Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB5.4510.1044.2016.1.PW
z 26 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Bank”) jako osoba prawna utworzona zgodnie z przepisami ustaw, działa na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych oraz przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.; dalej jako: „Prawo bankowe”). Ponadto Wnioskodawca prowadzi także działalność maklerską na podstawie uzyskanego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego (dalej jako: „działalność maklerska”).

W ramach prowadzonej działalności maklerskiej Bank prowadzi rachunki inwestycyjne i maklerskie dla swoich klientów (korzystających z usług maklerskich Banku). Na rachunkach tych zapisane są papiery wartościowe posiadane przez klientów Banku, z których to tytułu klienci Banku otrzymują m.in. dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych („Dochody”) oraz odsetki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, dokonując wypłat Dochodów na rzecz klientów posiadających w Banku rachunki inwestycyjne lub maklerskie, Bank będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT i niepobierania podatku od tych Dochodów, jeżeli spełni wymagania formalne przewidziane w art. 26 ust. 1c i 1f tej ustawy oraz uzyska pisemne oświadczenie klienta, potwierdzające, iż nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, dokonując wypłat Dochodów na rzecz klientów posiadających w Banku rachunki inwestycyjne lub maklerskie, Bank będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT i niepobierania podatku od tych Dochodów, jeżeli spełni wymagania formalne przewidziane w art. 26 ust. 1c i 1f tej ustawy oraz uzyska pisemne oświadczenie klienta, potwierdzające, iż nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT dywidendy wypłacane przez polskie spółki kapitałowe na rzecz innych osób prawnych podlegają w Polsce opodatkowaniu w wysokości 19%. Natomiast w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT ustanowione zostało zwolnienie z opodatkowania dywidend, jeżeli kumulatywnie spełnione są następujące warunki:

• wypłacającym dywidendę jest spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski;
  

• uzyskującym dochody z dywidend jest spółka podlegająca w Polsce lub w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej („UE”) lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego („EOG”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
  

• spółka uzyskująca dochody z dywidend posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów w kapitale spółki wypłacającej dywidendę nieprzerwanie przez okres dwóch lat, przy czym okres ten może upłynąć także po dniu wypłaty dywidendy, i nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania;
  

• spółka otrzymująca dywidendę posiada udziały w polskiej spółce wypłacającej dywidendę na podstawie tytułu własności lub na podstawie innego tytułu, jeżeli właścicielowi dywidend przysługiwałoby prawo do zwolnienia dywidend z opodatkowania.
  
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 4c Ustawy o CIT wskazane wyżej zwolnienie znajduje zastosowanie także w przypadku, gdy wypłata dywidendy dokonywana jest na rzecz podmiotu będącego rezydentem podatkowym Konfederacji Szwajcarskiej, przy czym w takiej sytuacji spółka taka posiadać musi nie mniej niż 25% udziałów w spółce wypłacającej dywidendy. Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 6 Ustawy o CIT zwolnienie to stosuje się odpowiednio do podmiotów wymienionych w Załączniku nr 4 do Ustawy o CIT.

Zastosowanie powyższego zwolnienia, zgodnie z art. 22b Ustawy o CIT, możliwe jest jednak pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innej umowy zawartej z krajem rezydencji podatkowej podmiotu otrzymującego dywidendę do uzyskania informacji podatkowych o podmiocie otrzymującym dywidendę.

Jednocześnie, z dniem 1 stycznia 2016 r. dodany został art. 22c Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 22c ust. 1 Ustawy o CIT, przepisów art. 20 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT nie stosuje się, jeżeli osiągnięcie dochodów z dywidend następuje w związku z zawarciem umowy lub dokonaniem innej czynności prawnej, lub wielu powiązanych czynności prawnych, których głównym lub jednym z głównych celów było uzyskanie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 20 ust. 3 lub art. 22 ust. 4, a uzyskanie tego zwolnienia nie skutkuje wyłącznie wyeliminowaniem podwójnego opodatkowania tych dochodów oraz ww. czynności nie mają rzeczywistego charakteru. Natomiast stosownie do art. 22c ust. 2 zd. 1 Ustawy o CIT, dla celów ust. 1 uznaje się, że umowa lub inna czynność prawna nie ma rzeczywistego charakteru w zakresie, w jakim nie jest dokonywana z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych.

Zasady poboru podatku od dywidend i innych dochodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych uregulowane zostały w art. 26 Ustawy o CIT. Przepis ten wskazuje na jakim podmiocie i w jakiej sytuacji ciąży obowiązek poboru podatku od dywidend, jak również reguluje warunki, które muszą zostać spełnione, aby m.in. odstąpić od pobrania tego podatku w związku z zastosowaniem zwolnienia z opodatkowania dywidend i innych dochodów z udziału w zyskach osób prawnych na podstawie art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT.

I tak zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, w przypadku wypłat dywidend, osoby prawne dokonujące tych wypłat, tj. spółki, zobowiązane są jako płatnicy do poboru podatku tego podatku, tj. potrącenia go od wypłacanej kwoty. Jeżeli jednak wypłata taka dokonywana jest za pośrednictwem podmiotu prowadzącego rachunki papierów wartościowych danego podatnika, zgodnie z art. 26 ust. 2c pkt 2 Ustawy o CIT to podmiot prowadzący ten rachunek jako płatnik jest zobowiązany do pobrania podatku od dywidend.

Stosownie do art. 26 ust. 2d Ustawy o CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 2c, pobierają podatek w dniu przekazania należności do dyspozycji podatnika. W art. 26 ust. 2d Ustawy o CIT zostało również zamieszczone odesłanie m.in. do przepisów art. 26 ust. 1c i ust. 1f tej ustawy, w których uregulowane zostały warunki formalne, uprawniające płatnika do niepobierania podatku w związku z zastosowaniem zwolnienia przewidzianego w art. 22 ust. 4. W świetle tych przepisów, płatnicy podatku dochodowego od osób prawnych są uprawnieni do niepobrania podatku dochodowego od dywidend w związku z ich zwolnieniem z opodatkowania podatkiem CIT uregulowanym w art. 22 ust. 4 i następnych Ustawy o CIT, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• płatnik uzyska od spółki otrzymującej dywidendę płatnikowi pisemne oświadczenie, że nie korzysta ona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na źródło ich osiągania; oraz
  

• w przypadku dywidend wypłacanych odbiorcom mającym siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim UE lub EOG, płatnik uzyska od podmiotu będącym odbiorcą dywidendy certyfikat rezydencji, dokumentujący miejsce siedziby tego podmiotu dla celów podatkowych.
  
  
  

Porównanie zakresu regulacji art. 22, 22b i 22c oraz art. 26 Ustawy o CIT jednoznacznie wskazuje, że ustawodawca w sposób całkowicie odrębny i w zasadzie niezależny uregulował warunki przyznania zwolnienia z podatku CIT podatnikom otrzymującym dywidendy i inne dochody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych (art. 22, 22b oraz art. 22c Ustawy o CIT) oraz przesłanki na podstawie których płatnik podatku dochodowego uprawniony jest do odstąpienia od pobrania podatku od dywidend (art. 26 Ustawy o CIT). W szczególności, z żadnego przepisu nie wynika, aby płatnik podatku dochodowego zobowiązany był do badania spełnienia przez podatnika warunków uprawniających go do zwolnienia dywidendy z opodatkowania. Art. 26 Ustawy o CIT nie zawiera przepisu uzależniającego prawo płatnika do zastosowania przedmiotowego zwolnienia z podatku od tego, czy podatnikowi faktycznie prawo do tego zwolnienia przysługuje, tj. czy spełnił on wszystkie wskazane w tych przepisach warunki. Zgodnie z art. 26 ust. 1c i 1f Ustawy o CIT, obowiązki płatnika w tym zakresie mają charakter czysto formalny i sprowadzają się do posiadania dwóch dokumentów, z których jeden jest wystawiony przez samego podatnika, a drugi przez państwo jego rezydencji podatkowej. Nawet w tym zakresie nie oznacza to, że płatnik weryfikuje spełnienie przez podatnika warunków uzyskania zwolnienia z opodatkowania dywidend wykazanych tymi dokumentami. Płatnik nie ma bowiem żadnego obowiązku weryfikowania czy treść tych dokumentów jest zgodna z rzeczywistością. Ustawodawca nie nałożył na płatnika obowiązku weryfikacji, czy certyfikat rezydencji został wydany przez właściwe państwo biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności mające wpływ na określenie rezydencji podatkowej podatnika. Podobnie, płatnik nie ma także obowiązku weryfikacji, czy oświadczenie podatnika o braku zwolnienia z opodatkowania od całości swoich dochodów jest prawdziwe.

W art. 26 Ustawy o CIT nie zostały przewidziane żadne inne - poza wymienionymi w art. 26 ust. 1c i 1f tej ustawy - przesłanki, od których spełnienia uzależnione jest uprawnienie płatnika podatku dochodowego do odstąpienia od pobrania tego podatku, w związku z zastosowaniem zwolnienia przewidzianego w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę treść obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisu art. 22c Ustawy o CIT, przepisy Ustawy o CIT mogą być interpretowane w ten sposób, iż w celu odstąpienia przez płatnika od poboru podatku dochodowego od osób prawnych (w związku z zastosowaniem zwolnienia z art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT), płatnik powinien dysponować oświadczeniem podatnika o braku spełnienia przesłanek do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT. Obowiązek spełnienia przez płatników takiego wymogu nie wynika z literalnego brzmienia przepisów Ustawy o CIT, jednakże został wskazany w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 26 sierpnia 2016 r. wydanej dla Banku (sygn. IPPB5/4510-633/16-2/AJ; dalej jako; „Interpretacja Indywidualna”) przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej jako: „Dyrektor IS”). Dyrektor IS stwierdził w Interpretacji Indywidualnej, iż: „Skoro od 1 stycznia 2016 r. ustawodawca dla celów zwolnienia określonego w art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT ustanowił dodatkowy wymóg określony w art. 22c ustawy, to aby płatnik mógł nie pobierać podatku, oświadczenie określone w art. 26 ust. 1f Ustawy o CIT powinno również zawierać zapis, że osiągnięcie dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych (w związku z którym następuje wypłata należności) nie następuje w związku z zawarciem umowy lub dokonaniem innej czynności prawnej, lub wielu powiązanych czynności prawnych, których głównym lub jednym z głównych celów było uzyskanie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 22 ust. 4, a uzyskanie tego zwolnienia skutkuje wyłącznie wyeliminowaniem podwójnego opodatkowania tych dochodów (przychodów), oraz że ww. czynności mają rzeczywisty charakter.”

Z przytoczonego fragmentu Interpretacji Indywidualnej wynika, iż na Wnioskodawcy, pełniącym rolę płatnika podatku od dochodowego od osób prawnych, w związku z wypłatą Dochodów, obok wymogów przewidzianych w art. 26 ust. 1f Ustawy o CIT, spoczywa również dodatkowy obowiązek formalny, w postaci uzyskania od klienta oświadczenia, potwierdzającego, iż nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT.

Chociaż obowiązek uzyskania przez Wnioskodawcę oświadczenia o treści wskazanej przez Dyrektora IS w Interpretacji Indywidualnej nie wynika bezpośrednio z ustawy, należy stwierdzić, że wypełnienie tego obowiązku przez Wnioskodawcę umożliwi mu odstąpienie od poboru podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z zastosowaniem zwolnienia przewidzianego w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT (przy założeniu, iż spełnione zostaną również wymagania formalne wynikające z art. 26 ust. 1c i 1f Ustawy o CIT). Wymaga podkreślenia, iż obowiązek uzyskania przez Bank oświadczenia klienta o braku spełnienia przesłanek do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT, podobnie jak obowiązki przewidziane w art. 26 ust. 1c i 1f tej ustawy, ma charakter czysto formalny. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do badania, czy przesłanki do zastosowania art. 22c w stosunku do wypłacanej dywidendy nie zostały spełnione w rzeczywistości, tak samo jak nie ma obowiązku badania, czy spełnione zostały w rzeczywistości przesłanki zwolnienia z opodatkowania przewidziane w art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT. Z uzyskanej przez Bank Interpretacji Indywidualnej wynika bowiem wyłącznie obowiązek uzyskania przez Wnioskodawcę oświadczenia klienta o braku spełnienia przesłanek do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT. Dyrektor IS nie wskazał w ww. interpretacji, iż Wnioskodawca powinien badać, czy przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT nie zostały spełnione w rzeczywistości. W konsekwencji, aby Wnioskodawcy mógł odstąpić od poboru podatku dochodowego od osób prawnych (w związku z zastosowaniem zwolnienia przewidzianego w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT), wystarczającym będzie łączne spełnienie przez niego następujących wymogów o charakterze formalnym: (i) uzyskanie certyfikatu rezydencji klienta, (ii) uzyskanie pisemnego oświadczenia klienta, że w stosunku do wpłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 22 ust. 4 pkt 4 Ustawy o CIT oraz (iii) uzyskanie pisemnego oświadczenia klienta, że w stosunku do wypłacanych należności nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT.

Taki wniosek można sformułować na podstawie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 2775/13). Przedmiotem sporu, którego dotyczyło przytoczone orzeczenie, było zakwestionowanie przez organy podatkowe prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych o kwotę darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą dokonanej w 2006 r. Skarżący dokonali wpłaty darowizny w gotówce, natomiast zgodnie obowiązującymi od początku 2006 r. przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1550 ze zm.; dalej jako: „Ustawa o PIT”), prawo do odliczenia darowizny pieniężnej od podstawy opodatkowania było uzależnione od dokonania wpłaty za pośrednictwem rachunku bankowego obdarowanego. Zmiana przepisów, wprowadzająca wymóg wpłacania darowizn na rachunek bankowy obdarowanego, nie została uwzględniona w wydanym opracowanym przez Ministerstwo Finansów informatorze na 2006 r. Skarżący argumentowali, iż brak informacji o ww. zmianie przepisów Ustawy o PIT w informatorze Ministerstwa Finansów spowodował, iż pozostawali w uzasadnionym przekonaniu, że zasady dotyczące darowizn na działalność charytatywno-opiekuńczą obowiązujące w 2006 r. nie uległy zmianie w stosunku do reguł obowiązujących w poprzednich latach. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił argumentacje skarżących. W ww. wyroku podkreślone zostało wprawdzie, iż ,,(...) broszura ta oczywiście nie jest źródłem prawa(...)”, niemniej jednak, „Brak informacji o wprowadzeniu takiego wymogu (...) mógł być mylący i wprowadzać w błąd zwłaszcza w sytuacji Skarżących, którzy, co nie jest kwestionowane, od wielu lat zaangażowani byli w działalność charytatywną”. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił również, iż ,,(...)uchybienia w działaniu administracji podatkowej nie powinny powodować ujemnych następstw dla podatników, którzy działali w dobrej wierze i zaufaniu do treści otrzymanej informacji”.

Biorąc pod uwagę treść ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pełniąc rolę płatnika podatku od Dochodów, w celu odstąpienia od poboru tego podatku, powinien uzyskać od swoich klientów oświadczenia o braku spełnienia przesłanek do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT. Taka konkluzja znajduje również oparcie w przepisach Ustawy o CIT - w żadnym z przepisów tej ustawy nie został bowiem zawarty wymóg badania przez płatnika podatku od dywidend i innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, czy w stosunku do tych dochodów nie zostały spełnione przesłanki z art. 22c Ustawy o CIT. Ponadto, przeprowadzanie takiego badania przez Wnioskodawcę byłoby technicznie niewykonalne.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, dokonując wypłat Dochodów na rzecz klientów posiadających w Banku rachunki inwestycyjne lub maklerskie, Bank będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT i niepobierania podatku od tych Dochodów, jeżeli spełni wymagania formalne przewidziane w art. 26 ust. 1c i 1f tej oraz uzyska pisemne oświadczenie klienta, potwierdzające, iż nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm. – dalej: „Ustawa o CIT”), podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

Przy czym na podstawie art. 22 ust. 4 ww. ustawy zwalnia się od podatku dochodowego dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, z wyjątkiem dochodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
4. spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
   
   

Jednocześnie Ustawodawca zastrzegł w ust. 4a art. 22 Ustawy o CIT, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 4, ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółka uzyskująca dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada udziały (akcje) w spółce wypłacającej te należności w wysokości, o której mowa w ust. 4 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. na mocy art. 22c ust. 1 Ustawy o CIT przepisów art. 20 ust. 3 oraz art. 20 ust. 4 nie stosuje się, jeżeli:

1. osiągnięcie dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych następuje w związku z zawarciem umowy lub dokonaniem innej czynności prawnej, lub wielu powiązanych czynności prawnych, których głównym lub jednym z głównych celów było uzyskanie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 20 ust. 3 lub art. 22 ust. 4, a uzyskanie tego zwolnienia nie skutkuje wyłącznie wyeliminowaniem podwójnego opodatkowania tych dochodów (przychodów), oraz
2. czynności, o których mowa w pkt 1, nie mają rzeczywistego charakteru.
   
   

W myśl art. 22c ust. 2 Ustawy o CIT dla celów ust. 1 uznaje się, że umowa lub inna czynność prawna nie ma rzeczywistego charakteru w zakresie, w jakim nie jest dokonywana z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych. W szczególności dotyczy to sytuacji, gdy w drodze czynności, o których mowa w ust. 1, przenoszona jest własność udziałów (akcji) spółki wypłacającej dywidendę lub spółka osiąga przychód (dochód), wypłacany następnie w formie dywidendy lub innego przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Na podstawie art. 26 ust. 1c Ustawy o CIT osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów wyłącznie pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 albo w art. 22 ust. 4 pkt 2, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

1. jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
2. istnienia zagranicznego zakładu – zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 2c pkt 2 Ustawy o CIT w przypadku wypłat należności z tytułu dywidend oraz dochodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3 i 5 uzyskanych z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych – obowiązek, o którym mowa w ust. 1, stosuje się do podmiotów prowadzących rachunki papierów wartościowych albo rachunki zbiorcze, jeżeli wypłata należności następuje za pośrednictwem tych podmiotów.

Jednocześnie na podstawie art. 26 ust. 2d powołanej ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 2c, pobierają zryczałtowany podatek dochodowy w dniu przekazania należności do dyspozycji posiadacza rachunku papierów wartościowych lub posiadacza rachunku zbiorczego. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przepisy ust. 1c–1l stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 26 ust. 1f Ustawy o CIT w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. 1c, pod warunkiem uzyskania pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub w art. 22 ust. 4 pkt 4. W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1, pisemne oświadczenie powinno wskazywać, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności.

Z analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że płatnik (w tym przypadku Wnioskodawca) nie ma podstaw prawnych do żądania od podatników jakiegokolwiek oświadczenia w zakresie, o którym mowa w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko zgodnie z którym Wnioskodawca dokonujący wypłat na rzecz klientów, będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 4 i następne Ustawy o CIT i niepobierania podatku, jeżeli spełni wymagania formalne przewidziane w art. 26 ust. 1c i 1f tej oraz uzyska pisemne oświadczenie klienta, potwierdzające, iż nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania art. 22c Ustawy o CIT, należy uznać za nieprawidłowe z uwagi na brak przepisów uprawniających Wnioskodawcę do żądania takiego oświadczenia.

Interpretacja zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.