miesięcy - art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT) oraz
      
   2. środki trwałe mogą zostać zaklasyfikowane jako trwale związane z gruntem budynki handlowo- usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych;

- przy czym zgodnie z literalną treścią analizowanego przepisu, w takiej sytuacji okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Konsekwentnie, skoro w analizowanym stanie faktycznym:

1. Spółka klasyfikuje Budynki do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, który obejmuje m.in. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki;
   
2. przed nabyciem Budynków przez Spółkę były one wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, co Spółka będzie w stanie wykazać,
   
3. po nabyciu Budynków zostały one wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,

- należy uznać, że wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania skróconego okresu amortyzacji, o którym mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3) lit. a) ustawy o CIT zostały spełnione.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, skoro w analizowanej sytuacji wszystkie przesłanki przewidziane do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazanej w art. 16j ust. 1 pkt 3) lit. a) ustawy o CIT zostały spełnione, Spółka miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną Budynków, z tym że okres amortyzacji nie mógł być krótszy niż 3 lata.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, że wskazany w art. 16j ust. 1 pkt 3) lit. a) ustawy o CIT 3-letni okres amortyzacji jest okresem minimalnym, Spółka była uprawniona do zastosowania dłuższego okresu amortyzacji, niż wskazany w tym przepisie.

Przedstawione powyżej stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, w szczególności:

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2008 roku (znak ITPB3/423-362/08/AW), w której wskazano: „Z treści przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza nabyć budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem. Środki te będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika i stanowić będą używane środki trwałe (były wykorzystywane powyżej 60 miesięcy). Jednocześnie - co podkreśla Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego - zostały one zaklasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Dlatego też - przyjmując że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje zakupione budynki do rodzaju 103 — będzie mógł indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata”,
  
• analogiczne stanowisko potwierdzili - uznając przy tym stanowisko podatników za prawidłowe w pełnym zakresie odstępując od uzasadnienia prawnego interpretacji: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 1 Iipca 2009 roku (znak IBPBI/2/423-450/09/BG), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2009 roku (znak ILPB3/423-122/09-2/HS) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z dnia 24 lutego 2009 roku (znak IPPB5/423-237/08-2/MŚ), z dnia 17 kwietnia 2009 roku (znak IPPB3/423-92/09-2/JG).
  
  

Jednocześnie, ustaleniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 15% rocznie nie sprzeciwia się fakt, że Spółka na potrzeby bilansowe ustaliła okres amortyzacji (bilansowej) Budynków na okres 40 lat. W szczególności zgodnie z art. 217 Konstytucji RP podatki i m.in. przedmiot opodatkowania powinny zostać uregulowane w ustawie podatkowej (a taką nie jest ustawa o rachunkowości, a w szczególności jej art. 32 ust. 2).

Za przyjęciem powyższego stanowiska przemawia również fakt, że gdyby stawki amortyzacji podatkowej i bilansowej miały być identyczne ustawa o rachunkowości (zamiast regulować tą kwestię w sposób samoistny) odwoływałaby się do stawek amortyzacji ustalonych zgodnie z ustawą o CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2008 r. (znak ILPB3/423-92/08-3/HS), w której stwierdzono, że przepisy dotyczące rachunkowości regulują materię związaną z księgowością i w związku z tym nie mogą być bezpośrednio stosowane w sprawach podatkowych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami „podatkowotwórczymi”. Przepisy te nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych, gdyż ich funkcja polega na rejestrowaniu zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że ujęcie rachunkowe może wpływać na podatki tylko, jeżeli wynika to bezpośrednio z ustawy podatkowej. Pogląd taki potwierdza bogate orzecznictwo sądowe oraz interpretacje podatkowe. Przykładowo:

• NSA w wyroku z dnia 4 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1112/12) uznał, że „wprawdzie podatnicy mają, zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, (...), a prowadzone na podstawie ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe są zarazem księgami podatkowymi w rozumieniu art. 193 § 1 O.p., to jednak według jednolitych, utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (...). Przepisy o rachunkowości mają zatem znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych”.
• WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 17 czerwca 2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 563/14) zgodnie z którym zasady ustalania kosztów podatkowych wynikają wyłącznie z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie z przepisów ustawy o rachunkowości. Należy raz jeszcze podkreślić, iż przepisy rachunkowe nie sa nodatkowotwórcze, nie mogą zmieniać zasad zawartych w ustawach podatkowych, w szczególności w zakresie metody ustalania kosztów podatkowych
  
• WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 marca 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1970/11), w którym Sąd stwierdził, że „ Wyraźne rozdzielenie prawa bilansowego od prawa podatkowego widoczne jest w orzecznictwie administracyjnym. Już w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 1991 r., sygn. akt III SA 245/91 wyrażono nadal aktualny pogląd, że funkcją ksiąg jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Z kolei w wyroku z dnia 8 czerwca 1994 r., sygn. akt III SA 1571/93, Naczelny Sąd Administracyjny zawarł tezę, że przepisy w zakresie rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Wskazać też można na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90, w którym zawarto stanowisko, że przepisy z zakresu rachunkowości, służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie maia zaś charakteru podatkotwórczego. Wyjaśniono też, że zasada współmiernościprzychodów i związanych z nimi kosztów przewidziana w ustawie o rachunkowości, nie ma potwierdzenia w przepisach podatkowych”.
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 11 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPB5/423-356/09-4/AM wskazał, że: „ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki - nie tylko na dzień bilansowy ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. zasady współmierności przychodów i kosztów określonej w art. 6 tej ustawy. Przepisy ustawy o rachunkowości nie sa jednak podatkotwórcze. Stosownie do art. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Potwierdza to dyspozycja art. 193 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą księgi rachunkowe prowadzone rzetelnie stanowią dowody w postępowaniu podatkowym. Wspomniany art. 9 ustawy o podatku dochodowym oraz art. 193 Ordynacji podatkowej nie upoważniają do zastosowania w obszarze podatkowym uregulowań bilansowych zawartych w ustawie o rachunkowości w przypadku braku odpowiednich rozwiązań w prawie podatkowym”.
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 8 stycznia 2014 r. (sygn. IPTPB1/415-647/13-5/KO) stwierdził, iż „prawo podatkowe oraz prawo bilansowe to dwie odrębne, autonomiczne dziedziny prawa. Różnice pomiędzy tymi dziedzinami powstają w każdym przypadku, gdy każda z nich zachowuje właściwe sobie cele, ogólne założenia oraz szczegółowe zasady, odrębnie regulowane na ich własne potrzeby. Obie te dziedziny różnią się od siebie diametralnie, jeśli chodzi o realizowane cele i funkcje w praktyce życia gospodarczego. (...) Zagadnienia związane z powstaniem obowiązku podatkowego, wysokością podatku oraz rygorami zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zostały określone w przepisach podatkowych. Uwzględnienie zapisów ustawy o rachunkowości przy ocenie skutków podatkowych jest możliwe wyłącznie tam. gdzie przepisy ustawy zawierają wyraźne odesłanie do jej treści, w odniesieniu do niezdefiniowanych w ustawie podatkowej pojęć, jak rezerw, czy biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.
  
  

W przytoczonych wyrokach sądy administracyjne jak i same organy podatkowe jednoznacznie stwierdziły, że funkcją ksiąg rachunkowych jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani modyfikować obowiązku podatkowego. Obowiązek ten może wynikać wyłącznie z przepisów materialnego prawa podatkowego (ustaw). Zatem ustalając okres amortyzacji Budynków Wnioskodawca był uprawniony do zastosowania odmiennej stawki amortyzacji podatkowej i bilansowej.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prawidłowo ustaliła indywidualną stawkę amortyzacyjną dla Budynków w wysokości 15% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.