Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.581.2016.2.ISL
z 28 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 2 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania przez osobę bezrobotną dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 sierpnia 2016 r., Nr 1061 IPTPB1.4511.581.2016.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 sierpnia 2016 r. (data doręczenia 26 sierpnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 2 września 2016 r.), nadanym w dniu 1 września 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

… (dalej: „Wnioskodawca”), będący osobą fizyczną, posiada status polskiego rezydenta podatkowego, podlegającego w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości osiąganych przez siebie dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.).

Wnioskodawcy, jako osobie bezrobotnej, nieprowadzącej pozarolniczej działalności gospodarczej, na podstawie umowy zawartej w dniu 16 maja 2016 r. z Miastem …, reprezentowanym przez Prezydenta Miasta …, z upoważnienia którego działa p.o. Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy, przyznano jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 23 000 zł. Powyższe odbywało się w oparciu o regulację art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, ze zm.). Uzyskane w ten sposób przez Wnioskodawcę środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis, spełniającą warunki określone w Rozporządzeniu Komisji Europejskiej nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 352 z 24 grudnia 2013 r.). Przyznane środki, o których mowa powyżej, przelane zostały na rachunek bankowy Wnioskodawcy, celem dokonania zakupów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą po uprzednim dokonaniu jej rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca zamierza dokonać ww. zakupów w wyznaczonym terminie, a wydatki poniesione na te zakupy udokumentować fakturami. Zakupione zostaną towary i usługi niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej (jak np. zestaw komputerowy, urządzenie wielofunkcyjne, karta pamięci, artykuły biurowe, tusz, papier, materiały reklamowe), których wartość jednostkowa nie przekroczy 3 500 zł netto oraz które nie zostaną zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Jedynym towarem nabytym z przyznanych jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, którego wartość jednostkowa przewyższy 3 500 zł netto, będzie samochód osobowy, wobec czego zostanie on zaliczony w działalności gospodarczej jako środek trwały.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca posiada status podatnika podatku od towarów i usług oraz rozlicza podatek dochodowy na zasadach ogólnych. Jednocześnie wartość uzyskanej dotacji nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 31 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca dodał, że złożył wniosek o założenie działalności gospodarczej w dniu 17 maja 2016 r., wskazując jako datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej 3 czerwca 2016 r. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD 69.20.Z - Działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe, a zdarzenia gospodarcze dokumentuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca otrzymał na konto środki przyznane na podjęcie działalności gospodarczej w dniu 23 maja 2016 r. W okresie pomiędzy dniem złożenia wniosku, a dniem doręczenia wezwania do uzupełnienia wniosku dokonał zakupu następujących rzeczy i usług: zestaw komputerowy, urządzenie wielofunkcyjne, karta pamięci, pieczątka firmy, publikacje podatkowe, artykuły biurowe, tusz i papier, samochód osobowy, utworzenie strony internetowej, pozycjonowanie strony, projekt i wydruk wizytówek, materiały reklamowe, konsultacja księgowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie uznaje, że wydatki poniesione na zakup (niezaliczonych do środków trwałych) towarów i usług o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 3 500 zł netto, sfinansowane z przyznanych jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesienie wydatków na zakup towarów i usług ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Należy wskazać, że wcześniej cytowany przepis warunkuje zakwalifikowanie wydatku jako kosztu podatkowego od spełnienia określonych przesłanek.

W pierwszej kolejności, ustawodawca wymienia cel wydatku, jakim ma być osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie jego źródła. Środki przyznane Wnioskodawcy zostaną przeznaczone na podjęcie działalności gospodarczej, czyli takiej działalności, która nastawiona jest na osiąganie zysków oraz charakteryzuje się ciągłością. Wydatki będą poniesione zgodnie z umową zawartą przez Wnioskodawcę z Miastem … w związku z rozpoczętą działalnością gospodarczą. Poza tym, wszystkie wydatki zostaną poczynione na zakupy towarów i usług niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej - towary te i usługi faktycznie będą wykorzystywane w ramach zarejestrowanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Drugim warunkiem, którego istnienie jest niezbędne do uznania wydatku za koszt podatkowy, jest fizyczne i faktyczne poniesienie danego wydatku. Planowany zakup towarów i usług bezzwrotnie wyczerpie otrzymane przez Wnioskodawcę jednorazowe środki, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Kolejnym warunkiem wymaganym dla kwalifikacji wydatku do kosztu z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie, że wydatek nie został wskazany przez ustawodawcę w katalogu z art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie dopiero kumulatywne spełnienie wszystkich ww. przesłanek umożliwia uznanie wydatku za koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę, że pierwsze z dwóch wskazanych warunków zostaną spełnione, tj. wydatki zostaną faktycznie poniesione w celu prowadzenia działalności gospodarczej (i tym samym w celu uzyskania przychodu), kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zostały ujęte w ramach art. 23 ust. 1 ww. ustawy. W art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy ustawodawca wskazuje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46,47a, 47c, 47d, 116,122,129,136 i 137 tej ustawy.

Wyżej cytowany przepis nie wymienia więc art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, w ramach którego mowa jest o środkach uzyskanych m.in. na rozpoczęcie działalności gospodarczej na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Prowadzi to do wniosku, że na podstawie regulacji art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wyklucza się możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez podatnika, które zostały sfinansowane dotacją, o jakiej stanowi art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy. Tym samym Wnioskodawca, będzie mógł co do zasady zaliczyć wydatki na zakup towarów i usług związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej, finansowane z przyznanych Mu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności.

Z kolei nie ma możliwości uznania za koszty podatkowe (oraz dokonywania z tego tytułu podatkowych odpisów amortyzacyjnych) wydatków na zakup samochodu osobowego, który zostanie zaliczony do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ponieważ zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w ww. ustawie, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Oznacza to, że wydatki na zakup towarów i usług, które będą sfinansowane bezpośrednio jednorazowymi środkami na podjęcie działalności gospodarczej, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, o ile ich wartość jednostkowa nie będzie przekraczać 3 500 zł netto i nie zostaną one zaliczone do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy są ponadto interpretacje indywidualne wydawane przez Dyrektorów Izb Skarbowych z upoważnienia Ministra Finansów: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 maja 2016 r., Nr ITPB1/4511-186/16/JC, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 maja 2016 r., Nr ITPB1/4511-157/16/AK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2016 r., Nr ITPB3/4511-157/16-3/AD, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 1 kwietnia 2016 r., Nr ITPB1/4511-96/16/PSZ, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 marca 2016 r., Nr ILPB1/4511-1-39/16-2/KS, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 lutego 2016 r., Nr IBPB-1-1/4511-713/15/WRz, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 grudnia 2015 r., Nr IPTPB3/4511-160/15-4/KJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych o czym stanowi art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (z wyłączeniem kwot wymienionych w art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, z późn. zm.).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 3 czerwca 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie PKD 69.20.Z - Działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W dniu 16 maja 2016 r. przyznano Wnioskodawcy jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej. Pomoc ta przyznana została Wnioskodawcy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy. Pozyskaną kwotę Wnioskodawca przeznaczył w całości na zakup towarów i usług niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Zakupione towary i usługi nie były środkami trwałymi, wobec czego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nie zostały zamortyzowane. Jedynym towarem nabytym z przyznanych jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, wpisanym do ewidencji środków trwałych, jest samochód osobowy.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro wskazane we wniosku środki finansowe zostały przyznane Wnioskodawcy na podstawie ww. art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a Wnioskodawca przeznaczył je na cele inne niż inwestycyjne (inne niż zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią one przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony od opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z § 3 pkt 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) pod pojęciem:

• wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
  

• środki trwałe – rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.
  
  

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej zostały przeznaczone na zakup towarów i usług niestanowiących środków trwałych, to wartość netto wydatków poniesionych na ich nabycie może stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, niezależnie od tego, że na ich zakup Wnioskodawca otrzymał dotację korzystającą ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust.1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wartość netto wydatków poniesionych na zakup towarów i usług niezbędnych do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej w momencie ich poniesienia, o ile w istocie nabyte składniki majątku nie spełniają kryteriów uznania ich za środki trwałe lub części składowe środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Końcowo, zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Zwraca się także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.