Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.285.2016.2.MG
z 13 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2016 r. (data wpływu 13 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymanego z Republiki Czeskiej w 2014 r. odszkodowania za utracony zarobek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2016 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 20 grudnia 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1100.2016.1.MK, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201,) i stosownie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), powyższy wniosek został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, celem załatwienia zgodnie z właściwością, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu 23 grudnia 2016 r.).

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 16 stycznia 2017 r., nr 1061-IPTPB4.4511.285.2016.1.MG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 stycznia 2017 r. (data doręczenia 20 stycznia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 27 stycznia 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 2 stycznia 2001 r. podjął pracę w kopalni w Republice Czeskiej na podstawie umowy o pracę z ww. datą rozpoczęcia. We wrześniu 2013 r. u Wnioskodawcy stwierdzono chorobę zawodową - pylicę płuc. Ze względu na stan zdrowia stwierdzono, że jest stale niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy. Na podstawie orzeczenia lekarskiego rozwiązano z Wnioskodawcą stosunek pracy.

Dnia 16 stycznia 2014 r. pracodawca zawarł z Wnioskodawcą „oznámení” (oznajmienie) o udzieleniu odszkodowania za utratę zarobku. W świetle prawa czeskiego otrzymane świadczenie jest odszkodowaniem z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Słowo „oznámení” jest różnie tłumaczone przez tłumaczy (renta, rekompensata). Nie jest to renta wypłacana na podstawie ustawy Kodeks cywilny. Wypłata odszkodowania jest realizacją ustawowego obowiązku wypłaty odszkodowania przez czeskiego pracodawcę. Zawiera szczegóły dotyczące odszkodowania i obowiązków z tym związanych. Rekompensata za utratę zarobków jest wypłacana Wnioskodawcy co miesiąc. Jej wysokość to różnica między przeciętnym miesięcznym zarobkiem w kopalni w Republice Czeskiej a uzyskiwanym wynagrodzeniem w Polsce. Co miesiąc Wnioskodawca ma obowiązek dokumentowania rzeczywiście osiągniętego dochodu w Polsce. W wypadku nie dostarczenia potrzebnych dokumentów w ustalonym terminie – odszkodowanie jest zawieszone.

Od wypłaconych świadczeń, pobierane są zaliczki na podatek dochodowy na terenie Republiki Czeskiej. Renta inwalidzka nie została Wnioskodawcy przyznana i nie będzie nigdy wypłacana.

W piśmie z dnia 27 stycznia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy wniosek dotyczy 2014 r. W 2014 r. Wnioskodawca prowadził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych i gospodarczych, uzyskiwał dochody w Polsce oraz przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Otrzymywane świadczenie stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej - z czeskiego Kodeksu Pracy i z przepisów wykonawczych do ustawy. Jest to odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. l pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wypłacane odszkodowanie wynika z przepisów ustawy - czeskiego Kodeksu pracy oraz przepisów wykonawczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane świadczenie ze źródeł położonych w Czechach i mające charakter odszkodowawczy, jest zwolnione z podatku dochodowego na gruncie prawa polskiego i tym samym nie wykazuje się go w zeznaniu podatkowym PIT-36?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym we wniosku oraz jego uzupełnieniu, w podobnych stanach faktycznych organy podatkowe uznały stanowiska wnioskodawców za poprawne:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2012 r., znak: IBPBII/1/415-1040/11/HK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,
  

• w interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2012 r., znak: IBPBII/1/415-632/12/MCZ
  

• w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2013 r., znak: IBPBII/1/415-453/13/MCZ,
  

• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 546/11.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie za utracony zarobek, jakie otrzymuje On z Republiki Czeskiej, zgodnie z zawartym z pracodawcą „oznámení” o udzielaniu odszkodowania - stanowi odpowiednik odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Jest to zawiadomienie o realizacji przez pracodawcę obowiązku ustawowego oraz zawiera szczegóły dotyczące wypłaty odszkodowania. Samo w sobie nie stanowi podstawy jego wypłaty (wypłacone na podstawie czeskiego Kodeksu pracy).

Od dnia akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego odszkodowania.

Mając na uwadze postanowienia art. 21 ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca uważa, że otrzymywane przez Niego odszkodowanie korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego i tym samym nie powinien wykazywać go w zeznaniu podatkowym za 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że począwszy od 1 maja 2004 r., czyli od dnia akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, z uwagi na zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób umożliwiający sprawne funkcjonowanie gospodarki w ramach integracji europejskiej, interpretacja prawa wewnętrznego powinna być dokonywana w zgodności z prawem europejskim (por. ETS Marleasing, C-106/89, 13 listopada 1991 r., Zb. Orz. s. 1-4135).

Za źródło istnienia obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle celu i brzmienia norm wspólnotowych należy uznać art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki w celu realizacji zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego.

Zgodnie z art. 18 tego Traktatu – każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania.

Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu osób wewnątrz Wspólnoty.

Żaden przepis prawa krajowego nie może naruszać tych fundamentalnych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, gdyż niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest m.in. kryterium podejmowania pracy zarobkowej, jeśli ma ono znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej obywatela.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2014 r. – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przywołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymywane odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej jest wypłacane z Czech, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 991).

Ww. umowa nie zawiera przepisu odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem w myśl tej umowy odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”, którego zasady opodatkowania reguluje art. 20 ww. Umowy.

Co do zasady, zgodnie z tym przepisem części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce), bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie zostały wymienione w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tylko w Polsce).

Zatem, otrzymane świadczenie w postaci odszkodowania za utracony zarobek, pochodzące z Czech a wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Do opodatkowania ww. świadczenia w Polsce zastosowanie mają przepisy polskiego prawa podatkowego – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zauważyć należy, że treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, że stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa.

Stosownie do treści art. 1 Konwencji w sprawie odszkodowania za wypadki przy pracy, przyjętej w Genewie w dniu 10 czerwca 1925 r. (Dz. U. z 1937 r. Nr 86, poz. 617) każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do zapewnienia stosownego odszkodowania ofiarom wypadków przy pracy lub członkom ich rodziny.

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322, ze zm.) – z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. „zasiłek chorobowy” – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2. „świadczenie rehabilitacyjne” – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3. „zasiłek wyrównawczy” – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4. „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5. „jednorazowe odszkodowanie” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
6. „renta z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7. „renta szkoleniowa” – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
8. „renta rodzinna” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9. „dodatek do renty rodzinnej” – dla sieroty zupełnej;
10. dodatek pielęgnacyjny;
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
    
    

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 2 stycznia 2001 r. podjął pracę w kopalni w Republice Czeskiej na podstawie umowy o pracę. We wrześniu 2013 r. u Wnioskodawcy stwierdzono chorobę zawodową - pylicę płuc. Ze względu na stan zdrowia stwierdzono, że jest stale niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy. Na podstawie orzeczenia lekarskiego rozwiązano z Wnioskodawcą stosunek pracy.

Dnia 16 stycznia 2014 r. pracodawca zawarł z Wnioskodawcą „oznámení” (oznajmienie) o udzieleniu odszkodowania za utratę zarobku. W świetle prawa czeskiego otrzymane świadczenie jest odszkodowaniem z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Nie jest to renta wypłacana na podstawie ustawy Kodeks cywilny. Wyplata odszkodowania jest realizacją ustawowego obowiązku wypłaty odszkodowania przez czeskiego pracodawcę. Zawiera szczegóły dotyczące odszkodowania i obowiązków z tym związanych.

Rekompensata za utratę zarobków jest wypłacana Wnioskodawcy co miesiąc. Jej wysokość to różnica między przeciętnym miesięcznym zarobkiem w kopalni w Republice Czeskiej a uzyskiwanym wynagrodzeniem w Polsce. Od wypłaconych świadczeń, pobierane są zaliczki na podatek dochodowy na terenie Republiki Czeskiej. Renta inwalidzka nie została Wnioskodawcy przyznana i nie będzie nigdy wypłacana. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy wniosek dotyczy 2014 r. W 2014 r. Wnioskodawca prowadził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych i gospodarczych, uzyskiwał dochody w Polsce, przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Otrzymywane świadczenie stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej - z czeskiego Kodeksu Pracy i z przepisów wykonawczych do ustawy. Jest to odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. l. pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wypłacane odszkodowanie wynika z przepisów ustawy - czeskiego Kodeksu Pracy oraz przepisów wykonawczych.

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze zm.) – źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) stanowi, że – ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa czeskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem tutejszy Organ nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie czeskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku.

Należy jednak zauważyć, że treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach (w tym przypadku Czech). Co więcej, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści cyt. art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy stwierdzić, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

Mając zatem na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazanie opisu stanu faktycznego, że przyznane świadczenie stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej – czeskiego Kodeksu pracy oraz zapisów wykonawczych do ustawy i że nie jest wypłacane na podstawie ugody czy też umowy należy stwierdzić, że odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego.

Reasumując, skoro otrzymywane przez Wnioskodawcę w 2014 r. odszkodowanie z Czech korzysta ze zwolnienia na postawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie należy go wykazywać w rocznym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2014 (PIT-36).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, że interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.