Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.832.2016.1.ISL
z 30 listopada 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskana przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Dla wykonywanej działalności została zaprowadzona podatkowa księga przychodów i rozchodów. Przeważający rodzaj wykonywanej działalności to 46.15.Z - Działalność agentów zajmujących się sprzedażą mebli, artykułów gospodarstwa domowego i drobnych wyrobów metalowych. Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni w majątku firmy posiada budynek pawilonu meblowego, w którym prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni posiada decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 września 2003 r., pozwalającą na użytkowanie części budynku pawilonu meblowego - parteru. Budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych z datą uzyskania decyzji - pozwolenia na częściowe użytkowanie i została złożona deklaracja do Prezydenta Miasta ...., celem opodatkowania oddanej do używania części budynku. Wnioskodawczyni wpłat dokonuje na podstawie corocznych decyzji Prezydenta Miasta .... dotyczących wysokości podatku od nieruchomości. Kwoty wynikające z tych decyzji Wnioskodawczyni zaliczyła w koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem są współwłaścicielami nieruchomości położonych ..., przy ul. ...., oznaczonych jako działki o nr 13/22 oraz 13/57, o łącznej powierzchni 4 152 m2, sklasyfikowanych jako tereny oznaczone symbolem Ba, na których znajduje się opisany wyżej pawilon handlowy. Na przedmiotowej nieruchomości w dniach 2-17 lutego 2016 r. została przeprowadzona kontrola podatkowa w zakresie prawidłowości ustalenia podatku od nieruchomości za lata 2011-2016. Przeprowadzona kontrola ujawniła, że wystąpiły rozbieżności pomiędzy wymiarem podatku od nieruchomości ustalonym w decyzjach pierwotnych za lata 2011 - 2016. Zdaniem Prezydenta Miasta ...., w okresie 1 stycznia 2011 r. – 30 czerwca 2013 r., powierzchnię piętra należy opodatkować stawką jak dla budynków pozostałych z uwagi na trwające tam prace wykończeniowe. Zgodnie z oświadczeniem woli Wnioskodawczyni, faktyczne zajęcie drugiej kondygnacji pod działalność gospodarczą nastąpiło w lipcu 2013 r. Stwierdzono również, że na piętrze budynku działalność gospodarcza prowadzona jest od dnia 1 lipca 2013 r. i od tego dnia należy opodatkować powierzchnię stawką najwyższą. Wobec powyższego organ podatkowy stwierdził, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody nieznane organowi podatkowemu w dniu wydania decyzji w zakresie podstaw opodatkowania budynków i gruntu oraz budowli za lata 2011-2016. Postanowieniem nr .... z dnia 15 marca 2016 r. organ podatkowy wznowił postępowanie podatkowe w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. Przesłanką wznowienia był art. 240 § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, a więc nowe okoliczności faktyczne ujawnione w trakcie kontroli, czyli nieprawidłowo zgłoszona do opodatkowania powierzchnia gruntów i budynków związanych z działalnością gospodarczą oraz brak zgłoszenia wartości budowli.

W dniu 30 sierpnia 2016 r. Prezydent Miasta .... wydał decyzje o numerach:

  • .... za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r.;
  • .... za okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r.;
  • .... za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.;
  • .... za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.;
  • .... za okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.;
  • ..... za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.;

które uchylały decyzje wcześniejsze w sprawie ustalenia podatku od nieruchomości za lata 2011-2016 oraz ustalały nowe wymiary tego podatku w tych latach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Gdy kwoty różnic zwiększające podatek od nieruchomości za lata 2011-2016, wynikające z decyzji wydanych w dniu 30 sierpnia 2016 r., ustalających podatek od nieruchomości w prawidłowych wysokościach, stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie wystawienia tych decyzji, tj. na dzień 30 sierpnia 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwoty różnic w podatku od nieruchomości za lata 2011-2016 ustalone w decyzjach z dnia 30 sierpnia 2016 r. o numerach:

  • ....., za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r., różnica w kwocie 7 499 zł;
  • ...., za okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., różnica w kwocie 7 909 zł;
  • ...., za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., różnica w kwocie 15 690 zł;
  • ...., za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r., różnica w kwocie 22 348 zł;
  • ...., za okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., różnica w kwocie 21 769 zł;
  • ...., za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r., różnica w kwocie 23 312 zł;

stanowią koszty uzyskania przychodu w dacie wydania tych decyzji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, tak by to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Bezsprzecznym jest, że podatek od nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej jest związany z uzyskiwaniem przez Wnioskodawczynię przychodów. Z tego tytułu jest też kosztem uzyskania przychodów.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 6b powołanej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu.

Zatem osoby fizyczne rozliczające się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów powinny podatek od nieruchomości w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie wydania decyzji określającej wymiar tego podatku.

W myśl natomiast art. 22 ust. 7c ustawy, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem za błąd rachunkowy należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury, czy innego dokumentu księgowego, jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl), przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie, np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniona „wstecznie”, tj. w okresie, w którym koszt taki został pierwotnie ujęty przez podatnika. Wnioskodawczyni uważa, że korekty kosztów podatku od nieruchomości za lata 2011-2016 w podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy dokonać w okresie bieżącym, gdyż mamy tu do czynienia z nowym wymiarem podatku od nieruchomości. Przyczyną korekty nie był błąd rachunkowy ani inna oczywista omyłka, a tylko w takim przypadku dokonujemy korekty cofając się do okresu pierwotnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W myśl art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Stosownie do art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

  1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
  2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Przy czym, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

W myśl natomiast art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (a więc prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U z 2016 r., poz. 716, ze zm.), podatek od nieruchomości na rok podatkowy dla osób fizycznych ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania.

Wskazać należy, że podatek od nieruchomości Wnioskodawczyni jest obowiązana uiszczać z mocy prawa w związku z posiadanym majątkiem (posiadaniem nieruchomości). Stanowi on element kosztów stałych funkcjonowania firmy, dotyczy bowiem całokształtu jej działalności, nie jest zatem kosztem bezpośrednim, lecz kosztem związanym z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, mającym na celu utrzymanie (zachowanie) źródła przychodów. Podatek od nieruchomości jest ponoszony niezależnie od tego, czy prowadzona jest działalność, czy też nie. Niewątpliwie wydatki z tytułu podatku od nieruchomości dotyczą składników majątku, które służą uzyskiwaniu przychodów.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, na której potrzeby wykorzystują nieruchomość, opłacony podatek jest elementem kosztowym. Wprawdzie nie ma on bezpośredniego związku z uzyskiwanymi przychodami, lecz stanowi racjonalny i gospodarczo uzasadniony wydatek związany z prowadzoną działalnością. Ponadto nie jest wymieniony w katalogu zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W majątku firmy posiada budynek pawilonu meblowego, w którym prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni posiada decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 września 2003 r. pozwalającą na użytkowanie części tego budynku - parteru. Budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych z datą uzyskania decyzji - pozwolenia na częściowe użytkowanie i została złożona deklaracja do Prezydenta Miasta celem opodatkowania oddanej do używania części budynku. Wnioskodawczyni dokonywała wpłat na podstawie corocznych decyzji Prezydenta Miasta ustalających wysokość podatku od nieruchomości. Kwoty wynikające z tych decyzji Wnioskodawczyni zaliczyła w koszty uzyskania przychodów. W dniach 2-17 lutego 2016 r. została przeprowadzona kontrola podatkowa w zakresie prawidłowości ustalenia podatku od nieruchomości za lata 2011-2016, która ujawniła, że wystąpiły rozbieżności pomiędzy wymiarem podatku od nieruchomości ustalonym w decyzjach pierwotnych za lata 2011 – 2016, a powierzchnią nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej. W dniu 30 sierpnia 2016 r. Prezydent Miasta wydał decyzje, które uchylały decyzje wcześniejsze w sprawie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości za lata 2011-2016 oraz ustalały nową wysokość tego podatku w ww. latach.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy, stwierdzić należy, że podatek od nieruchomości, jako koszt inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodem, powinien być zgodnie z treścią art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potrącalny w dacie jego poniesienia. Przy czym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, zgodnie z art. 22 ust. 6b w związku z art. 22 ust. 6 ww. ustawy, bez względu na metodę jej prowadzenia, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni winna zaewidencjonować kwoty różnic zwiększające podatek od nieruchomości za lata 2011-2016, wynikające z decyzji ustalających nowy wymiar tego podatku w prawidłowych wysokościach, w dacie (miesiącu) wystawienia (wydania) tych decyzji.

Tutejszy Organ informuje, że ewentualne wyliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tutejszy Organ nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawczynię we wniosku danych dokonywać wyliczeń kwot, jakie mają być ujęte w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotem interpretacji wydanej przez tut. Organ może być natomiast jedynie kwestia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj