Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB2.4511.874.2016.2.KR
z 14 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskanego ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabytego w drodze darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2016 r. wpłynął do organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 9 grudnia 2016 r., Nr 1061-IPTPP2.4512.574.2016.1.MM na podstawie art. 171 § 1 zdanie pierwsze w zw. z art. 170 § 1 oraz art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), stosownie do § 3 pkt 1 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi przekazał powyższy wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym pismem z dnia 30 stycznia 2017 r., nr 1061-IPTPB2.4511.874.2016.1.KR, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 30 stycznia 2017 r. (skutecznie doręczono dnia 2 lutego 2017 r.), zaś w dniu 13 lutego 2017 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania 9 lutego 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawczyni dostała wezwanie z Urzędu Skarbowego z informacją, że Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonuje czynności sprawdzających dotyczących sprzedaży nieruchomości. Ww. nieruchomość to spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które Wnioskodawczyni nabyła w dniu 28 grudnia 2009 r. w drodze darowizny od swojej matki. Przedmiotowe mieszkanie stanowiło w rozumieniu przepisu art. 33 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 2082, z późn. zm.) odrębny osobisty majątek Wnioskodawczyni, gdyż darowizna tego mieszkania dokonana została wyłącznie na Jej rzecz. W dniu 24 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nabytego w formie darowizny mieszkania. Sprzedaż mieszkania nie została dokonana w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (takowej Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi), o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.). Przychody uzyskane ze sprzedaży mieszkania zostały przeznaczone przez Wnioskodawczynię na budowę wspólnie z Jej mężem budynku mieszkalnego oraz zostały wydatkowane w okresie nie później niż dwóch lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie (do końca 2016 r.). Poniesione wydatki dotyczyły zakupu różnego rodzaju materiałów budowlanych oraz nabycia usług budowlanych i zostały udokumentowane fakturami (wystawionymi na męża Wnioskodawczyni). Poniesionych w latach 2014 - 2016 wydatków na budowę budynku mieszkalnego nie zaliczyła w księgach rachunków oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów do kosztów uzyskania przychodów, ani nie odliczyła od dochodu do opodatkowania w złożonych zeznaniach podatkowych za te lata.

W okresie dokonywania wszystkich czynności (wystąpienia okoliczności) faktycznych opisanych we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem pozostawali i pozostają nadal w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. W dniu 19 czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zaciągnęła kredyt hipoteczny na finansowanie w części kosztów budowy budynku mieszkalnego. Kredyt hipoteczny zaciągnęli w banku …. S.A. z siedzibą …, ul. ….. Wnioskodawczyni posiada prawo współwłasności do działki gruntowej, na której posadowiony jest budowany przez Wnioskodawczynię i Jej męża budynek mieszkalny, a także posiada prawo współwłasności do tegoż budynku. Wnioskodawczyni jest zameldowana w wybudowanym budynku mieszkalnym na terenie …., gdzie od 2014 r. mieszka wspólnie z mężem i dwojgiem ich dzieci oraz zamierza tam mieszkać nadal.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy wystawione w latach 2014 - 2016 wyłącznie na męża Wnioskodawczyni faktury (zawierające jego imię, nazwisko i adres), dotyczące zakupu materiałów budowlanych oraz nabycia usług budowlanych związanych z budową przez Wnioskodawczynię i Jej męża budynku mieszkalnego, uprawniają Wnioskodawczynię do rozliczenia wynikających z nich wydatków, jako wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wystawione w latach 2014 - 2016 wspólnie na Wnioskodawczynię i Jej męża faktury (zawierające ich dane), dotyczące zakupu materiałów budowlanych oraz nabycia usług budowlanych związanych z budową przez Wnioskodawczynię i Jej męża budynku mieszkalnego, uprawniają Wnioskodawczynię do rozliczenia w całości (100%), czy też w części (50%), wynikających z nich wydatków, jako wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe?
3. Czy spłata w latach 2014 - 2016 rat i odsetek, z tytułu zaciągniętego w dniu 19 czerwca 2013 r. przez Wnioskodawczynię i Jej męża kredytu hipotecznego na częściowe sfinansowanie przez Nich budowy budynku mieszkalnego stanowi wyłącznie wydatki Wnioskodawczyni poniesione na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Jeżeli tak, to w jakiej części 100% czy 50%?
   
   

Przedmiotowa interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pytania oznaczonego nr 1, natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 i nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. W zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, będzie mogła w pełni posłużyć się fakturami, rachunkami i innymi dokumentami, wystawionymi na Jej męża (z jego danymi) na okoliczność wydatkowania dochodu uzyskanego ze sprzedaży mieszkania na własne cele mieszkalne, w tym przypadku na budowę budynku mieszkalnego.

W odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, Wnioskodawczyni uważa, że będzie mogła wykorzystać w 100% wartość wydatków, wynikających z faktur, rachunków i ewentualnie innych dokumentów, wystawionych na Jej męża (z jego danymi) celem udokumentowania wydatkowania uzyskanego przychodu ze zbycia mieszkania na własne cele mieszkaniowe (do wysokości uzyskanego przychodu ).

W odniesieniu do pytania oznaczonego nr 3, Wnioskodawczyni uważa, że będzie mogła wykorzystać w pełnej wysokości spłacone wspólnie z mężem raty i odsetki, związane z zaciągniętym przez Nich kredytem hipotecznym na pokrycie – częściowe sfinansowanie wydatków dotyczących budowy budynku mieszkalnego, a tym samym na własne cele mieszkaniowe (do wysokości uzyskanego przychodu).

Wnioskodawczyni podała, że zaistniały stan faktyczny sprowadza się do tego, że w dniu 28 grudnia 2009 r. otrzymała od swojej matki w formie darowizny spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które w dniu 24 lipca 2004 r., zbyła za odpłatnością.

Otrzymany lokal mieszkalny stanowił Jej odrębny majątek osobisty, a uzyskane przychody z jego sprzedaży w całości przeznaczyła na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych w postaci podjęcia wspólnie z mężem budowy budynku mieszkalnego.

Dla potrzeb sfinansowania budowy budynku mieszkalnego w dniu 19 czerwca 2013 r. (po otrzymaniu darowizny lecz przed zbyciem lokalu mieszkalnego), Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zaciągnęła kredyt hipoteczny, który spłacają do dzisiaj.

Zarówno przed otrzymaniem darowizny, jak i po zbyciu lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni wspólnie z mężem pozostawali i pozostają w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.

Budowa budynku mieszkalnego wiązała się z ponoszeniem różnego rodzaju wydatków, związanych z nabyciem materiałów i obcych usług budowlanych, które w latach 2014 - 2016 zostały udokumentowane wyłącznie fakturami, rachunkami i innymi dokumentami, wystawionymi na męża Wnioskodawczyni (z jego danymi).

Wnioskodawczyni uważa, że wystawione w takiej formie dokumenty (dowody) z podanymi w nich danymi wyłącznie Jej męża w pełni uprawniają ich do przedłożenia przed właściwymi organami administracji rządowej, w tym przed organami podatkowymi i samorządowymi, a także innymi, na okoliczność poniesienia określonych wydatków (kosztów) związanych z budową budynku mieszkalnego, w tym na zaspokojenie wspólnych, jak i Jej własnych, celów mieszkaniowych, jak również wydatkowania uzyskanego przez Nią przychodu ze sprzedaży mieszkania na te cele (utwierdzali ich też w takim przekonaniu wystawcy faktur, rachunków, itd.).

Stosownie do postanowień przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, tj.:

1. art. 23 - małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie oraz są obowiązani do współdziałania dla dobra rodziny,
2. art. 24 - małżonkowie rozstrzygają wspólnie o istotnych sprawach rodziny,
3. art. 28 - jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny,
4. art. 29 - w razie przemijającej przeszkody, która dotyczy jednego z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu, drugi małżonek może za niego działać w sprawach zwykłego zarządu, w szczególności może bez pełnomocnictwa pobierać przypadające należności, chyba że sprzeciwia się temu małżonek, którego przeszkoda dotyczy,
5. art. 30 § 1. - oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny,
6. art. 31 § 1 - z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).
   
   

Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zgodnie z treścią przepisu art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Do tej pory Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie skorzystał, na podstawie przepisu art. 87 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, z delegacji ustawowej do wydania rozporządzenia, określającego zakres informacji jakie muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

W myśl postanowień przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj.:

1. art. 106e ust. 1 pkt 1, 2, 3, 6 i 7 - faktura powinna zawierać m.in. datę wystawienia, kolejny numer, imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy, datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi oraz nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
2. art. 106k ust. 1, 2 i 3 - nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą, która wymaga akceptacji wystawcy faktury.
   
   

Faktura taka powinna zawierać wyrazy „NOTA KORYGUJĄCA”, numer kolejny i datę jej wystawienia, imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy, dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura - nota korygująca, określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6 ww. ustawy, a także wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.

Od dnia 1 stycznia 20l4 r. inne kwestie związane z wystawianiem faktur, mogących zawierać zakres danych węższy niż określone w art. 106e ww. ustawy, regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r., poz. 1485), w którym w § 3 wskazano elementy jakie powinna zawierać faktura.

Do elementów tych zaliczono w przypadku faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku m.in.: datę wystawienia, numer kolejny, imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy oraz nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że w przypadku istnienia na fakturze takich, a nie innych błędów, określonych w art. 106c ust. 1 pkt 8-15 ww. ustawy ustawodawca nie wyłącza możliwości ich poprawy poprzez wystawienie not korygujących, w świetle obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. stanu prawnego.

Jednocześnie ustawodawca nie określił, w jakiej formie ma być sporządzona nota korygująca.

Przez analogię do zasad dotyczących dopuszczalnej formy faktury należy przyjąć, że nota może być sporządzona w formie papierowej albo elektronicznej.

Nie mniej jednak bez względu na jej postać musi ona zawierać wszystkie ww. elementy. Przepisy nie określają też, czy nota korygująca może odnosić się wyłącznie do jednej konkretnej faktury, czy też może zostać wystawiona jako dokument zbiorczy do większej liczby faktur.

W rozpatrywanym przypadku - również przez analogię do faktury - należy przyjąć, że dopuszczalne jest korygowanie więcej niż jednej faktury jedną notą korygującą.

Powyższe potwierdza Izba Skarbowa w Katowicach, która w piśmie z dnia 13 czerwca 2013 r., znak: IBPP4/443-256/13/PK wskazała: „...o ile zatem nota taka będzie zawierała wszystkie wymagane elementy oraz informacje dotyczące korygowanych faktur, pozwalające stwierdzić, do których dokumentów przedmiotową notę korygującą należy odnieść, dopuszczalne jest jej wystawienie. Reasumując, skorygowanie tej samej pomyłki w wystawionych przez jednego kontrahenta fakturach VAT jedną zbiorcza notą korygującą (... ) należy uznać za dopuszczalne.”

Sporną kwestią pozostaje możliwość zmiany poprzez notę korygującą danych zawartych w fakturze, prowadzącą w konsekwencji do odmiennego określenia wskazanej w fakturze pierwotnej strony transakcji. Zdarzają się przypadki, w których (w szczególności) dane nabywcy w fakturze zostaną wskazane błędnie, zamiast podmiot „X” wskazany będzie podmiot „Y”, np. przez oczywistą pomyłkę, problemy techniczne, etc.

Stanowisko, co do braku możliwości poprawienia faktury, poprzez wystawienie noty korygującej na innego nabywcę nie znajduje jednak uzasadnienia, jeśli faktycznie nieprawidłowości faktury nie uniemożliwiają zweryfikowania zaistniałego zdarzenia gospodarczego (czynności, nabywcy, sprzedawcy), a korygowane notą dane nie są zastrzeżone przez prawodawcę do zmian wyłącznie poprzez fakturę korygującą.

Potwierdza to orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym orzeczenie (wyrok) Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 221/13, który rozstrzygnął kwestię, czy w trybie wystawienia noty korygującej mogą być sprostowane pomyłki dotyczące tylko niektórych danych konkretnego podatnika wskazanego na fakturze, czy też notą korygującą można zmienić dane nabywcy, określając przez to zupełnie inny (będący faktycznie stroną transakcji) niż pierwotnie widniejący na fakturze podmiot.

W wydanym wyroku Sąd nie podzielił poglądu (stanowiska) organu podatkowego, zgodnie z którym nie można poprzez wystawienie noty korygującej zmieniać podmiotu transakcji - w przypadku, gdy błędne są wszystkie dane nabywcy, albowiem w przypadku gdyby takie twierdzenie byłoby dostatecznie uzasadnione, należałoby jednocześnie wykazać, że skarżąca strona nie była faktycznie stroną danej transakcji kupna - sprzedaży.

W takich sytuacjach według Sądu istotne są przede wszystkim względy materialne transakcji a nie sama jej strona formalna.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e tej ustawy, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później jednak niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe.

Udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Przytoczone wyżej przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, pozwalają według Wnioskodawczyni na przyjęcie, że nieistotne jest na którego z małżonków została wystawiona faktura, czy też na obu, gdyż oboje małżonkowie są uprawnieni a zarazem zobowiązani do podejmowania wszelkich dopuszczalnych prawem działań w celu zaspokojenia potrzeb rodziny (także dzieci), w tym potrzeb mieszkaniowych.

W codziennych sprawach związanych z funkcjonowaniem i zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych rodziny, każdy z małżonków ma prawo a zarazem obowiązek występowania w jej imieniu (reprezentowania) jako strona określonej czynności cywilnoprawnej w ramach spraw nieprzekraczających zwykłego zarządu, w tym dotyczącej transakcji zakupu towarów lub nabycia usług.

Tym samym, użycie w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminu własne cele mieszkaniowe, nie należy odczytywać w tak wąskim znaczeniu, tzn. aby uzyskany przez jednego z małżonków dochód był wolny od podatku dochodowego, to przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości musiał zostać wydatkowany wyłącznie na jego własne cele mieszkaniowe, a nie wspólne rodzinne cele mieszkaniowe.

Jednocześnie według Wnioskodawczyni, posłużenie się przez Nią fakturami wystawionymi zarówno wyłącznie z danymi Jej małżonka, jak i fakturami wystawionymi na ich obojga w pełni uprawniają Ją do rozliczenia ich w pełni (100%), na okoliczność wydatkowania uzyskanych przychodów ze sprzedaży nieruchomości na cele mieszkaniowe.

Wnioskodawczyni uważa, że to samo odnosi się także do możliwości zakwalifikowania przez Nią w 100% spłaconych przez Nich rat z tytułu kredytu hipotecznego oraz zapłaconych odsetek od tego kredytu jako poniesionych wydatków na cele mieszkaniowe.

W ocenie Wnioskodawczyni, zajęte przez Nią stanowisko w zakresie udzielenia syntetycznej odpowiedzi pod każdym z wyżej postawionych pytań znajduje uzasadnienie (oparcie) w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym oraz obowiązującym stanie prawnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem, w przypadku sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i forma jego nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 28 grudnia 2009 r. nabyła w drodze darowizny od swojej matki spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Następnie w dniu 24 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni sprzedała ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycia”, a tym bardziej nie określa szczególnych sposobów nabycia. Mając na uwadze jego znaczenie językowe, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przez pojęcie darowizny rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, jest umową, a nie jednostronną czynnością prawną. Istotą jej jest zatem bezpłatne świadczenie, które darczyńca wykonuje ze swego majątku na rzecz innej osoby. Immanentną cechą tak rozumianej darowizny jest więc brak gospodarczego ekwiwalentu. Umowa darowizny prowadzi do przesunięcia określonego dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku osoby obdarowanej. Samo zaś przesunięcie następuje zawsze pod tytułem darmym i podyktowane jest chęcią wzbogacenia obdarowanego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie w 2014 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabytego przez Wnioskodawczynię w 2009 r. w drodze darowizny, stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Natomiast, w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Zgodnie art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmować będzie taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Dochód zwolniony należy obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P gdzie:

D – dochód ze sprzedaży,

W – wydatki poniesione na cele mieszkaniowe wymienione w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

P – przychód ze sprzedaży.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy – za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1. wydatki poniesione na:
   1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

2. wydatki poniesione na:
   1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
   2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
   3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach (art. 21 ust. 26 ww. ustawy).

W przypadku ponoszenia wydatków na cele mieszkaniowe w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, na którego terytorium podatnik ponosi wydatki na cele mieszkaniowe (art. 21 ust. 27 ww. ustawy).

Stosownie do art. 21 ust. 28 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

- przeznaczonych na cele rekreacyjne.

W myśl art. 21 ust. 29 ww. ustawy, w przypadku gdy kredyt (pożyczka), o którym mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c), stanowi część kredytu (pożyczki) przeznaczonego na spłatę również innych niż wymienione w tych przepisach zobowiązań kredytowych (pożyczkowych) podatnika, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki przypadające na spłatę kredytu (pożyczki) określonego w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c) oraz zapłacone odsetki od tej części kredytu (pożyczki), która proporcjonalnie przypada na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c).

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 30 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 131 nie ma zastosowania do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, które podatnik uwzględnił korzystając z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, którymi sfinansowane zostały wydatki określone w ust. 25 pkt 1, uwzględnione przez podatnika korzystającego z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Innymi słowy, regulacja ta zapobiega sytuacji, kiedy podatnik dwukrotnie odliczałby ten sam wydatek – raz jako poniesiony np. na zakup mieszkania, za drugim zaś razem jako wydatek na spłatę kredytu, który finansował ten właśnie zakup. Ustawodawca ustanowił zatem jednoznaczny zakaz dwukrotnego odliczania i korzystania z ulg w odniesieniu do tych samych wydatków.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia określonego w przywołanym wcześniej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przeznaczenie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych na własne cele mieszkaniowe wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy począwszy od dnia odpłatnego zbycia nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Ustawodawca przewidując zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób niebudzący wątpliwości podkreślił, że zwolnieniu podlegać będzie tylko taki dochód, który wydatkowany zostanie na „własne cele mieszkaniowe” a nie jakiekolwiek cele mieszkaniowe. Przy czym „własne cele mieszkaniowe” w takim przypadku należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zaciągnęli w banku mającym siedzibę na terytorium RP, kredyt hipoteczny na finansowanie w części kosztów budowy budynku mieszkalnego. Pomiędzy małżonkami obowiązuje ustawowa wspólność majątkowa. Wnioskodawczyni posiada prawo współwłasności do działki, na której posadowiony jest budowany przez Wnioskodawczynię i Jej męża budynek mieszkalny, a tym samym posiada prawo współwłasności tego budynku. Przychody uzyskane ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni przeznaczyła w okresie nie później niż dwóch 2 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie (do końca 2016 r.) na budowę wspólnie z Jej mężem budynku mieszkalnego oraz spłatę kredytu (wraz z odsetkami) zaciągniętego na częściowe sfinansowanie budowy budynku mieszkalnego. Poniesione wydatki dotyczyły zakupu materiałów budowlanych oraz nabycia usług budowlanych związanych z budową budynku mieszkalnego i zostały udokumentowane fakturami, rachunkami i innymi dokumentami wystawionymi na męża Wnioskodawczyni.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082, z poźn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Tym samym, jeżeli Wnioskodawczyni nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w drodze darowizny (i darczyńcy nie postanowili inaczej), to weszło ono do majątku odrębnego Wnioskodawczyni. Sam fakt, że między małżonkami istniała wspólność ustawowa w czasie, kiedy dokonywana była umowa darowizny nie czyni małżonków współwłaścicielami majątku osobistego jednego z nich jeżeli darczyńcy tak nie postanowią. Co do zasady bowiem, przedmioty nabyte w drodze darowizny stanowią majątek osobisty małżonka. Natomiast ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zgodnie natomiast z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w drodze darowizny, to stanowiło ono Jej majątek osobisty i nie zmienia tego fakt, że pozostawała w tym czasie w związku małżeńskim. To zaś oznacza, że wyłącznie Wnioskodawczyni była jego właścicielem i przychód ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, jest przychodem wyłącznie Wnioskodawczyni. Natomiast, nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym stanowi majątek wspólny małżonków, z którym związany jest kredyt hipoteczny, uzyskany na budowę tego budynku mieszkalnego, zaciągnięty wspólnie przez małżonków.

Z treści zaś art. 21 ust. 1 pkt 131 oraz ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych wynika, że do analizowanego zwolnienia uprawnia wydatkowanie środków ze zbycia nieruchomości i praw majątkowych, począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, na własne cele mieszkaniowe między innymi na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego.

Ustawodawca posługując się sformułowaniem „wydatki poniesione na budowę” nie ograniczył się wyłącznie do poniesionych wydatków na zakup materiałów budowlanych, lecz w sformułowaniu tym zawarł również koszt wykonania robót budowlanych.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia budowa, rozbudowa, nadbudowa, przebudowa, remont, to właściwym jest odwołanie się w tej kwestii do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, z późm. zm.). W myśl art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane – ilekroć w ustawie jest mowa o budowie należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Przez budynek rozumie się obiekt budowlany wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budowa realizowana jest na podstawie pozwolenia na budowę, a kończy się z chwilą zakończenia robót budowlanych (budowy) i uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. Zaś zgodnie z art. 3 pkt 7 ustawy Prawo budowlane – przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Przenosząc powyższe na grunt prawa podatkowego należy stwierdzić, że przez budowę budynku mieszkalnego w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać wykonanie robót budowlanych prowadzonych na podstawie pozwolenia na budowę zgodnie z przedłożonym projektem budowlanym. Z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wydatkami na własne cele mieszkaniowe jest m.in. budowa własnego budynku mieszkalnego.

Nadmienić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje ściśle określonego sposobu dokumentowania poniesionego wydatku. Organ podatkowy dla celów podatkowych weryfikując możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego uprawniony jest żądać od podatników udowodnienia poniesienia wydatków poprzez przedłożenie rzetelnych i wiarygodnych dowodów.

Zatem, budząca wątpliwość Wnioskodawczyni kwestia wydatkowania środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przeznaczonych w części na budowę budynku mieszkalnego, powinna być dla celów podatkowych udokumentowana rzetelnymi i wiarygodnymi dowodami w postaci rachunków, faktur oraz innych dowodów, z których w sposób niebudzący wątpliwości będzie wynikało kto, kiedy i jaki wydatek poniósł.

Zatem, w żadnym wypadku nie sposób uznać wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi wyłącznie na imię i nazwisko męża Wnioskodawczyni. Faktura/rachunek wystawiona na imię i nazwisko męża w żaden sposób nie dowodzi, że środki zostały wydatkowane przez Wnioskodawczynię oraz że pochodziły z majątku odrębnego (osobistego) Wnioskodawczyni. Faktura jest bowiem dowodem na to, kto nabywał towary lub usługi. Jeżeli wynika z niej, że nabywcą jest mąż Wnioskodawczyni, to należy domniemywać zgodnie z treścią dowodu, że to on partycypował w ponoszeniu wydatku. To oznacza, że w przypadku ponoszenia z majątku odrębnego Wnioskodawczyni wydatków na budowę budynku mieszkalnego, udokumentowanych fakturami/rachunkami na imię i nazwisko męża Wnioskodawczyni – nie sposób uznać tych wydatków za wydatki podlegające uwzględnieniu przy obliczaniu przez Wnioskodawczynię dochodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia pozostaje również fakt, że Wnioskodawczyni pozostaje w ustawowej wspólności małżeńskiej, gdyż wydatki te nie mają pochodzić z majątku wspólnego małżonków, tylko z Jej majątku osobistego. Ponadto, skoro zwolnieniu podlegają środki uzyskane z odpłatnego zbycia i tylko Wnioskodawczyni je uzyskała (tylko Ona była właścicielem sprzedanego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego), również wyłącznie Ona może przeznaczyć te środki na budowę budynku mieszkalnego na działce stanowiącej majątek wspólny małżonków. Wnioskodawczyni chcąc zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania musi udokumentować wydatkowanie przez siebie środków pochodzących ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni nie będzie mogła zaliczyć, jako wydatki na własne cele mieszkaniowe, wydatków wynikających z faktur/rachunków wystawionych wyłącznie na imię i nazwisko męża.

Reasumując, wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabytego w darowiźnie, począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, na budowę budynku mieszkalnego tj. zakup materiałów budowlanych i usług budowlanych związanych z budową budynku mieszkalnego, udokumentowanych fakturami/rachunkami wystawionymi wyłącznie na imię i nazwisko męża Wnioskodawczyni nie wypełnia dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie uprawnia do zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga kwestii korekty faktur, bowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.