Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.4511.641.2016.1.BK
z 14 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 29 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawczyni przez spółkę komandytową, której jest wspólnikiem, w przypadku, gdy kwota podatku przekracza 1000 zł – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wnioskodawcy przez spółkę komandytową, której jest wspólnikiem, w przypadku, gdy kwota podatku przekracza 1000 zł.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej. Oprócz Wnioskodawczyni wspólnikami spółki są 4 wspólnicy, trzech komandytariuszy (osoby fizyczne) i jeden komplementariusz (osoba prawna). Spółka powstała w czerwcu 2011 r. (14 czerwca 2011 r. nastąpił wpis Spółki do rejestru przedsiębiorców KRS).

W dniu 22 maja 2012 r. jeden z komandytariuszy wystąpił do Organu z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidulanej. W dniu 17 sierpnia 2012 r. wydana została interpretacja indywidulana Znak: IBPBI/1/415-632/12/KB wskazująca, że dopuszczalna jest zapłata zaliczek na podatek dochodowy osoby fizycznej wynikający z jej udziału w spółce osobowej w tensposób, że zaliczki te uiszczała będzie ta spółka ze środków finansowych wspólnika.

Po otrzymaniu interpretacji zaliczki na podatek dochodowy uiszczane były i są w opisany powyżej sposób. Wysokość zaliczek przekracza kwotę 1000 zł. Stan faktyczny nie uległ zmianie w stosunku do tego opisanego we wniosku z dnia 22 maja 2012 r., ale z dniem 1 stycznia 2016r. uległ zmianie stan prawny, kiedy to wszedł w życie art. 62b Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zapłata podatku może nastąpić także przez inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł, a wg § 2 tego artykułu, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązania podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika.

Co miesiąc, przed zapłatą zaliczki na podatek dochodowy wspólnicy podejmują uchwałę o treści:

„W miesiącu … 2016 r., w dniach od 10 do 25, Wspólnikom wypłacone zostaną zaliczki na poczet przewidywanego zysku Spółki w kwotach po:

• … zł dla A,
• … zł dla Wnioskodawczyni,
• … zł dla B,
• … zł dla C,
• … zł dla D,

z uwzględnieniem, że kwota przypadająca każdemu Wspólnikowi do wypłaty na jego rachunek osobisty pomniejszona zostanie o kwoty, które przekazane zostaną za pośrednictwem Spółki na:

• zapłatę jego składek z tytułu zobowiązań wobec ZUS na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP, FGŚP, płatnych w miesiącu wypłaty zaliczki zgodnie ze stosownymi deklaracjami ZUS,
• zapłatę jego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wspólnik może w każdej chwili złożyć Spółce wiążącą dyspozycję innego sposobu wypłaty ustalonej zaliczki niż przewidziany powyżej. Dyspozycja wymaga formy pisemnej.”

Z uwagi na treść powyższej uchwały - w chwili dokonywania zapłaty zaliczki właścicielem środków pieniężnych jest Wnioskodawczyni, a nie spółka. Spółka tylko pośredniczy w zapłacie zaliczek. Nie ma więc wątpliwości z czyich środków pochodzi wpłata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy art. 62b Ordynacji podatkowej, a w szczególności ograniczenie kwotowe płaconego podatku do 1000 zł (art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), ma zastosowanie w opisanym stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 62b Ordynacji podatkowej, a w szczególności ograniczenie kwotowe płaconego podatku do 1000 zł (§ 1 pkt 3 – winno być art. 62b pkt 1 pkt 3), nie ma zastosowania w opisanym stanie faktycznym. Zastosowanie znajduje art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Uzasadniając prezentowane stanowisko, Wnioskodawczyni wskazała, że art. 62b Ordynacji podatkowej wprowadzony został ustawą z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw. Jej zdaniem, jak wynika z uzasadnienia do tej ustawy nowelizującej (druk sejmowy nr 3462 z dnia 2 czerwca 2015r.) zamiarem ustawodawcy dla wprowadzenia rzeczonego przepisu było wyjście naprzeciw potrzebom praktyki i oczekiwaniom podatników, tak aby zobowiązanie podatkowe wygasło także w sytuacji gdy zapłata nastąpiła przez inny podmiot niż zobowiązany do zapłaty. Na stronach 47 - 48 uzasadnienia czytamy:

„Ogromna liczba wpłat na poczet zobowiązań podatkowych jest obecnie dokonywana za pośrednictwem rachunków bankowych należących do innych podmiotów. Obecne przepisy Ordynacji podatkowej wskazują na brak możliwości zapłaty zobowiązania podatkowego przez osobę trzecią, zmuszając organy podatkowe do wyjaśnienia tytułu wpłaty i zwrotu na rachunek wpłacającego, jeżeli okaże się, że wpłacone pieniądze nie były własnością podatnika. Równolegle jednak organy te zmuszone są do podjęcia działań egzekucyjnych w stosunku do tych podatników, którzy przekonani są o braku zaległości podatkowych, poprzez wykonanie ich zobowiązania przez inną osobę. Wychodząc naprzeciw potrzebom praktyki i oczekiwaniom podatników, zasadne jest zatem wprowadzenie regulacji powodującej wygaśnięcie zobowiązania poprzez zapłatę dokonaną przez podmiot inny niż zobowiązany do zapłaty, jeżeli treść dowodu wpłaty nie budzi wątpliwości co do jej przeznaczenia, a wpłata dotyczy kwoty podatku do 1000 zł. Wprowadzenie ww. limitu kwotowego jest konsekwencją tego, że zapłata przez inny podmiot jest wyjątkiem od zasady, że zapłata następuje bezpośrednio przez zobowiązanego. Proponuje się przyjąć domniemanie, że w przypadku zapłaty podatku przez inny podmiot, jeżeli dotyczy kwoty podatku nieprzekraczającej 1000 zł i treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do jej przeznaczenia na zobowiązanie podatnika, uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika (nowy art. 62b § 1 pkt 3, § 2 i 3 Ordynacji podatkowej). Zapłata podatku w wysokości 1000 zł przy spełnieniu powyższych przesłanek nie powinna być przedmiotem czynności sprawdzających. (...) W praktyce zapłata podatku podatnika z jego środków nierzadko jest dokonywana przez osoby z bliskiej rodziny podatnika. Sytuacje takie ze względów pragmatycznych powinny być prawnie sankcjonowane bez potrzeby prowadzenia czasochłonnych procedur wyjaśniających. W związku z tym proponuje się, aby zobowiązanie podatkowe wygasało także poprzez zapłatę dokonaną przez osoby wymienione w art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 86, z późn. zm., winno być t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 205), tj. przez małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę (bez limitu kwotowego). Proponuje się przyjąć domniemanie, że zapłata podatku przez podmiot wymieniony w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn następuje ze środków podatnika, jeśli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do jej przeznaczenia na zobowiązanie podatnika (nowy art. 62b § 1 pkt 1, § 2 i 3 Ordynacji podatkowej).".

W ocenie Wnioskodawczyni, najważniejsze jest to, że w jej sytuacji nie ma wątpliwości kto jest właścicielem środków pieniężnych, z których opłacane są zaliczki na jej podatek dochodowy - z uwagi na treść powołanej uchwały wspólników - w chwili dokonywania zapłaty właścicielem tych środków jest Wnioskodawczyni, a nie spółka. Spółka tylko pośredniczy w zapłacie zaliczek. Nie ma więc potrzeby aby stosować domniemanie przewidziane przez art. 62b § 2 ordynacji podatkowej, które jak wynika z powyższego uzasadnienia wprowadzone zostało aby uniknąć "prowadzenia czasochłonnych procedur wyjaśniających". Dlatego też, kwota graniczna podatku w wysokości 1000 zł nie powinna mieć zastosowania w opisanej sytuacji faktycznej. Na uwadze należy również mieć, że Spółka która pośredniczy w zapłacie nie jest w stosunku do Wnioskodawczyni podmiotem obcym. Wnioskodawczyni jest jej wspólnikiem, co gwarantuje rzetelność dokonywanych zapłat. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawczyni, do zapłat, jakich jak opisane w niniejszej sytuacji, zastosowanie winien znaleźć wyłącznie art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1578 ze zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Stosownie do art. 8 § 1 KSH, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, nie są zatem podatnikami podatków dochodowych, a dochody spółek osobowych nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Stosownie natomiast do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą (w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy) prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza). Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, przez spółkę niebędącą osobą prawną, należy rozumieć spółkę inną niż określona w pkt 28 (czyli spółkę inną niż będąca podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, a więc również spółkę komandytową).

Biorąc pod uwagę cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, że prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w formie spółki niebędącej osobą prawną (w tym spółki komandytowej) oznacza, że osoba fizyczna będąca wspólnikiem takiej spółki, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznawana jest za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie czynności pozostających w związku z działalnością tej spółki. Zatem dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce komandytowej, stanowiący dla jej wspólnika - osoby fizycznej, co do zasady, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy lub na zasadach określonych w art. 30c ust. 1 tej ustawy, czyli tzw. podatkiem liniowym, jeżeli spełnione zostaną warunki określone w art. 9a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h. Z powyższego przepisu wynika, że podatnicy uzyskujący dochody z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (także w formie spółki osobowej), opodatkowują dochody z tej działalności poprzez uiszczanie w trakcie roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy, obliczonych w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym do osób fizycznych. Natomiast kwestię sposobu regulowania tych zaliczek określają przepisy Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201), zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Stosownie natomiast do art. 3 pkt 3 lit. a Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach - rozumie się przez to również zaliczki na podatki.

Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty.

Przy czym, zgodnie z art. 60 § 1 Ordynacji podatkowej, za termin dokonania zapłaty podatku uważa się:

1. przy zapłacie gotówką - dzień wpłacenia kwoty podatku w kasie organu podatkowego lub w kasie podmiotu obsługującego organ podatkowy lub na rachunek tego organu w banku, w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe, w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, w biurze usług płatniczych, w instytucji płatniczej lub w instytucji pieniądza elektronicznego albo dzień pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;
2. w obrocie bezgotówkowym - dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika, rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu lub zapłaty za pomocą innego niż polecenie przelewu instrumentu płatniczego, zwanego dalej „innym instrumentem płatniczym”.

Ustawą z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1649), dodany został art. 62b (regulujący zapłatę podatku przez inny podmiot), obowiązujący od 1 stycznia 2016 r., w brzmieniu:

§ 1. Zapłata podatku może nastąpić także przez:

1. małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę,
2. aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym,
3. inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł.

§ 2.W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika.

§ 3.W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1-3, przepisy dotyczące zapłaty podatku przez podatnika stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika, że tylko zapłata podatku ze środków podatnika powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Podatek jest bowiem świadczeniem publicznoprawnym, o osobistym charakterze, którego nie można przenieść w drodze czynności cywilnoprawnej na inną osobę. Odrębną kwestią jest natomiast możliwość zapłaty zobowiązań podatkowych podatnika za pośrednictwem innego podmiotu, która od 1 stycznia 2016 r. została uregulowana w cyt. wyżej art. 62b Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z tym przepisem zapłata podatku może nastąpić również przez inny podmiot, jeżeli:

• kwota podatku nie przekracza 1000 zł,
• z treści dowodu zapłaty wynika przeznaczenie zapłaty na zobowiązanie podatnika, co zarazem uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika,
• zapłata podatku nastąpi z zachowaniem przepisów dotyczących zapłaty podatku przez podatnika.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że aby możliwym było skorzystanie z możliwości zapłaty podatku przez inny podmiot niż sam podatnik, zobowiązany do jego uiszczenia - wszystkie warunki wyżej wskazane muszą zostać spełnione łącznie. A contrario niespełnienie któregokolwiek z ww. warunków powoduje brak możliwości uznania dokonanej wpłaty za prawnie skuteczne wygaśnięcie zobowiązania podatkowego podmiotu gospodarczego, obowiązanego do zapłaty podatku (zaliczki na podatek).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki komandytowej. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawczyni uiszczane są przez spółkę ze środków finansowych Wnioskodawczyni, tj. z zaliczek wypłacanych na poczet zysku. Wspólnicy spółki podejmują uchwały dotyczące wypłaty zaliczek na poczet zysków, a także regulowania zaliczek na podatek dochodowy wspólników. Przy czym, kwota przyznanej zaliczki na poczet zysku jest pomniejszana m.in. o kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawczyni. Właścicielem środków pieniężnych, z których opłacane są zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych jest Wnioskodawczyni, a nie spółka. Spółka tylko pośredniczy w zapłacie zaliczek. Kwota zaliczek przekracza 1000 zł.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w świetle treści będącego przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej art. 62b Ordynacji podatkowej, zapłata zaliczki Wnioskodawczyni na podatek dochodowy od osób fizycznych, z rachunku spółki komandytowej, której jest ona wspólnikiem, nie spowoduje skutecznego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego Wnioskodawczyni z tytułu zaliczek na podatek dochodowy, nawet jeśli treść dowodu wpłaty nie będzie budzić wątpliwości, co do przeznaczenia wpłaty i wskazania kto jest właścicielem środków będących przedmiotem wpłaty, albowiem, jak jednoznacznie wskazano w opisie stanu faktycznego kwota wpłaty z tego tytułu przekracza 1.000 zł.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważyć należy, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna, została wydana (jak sama Wnioskodawczyni przyznaje) na gruncie odmiennego stanu prawnego, niż będący przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.