Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1.4511.19.2017.1.PB
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 stycznia 2017 r. (data wpływu do tut. Biura 18 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą wskazanej we wniosku nieruchomości gruntowej– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2017 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą wskazanej we wniosku nieruchomości gruntowej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. W 2008 r. w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej wspólnicy aktem notarialnym nabyli nieruchomość w postaci niezabudowanej działki o charakterze użytkowym, produkcyjnym. W akcie notarialnym zaznaczono, iż działka zostaje nabyta z przeznaczeniem do prowadzenia działalności gospodarczej spółki cywilnej. Nabycie działki zostało sfinansowane zaciągniętym przez spółkę kredytem. Nieruchomość została wprowadzona jako środek trwały do spółki, a koszty związane ze spłata odsetek od zaciągniętego kredytu na jej zakup, zostały zewidencjonowane jako koszty uzyskania przychodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia. Do dnia wniesienia niniejszego wniosku nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, stała nieużyteczna. Wnioskodawca zamierza nabyć ww. nieruchomość z przeznaczeniem do prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychód ze sprzedaży działki, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce cywilnej tj. 50%, będzie przychodem z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „ustawy o p.d.o.f.”), biorąc pod uwagę fakt, że nieruchomość nie była wykorzystywana na cele tej działalności ?

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości nie będzie generować przychodu z działalności gospodarczej, ponieważ od chwili nabycia do dnia dzisiejszego nie była nigdy wykorzystywana w działalności gospodarczej, zaś o takich środkach mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o p.d.o.f. Według Wnioskodawcy do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości będzie miała zastosowanie ogólna zasada wynikająca z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o p.d.o.f. W konsekwencji dochód ze zbycia nieruchomości, będący różnicą pomiędzy przychodem ze zbycia a kosztami nabycia wynikającymi z aktu notarialnego, w części przypadającej na Wnioskodawcę tj. 50%, będzie wolny od podatku dochodowego, gdyż od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości upłynęło 5 lat.

Na tle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016, poz. 2032 ze zm., dalej: „u.p.d.o.f.”) opodatkowaniu podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o p.d.o.f. jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c –przed upływem pięciu lat (…).

Odrębnym źródłem przychodów jest wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonywujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o p.d.o.f. przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Podkreślić należy, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o p.d.o.f. do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o p.d.o.f., przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Przepis art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f. wskazuje, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy przepisu art. 22c pkt 1 ustawy o p.d.o.f., amortyzacji nie podlegają grunty ani prawo wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Brak amortyzacji gruntów ma swoje uzasadnienie w tym, że w zasadzie grunt nie podlega zużyciu, którego wyrazem byłaby amortyzacja. Rzeczy te lub prawa stanowią jednak odpowiednio środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o p.d.o.f. nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że cześć środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej). Przy czym kwalifikacja określonego składnika majątku, do środków trwałych jest dokonywana przez podatnika, który sam stwierdza, czy spełnia on ustawowo określone kryteria, w tym zwłaszcza dot. planowanego (przewidywanego) wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej, w ramach której w 2008 r. została zakupiona niniejsza nieruchomość gruntowa, w postaci niezabudowanej działki o charakterze użytkowym, produkcyjnym. W akcie notarialnym zaznaczono, iż została nabyta z przeznaczeniem do prowadzenia działalności gospodarczej spółki cywilnej. Zakup nieruchomości sfinansowano zaciągniętym przez spółkę kredytem. Ponadto działka została wprowadzona jako środek trwały do spółki, a koszty związane ze spłatą odsetek od zaciągniętego kredytu na jej zakup, zewidencjonowano jako koszty uzyskania przychodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia. Wnioskodawca zamierza nabyć ww. nieruchomość z przeznaczeniem do prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro wskazana we wniosku nieruchomość gruntowa nabyta w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, została uznana za środek trwały w spółce, a ponadto wydatki na spłatę kredytu zaciągniętego na jej nabycie stanowiły koszty uzyskania przychodów tej spółki, to przychód uzyskany ze sprzedaży tej nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce (tj. 50%) będzie generował przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o p.d.o.f., o ile oczywiście zawarcie wskazanej we wniosku umowy sprzedaży składnika „majątku” spółki cywilnej (majątku objętego współwłasnością łączną wspólników tej spółki) na rzecz jej wspólnika będzie prawnie dopuszczalne (skuteczne).

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.