Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.782.2016.1.AG
z 20 grudnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 6 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków o charakterze inwestycyjnym poniesionych w prywatnym lokalu użytkowym i zastosowanie do amortyzacji tej inwestycji indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 oraz w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.780.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 listopada 2016 r., a doręczono w dniu 25 listopada 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 5 grudnia 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 1 grudnia 2016 r.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach przedsiębiorstwa pod firmą ….

Wnioskodawczyni dokonała zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego, który został sfinansowany w jednej części z Jej majątku prywatnego, a w pozostałej części z kredytu bankowego zawartego w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, udzielonego w celu nabycia ww. prawa. Przedmiotowy lokal znajduje się w budynku wybudowanym przeszło 30 lat temu. Prawo do ww. lokalu nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, albowiem uznała to za niecelowe. Po przeprowadzeniu remontu ww. lokalu Wnioskodawczyni przeniesie do niego biuro swojego przedsiębiorstwa. Wszelkie umowy z dostawcami mediów (dostawca energii, spółdzielnia mieszkaniowa) do ww. lokalu zostaną zawarte w ramach prowadzonego przez Nią przedsiębiorstwa.

W piśmie z dnia 30 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że działalność gospodarczą prowadzi od 15 lipca 2004 r., a przeważającym jej zakresem jest organizacja kongresów i konferencji.

Wnioskodawczyni poinformowała, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nabyła w dniu 4 lipca 2016 r. Przedmiotowy lokal nabyty został w drodze licytacji komorniczej będącej skutkiem postępowania egzekucyjnego. Z treści prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 4 lipca 2016 r., przysądzającego na Jej rzecz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nie wynika, czy nabycie lokalu nastąpiło na cele prywatne, czy też na inne. Na dzień złożenia uzupełnienia wniosku Wnioskodawczyni wykorzystuje lokal do celów działalności gospodarczej, jednakże nie stanowi on środka trwałego przedsiębiorstwa. Nabyty lokal był kompletny i zdatny do użytku w momencie zakupu, jednakże jego walory estetyczne pozostawiały wiele do życzenia. Po jego nabyciu nie było konieczne przeprowadzenie prac przystosowujących lokal do pełnienia funkcji biura Jej przedsiębiorstwa, niemniej jednak Wnioskodawczyni uznała przeprowadzenie tych prac za celowe ze względów organizacyjnych, estetycznych, jak i funkcjonalnych. Prace remontowe polegały na budowie kompletnie nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, budowie instalacji wentylacyjnej, remoncie i malowaniu lokalu oraz stworzeniu zaplecza socjalnego niezbędnego dla pracowników. Prace te prowadzone były od września do października 2016 r.

Nabyty lokal był używany, a po raz pierwszy do użytkowania został oddany prawdopodobnie po wybudowaniu budynku, w którym się znajduje, tj. na przełomie lat 70/80 XX wieku. Wcześniej w ww. lokalu prowadzona była działalność handlowa, a przez ostatnich kilka lat był on niezagospodarowany, bowiem toczyło się postępowanie komornicze prowadzące do jego zbycia.

Wnioskodawczyni dodała, że wydatki ponoszone w związku z użytkowaniem ww. lokalu zostały precyzyjnie wskazane w treści pytania nr 1, są to: koszty remontu, odsetki od kredytu, koszty mediów (energia elektryczna, cieplna, prąd), koszty opłat do spółdzielni mieszkaniowej. Prace budowlane o „charakterze inwestycyjnym” to budowa nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, oraz instalacji wentylacyjnej, jak też części socjalnej, której nie było. Prace budowlane prowadzone były od września do października 2016 r.

Aktualnie Wnioskodawczyni nie planuje przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego w prawo własności ww. lokalu. Jednakże nie jest w stanie wykluczyć, że w przyszłości własność tego lokalu zostanie przez Nią nabyta, tzn. że dokona takiego przekształcenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:


  1. Czy koszty remontu, odsetek od kredytu, oraz koszty mediów (w szczególności dostaw energii elektrycznej, cieplnej i wody) i opłat ponoszonych na rzecz spółdzielni mieszkaniowej (za zarządzanie i utrzymanie porządku na terenie nieruchomości) stanowić będą koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?
  2. Czy w przypadku nabycia w przyszłości prawa własności ww. lokalu użytkowego, lokal ten, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnie ustalanych stawek amortyzacyjnych, tj. według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF)?
  3. Czy poniesione wydatki o charakterze inwestycyjnym w lokalu należącym do Wnioskodawczyni jako osoby fizycznej (prywatnie), a użytkowanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym w świetle art. 22a ust. 2 pkt 1 PDOF i mogą być amortyzowane według zasad określonych art. 22j ust. 1 pkt 4 PDOF?

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że:

  • pytanie Nr 1 dotyczy kosztów remontu poniesionych w okresie, w którym został on przeprowadzony, a w przypadku pozostałych kosztów - okresu od momentu nabycia ww. lokalu.
  • wskazane w pytaniu Nr 3 wydatki o charakterze inwestycyjnym poniesione zostały przez Nią po nabyciu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 3, natomiast w zakresie dotyczącym pytania Nr 1 i Nr 2 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesienie przez Nią wydatków o charakterze inwestycyjnym w lokalu należącym do Niej, jako osoby fizycznej (prywatnie), a użytkowanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowić będzie inwestycję w obcym środku trwałym, w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 PDOF, i wydatki te będą amortyzowane według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 PDOF.

Natomiast w przypadku nabycia prawa własności tego lokalu niezamortyzowana część tej inwestycji podniesie wartość początkową środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Sposób ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

  • stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  • być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  • być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, między innymi:

  1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego
  3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 1 wymienionej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”- zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi bowiem wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym ustawodawca w art. 22g ww. ustawy określił, co uważa się za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Według art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 powyższej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie jego wartość początkową ustala się według kosztu wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 22d ust. 1 powyższej ustawy stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W przypadku wydatków poniesionych na ulepszenie, w tym między innymi w wyniku modernizacji, przebudowy i adaptacji, przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje jedynie kwestię podwyższenia wartości początkowej ulepszonych środków trwałych. Zgodnie bowiem z ww. przepisem, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy podatkowe nie regulują natomiast zagadnienia ulepszenia wartości niematerialnych i prawnych.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji kongresów i konferencji. W lipcu 2016 r. w drodze licytacji komorniczej nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Jego zakup został sfinansowany w jednej części z Jej majątku prywatnego, a w pozostałej części z kredytu bankowego zawartego w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, udzielonego w celu nabycia ww. prawa. Nabyty lokal był kompletny i zdatny do użytku w momencie zakupu, nie było konieczne przeprowadzanie prac przystosowujących lokal do pełnienia funkcji biura Jej przedsiębiorstwa. Jednakże Wnioskodawczyni uznała przeprowadzenie tych prac za celowe ze względów organizacyjnych, estetycznych, jak i funkcjonalnych. Prace te prowadzone były od września do października 2016 r. i polegały na budowie kompletnie nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, budowie instalacji wentylacyjnej, remoncie i malowaniu lokalu oraz stworzeniu zaplecza socjalnego niezbędnego dla pracowników. Przy czym, prace budowlane o „charakterze inwestycyjnym” to budowa nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, instalacji wentylacyjnej, jak też części socjalnej, której nie było. Po ich przeprowadzeniu Wnioskodawczyni przeniesie do tego lokalu biuro swojego przedsiębiorstwa. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że lokal ten jest już wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże nie stanowi on środka trwałego przedsiębiorstwa. Wnioskodawczyni zdecydowała bowiem nie wprowadzać spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla potrzeb działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że nakłady na ulepszenie lokalu użytkowego, poniesione od dnia nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do tego lokalu do dnia oddania lokalu do użytku, należy uznać za odrębny środek trwały, zwany „inwestycją w obcym środku trwałym”, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”. Wyjaśnienie tego terminu można jednak odnaleźć w doktrynie oraz orzecznictwie sądowym. Za „inwestycję w obcym środku trwałym” uznaje się ogół wydatków, poniesionych na ulepszenie, adaptację, rozbudowę czy modernizację już istniejącego (w dacie przekazania go podatnikowi), stanowiącego własność innego podatnika środka trwałego.

Od spółdzielni mieszkaniowej Wnioskodawczyni nabyła jedynie ograniczone prawo rzeczowe, którym jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Lokal jest nadal własnością spółdzielni, gdyż znajduje się on w zasobach środków trwałych spółdzielni. Skoro lokal użytkowy stanowi własność innego podatnika, to nakłady na modernizację, przebudowę i adaptację tego lokalu, będącego przedmiotem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego, stanowią odrębny środek trwały, nazwany „inwestycją w obcym środku trwałym”.

Wartość początkową „inwestycji w obcych środkach trwałych” ustala się w wysokości kosztu wytworzenia, co oznacza, że wartością początkową będzie suma wartości: w cenie nabycia, zużytych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzenia za pracę wraz z pochodnymi i innych kosztów dających się zaliczyć do „inwestycji w obcym środku trwałym”. Przy wartości początkowej „inwestycji w obcym środku trwałym” nie uwzględnia się wartości obcego obiektu (środka trwałego), który został poddany odpowiedniemu przystosowaniu przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto w sytuacji, gdy nakłady na ulepszenie lokalu użytkowego, będącego przedmiotem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, poniesione zostały w 2016 r, to ten środek trwały stanowiący „inwestycję w obcym środku trwałym” wytworzony został w 2016 r. W takiej sytuacji brak jest podstaw by uznać go za używany środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że wydatki o charakterze inwestycyjnym na lokal użytkowy - będący przedmiotem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przysługującego Wnioskodawczyni, jako osobie fizycznej, a użytkowanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - poniesione do dnia oddania tego lokalu do użytku na jego ulepszenie należy uznać za odrębny środek trwały, zwany „inwestycją w obcym środku trwałym”, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro ww. nakłady poniesiono w 2016 r., to nie jest możliwe amortyzowanie tego środka trwałego według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Wnioskodawczyni winna w tym przypadku zastosować stawkę amortyzacyjną określoną w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni uznała, że wydatki stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym winny być amortyzowane według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Jej stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w tym zakresie uznano za nieprawidłowe.

Końcowo, w niniejszej sprawie zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem. W związku z powyższym tut. Organ odniósł się do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w zakresie określonym opisem stanu faktycznego i pytaniem Nr 3. Pominięto natomiast kwestię, czy w przypadku nabycia przez Wnioskodawczynię prawa własności lokalu użytkowego niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym podniesie wartość początkową ww. środka trwałego, gdyż nie była ona przedmiotem zapytania oraz nie została ujęta w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj