Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.25.2017.1.AG
z 15 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 11 stycznia 2017 r. (data wpływu 26 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia kwoty wolnej od podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia kwoty wolnej od podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Z. S.A. (dalej: „Z.” lub „Wnioskodawca”), T. S.A. (dalej: „T.”), U. S.A. (dalej: „U.”), A. S.A. Oddział w Polsce (dalej: „A. Oddział”) oraz I. S.A. Oddział w Polsce (dalej: „I. Oddział”) są podmiotami należącymi do globalnej Grupy X. Z. jest krajowym zakładem ubezpieczeń, prowadzącym na podstawie ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z dnia 10 listopada 2015 r. (dalej: „ustawa o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej”) działalność polegającą na oferowaniu ubezpieczeń życiowych. Większościowym akcjonariuszem Z. jest spółka prawa francuskiego S. S.A. z siedzibą we Francji (dalej: „S.”) (posiadająca na chwilę obecną udział w wysokości 93,42%). Pozostałym mniejszościowym akcjonariuszem Z. jest spółka prawa francuskiego X. S.A., która jest również głównym akcjonariuszem S. (posiadającym na chwilę obecną udział w wysokości 99,99%).

T. oraz U. są krajowymi zakładami ubezpieczeń, prowadzącymi na podstawie ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej działalność w zakresie ubezpieczeń majątkowych. Jedynym akcjonariuszem zarówno T. jak i U. jest S.

A. Oddział jest oddziałem zagranicznego zakładu ubezpieczeń – spółki A. S.A. z siedzibą we Francji, prowadzącej działalność ubezpieczeniową w zakresie pozostałych ubezpieczeń osobowych oraz ubezpieczeń majątkowych. Głównym akcjonariuszem A. S.A. jest X. France A... S.A. (posiadająca na chwilę obecną udział w wysokości 99,99%), której z kolei jedynym akcjonariuszem jest X. S.A.

I. Oddział jest oddziałem zagranicznego zakładu ubezpieczeń – spółki I. S.A. z siedzibą w Belgii. I. Oddział oprócz świadczenia usług polegających na zapewnieniu wsparcia ubezpieczonemu w przypadku zaistnienia zdarzenia losowego objętego ubezpieczeniem, świadczy również usługi reasekuracji (występując jako tzw. reasekurator) na rzecz zakładów ubezpieczeń działających w Polsce, w tym z Grupy X.. Jedynym akcjonariuszem I. S.A. jest X. A... S.A. z siedzibą we Francji, której wyłącznym akcjonariuszem jest X. S.A.

Obecnie Grupa X. przechodzi restrukturyzację, w ramach której planowane jest między innymi połączenie T. z U. jako spółką przejmującą, w wyniku którego, z dniem połączenia, zgodnie z art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej U. wstąpi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki T.. W ramach restrukturyzacji Grupy X., planowana jest również likwidacja i wykreślenie z Krajowego Rejestru Sądowego A. Oddział.

W 2016 r. Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział obliczały kwotę wolną od podatku od niektórych instytucji finansowych, o której mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o ponif, łącznie, jako kwotę dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział sporządzają swoje sprawozdania finansowe zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: „UoR”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o ponif: Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział – a po połączeniu T. i U.: Z., U., A. Oddział (do czasu jego wykreślenia z KRS) oraz I. Oddział – powinny odrębnie od siebie ustalać kwotę wolną od podatku, jako podmioty niebędące podatnikami zależnymi (współzależnymi) od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą w rozumieniu tego przepisu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów art. 5 ust. 2 ustawy o ponif, w związku z art. 3 ust. 1 pkt 39 UoR, Wnioskodawca i podmioty zainteresowane są zdania, że nie stanowią podmiotów zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą, a zatem Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział – a po połączeniu T. i U., Z., U., A. Oddział (do czasu jego wykreślenia z KRS) oraz I. Oddział – powinny odrębnie od siebie ustalać kwotę wolną od podatku.

Zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z dnia 15 stycznia 2016 r., dalej: „ustawa o ponif”), podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych są krajowe zakłady ubezpieczeń w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 18 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Jednocześnie, zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy o ponif, podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych są także oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń i zagranicznych zakładów reasekuracji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

W świetle powyższych przepisów Z., U. i T. jako krajowe zakłady ubezpieczeń oraz A. Oddział i I. Oddział jako oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń, są podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych.

Podatnicy, będący zakładami ubezpieczeń oraz oddziałami zagranicznych zakładów ubezpieczeń ustalają podstawę opodatkowania podatkiem od niektórych instytucji finansowych na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o ponif. Zgodnie z tym przepisem „w przypadku podatników, o których mowa w art. 4 pkt 5-8, podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy – ponad kwotę 2 mld zł. Wartość tę oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą”.

Zgodnie z powyższym przepisem, dla podatników będących krajowymi zakładami ubezpieczeń oraz oddziałami zagranicznych zakładów ubezpieczeń, kwota wolna od podatku wynosząca 2 mld zł powinna zostać ustalona łącznie dla podatników powiązanych w sposób wskazany w tym przepisie, tj. wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Status Z., U. i T.

W tym kontekście należy wskazać, że każda ze spółek występujących z niniejszym wspólnym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, tj. Z., U. i T., posiada większościowego akcjonariusza. W przypadku żadnej ze spółek nie występuje zatem sytuacja współzależności podatnika od grupy podmiotów. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 pkt 40 UoR, jednostką współzależną jest jednostka, która jest współkontrolowana przez wspólników na podstawie zawartej pomiędzy nimi umowy, umowy spółki lub statutu.

Kluczowe znaczenie będzie mieć zatem ustalenie znaczenia pojęcia „podatników zależnych od jednego podmiotu”, użytego w art. 5 ust. 2 ustawy o ponif. Pojęcie „podatnika zależnego od jednego podmiotu” nie zostało zdefiniowane w ustawie o ponif. W tym zakresie należy oprzeć się na definicjach jednostki zależnej zawartej w UoR lub MSR, w zależności od stosowanych przez danego podatnika standardów rachunkowości, zgodnie z wykładnią dokonaną przez Ministra Finansów w interpretacji ogólnej z dnia 3 marca 2016 r., sygn. PK1.8201.1.2016 (dalej: „interpretacja ogólna”).

W swojej interpretacji, dokonując wykładni art. 5 ust. 2 ustawy o ponif, Minister Finansów stwierdził, że „wątpliwość interpretacyjną mogą budzić określenia, podatnik zależny, współzależny pośrednio lub bezpośrednio oraz jak określać powiązania między nimi oraz jakie kryterium należy przyjąć by dany podatnik mógł prawidłowo określić podstawę opodatkowania. W przedmiotowym zakresie zasadne jest odwołanie się do ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub Międzynarodowych Standardów Rachunkowości – w zależności od tego jaką politykę rachunkowości oraz zasady ewidencji księgowej przyjął dany podatnik. Wykładnia ww. przepisu powinna bazować więc na definicjach zawartych w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardach rachunkowości stosowanych przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy, w kwestiach dotyczących jednostek powiązanych, zależnych, współzależnych”. Mając powyższe na uwadze, kwestia zastosowania, na gruncie ustawy o ponif, definicji zawartych w UoR lub MSR, jako rozstrzygnięta przez Ministra Finansów w interpretacji ogólnej, nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Mając na uwadze treść ogólnej interpretacji, należy przyjąć, iż z perspektywy podatnika sporządzającego sprawozdanie finansowe zgodnie z UoR, „podatnikiem zależnym”, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o ponif jest jednostka zależna, zdefiniowana w art. 3 ust. 1 pkt 39 UoR. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem „jednostki zależnej” należy rozumieć „jednostkę będącą spółką handlową lub podmiotem utworzonym i działającym zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, kontrolowaną przez jednostkę dominującą”. Powyższa definicja wskazuje, że na gruncie UoR ustawodawca wyraźnie rozróżnia pojęcie „spółki handlowej” i pojęcie „podmiotu utworzonego i działającego zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego”. Rozróżnienie to implikuje, iż przez „spółkę handlową” należy rozumieć polskie spółki osobowe i kapitałowe (a więc inne niż podmioty zagraniczne), utworzone i działające zgodnie z przepisami Kodeksu Spółek Handlowych, co potwierdza także treść art. 2 ust. 1 pkt 1 UoR. Jednostką zależną zgodnie z przepisami UoR będzie zatem polska lub zagraniczna spółka handlowa, która jest kontrolowana przez jednostkę dominującą.

W celu zidentyfikowania podmiotu będącego jednostką zależną konieczne jest zatem ustalenie:

1. czy dana jednostka jest spółką handlową lub podmiotem utworzonym i działającym zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, oraz
   
2. czy jednostka ta jest kontrolowana przez jednostkę dominującą.
   
   

Z., U. i T. nie stanowią podmiotów utworzonych i działających zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego. Pojęcie spółki handlowej z kolei nie zostało zdefiniowane w UoR, definicja spółki handlowej została jednak zawarta w art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1578, dalej: „KSH”). Zgodnie z tym przepisem „spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna”.

Pojęcie kontroli zostało zdefiniowane w pkt 34 UoR, natomiast pojęcie jednostki dominującej w pkt 37 art. 3 ust. 1 UoR. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 34 UoR „sprawowanie kontroli nad inną jednostką” oznacza „zdolność jednostki do kierowania polityką finansową i operacyjną innej jednostki, w celu osiągania korzyści ekonomicznych z jej działalności”. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 pkt 37 UoR pod pojęciem „jednostki dominującej” rozumie się „jednostkę będącą spółką handlową lub przedsiębiorstwem państwowym, sprawującą kontrolę nad jednostką zależną”.

Z powyższej definicji wynika, że zakres pojęcia „jednostki dominującej” – w przeciwieństwie do pojęcia „jednostki zależnej” – nie obejmuje jednostek będących „podmiotem utworzonym i działającym zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego” (a jedynie spółki handlowe oraz przedsiębiorstwa państwowe). Innymi słowy, pojęcie „jednostki dominującej” na gruncie UoR nie obejmuje podmiotów zagranicznych, co jest związane z faktem, iż UoR nakłada na jednostki dominujące obowiązki związane m.in. z konsolidacją sprawozdań finansowych, a nakładanie takich obowiązków na podmioty zagraniczne, które nie podlegają regulacjom UoR, byłoby działaniem nieracjonalnym. Mając to na uwadze, należy przyjąć, iż definicja „jednostki dominującej” zawarta w UoR odwołuje się wyłącznie do jednostki będącej polską spółką handlową lub polskim przedsiębiorstwem państwowym, nie obejmuje natomiast podmiotów zagranicznych.

W konsekwencji, z perspektywy Z., U., T., jako podmiotów sporządzających sprawozdania finansowe zgodnie z UoR, nie będą one uznane za jednostki zależne, ponieważ nie posiadają one jednostki dominującej w rozumieniu UoR. Głównym akcjonariuszem zarówno Z., U. jak i T. jest bowiem spółka utworzona i działającą zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, nie jest ona zatem jednostką dominującą w rozumieniu UoR.

W rezultacie Z., U. jak i T. nie spełniają też definicji „jednostek powiązanych” określonej w art. 3 ust. 1 pkt 43 UoR. Zgodnie z tym przepisem „jednostkami powiązanymi są dwie lub więcej jednostek wchodzących w skład danej grupy kapitałowej”. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 pkt 44 UoR „grupą kapitałową jest jednostka dominująca wraz z jednostkami zależnymi”.

Status A. Oddział oraz I. Oddział

Również z perspektywy A. Oddział oraz I. Oddział nie można uznać ich za jednostki zależne, ponieważ nie stanowią one ani spółki handlowej ani podmiotu utworzonego i działającego zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, a zatem nie spełniają definicji jednostki zależnej określonej w art. 3 ust. 1 pkt 39 UoR. W rezultacie A. Oddział oraz I. Oddział nie spełniają też definicji „jednostek powiązanych” określonej w art. 3 ust. 1 pkt 43 UoR.

Podatnicy ci spełniają natomiast definicję jednostki, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 UoR.

Ustalenie kwoty wolnej

Mając na uwadze fakt, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy o ponif, kwotę wolną od podatku oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu, Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział, jako niebędące podatnikami zależnymi pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu ani podmiotami zależnymi, powinny ustalić kwotę wolną niezależnie od siebie, a więc każdemu z powyższych podatników indywidualnie, niezależnie od pozostałych przysługuje prawo do rozpoznania kwoty wolnej w wysokości określonej w art. 5 ust. 2 ustawy o ponif.

Powyższe stanowisko jest oparte na wykładni językowej przepisów ustawy o ponif i UoR, która jest jednoznaczna i nie daje podstaw do przyjęcia jakiejkolwiek odmiennej interpretacji. Definicja „jednostki zależnej” odwołuje się bowiem wprost to definicji „jednostki dominującej”, która z kolei jednoznacznie wskazuje, że mogą nią być jedynie polskie spółki handlowe lub przedsiębiorstwa państwowe. Powyższe uniemożliwia uznanie zagranicznej spółki S. za jednostkę dominującą Z., U., T., a w rezultacie, uznania tych podmiotów za jednostki zależne od tego samego podmiotu. Przyjęcie odmiennego rozumienia pojęcia „jednostki zależnej” nie jest prawidłowe na gruncie UoR. Również A. Oddział oraz I. Oddział nie można uznać za jednostki zależne. Kwestia natomiast zastosowania na gruncie ustawy o ponif definicji jednostki zależnej zawartej w UoR została rozstrzygnięta przez Ministra Finansów w interpretacji ogólnej, a zatem nie budzi wątpliwości i nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że przedmiot opodatkowania powinien być określony w sposób jednoznaczny w przepisach ustaw, co wynika bezpośrednio z art. 217 Konstytucji RP. Jeżeli z językowej wykładni wskazanych powyżej przepisów ustaw wynika, że spółki nie powinny ustalać wspólnie kwoty wolnej od opodatkowania, to nie można takiego obowiązku domniemywać lub wywodzić wbrew ich wykładni językowej. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wypracowano kryteria stosowania różnych dyrektyw wykładni, przyznając pierwszeństwo zasadzie wykładni językowej i traktując pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, a także historyczną, jako subsydiarne (por. np. uchwała siedmiu sędziów NSA z 17 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 2/10).

Dodatkowo, należy mieć na uwadze, że od 1 stycznia 2016 r. ewentualne wątpliwości w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego muszą być rozstrzygane przez organy podatkowe na korzyść podatnika. Obowiązek taki wynika z treści art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym „niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika”. Powyższa norma ma zastosowanie także w postępowaniu o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Jeżeli zatem zaszłaby sytuacja, w której różne metody wykładni przepisów dawałyby sprzeczne rezultaty, organ podatkowy zobowiązany jest zastosować wykładnię korzystniejszą dla podatnika, w przeciwnym wypadku doszłoby bowiem do naruszenia podstawowej zasady postępowania podatkowego, jaką jest obecnie zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika.

Podsumowując, Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział – a po przejęciu T. przez U., Z. U., A. Oddział (do czasu jego wykreślenia z KRS) oraz I. Oddział – powinny odrębnie, niezależnie od siebie ustalać kwotę wolną od podatku, jako podmioty niebędące podatnikami zależnymi od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 68, dalej: „ustawa o ponif”), podatnikami podatku są krajowe zakłady ubezpieczeń w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. poz. 1844 ze zm.).

Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o ponif, w przypadku podatników, o których mowa w art. 4 pkt 5-8, podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy – ponad kwotę 2 mld zł. Wartość tę oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Wątpliwość interpretacyjną mogą budzić określenia: podatnik zależny, współzależny pośrednio lub bezpośrednio oraz jak określić powiązania między nimi oraz jakie kryterium należy przyjąć by dany podatnik prawidłowo mógł określić podstawę opodatkowania.

Podstawową kategorią, do której odnosi się ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), w tym definiując poszczególnych członków struktur kapitałowych, jest jednostka. W poszczególnych przepisach z tzw. słowniczka ustawowego (art. 3 ust. 1 pkt 37-44 ustawy o rachunkowości) są więc zdefiniowane m.in. jednostka dominująca, jednostka zależna, jednostka współzależna, jednostki powiązane czy grupa kapitałowa, którą tworzą wyłącznie jednostki.

Akcjonariusze Wnioskodawcy, spółki prawa francuskiego X. S.A. oraz S. nie posiadają statusu jednostki dominującej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy o rachunkowości, którą może być wyłącznie spółka handlowa albo przedsiębiorstwo państwowe. Przepisy zawarte w ustawie o rachunkowości skierowane są bowiem do tych podmiotów, w stosunku do których obowiązuje jurysdykcja polskiej ustawy. Wyjaśniając natomiast konstrukcję definicji jednostki zależnej (art. 3 ust. 1 pkt 39 ustawy o rachunkowości), która obejmuje również podmioty utworzone i działające zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, należy zauważyć że odnosi się ona wyłącznie do jednostek kontrolowanych przez jednostkę dominującą (w rozumieniu ustawy o rachunkowości) i ma na celu zapewnienie objęcia konsolidacją wszystkich jednostek tworzących grupę kapitałową, w której jednostka dominująca stosuje polskie standardy rachunkowości.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że ustawa o rachunkowości, ustalając znaczenie pojęcia „strony powiązane”, odsyła w ust. 5 pkt 2 Dodatkowych informacji i objaśnień zawartych w Załączniku nr 1 do tej ustawy wprost do definicji zawartych w Międzynarodowych Standardach Sprawozdawczości Finansowej (MSR/MSSF). Analogiczne odesłanie znajduje się w § 2 ust. 1 pkt 29 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji (Dz.U. z 2016 r. poz. 562). Jednostki stosujące ustawę o rachunkowości, w tym stosujące polskie standardy rachunkowości zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, mają obowiązek identyfikować podmioty powiązane (jako strony powiązane) w rozumieniu MSR/MSSF i raportować informacje o istotnych transakcjach (wraz z ich kwotami) zawartych przez zakład ubezpieczeń albo zakład reasekuracji na innych warunkach niż rynkowe ze stronami powiązanymi (czyli podmiotami powiązanymi) – wraz z informacjami określającymi charakter tych transakcji.

Zgodnie z § 9 lit. b ppkt (i) MSR 24 Ujawnianie informacji na temat podmiotów powiązanych podmiot uznaje się za powiązany z jednostką, jeżeli podmiot, bezpośrednio lub poprzez jednego lub więcej pośredników sprawuje kontrolę, podlega kontroli lub znajduje się pod wspólną kontrolą jednostki (dotyczy to jednostek dominujących, jednostek zależnych i jednostek zależnych w ramach tej samej grupy kapitałowej).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Z., T., U., A. Oddział oraz I. Oddział są podmiotami należącymi do globalnej Grupy X.. Większościowym akcjonariuszem Z. jest spółka prawa francuskiego S.. Pozostałym mniejszościowym akcjonariuszem Z. jest spółka prawa francuskiego X. S.A., która jest również głównym akcjonariuszem S.. Jedynym akcjonariuszem zarówno T. jak i U. jest S.. Głównym akcjonariuszem A. S.A. jest X. France A... S.A. Jedynym akcjonariuszem I. S.A. jest X. A... S.A. z siedzibą we Francji, której wyłącznym akcjonariuszem jest X. S.A. Obecnie Grupa X. przechodzi restrukturyzację, w ramach której planowane jest między innymi połączenie T. z U. jako spółką przejmującą, w wyniku którego, z dniem połączenia, zgodnie z art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej U. wstąpi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki T.. W ramach restrukturyzacji Grupy X., planowana jest również likwidacja i wykreślenie z KRS A. Oddział.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że spółka prawa francuskiego X. S.A. sprawuje kontrolę nad: Z., T., U., A. Oddział oraz I. Oddział. X. S.A. również po połączeniu T. i U. będzie sprawowała kontrolę nad: Z., U., A. Oddział (do czasu jego wykreślenia z KRS) oraz I. Oddział. W konsekwencji, wskazane powyżej podmioty stanowią podmioty powiązane w rozumieniu § 9 lit. b ppkt (i) MSR 24.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ustalając zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o ponif nadwyżkę sumy aktywów ponad wartość aktywów wolną od opodatkowania, sumowaniem należy objąć wszystkich podatników, o których mowa w art. 4 pkt 5-8 ww. ustawy należących do „grupy podmiotów powiązanych ze sobą”, tj. Z., U., T., A. Oddział oraz I. Oddział – a po połączeniu T. i U.: Z., U., A. Oddział (do czasu jego wykreślenia z KRS) oraz I. Oddział.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia kwoty wolnej od podatku od niektórych instytucji finansowych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie oraz Zainteresowanemu niebędącemu Stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.