Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB5.4510.1010.2016.1.PW
z 4 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

F. Sp. z o.o. [dalej: Spółka lub Wnioskodawca], jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność w zakresie produkcji lodów. Spółka należy do międzynarodowej Grupy N. [dalej: Grupa], będącej światowym liderem w produkcji odżywek dziecięcych, mleka w proszku, kawy rozpuszczalnej, lodów, wód mineralnych oraz karmy dla zwierząt. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej i sprzedażowej, Spółka korzysta m.in. ze znaków towarowych, wzorów, znaku słownego, grafik, przepisów i tajemnic handlowych, jak również z wiedzy (informacji) nadającej się do wykorzystania w działalności przemysłowej, naukowej lub handlowej (know-how) [dalej łącznie jako: Własność intelektualna], będących własnością podmiotów należących do Grupy.

Formalną podstawą korzystania przez Wnioskodawcę z Własności intelektualnej jest wielostronna umowa sublicencyjna [dalej: Umowa sublicencyjna], która została zawarta przez Spółkę ze spółką powiązaną kapitałowo z Wnioskodawcą, będącą rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii [dalej: Spółka brytyjska] oraz ze spółkami szwajcarskimi (formalnie uprawnionymi do Własności intelektualnej). Na podstawie Umowy sublicencyjnej, Spółka brytyjska udzieliła Wnioskodawcy prawa do korzystania z Własności intelektualnej w określonym zakresie i na określonym terytorium. Z tego tytułu, Wnioskodawca został zobowiązany do odprowadzania opłat licencyjnych [dalej: Należności licencyjne] bezpośrednio do Spółki brytyjskiej. Należności licencyjne kalkulowane są w oparciu o wartość sprzedaży produktów przez Spółkę.

Możliwość udzielenia przez Spółkę brytyjską opisanej powyżej sublicencji wynika z umowy licencyjnej [dalej: Umowa licencyjna], zawartej przez tę spółkę ze spółkami szwajcarskimi (uprawnionymi do Własności intelektualnej). Na podstawie Umowy licencyjnej, spółki szwajcarskie udzieliły Spółce brytyjskiej licencji na korzystanie z Własności intelektualnej, z prawem do sublicencji. (W tym miejscu pragniemy zaznaczyć, iż Spółka brytyjska nie prowadzi i nie zamierza prowadzić w przyszłości działalności produkcyjnej ani handlowej, co oznacza, że dysponowanie przez nią Własnością intelektualną ogranicza się wyłącznie do udzielania sublicencji podmiotom z Grupy, w tym Spółce). Uzyskane wynagrodzenie z tytułu umów sublicencyjnych (w tym z Umowy sublicencyjnej) przekazywane jest przez Spółkę brytyjską w całości do uprawnionych spółek szwajcarskich, w stosunku 1:1. Ponadto, w Umowie licencyjnej ustalone zostały minimalne progi opłat licencyjnych, które Spółka brytyjska zobowiązana jest płacić na rzecz spółek szwajcarskich - w związku z czym w sytuacji, gdy uzyskane z sublicencji wynagrodzenie będzie niższe od ww. kwot, Spółka brytyjska będzie zobowiązana do dopłacenia zaistniałej różnicy z własnych środków.

Spółka będzie dysponowała certyfikatami rezydencji podatkowej Spółki brytyjskiej oraz spółek szwajcarskich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w odniesieniu do Należności licencyjnych, które będą płacone przez Spółkę bezpośrednio do Spółki brytyjskiej, a następnie przez spółkę brytyjską do spółek szwajcarskich zastosowanie będzie miała Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92 ze zm.), zmieniona Protokołem o zmianie konwencji, sporządzonym w Warszawie dnia 20 kwietnia 2010 r. (Dz.U. z 2011 r. Nr 255, poz. 1533) [dalej: Umowa szwajcarska]?

Zdaniem Wnioskodawcy

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w odniesieniu do Należności licencyjnych, które będą płacone przez Spółkę do Spółki brytyjskiej, zastosowanie będzie miała Umowa szwajcarska.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. [t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: ustawa CIT], nierezydenci podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez nierezydentów przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 ustawy CIT).

Obowiązek poboru i wpłaty do urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. przychodów [dalej: Podatek u źródła] spoczywa na podmiotach dokonujących wypłat takich należności na rzecz nierezydentów. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (art. 26 ust. 1 zd. drugie ustawy CIT).

Jak wynika z przytoczonych regulacji, opodatkowaniu Podatkiem u źródła podlegają m.in. przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do znaków towarowych, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego oraz za know-how.

Zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, iż w zakres Własności intelektualnej wchodzi m.in. prawo do korzystania ze znaków towarowych, wzorów, znaku słownego, grafik, przepisów i tajemnic handlowych, jak również z know-how, Należności licencyjne zaliczają się do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT. Co za tym idzie, dokonując zapłaty Należności licencyjnych, Spółka co do zasady będzie zobowiązana do poboru i wpłaty do urzędu skarbowego Podatku u źródła od tych płatności - z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji, w przypadku Spółki, należy rozważyć zastosowanie:

• Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. [Dz.U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840; dalej: Umowa brytyjska] - gdyż bezpośredni odbiorca płatności (tj. Spółka brytyjska) jest rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii,
  

• Umowy szwajcarskiej - ponieważ ostatecznymi odbiorcami Należności licencyjnych są rezydenci szwajcarscy (tj. spółki szwajcarskie).
  
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 Umowy brytyjskiej:

1. „Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
   
2. Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną [podkreślenie Spółki], podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.
3. Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub, naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).”
   
   
   

Z kolei, jak stanowi art. 12 ust. 1-3 Umowy szwajcarskiej:

1. „Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
   
2. Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną [podkreślenie Spółki], podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.
   2a. Bez względu na postanowienia ustępu 2, należności licencyjne wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim państwie jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych jest spółką (nie będąca spółką osobową) powiązaną ze spółką wypłacającą należności licencyjne.
   
3. Określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego, w tym prawa do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”
   
   

Jak wynika z przytoczonej powyżej regulacji, obie ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania odnoszą się do sytuacji, gdy odbiorcą należności licencyjnych jest osoba do nich uprawniona (tzw. „beneficial owner”).

Spółka pragnie podkreślić, iż zarówno przepisy prawa polskiego, jak i regulacje ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji pojęcia „osoba uprawniona”. W celu ustalenia jego znaczenia, właściwe jest odwołanie się do wyjaśnień zawartych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD [dalej: Komentarz]. Niezależnie od faktu, iż nie ma on formalnie charakteru wiążącego, zawarte w nim objaśnienia i komentarze stanowią powszechnie akceptowane wytyczne, wyznaczające kierunek, w którym powinna zmierzać interpretacja postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Potwierdza to m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 r. (sygn. II FSK 276/08), wskazał, iż: „Rada OECD podkreśla również rolę Komentarza w przypadkach rozbieżnych interpretacji. Nawet istniejące obecnie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być interpretowane zgodnie z Komentarzem, chyba że zasadnicze zmiany w Modelowej Konwencji OECD wykluczyłby taką interpretację.”

Przechodząc zatem do objaśnień dotyczących osoby uprawnionej, zawartych w Komentarzu, należy zwrócić uwagę w szczególności na następujące komentarze:

• „Określenie „osoba uprawniona” nie jest stosowane w wąskim i technicznym znaczeniu, lecz powinno być rozumiane w jego kontekście i w świetle przedmiotu i celu konwencji, a mianowicie w celu unikania podwójnego opodatkowania, zapobiegania unikaniu i uchylaniu się od opodatkowania oraz oszustwom podatkowym.” (art. 12 pkt 4 Komentarza),
  

• „Jeżeli część dochodu osiąga osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się państwie, działająca w charakterze przedstawiciela lub powiernika, to byłoby sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji, gdyby państwo źródła przyznało zniżkę lub zwolnienie od podatku z tego powodu, że bezpośredni odbiorca dochodu ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie. (...) Byłoby również sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji, gdyby państwo źródła przyznało zniżkę lub zwolniło od opodatkowania osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym umawiającym się państwie, która nie działa w charakterze przedstawiciela lub powiernika, lecz jako osoba podstawiona za inną osobę faktycznie otrzymującą dochód (art. 12 pkt 4.1 Komentarza).
  
  
  

Jak wynika z powyższego, samo pełnienie roli bezpośredniego odbiorcy płatności nie jest wystarczające do uznania danego podmiotu za osobę uprawnioną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeżeli bowiem odbiorca płatności przekazuje je na rzecz osób trzecich, działając w charakterze przedstawiciela, powiernika, pośrednika, agenta lub podobnym, to właśnie te osoby trzecie powinny być uznane za osoby uprawnione. Jak wskazano w Komentarzu, w takiej sytuacji brak jest podstaw do zastosowania w państwie źródła ulg wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z państwem rezydencji pośrednika.

Przenosząc powyższe na grunt opisywanego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że skoro Spółka brytyjska będzie zobowiązana do przekazywania całości Należności licencyjnych dalej, do spółek szwajcarskich, jej rola sprowadzać się będzie wyłącznie do pełnienia opisanej powyżej funkcji pośrednika. Za przyjęciem takiego wniosku przemawia w szczególności fakt, że Spółka brytyjska nie prowadzi i nie zamierza prowadzić w przyszłości działalności produkcyjnej ani handlowej, zaś dysponowanie przez nią Własnością intelektualną ogranicza się wyłącznie do udzielania sublicencji, z tytułu których przekazuje wynagrodzenie do spółek szwajcarskich. Co więcej, spółka ta jest zobowiązana do przekazywania na rzecz spółek szwajcarskich określonej, minimalnej wysokości opłat pochodzących z umów sublicencyjnych niezależnie od tego, czy przychody zostały faktycznie osiągnięte - co stanowi swoistą sankcję dla pośrednika za osiągnięcie przychodów niższych niż ustalone. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że Spółka brytyjska nie będzie mogła być uznana za osobę uprawnioną w rozumieniu Umowy brytyjskiej.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze przywołane powyżej wyjaśnienia zawarte w Komentarzu oraz uwzględniając stanowiska prezentowane w wydawanych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, status osoby uprawnionej posiadać będzie natomiast podmiot:

• któremu przysługuje ekonomiczne władztwo w odniesieniu do otrzymanych należności licencyjnych, mogący faktycznie korzystać ze swoich uprawnień właścicielskich względem takiego strumienia dochodu, oraz
  

• dysponujący przedmiotem lub prawem, z którego pochodzą należności licencyjne, posiadający swobodę w podejmowaniu decyzji o wykorzystaniu lub udostępnieniu przedmiotu licencji.
  
  
  

Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego - jak zauważa J. Banach: „Określenie beneficial owner" nie posiada precyzyjnego polskiego odpowiednika. Należy jednak podkreślić, że pomimo braku jasnego konsensusu w międzynarodowej praktyce co do jego szczegółowej definicji, należy przyjąć; że obejmuje ono każdego, kto posiada prawny tytuł do poboru określonych świadczeń na własny rachunek. Nie jest w tym miejscu ważne, czy dana osoba ma tytuł prawny do mienia lub praw, z tytułu których świadczenia takie są wypłacane (może go mieć lub nie). Pojęcie beneficial owner" nie jest jednak synonimem ekonomicznego właściciela w przeciwieństwie do prawnego właściciela. Tego rodzaju podejście stanowiłoby bowiem zbyt duże uproszczenie problemu. (...)

W efekcie należy uznać za wciąż prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym ktoś, kto nie ma prawa do pełnego decydowania o tym, kto i w jakim zakresie używa lub ma prawo dysponować danym majątkiem, nigdy nie może być uznany za beneficial owner" w rozumieniu umów o upo.” (J. Banach (w:) B. Brzeziński (red.), Model Konwencji OECD. Komentarz., Warszawa 2010, str. 820-821).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku opisywanym w niniejszym wniosku obie ww. przesłanki zostaną spełnione przez spółki szwajcarskie.

Należy bowiem podkreślić, że to do spółek szwajcarskich będą faktycznie ostatecznie trafiały Należności licencyjne (przekazane im przez pośrednika - Spółkę brytyjską). Ponadto, dopiero spółki szwajcarskie będą uprawnione do swobodnego dysponowania ww. dochodami i decydowania o ich przeznaczeniu - a zatem będzie przysługiwało im ekonomiczne władztwo w odniesieniu do Należności licencyjnych.

Co więcej, to spółki szwajcarskie są podmiotami uprawnionymi do dysponowania prawami, z których pochodzą Należności licencyjne, tj. prawami do Własności intelektualnej. Uprawnienie to przejawia się zarówno na płaszczyźnie formalnej (gdyż spółkom szwajcarskim przysługują prawa wynikające z rejestracji znaków towarowych / z wytworzenia know-how), jak i faktycznej (ponieważ to spółki szwajcarskie decydują o udzieleniu licencji na Własność intelektualną). Również druga ze wskazanych powyżej przesłanek będzie zatem spełniona w odniesieniu do spółek szwajcarskich.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy spółki szwajcarskie będą osobami uprawnionymi w rozumieniu Umowy szwajcarskiej, gdyż:

• będzie im przysługiwało ekonomiczne władztwo w odniesieniu do Należności licencyjnych oraz będą one mogły faktycznie korzystać ze swoich uprawnień właścicielskich względem tego strumienia dochodu, oraz
  

• będą one faktycznie i formalnie dysponować prawami do Własności intelektualnej – tj. prawami, z których pochodzą Należności licencyjne - oraz będą miały swobodę w podejmowaniu decyzji o wykorzystaniu lub udostępnieniu Własności intelektualnej.
  
  
  

Co więcej, nawet gdyby Należności licencyjne były przekazywane spółkom szwajcarskim za pośrednictwem większej liczby podmiotów / gdyby bezpośrednim odbiorcą należności licencyjnych był podmiot inny niż Spółka brytyjska (lecz będący rezydentem państwa, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, odnosząca się do konstrukcji „osoby uprawnionej”), powyższa konkluzja nie uległaby zmianie, bowiem spółki szwajcarskie wciąż byłyby podmiotami ostatecznie uprawnionymi z Należności licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe, zgodnie z art. 21 ust. 2 oraz art. 26 ust. 1 ustawy CIT, jeżeli Spółka będzie dysponowała certyfikatami rezydencji podatkowej spółek szwajcarskich, do dokonywanych płatności Należności licencyjnych należy zastosować postanowienia właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – którą w tym przypadku będzie Umowa szwajcarska.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w odniesieniu do Należności licencyjnych, które będą płacone przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Spółki brytyjskiej, zastosowanie będzie miała Umowa szwajcarska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W tym miejscu należy przywołać ustawę z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1550), którą ustawodawca dodał do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy znajdujące zastosowanie w niniejszej sprawie. Przepisy zmienione lub dodane ustawą zmieniającą weszły w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., o czym wprost stanowi art. 9 ustawy zmieniającej.

Przywołana wyżej ustawa zmieniająca dodała do art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustępy 3-5.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Stosownie do treści art. 3 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość aktywów, o której mowa w ust. 3 pkt 4, ustala się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zbycia udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania.

Natomiast art. 3 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Ustawa z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dodała do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym definicje ustawowe, punkt 29, który definiuje pojęcie rzeczywistego właściciela. Zgodnie z treścią art. 4a pkt 29 ilekroć w ustawie jest mowa o rzeczywistym właścicielu - oznacza to podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części danej należności innemu podmiotowi.

W uzasadnieniu do projektu zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wyjaśnił, że „w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dookreśla się pojęcie rzeczywistego właściciela (rzeczywistego beneficjenta – beneficial owner). Przez rzeczywistego właściciela należy rozumieć podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części danej należności innej osobie lub podmiotowi. Formuła określania rzeczywistego właściciela dochodu funkcjonuje już obecnie na gruncie art. 26 ust. 1g ustawy updop w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez zagraniczne instytucje wspólnego inwestowania i fundusze emerytalne. W związku ze zmianami wprowadzanymi w art. 2 pkt 7 i 8 projektu, opisanymi w dalszej części uzasadnienia, celowe jest wprowadzenie normatywnej definicji rzeczywistego właściciela, odpowiadającej klauzuli beneficial owner, jako koncepcji międzynarodowego prawa podatkowego.”

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej i sprzedażowej, korzysta m.in. ze znaków towarowych, wzorów, znaku słownego, grafik, przepisów i tajemnic handlowych, jak również z wiedzy (informacji) nadającej się do wykorzystania w działalności przemysłowej, naukowej lub handlowej (know-how) [Własność intelektualna]. Korzystanie z Własności intelektualnej opiera się na wielostronnej umowie sublicencyjnej, która została zawarta przez Wnioskodawcę ze spółką powiązaną kapitałowo z Wnioskodawcą, będącą rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii oraz ze spółkami szwajcarskimi (formalnie uprawnionymi do Własności intelektualnej). Na podstawie Umowy sublicencyjnej, Spółka brytyjska udzieliła Wnioskodawcy prawa do korzystania z Własności intelektualnej w określonym zakresie i na określonym terytorium. Z tego tytułu, Wnioskodawca został zobowiązany do odprowadzania opłat licencyjnych bezpośrednio do Spółki brytyjskiej. Możliwość udzielenia przez Spółkę brytyjską opisanej powyżej sublicencji wynika z umowy licencyjnej, zawartej przez tę spółkę ze spółkami szwajcarskimi (uprawnionymi do Własności intelektualnej). Na podstawie Umowy licencyjnej, spółki szwajcarskie udzieliły Spółce brytyjskiej licencji na korzystanie z Własności intelektualnej, z prawem do sublicencji. Uzyskane wynagrodzenie z tytułu umów sublicencyjnych (w tym z Umowy sublicencyjnej) przekazywane jest przez Spółkę brytyjską w całości do uprawnionych spółek szwajcarskich, w stosunku 1:1. Ponadto, w Umowie licencyjnej ustalone zostały minimalne progi opłat licencyjnych, które Spółka brytyjska zobowiązana jest płacić na rzecz spółek szwajcarskich – w związku z czym w sytuacji, gdy uzyskane z sublicencji wynagrodzenie będzie niższe od ww. kwot, Spółka brytyjska będzie zobowiązana do dopłacenia zaistniałej różnicy z własnych środków.

Odnosząc zaprezentowany przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego do powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie rzeczywistymi właścicielami należności licencyjnych wypłacanych przez Wnioskodawcę do Spółki brytyjskiej będą spółki szwajcarskie. Spółka brytyjska będzie pełniła jedynie rolę pośrednika zobowiązanego umową licencyjną do przekazywania należności licencyjnych spółkom szwajcarskim.

Stwierdzić zatem należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.