Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.163.2016.2.IM
z 18 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 6 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży praw do działki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży praw do działki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 26 września 2016 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.163.2016.1.IM na podstawie art. 155 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 września 2016 r., a zatem wyznaczony termin upłynął z dniem 5 października 2016 r. i w tym czasie nie wskazano adresu elektronicznego.

Zatem tut. Organ wyjaśnia, że zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu zastosowanie znajdzie art. 144 § 3 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 2 sierpnia 2016 r. sprzedana została użytkowana przez Wnioskodawcę i jego żonę działka w rodzinnym ogrodzie działkowym za 20 tys. zł, co potwierdza umowa z podpisami poświadczonymi notarialnie. Działkę tę Wnioskodawca nabył w roku 1995 z murowaną altaną i nasadzeniami w cenie 15 tys. zł. Niestety nie zachował się żaden dokument to potwierdzający, a sprzedający, który ewentualnie mógłby to poświadczyć, już prawdopodobnie nie żyje. Ma tylko dokument przydziału działki.

Nowi nabywcy przejęli nie tylko prawo do korzystania z działki z tą altaną i nasadzeniami, ale także całość ruchomego sprzętu w postaci narzędzi, grilla, kosiarek, pergoli drewnianych, mebli ogrodowych, mebli w altance, węży ogrodowych i innych rzeczy a także przyłącze wodociągowe, którego nie było w 1995 r.

Sprzętu tego Wnioskodawca nie przejął od poprzedniego użytkownika, lecz kupował sam. Niestety, nie ma już dokumentów potwierdzających wartość tych rzeczy, gdyż zwykle były to paragony sklepowe, które po okresie kilku lat stają się nieczytelne. Wnioskodawca zrobił jednak szczegółowe zestawienie wartości tego wyposażenia na podstawie aktualnego poziomu cen najtańszych standardowych urządzeń, które daje łącznie 2940 zł. Zaznaczyć przy tym należy, że w ostatnich latach ceny sprzętu ogrodniczego znaczenie się obniżyły w stosunku do poziomu sprzed kilkunastu lat, tak że deklarowany koszt może być niższy od rzeczywistego.

Wnioskodawca posadził też na działce wiele nowych drzew iglastych, krzewów ozdobnych i kwiatów, posiał nowe trawniki. Zakup sadzonek, nasion, cebulek kwiatowych to dodatkowo kwota 500 zł, na co Wnioskodawca nie ma już także dowodów zakupu.

Zachowały się natomiast kwity obowiązkowych opłat ponoszonych corocznie na rzecz zarządu ROD związanych z zarządzaniem i utrzymaniem ogrodu za lata 1995-2016, w wysokości 2833,28. Od ponoszenia tych opłat zależało utrzymanie prawa do korzystania z działki. Oprócz tego Wnioskodawca ma dowód opłaty 1100 zł za wykonanie przyłącza wodociągowego.

W podsumowaniu wszystkich powyższych pozycji koszty uzyskania przychodu ze zbycia praw do działki wynoszą 22.373,28 zł, co przewyższa uzyskany przychód w kwocie 20.000 zł.

Nie są to i tak wszystkie koszty, gdyż trudno teraz obliczyć koszty napraw i konserwacji altanki, pergoli, sprzętu w ciągu całego ponad dwudziestoletniego okresu użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszt zakupu działki przez Wnioskodawcę w roku 1995 można przyjąć do kosztów uzyskana przychodu na podstawie oświadczenia Wnioskodawcy, jeśli nie zachował się żaden dokument to potwierdzający a sprzedający już najprawdopodobniej nie żyje?
2. Czy wyliczony przez Wnioskodawcę koszt sprzedanych urządzeń, narzędzi i nasadzeń, nie poparty dowodami zakupu, może być przyjęty do rozliczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży praw do działki na podstawie oświadczenia Wnioskodawcy uzupełnionego protokołem przekazania potwierdzonym przez obie strony umowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy od pewnego czasu sprzedaż działki rodzinnej traktowana jest jak zbycie praw majątkowych, wcześniej przyjmowano, że jest to sprzedaż rzeczy materialnych, wobec czego po upływie odpowiedniego okresu użytkowania nie było obowiązku zapłaty podatku dochodowego. W związku z tym rzadko kto archiwizował w długim okresie czasu dowody kosztów użytkowania działki a jeśli miał jako paragony, to dziś są one całkowicie nieczytelne.

Ponadto ogrody działkowe były zawsze traktowane jako obiekty użyteczności publicznej i środek realizacji polityki socjalnej państwa, co zresztą w aktualnej wersji ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych także jest uwypuklone w preambule ustawy.

Zmiana sytuacji uderza w osoby użytkujące działki przez długi okres czasu, gdyż poniosły one łącznie duże nakłady, a nie mogą ich już udokumentować. A im dłuższy okres, tym większe mogą być te nakłady, przewyższając nawet przychód ze zbycia praw do działki.

Zatem należałoby te osoby zwolnić z obowiązku płacenia podatku dochodowego lub umożliwić im dokumentowanie poniesionych kosztów w formie stosownych oświadczeń pod rygorem odpowiedzialności karnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Jak wynika z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że dnia 2 sierpnia 2016 r. sprzedana została użytkowana przez Wnioskodawcę i jego żonę działka w rodzinnym ogrodzie działkowym za 20 tys. zł. Działkę tę Wnioskodawca nabył w roku 1995 z murowaną altaną i nasadzeniami w cenie 15 tys. zł. Niestety nie zachował się żaden dokument to potwierdzający. Nowi nabywcy przejęli nie tylko prawo do korzystania z działki z tą altaną i nasadzeniami, ale także całość ruchomego sprzętu w postaci narzędzi, grilla, kosiarek, pergoli drewnianych, mebli ogrodowych, mebli w altance, węży ogrodowych i innych rzeczy a także przyłącze wodociągowe, którego nie było w 1995 r.

Należy wskazać, że do dnia 18 stycznia 2014 r. obowiązywały przepisy ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. z 2005 r., Nr 169, poz. 1419 ze zm.), zaś z dniem 19 stycznia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 40, z późn zm.).

W myśl art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych, rodzinne ogrody działkowe zakładane są na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz Polskiego Związku Działkowców. Jak stanowi art. 14 ust. 1 ww. ustawy, Polski Związek Działkowców ustanawia w drodze uchwały na rzecz swojego członka bezpłatne i bezterminowe prawo używania działki i pobierania z niej pożytków (użytkowanie działki). Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 ww. ustawy, na wniosek osoby wymienionej w ust. 1, Polski Związek Działkowców ustanawia na jej rzecz prawo użytkowania działki - w rozumieniu Kodeksu cywilnego - w drodze umowy cywilnoprawnej zawartej w formie aktu notarialnego, jeżeli grunty wchodzące w skład rodzinnego ogrodu działkowego znajdują się w użytkowaniu wieczystym Polskiego Związku Działkowców lub stanowią jego własność.

Natomiast z dniem 19 stycznia 2014 r. prawo używania działki i pobierania z niej pożytków (użytkowanie działki) ustanowione na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych, przekształca się - w myśl art. 66 pkt 2 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych - w prawo do działki w rozumieniu niniejszej ustawy, ustanawiane w drodze umowy dzierżawy działkowej. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych ustanowienie prawa do działki następuje na podstawie umowy dzierżawy działkowej. Umowa, o której mowa w ust. 1, zawierana jest pomiędzy stowarzyszeniem ogrodowym a pełnoletnią osobą fizyczną. Umowa może być również zawarta z małżonkiem działkowca, jeżeli żąda ustanowienia prawa do działki wspólnie ze swoim współmałżonkiem. Umowa nie może być zawarta w celu ustanowienia prawa do więcej niż jednej działki (art. 27 ust. 2 przytoczonej ustawy).

Przez umowę dzierżawy działkowej stowarzyszenie ogrodowe zobowiązuje się - na mocy art. 28 ust. 1 ustawy - oddać działkowcowi działkę na czas nieoznaczony do używania i pobierania z niej pożytków, a działkowiec zobowiązuje się używać działkę zgodnie z jej przeznaczeniem, przestrzegać regulaminu oraz uiszczać opłaty ogrodowe. Umowa, o której mowa w ust. 1:

• może określać wysokość czynszu albo sposób ustalenia wysokości czynszu oraz termin jego płatności, wyłącznie w przypadku gdy stowarzyszenie ogrodowe jest zobowiązane do uiszczania na rzecz właściciela gruntu opłat z tytułu użytkowania albo użytkowania wieczystego nieruchomości zajmowanej przez ROD (art. 28 ust. 2),
• jest zawierana w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 28 ust. 3).
  
  

Zgodnie z art. 28 ust. 4-6 przytoczonej ustawy na wniosek działkowca, dzierżawa działkowa podlega ujawnieniu w księdze wieczystej, przy czym do tego typu dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy, zaś do jej ochrony -odpowiednio przepisy o ochronie własności.

Ponadto - jak stanowi art. 30 ust. 1 tejże ustawy - działkowiec ma prawo zagospodarować działkę i wyposażyć ją w odpowiednie obiekty i urządzenia zgodnie z przepisami ustawy oraz regulaminem. Z kolei nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią jego własność (art. 30 ust. 2).

Nowe zasady zbywania praw do działki zostały ustanowione w art. 41 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych.

Działkowiec w drodze umowy może przenieść prawa i obowiązki wynikające z prawa do działki na rzecz pełnoletniej osoby fizycznej (przeniesienie praw do działki). Umowę zawiera się w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi (ust. 1), przy czym skuteczność przeniesienia praw do działki zależy od zatwierdzenia przez stowarzyszenie ogrodowe (ust. 2).

W razie przeniesienia praw do działki warunki zapłaty i wysokość wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, określa - na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy - umowa, o której mowa w art. 41 ust. 1.

W świetle przytoczonych przepisów uznać należy, że dokonując odpłatnego zbycia praw i obowiązków wynikających z prawa do działki oraz własności nakładów w postaci urządzeń, nasadzeń i obiektów posadowionych na gruncie nie będącym własnością działkowca uzyskuje on przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z praw majątkowych.

W myśl bowiem art. 18 ww. ustawy za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zawarte w tym przepisie wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

Niemniej jednak wspomnieć należy, że o zaliczeniu danego prawa do kategorii prawa majątkowego rozstrzygają łącznie dwie przesłanki, po pierwsze - czy dane prawo może być przedmiotem obrotu, czy jest więc zbywalne, po drugie zaś - czy posiada ono dającą się określić wartość majątkową.

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z pozostałymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast dokonując sprzedaży całość ruchomego sprzętu w postaci narzędzi, grilla, kosiarek, pergoli drewnianych, mebli ogrodowych, mebli w altance, węży ogrodowych i innych rzeczy należy wskazać, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Źródłem przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy ruchomych, stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, jest odpłatne zbycie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, dokonane nie w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodu wyjaśnić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte w zacytowanym wyżej przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są tylko takie wydatki, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• fakt ich poniesienia musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Tak więc do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego przeniesienia praw majątkowych związanych z prawem do działki Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki pozostające w związku z uzyskanym przychodem, poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła oraz których poniesienie Wnioskodawca będzie mógł udokumentować.

Dokonując przeniesienia praw do działki Wnioskodawca może uzyskany przychód z tytułu praw majątkowych pomniejszyć o stosownie udokumentowane (faktury, paragony, umowy cywilnoprawne i inne dokumenty) pozostające z nim w związku koszty uzyskania przychodu.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt, czy jeżeli nie posiada żadnych dokumentów potwierdzających zakup działki, urządzeń, narzędzi, nasadzeń może przyjąć jako koszt uzyskania przychodu ich zakup na podstawie oświadczenia Wnioskodawcy, które zostanie uzupełnione protokołem przekazania potwierdzonym przez obie strony umowy.

Mając powyższe na uwadze, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę nie spełniają jednego z koniecznych do uznania za koszt uzyskania przychodu warunku, wynikającego z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – właściwego udokumentowania. Oświadczenie Wnioskodawcy uzupełnione protokołem przekazania potwierdzonym przez obie strony umowy nie jest dokumentem potwierdzającym zakup powyżej wymienionych składników majątkowych.

Ponadto, w przypadku opisanego we wniosku sprzętu ruchomego, jego zakup – nawet gdyby Wnioskodawca posiadał dowody nabycia sprzętu, nie mógłby stanowić kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia prawa do działki. Stosownie bowiem do zasady wynikającej z wcześniej cytowanego art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód zaliczany do danego źródła przychodów może być pomniejszony tylko o koszty odnoszące się do tego źródła. Dlatego koszt zakupu sprzętu ruchomego, którego odpłatne zbycie zalicza się do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów ze źródła opisanego w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

Podsumowując stwierdzić należy, że nieudokumentowanych wydatków Wnioskodawca nie może przyjąć do kosztów uzyskana przychodu, na podstawie oświadczenia, uzupełnionego protokołem przekazania potwierdzonym przez obie strony umowy, rozliczając podatek dochodowy z tytułu sprzedaży praw do działki.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do żony Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.