Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB1.4511.1160.2016.2.KS1
z 14 marca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.) uzupełnionego pismem z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB1.4511.1160.2016.1.KS1 z dnia 14 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokali mieszkalnych wprowadzonych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 5 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokali mieszkalnych wprowadzonych do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


  1. Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terenie Polski oraz mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku PIT w Polsce (dalej: „Wnioskodawca”).
  2. Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie niezwiązanym z obrotem nieruchomościami.
  3. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój ustawowej małżeńskiej wspólności majątkowej małżeńskiej.
  4. Wnioskodawca w latach 2008-2011 nabywał udziały (dalej: „Udziały w Nieruchomości”) w kamienicy (dalej: „Kamienica”).
  5. Wnioskodawca wraz z małżonkiem nabył następujące Udziały w Nieruchomości w następujących datach:
    1. 29 lutego 2008 r. - udział wynoszący 1/48 części w Kamienicy za kwotę 150.000 zł;
    2. 27 lutego 2009 r. - dwa udziały po 1/48 (w sumie 1/24) części w Kamienicy za kwotę 250.000 zł (po 125.000 zł każdy udział);
    3. 3 listopada 2009 r. - udział wynoszący 1/16 części w Kamienicy za kwotę 120.000 zł;
    4. 24 lutego 2011 r. - udział wynoszący 3/48 części w Kamienicy za kwotę 140.000 zł;
    5. 6 września 2011 r. - udział wynoszący 3/48 części w Kamienicy za kwotę 150.000 zł.

  6. W dniu 7 września 2015 r. Sąd Rejonowy postanowieniem (dalej: „Postanowienie z dnia 7 września 2015 r.”) postanowił na wyłączną własność przyznać na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej sześć następujących lokali mieszkalnych (dalej: „Lokale Mieszkalne”):
    1. lokal mieszkalny nr 1 o łącznej powierzchni użytkowej 142,57m2 o wartości 377,000 zł;
    2. lokal mieszkalny nr 2 o łącznej powierzchni użytkowej 144,09m2 o wartości 371.000 zł;
    3. lokal mieszkalny nr 4 o łącznej powierzchni użytkowej 149,84m2 o wartości 386.000 zł;
    4. lokal mieszkalny nr 6 o łącznej powierzchni użytkowej 60,26m2 o wartości 122.000 zł;
    5. lokal mieszkalny nr 7 o łącznej powierzchni użytkowej 46,87m2 o wartości 90.000 zł;
    6. lokal mieszkalny nr 8 o łącznej powierzchni użytkowej 125,76m2 o wartości 222.000 zł.
  7. Wskazane wyżej wyceny Lokali Mieszkalnych sporządzone zostały przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem opinii odpowiedniego biegłego.

  8. Sąd Rejonowy w Postanowieniu z dnia 7 września 2015 r. przy uwzględnieniu nakładów poczynionych przez uczestników postępowania (dotychczasowych współwłaścicieli Kamienicy) postanowił zasądzić od Wnioskodawcy i małżonka Wnioskodawcy kwotę w wysokości 28.480,80 zł płatną na rzecz jednego z dotychczasowych współwłaścicieli Kamienicy w terminie trzech miesięcy od uprawomocnienia się Postanowienia z dnia 7 września 2015 r.

  9. W dniu 23 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy rozpatrzył apelację od Postanowienia z dnia 7 września 2015 r.
  10. Postanowieniem z dnia 21 września 2016 r. Sąd Okręgowy stwierdził prawomocność postanowienia z dnia 7 września 2015 r.

  11. Wnioskodawca rozważa wniesienie Lokali Mieszkalnych do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (spółka z o.o.) w formie aportu albo rozszerzenie prowadzonej działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości i wprowadzenie Lokali Mieszkalnych do środków trwałych w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej.

  12. Lokale Mieszkalne nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Pismem z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie Nr 1462-IPPB1.4511.1160.2016.1.KS1 z dnia 14 lutego 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek wskazując, że w latach 2008-2011 nabył udziały we wskazanej nieruchomości (kamienicy).


Wnioskodawca poinformował, iż w wyniku postanowienia sądu z dnia 7 września 2015 r. doszło do zniesienia współwłasności budynku (kamienicy), z tym, że zniesienie współwłasności stało się prawomocne dopiero dnia 21 września 2016 r. postanowieniem Sądu Okręgowego.


Wnioskodawca wskazał, iż wskutek ww. postanowienia Sądu doszło do zniesienia współwłasności kamienicy.


W wyniku ww. postanowienia Sądu przyznano Wnioskodawcy lokale mieszkalne o wartości wyższej niż posiadane przeze Niego udziały w kamienicy o kwotę 28.480 zł 80 gr. Kwotę tę został przez Sąd zobowiązany zapłacić na rzecz innego byłego współwłaściciela, który również był uczestnikiem tegoż postępowania o zniesienie współwłasności.


W związku z powyższym zadano następujące pytania.


  1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku, w którym Wnioskodawca wniósłby Lokale Mieszkalne w drodze aportu do spółki kapitałowej (spółki z o.o.), wartość początkowa tychże Lokali Mieszkalnych mogłaby zostać ustalona przez Wnioskodawcę wg cen rynkowych z chwili wniesienia Lokali Mieszkalnych do spółki z o.o. Jak ustalić wartość początkową tych lokali w momencie wniesienia tych lokali do spółki z o.o?
  2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku w którym Wnioskodawca wprowadziłby Lokale Mieszkalne do środków trwałych w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, wartość początkowa tychże Lokali Mieszkalnych mogłaby zostać ustalona przez Wnioskodawcę wg cen rynkowych z chwili wniesienia Lokali Mieszkalnych ewidencji środków trwałych?

Odpowiedź na pytanie Nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 1 zostanie udzielona odrębnie.


Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w przypadku w którym Wnioskodawca wprowadziłby Lokale Mieszkalne do środków trwałych w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, wartość początkowa tychże Lokali Mieszkalnych mogłaby zostać ustalona przez Wnioskodawcę wg cen rynkowych z chwili wniesienia Lokali Mieszkalnych ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o PIT za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się: „1) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia; 1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b; 2) w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia; 3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości; 4) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną: a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany, b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany, c) wartość określoną zgodnie z art. 19 (ustawy o PIT) - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie”.

Z kolei zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n ustawy o PIT, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Podobne rozwiązanie zostało uregulowane w art. 22g ust. 9 ustawy o PIT, zgodnie z którym jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy o PIT, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8 ustawy o PIT, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jak wskazano w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku Wnioskodawca stał się właścicielem Lokali Mieszkalnych wskutek trwającego osiem lat procesu wykupywania udziałów w Kamienicy oraz znoszenia współwłasności udziałów w Kamienicy. Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy nie jest możliwe ustalenie wartości początkowej Lokali Mieszkalnych wg ceny nabycia Udziałów w Nieruchomości bowiem obecna wartość rynkowa Lokali Mieszkalnych została „wytworzona” wskutek długotrwałego procesu podziału współwłasności nieruchomości.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wartość Lokali Mieszkalnych wnoszonych do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej może zostać ustalona w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych z dnia wniesienia tych nieruchomości do ewidencji ustalonych przez biegłego rzeczoznawcę, powołanego przez Wnioskodawcę.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.


Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają m.in.: budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych w zależności od formy nabycia tych środków określają przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten określa zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust.1 pkt 1-3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która jest uzależniona m.in. od sposobu nabycia, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,
  2. a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
  3. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
  4. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Należy zauważyć, że ustalenie wartości początkowej nabytego środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika, stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik rzeczywiście nie posiada – bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych na nabycie, remont i przystosowanie określonego środka trwałego, wydatków.


Z powyższych przepisów wynika, że ustalenia wartości początkowej nabytego przez podatnika środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy można dokonać jedynie w przypadku, gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego.


Stosowanie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, ze małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój ustawowej małżeńskiej wspólności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie niezwiązanym z obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca wraz z małżonkiem w latach 2008-2011 nabywał udziały w kamienicy. W wyniku postanowienia sądu z dnia 7 września 2015 r. doszło do zniesienia współwłasności budynku (kamienicy), zniesienie współwłasności stało się prawomocne dnia 21 września 2016 r. postanowieniem Sądu Okręgowego. Na tej podstawie Sąd przyznał Wnioskodawcy na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej sześć lokali mieszkalnych (dalej: „Lokale Mieszkalne”). Wyceny Lokali Mieszkalnych sporządzone zostały przez Sąd Rejonowy z uwzględnieniem opinii odpowiedniego biegłego. W wyniku ww. postanowienia Sądu przyznano Wnioskodawcy lokale mieszkalne o wartości wyższej niż posiadane przez Niego udziały w kamienicy o kwotę 28.480 zł 80 gr. Kwotę tę został przez Sąd zobowiązany zapłacić na rzecz innego byłego współwłaściciela, który również był uczestnikiem tegoż postępowania o zniesienie współwłasności. Wnioskodawca rozważa rozszerzenie prowadzonej działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości i wprowadzenie Lokali Mieszkalnych do środków trwałych w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej.


Należy wyjaśnić, że celem postępowania o zniesienie współwłasności - w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459) - jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.


Zgodnie z art. 195 ww. Kodeksu - współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.


W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego - współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.


Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu - każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności.


Natomiast, zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.


Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeżeli:

  1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
  2. wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki współwłaścicielowi przysługuje we współwłasności.

Zatem zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości - w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.


Biorąc pod uwagę powyższe w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie wartości początkowej przedmiotowych lokali mieszkalnych jest możliwe. Zatem zastosowanie będzie miała w tym przypadku generalna zasada określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Myli się więc Wnioskodawca, twierdząc że do ustalenia wartości początkowej lokali mieszkalnych otrzymanych w wyniku zakupu udziałów w kamienicy oraz zniesienia współwłasności udziałów w tej kamienicy będzie miał zastosowanie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie wartość początkową poszczególnych wyodrębnionych w wyniku zniesienia współwłasności lokali mieszkalnych (środków trwałych) należy ustalić więc w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zarówno w części przypadającej na poszczególne lokale w wyniku nabycia udziałów w kamienicy przez Wnioskodawcę wraz z małżonkiem w latach 2008-2011, jak również w części przypadającej na poszczególne lokale nabytej w wyniku zniesienia współwłasności udziałów w przedmiotowej kamienicy.

A zatem wartość początkową poszczególnych lokali mieszkalnych stanowić będzie suma ceny zakupu (nabycia) udziałów w kamienicy nabywanych w latach 2008-2011 przypadająca na poszczególne lokale powiększona o wartość dopłaty dokonanej w wyniku zniesienia współwłasności na rzecz innego byłego współwłaściciela na podstawie postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności w części przypadającej na poszczególne lokale. Przy czym w celu ustalenia wartości początkowej w części wynikającej z dopłaty przypadającej na poszczególne lokale Wnioskodawca powinien (np. w oparciu o dane wynikające z postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości (kamienicy) ustalić wskaźnik procentowy udziału wartości rynkowej poszczególnych nieruchomości (lokali) z dnia zniesienia współwłasności przedmiotowej kamienicy w ich łącznej wartości rynkowej i zastosować go do ustalonej w powyższy sposób wartości łącznej dopłaty.


W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj