Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-285/16/BJ
z 29 lipca 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 9 maja 2016 r.), uzupełnionym 15 i 21 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń wypłacanych w ramach programu X:

  • w części dotyczącej braku zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 i 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe,
  • w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń wypłacanych w ramach programu X.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 7 czerwca 2016 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 15 czerwca 2016 r. (uiszczenie dodatkowej opłaty) i 21 czerwca 2016 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Uniwersytet) bierze udział w programie X (Mobilność studentów i pracowników prowadzona w ramach współpracy międzynarodowej uczelni krajów programu z uczelniami krajów partnerskich z innych regionów świata). Program ten służy rozwojowi wiedzy, umiejętności i kompetencji poprzez wspieranie mobilności edukacyjnej studentów oraz kadry akademickiej i administracyjnej.

W ramach programu X realizowane są m.in.:

  • przyjazdy studentów z zagranicznej uczelni partnerskiej w celu zrealizowania części programu studiów,
  • przyjazdy nauczycieli akademickich w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych dla studentów uczelni polskiej,
  • przyjazdy pracowników administracyjnych uczelni zagranicznej w celu uczestnictwa w szkoleniach.

Studenci i pracownicy przyjeżdżający do polskich uczelni z krajów partnerskich otrzymują na ten cel dofinansowanie z Uniwersytetu. Środki na ten cel pochodzą z Narodowej Agencji Programu X, tj. Fundacji Systemu Rozwoju Edukacji i są przekazywane Uniwersytetowi na podstawie umowy finansowej. Wysokość dofinansowania dla uczestników programu została określona na poziomie europejskim i obowiązuje wszystkie kraje. Zasady dofinansowania są następujące:

Przyjazdy studentów z krajów partnerskich do Polski:

  1. Wsparcie indywidualne (dofinansowanie kosztów utrzymania związanych z pobytem w kraju docelowym) – 750 € na miesiąc.
  2. Ryczałt na podróż – Według kalkulatora odległości http://erasmus-plus.ro/erasmus-plus-distance-calcuIator-budget/

Przyjazdy pracowników z krajów partnerskich do Polski:

  1. Wsparcie indywidualne (dofinansowanie kosztów utrzymania związanych z pobytem w kraju docelowym) –140 € na dzień.
  2. Ryczałt na podróż – Według kalkulatora odległości http://erasmus-plus.ro/erasmus-plus-distance-calculator-budget/

Wypłata dofinansowania na rzecz studentów i pracowników przyjeżdżających do polskich uczelni dokonywana jest przez uczelnię uczestniczącą w programie, do której przyjeżdża konkretny pracownik lub student. Jeśli pracownik lub student przyjeżdża na Uniwersytet dofinansowanie wypłacane jest przez uczelnię. Środki te wypłacane są na podstawie umowy (dalej „umowa”), którą Uniwersytet zawiera z poszczególnymi osobami fizycznymi będącymi uczestnikami programu X. (dalej: „Uczestnicy”).

Umowy zawierane ze studentem, pracownikiem dydaktycznym, czy pracownikiem administracyjnym różnią się między sobą a sporządzane są na podstawie wzorów stanowiących załącznik do umowy finansowej zawieranej między Uniwersytetem a Narodową Agencją Programu X.

Wnioskodawca przedstawił najważniejsze zapisy poszczególnych umów:

Umowa z Uczestnikiem będącym studentem

Zgodnie z umową Uniwersytet zapewnia dofinansowanie Uczestnikowi na przyjazd w celu realizacji studiów w programie X na okres 1 semestru. Uczestnik podpisując umowę akceptuje warunki finansowego wsparcia, które są wskazane w umowie i jednocześnie zobowiązuje się zrealizować program mobilności uzgodniony w Załączniku do umowy w celu zrealizowania programu studiów (np. uczestniczy w wykładach, ćwiczeniach, itp.).

Warunki wsparcia finansowego.

Uczestnik otrzymuje dofinansowanie, na które składa się:

  1. dofinansowanie w wysokości do 3150 EUR brutto, odpowiednio 750 EUR brutto na okres miesiąca oraz 150 EUR brutto na okres dni niesumujących się do pełnego miesiąca. Ostateczna kwota należna Uczestnikowi za cały okres finansowanej mobilności zostaje określona poprzez pomnożenie liczby dni/miesięcy okresu mobilności przez 750 EUR. W przypadku niepełnych miesięcy, kwota dofinansowania zostaje obliczona poprzez pomnożenie liczby dni w niepełnym miesiącu przez 1/30 tej kwoty;
  2. ryczałt na koszty podróży w wysokości ustalanej zgodnie z kalkulatorem odległości pomiędzy K. i np.: Lwowem –180 EUR, Kijowem – 275 EUR, Armenią – 360 EUR, Chinami – 820 EUR, Meksykiem i Japonią – 1100 EUR.

Kwota dofinansowania wypłacana jest w ratach. Pierwsza rata wypłacana jest w formie zaliczki stanowiącej 50% sumy kwot określonych w pkt a) i b) powyżej. Wypłata następuje w rzeczywistej dacie rozpoczęcia okresu mobilności, pod warunkiem dostarczenia przez Uczestnika wskazanych w umowie dokumentów. Druga płatność zaliczkowa, stanowiąca 30% kwot dofinansowania wskazanych w pkt a) i b) powyżej jest wypłacona Uczestnikowi w połowie okresu mobilności. Pozostałą część należnej Uczestnikowi kwoty Uniwersytet wypłaca, zgodnie z postanowieniami umowy, po wypełnieniu przez Uczestnika obowiązków, tj. złożenie indywidualnego raportu z wyjazdu w systemie on-line EU survey i dostarczeniu Uniwersytetowi zatwierdzonego porozumienia o programie studiów – część po zakończeniu mobilności.

W umowie postanowiono, że Uczestnik ma zagwarantowane dofinansowanie z funduszy UE na okres zajęć dydaktycznych w 1 semestrze tj. do 4 miesięcy i 7 dni.

Umowa z Uczestnikiem będącym pracownikiem dydaktycznym.

Zgodnie z umową Uniwersytet zapewnia Uczestnikowi wsparcie w celu zrealizowania przyjazdu o charakterze dydaktycznym. Uczestnik akceptuje warunki wsparcia określone w umowie i zobowiązuje się zrealizować program mobilności uzgodniony w Załączniku do umowy. Pracownik dydaktyczny uczelni partnerskiej zobowiązany jest do przeprowadzenia na Uniwersytecie minimum 8 godzin zajęć dydaktycznych (np. wygłoszenia wykładów).

Warunki wsparcia finansowego:

Uczestnik otrzymuje dofinansowanie, na które składa się:

  1. wsparcie indywidualne (ryczałt na koszty utrzymania) na okres 7 dni (5 dni pobytu i 2 dni dojazdu) oraz
  2. ryczałt na koszty podróży w wysokości ustalanej zgodnie z kalkulatorem odległości pomiędzy K. i np.: Lwowem –180 EUR, Kijowem – 275 EUR, Armenią – 360 EUR, Chinami – 820 EUR, Meksykiem i Japonią –1100 EUR.

Kwota na wsparcie indywidualne (ryczałt na koszty utrzymania) wynosi 140 EUR na dzień. Ostateczna kwota jest obliczana w następujący sposób: suma iloczynu liczby dni mobilności i stawki dziennej stanowiącej wsparcie indywidualne i wyliczonej według zasady wskazanej powyżej oraz kwoty ryczałtowej określonej na podróż. Co do zasady, Uczestnik otrzymuje pełną płatność kwoty dofinansowania w dniu rozpoczęcia mobilności. Łączny czas trwania okresu mobilności na Uczelni wynosi pięć dni.

Umowa z Uczestnikiem będącym pracownikiem uczestniczącym w szkoleniu.

Uniwersytet zapewnia Uczestnikowi wsparcie w celu zrealizowania przyjazdu o charakterze szkoleniowym. Uczestnik akceptuje warunki wsparcia określone w umowie i zobowiązuje się zrealizować program mobilności uzgodniony w Załączniku do umowy. Uczestnik bierze udział na Uniwersytecie w szkoleniach podnosząc swoje kwalifikacje i kompetencje zawodowe itp.

Warunki wsparcia finansowego:

Uczestnik otrzymuje dofinansowanie, na które składa się:

  1. wsparcie indywidualne (ryczałt na koszty utrzymania) na okres 7 dni (5 dni pobytu i 2 dni dojazdu) oraz
  2. ryczałt na koszty podróży w wysokości ustalanej zgodnie z kalkulatorem odległości pomiędzy K. i np.: Lwowem –180 EUR, Kijowem – 275 EUR, Armenią – 360 EUR, Chinami – 820 EUR, Meksykiem i Japonią –1100 EUR.

Kwota na wsparcie indywidualne (ryczałt na koszty utrzymania) wynosi 140 EUR na dzień. Ostateczna kwota jest obliczana w następujący sposób: suma iloczynu liczby dni mobilności i stawki dziennej stanowiącej wsparcie indywidualne i wyliczonej według zasad wskazanych powyżej oraz kwoty ryczałtowej określonej na podróż. Co do zasady, Uczestnik otrzymuje pełną płatność kwoty dofinansowania w dniu rozpoczęcia mobilności. Łączny czas trwania okresu mobilności na Uniwersytecie wynosi 5 dni.

Wnioskodawca zaznaczył, że wniosek dotyczy wyłączenie sytuacji, w której wypłata wyżej opisanych kwot dofinansowania (dalej łącznie zwanych „świadczeniem”) następuje na rzecz Uczestników, którzy nie są polskimi rezydentami. Nie dotyczy on dofinansowania wypłacanego polskim rezydentom uczestniczącym w programie X.

W piśmie z 16 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura – 21 czerwca 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż nie wyklucza, że w przyszłości do Polski przyjedzie grupa uczestników z innych krajów niż wskazane we wniosku. Mogą to być zarówno uczestnicy z krajów, z którymi Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i z krajów z którymi takich umów Polska nie zawierała. Innymi słowy, Wnioskodawcy zależy na tym, aby wydana interpretacja miała uniwersalny charakter i mogła być stosowana w sytuacji, w której uczestnik przyjedzie do Polski z innych krajów niż wprost wymienione we wniosku. Dlatego też dla Wnioskodawcy istotne jest zastosowanie zwolnienia na podstawie przepisów krajowych obowiązujących w Polsce, bez odwoływania się do umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca wolałby nie wymagać od uczestników przedstawiania certyfikatów rezydencji, bo nakłada to na uczestników dodatkowe obowiązki oraz wiąże się to z dodatkowym wysiłkiem administracyjnym po stronie Wnioskodawcy. Dlatego też prosi o uwzględnienie przy wydawaniu interpretacji zarówno sytuacji, w której Wnioskodawca posiadałby certyfikaty rezydencji uczestników z ww. krajów, jak również sytuacji, w której nie otrzymałby certyfikatów rezydencji od uczestników.

Wnioskodawca wskazał, że studenci, pracownicy dydaktyczni i administracyjni przyjeżdżający na Uniwersytet w ramach programu X z Ukrainy, Armenii, Chin, Meksyku i Japonii mają miejsce zamieszkania odpowiednio na Ukrainie, w Armenii, Chinach, Meksyku i Japonii. Osoby te nie mają rezydencji podatkowej w Polsce. Wnioskodawca zakłada, że uczestnicy mają rezydencję podatkową odpowiednio na Ukrainie, w Armenii, Chinach, Meksyku i Japonii, przy czym – jak była o tym mowa – pragnie zaznaczyć, że może nie dysponować certyfikatami rezydencji potwierdzającymi fakt posiadania przez uczestników rezydencji podatkowej na terenie Ukrainy, Armenii, Chin, Meksyku, czy Japonii. Ponadto program X. nie zakłada dedykowania oferty mobilności tylko do obywateli, czy rezydentów podatkowych danego państwa, a do studentów i pracowników Uczelni partnerskiej mającej swoją siedzibę w tym państwie, z którą Wnioskodawca (Uniwersytet) ma podpisaną umowę o współpracy. Zatem może się w praktyce zdarzyć, że swoją mobilność w Uniwersytecie realizować będzie student, pracownik dydaktyczny lub administracyjny przyjeżdżający do Uniwersytetu z danego kraju nieposiadający rezydencji podatkowej w tym właśnie kraju.

Studenci przyjeżdżający w ramach programu X z Ukrainy, Armenii, Chin, Meksyku i Japonii przyjeżdżają do Polski wyłącznie w celu kształcenia się (studiowania). Realizują bowiem w Uniwersytecie część swojego programu studiów, który po zakończonej mobilności zostaje im uznany w uczelni macierzystej, na podstawie indywidualnego porozumienia o programie zajęć (Learning Agreement for Studies).

Środki pochodzące na wypłatę świadczeń pochodzą w całości z programu X, który jest programem unijnym. Ostateczną odpowiedzialność za realizację programu X ponosi Komisja Europejska. Komisja na bieżąco zarządza budżetem oraz określa priorytety, cele i kryteria programu. Komisja Europejska powierza wykonanie budżetu agencjom narodowym. W Polsce programem X. zajmuje się Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji Narodowa Agencja Programu X, która między innymi dokonuje selekcji wniosków dotyczących projektów, które mają być finansowane w ramach programu X w Polsce. Środki wypłacane przez Uniwersytet na rzecz uczestników są otrzymywane przez Uniwersytet bezpośrednio od Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji Narodowa Agencja Programu X.

Pracownicy dydaktyczni przyjeżdżający w ramach programu X przebywają w Polsce wyłącznie w celu nauczania, w wypadku osób z Armenii – w celu prowadzenia wykładów na Uniwersytecie. Projekt mobilności pracowników dydaktycznych obejmuje zawsze prowadzenie zajęć dydaktycznych w wymiarze co najmniej 8 godzin w tygodniu – działanie to pozwala pracownikom dydaktycznym instytucji szkolnictwa wyższego na prowadzenie zajęć dydaktycznych w partnerskich instytucjach szkolnictwa wyższego za granicą. Jest to forma szkolenia w zakresie prowadzenia dydaktyki w języku obcym w środowisku międzykulturowym. Mobilność pracowników związana z prowadzeniem zajęć dydaktycznych może mieć miejsce w dowolnym obszarze przedmiotowym/dowolnej dyscyplinie akademickiej.

W odniesieniu do pracowników administracyjnych mobilność polega na udziale w szkoleniu w Uniwersytecie, które ma na celu zapewnienie wsparcia w zakresie doskonalenia zawodowego pracowników instytucji szkolnictwa wyższego. Działanie to zapewnia wsparcie w zakresie doskonalenia zawodowego pracowników instytucji szkolnictwa wyższego w formie: uczestnictwa w zorganizowanych zajęciach, w tym w ukierunkowanych zawodowo szkoleniach językowych lub szkoleniach zagranicznych (z wyłączeniem konferencji); praktycznego doświadczenia edukacyjnego (Job Shadowing)/ okresów obserwacji/szkoleń w partnerskiej instytucji szkolnictwa wyższego lub w innej odpowiedniej organizacji za granicą.

Jak była o tym mowa we wniosku, świadczenie wypłacane pracownikom dydaktycznym składa się z ryczałtu na koszty podróży oraz ryczałtu na koszty utrzymania. Dlatego też, w opinii Wnioskodawcy, świadczenie otrzymywane przez pracowników dydaktycznych przyjeżdżających do Polski w ramach programu X nie powinno być uznawane za wynagrodzenie za nauczanie. Wnioskodawca wyjaśnił, że pracownicy dydaktyczni nie otrzymują od Uniwersytetu jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia (należności, uposażenia) za przeprowadzone zajęcia. Prowadzone zajęcia w wymiarze co najmniej 8 godzin w tygodniu są warunkiem koniecznym udziału w programie i jedynym jego celem.

Podsumowując, Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o potwierdzenie (bez konieczności odwoływania się do umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i bez konieczności przedstawiania przez uczestników certyfikatów rezydencji), że może stosować zwolnienie świadczenia od opodatkowania w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy przy wypłacie świadczenia znajduje zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji Wnioskodawca może uznać, że świadczenie jest zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce?

Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest pozytywna, Wnioskodawca prosi dodatkowo o odpowiedź na pytanie nr 2.

  1. Czy powstaje obowiązek złożenia informacji IFT-1 lub IFT-1R i wykazywania w tej informacji kwoty świadczenia, jeśli jest ono objęte zwolnieniem od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, że przy wypłacie świadczenia znajduje zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym i w konsekwencji może on uznać, że świadczenie jest objęte zwolnieniem od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie – jako objęte zwolnieniem od opodatkowania – nie powinno być wykazywane w informacji IFT-1 lub IFT-1R. Tym samym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku składania informacji IFT-1 lub IFT-1R i wykazywania w nim kwoty świadczenia, jeśli objęte jest ono zwolnieniem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając stanowisko dot. pytania nr 1, Wnioskodawca przytoczył treść art. 3 ust. 2a i art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wskazał, iż uznanie, że dochód (przychód) zagranicznego rezydenta podlega opodatkowaniu na terytorium Polski nie oznacza automatycznie, że od takiego dochodu (przychodu) nierezydent musi zapłacić w Polsce podatek. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie podlegają dochody enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Katalog dochodów zwolnionych od podatku został zamieszczony w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przepisie tym przewidziano zostało kilka zwolnień odnoszących się do kwot wypłacanych tytułem diety.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione od opodatkowania są diety i inne należności za czas:

  1. podróży służbowej pracownika,
  2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione od opodatkowania są diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione od opodatkowania są kwoty diet i kieszonkowego dla gości zagranicznych przybywających do Polski w ramach programów i umów oraz wartość wyżywienia dla tłumaczy (pilotów) towarzyszących tym gościom, z wyjątkiem ekwiwalentów za to wyżywienie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że jeśli dochodzi do wypłaty diet, to kwota diety może zostać zwolniona od opodatkowania (w całości lub części – w zależności od odpowiedniego przepisu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jest ono adresowane wyłącznie do osób pełniących obowiązki społeczne i obywatelskie.

W opinii Wnioskodawcy, w sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten odnosi się do świadczeń wypłacanych z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. W jego treści odwołano się bowiem do ustaw i przepisów wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Tym samym art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stosować w przypadku, gdy dana osoba odbywa podróż w Polsce (przemieszcza się po Polsce) lub gdy – w ramach podróży – wyjeżdża z Polski zagranicę. Nie dotyczy on zatem sytuacji, w której osoba podróżująca przyjeżdża z zagranicy do Polski. Taki pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych. Przykładowo, został on potwierdzony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 12 kwietnia 2016r., znak IPPB4/4511-53/16-4/MP.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jedynym zwolnieniem odnoszącym się do diet wypłacanych osobom podróżującym z zagranicy do Polski jest zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z wykładni literalnej tego przepisu wynika, że zastosowanie tego zwolnienia – w przypadku osób niebędących tłumaczami (pilotami) – zależy od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

  1. dochodzi do wypłaty kwot diet i kieszonkowego,
  2. wypłata dokonywana jest na rzecz gości zagranicznych,
  3. goście zagraniczni przybywają do Polski w ramach programów i umów,
  4. wypłacana kwota nie jest ekwiwalentem za wyżywienie.

Wnioskodawca uważa, że w sprawie opisanej we wniosku wszystkie ww. przesłanki są spełnione.

Ad. 1) Jak była o tym mowa, świadczenie składa się z kwoty ryczałtowej przeznaczonej na pokrycie kosztów utrzymania oraz kwoty ryczałtowej przeznaczonej na pokrycie kosztów podróży. Należy zatem uznać, że świadczenie jest wypłacane w celu zrekompensowania podwyższonych kosztów ponoszonych przez uczestników w związku z przyjazdem do Polski. Dlatego też świadczenie powinno być uznawane za „dietę”, o której mowa w art. 21 ust 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcie „diety” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli pojęcie użyte w przepisach ustawy podatkowej nie posiada swojej definicji legalnej, za zasadne przyjmuje się uwzględnianie znaczenia potocznego danego zwrotu. Takie stanowisko potwierdzane jest przez doktrynę prawa podatkowego. Zdaniem Prof. B. Brzezińskiego, „szukając znaczenia poszczególnych terminów i zwrotów, należy przyjmować takie ich znaczenie, jakie mają w języku powszechnym, tj. w języku etnicznym w jego najbardziej powszechnej postaci” (B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, wyd. ODDK 2002, s. 22 i nast.). Celem ustalenia, jakie znaczenie ma dane pojęcie w języku powszechnym, należy odwołać się do słownika lub leksykonu. Korzystanie ze słowników uważane jest bowiem za działanie obiektywizujące interpretację prawa i jej rezultaty (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, wyd. ODDK 2008, s. 50). Ze słownika języka polskiego PWN wynika zaś, że „dieta” to między innymi „suma przeznaczona na koszty utrzymania w podróży służbowej”. Bez wątpienia pojęcie „kosztów utrzymania” powinno być rozumiane szeroko. Do „kosztów utrzymania” należy zaliczyć koszty związane z zakwaterowaniem, wyżywieniem, podróżą, itp.

Co istotne, w art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wprowadził żadnych ograniczeń (limitów) przy korzystaniu ze zwolnienia. Zwolnienie powinno być zatem stosowane niezależnie od wysokości świadczenia wypłacanego uczestnikom. Taki pogląd znajduje uzasadnienie w interpretacjach podatkowych. Organy podatkowe stoją na stanowisku, że wysokość diety objętej zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest limitowana (por. np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 lutego 2011 r., znak ILPB1/415-1284/10-3/AMN).

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy objąć łączną kwotę świadczenia otrzymywanego przez uczestników.

Ad. 2) Uczestnicy to osoby fizyczne na stałe zamieszkałe zagranicą, zagraniczni rezydenci podatkowi. Można zatem uznać, że uczestnicy będą „gośćmi zagranicznymi” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 3) Uczestnicy przyjadą do Polski w ramach programu X. Jest to, w opinii Wnioskodawcy, „program”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W literaturze przedmiotu wprost stwierdza się, że „przedmiotowe programy to między innymi programy wymiany studenckiej” (tak A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT Komentarz, Warszawa 2010, s. 596).

Ad. 4) Świadczenie nie będzie „ekwiwalentem za wyżywienie”. Świadczenie ma bowiem rekompensować podwyższone koszty ponoszone przez uczestnika w związku z przyjazdem do Polski. Na koszty te składają się między innymi koszty zakwaterowania, wyżywienia, czy też koszty podróży.

Uzasadniając stanowisko dot. pytania nr 2, Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

  1. w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzone według ustalonego wzoru;
  2. w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych informacje, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzają i przekazują również podmioty, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku.

Z powyższego przepisu wynika, że jeśli świadczenie otrzymywane przez uczestników zostanie objęte zwolnieniem od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie obowiązek wykazania go w informacji IFT-1 ani IFT-1R. W informacji tej należy bowiem wykazywać przychody, które podlegają zwolnieniu na podstawie odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wykazanie przychodów zwolnionych na postawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ma znaczenie, gdyż mogą one podlegać opodatkowaniu w kraju będącym krajem rezydencji danej osoby fizycznej.

Wnioskodawca uważa, że w przedmiotowej sprawie istnieje jednak podstawa prawna do zastosowania wobec świadczenia zwolnienia wynikającego z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przepisów krajowych obowiązujących w Polsce) bez konieczności odwoływania się do postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a krajem rezydencji uczestnika. Dlatego też Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, że świadczenie – jako objęte zwolnieniem od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie powinno być wykazywane w informacji IFT-1 lub IFT-1R.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania świadczeń wypłacanych w ramach programu X w przedstawionym stanie faktycznym. Przy czym zgodnie z wolą Wnioskodawcy wyrażoną w przesłanym uzupełnieniu wniosku interpretacja nie obejmuje analizy przepisów zawartych w konkretnych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W zakresie opodatkowania świadczeń wypłacanych w ramach programu X w opisanym zdarzeniu przyszłym, zgodnie z wolą Wnioskodawcy, wydano odrębną interpretację znak: IBPB-2-1/4511-286/16/BJ.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a powołanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b cyt. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

  1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
  2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
  3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
  4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie „źródła”. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania dochodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Przytoczony przepis art. 3 ust. 2a ustawy nakłada ograniczony obowiązek podatkowy na osoby fizyczne, które nie mają w Polsce miejsca zamieszkania.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdzie m. in. w pkt 9 tego artykułu wymieniono, jako jedno ze źródeł przychodów – inne źródła.

Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

  1. podróży służbowej pracownika,
  2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 2280 zł.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 76 cyt. ustawy wolne od podatku dochodowego są kwoty diet i kieszonkowego dla gości zagranicznych przybywających do Polski w ramach programów i umów oraz wartość wyżywienia dla tłumaczy (pilotów) towarzyszących tym gościom, z wyjątkiem ekwiwalentów za to wyżywienie.

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane jednostki organizacyjne uczelni, placówki naukowe, zakłady pracy oraz inne jednostki organizacyjne – od wypłacanych przez nie stypendiów.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Uniwersytet) bierze udział w programie X. W ramach programu realizowane są m.in.:

  • przyjazdy studentów z zagranicznej uczelni partnerskiej w celu zrealizowania części programu studiów,
  • przyjazdy nauczycieli akademickich w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych dla studentów uczelni polskiej,
  • przyjazdy pracowników administracyjnych uczelni zagranicznej w celu uczestnictwa w szkoleniach.

Studenci i pracownicy przyjeżdżający na Uniwersytet z krajów partnerskich otrzymują na ten cel dofinansowanie z Uniwersytetu. Środki na ten cel pochodzą z Narodowej Agencji Programu X, tj. Fundacji Systemu Rozwoju Edukacji i są przekazywane Uniwersytetowi na podstawie umowy finansowej. Wypłata dofinansowania na rzecz studentów i pracowników przyjeżdżających do polskich uczelni dokonywana jest przez uczelnię uczestniczącą w programie, do której przyjeżdża konkretny pracownik lub student. Środki te wypłacane są na podstawie umowy, którą Uniwersytet zawiera z poszczególnymi osobami fizycznymi będącymi uczestnikami programu X. Uczestnik otrzymuje dofinansowanie, na które składa się wsparcie indywidualne (ryczałt na koszty utrzymania) oraz ryczałt na koszty podróży.

Wnioskodawca uważa, że przy wypłacie świadczenia znajduje zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto, przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy wynika wprost, że przedmiotowe zwolnienie odnosi się do diet i kieszonkowego.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „diety”, w związku z tym należy pojęcie to rozumieć mając na uwadze jego potoczną (słownikową) definicję. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/), przez „dietę” należy rozumieć: „sumę przeznaczoną na koszty utrzymania pracownika w podróży służbowej”. Z kolei przez „kieszonkowe” należy rozumieć „pieniądze przeznaczone na drobne wydatki”.

Program X został ustanowiony Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1288/2013 z 11 grudnia 2013 r. Zgodnie z pkt 40 Rozporządzenia zdanie pierwsze, aby poprawić dostęp do Programu należy dostosować stypendia wspierające mobilność osób do kosztów życia i utrzymania w państwie przyjmującym. W treści Przewodnika po Programie nie ma podziału na koszty diet, zakwaterowania i przejazdów lokalnych, natomiast istnieje słowo „utrzymanie”, a zatem łączne nazwanie kosztów dotyczących pobytu. Koszty te uzależnione są od długości pobytu uczestnika i mają charakter ryczałtu dziennego przyznawanego na konkretną liczbę dni pobytu.

Wobec powyższych wyjaśnień stwierdzić należy, iż świadczenia, o których mowa we wniosku nie stanowią należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem.

Wypłacane świadczenia mają charakter stypendium. Stypendium oznacza okresową pomoc finansową z funduszów państwowych, społecznych lub prywatnych głównie dla studentów, uczniów, pracowników nauki. Należy również wskazać na definicję zawartą w:

  1. Nowym Słowniku Języka Polskiego pod red. B. Dunaj – „stypendium to środki przyznawane przez instytucję osobie uczącej się, prowadzącej działalność artystyczną lub naukową na określony czas”,
  2. Słowniku Wyrazów Obcych PWN, który definiuje „stypendium jako stałą pomoc wypłacaną przez określony czas z funduszów społecznych albo państwowych, przeznaczona dla uczącej się młodzieży lub na prace specjalne”,
  3. Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, który wskazuje, że „stypendium to zasiłek, subwencja. Pomoc finansowa dla uczących się, dla pracowników naukowych, artystów itd. wypłacana (przez określony czas, na pokrycie kosztów utrzymania) z funduszów państwa, organizacji, instytucji itd.”,
  4. Słowniku Wyrazów Obcych W. Kopalińskiego – „stypendium to zasiłek, subwencja, pomoc finansowa dla uczących się, dla pracowników nauki, artystów itd., wypłacana (przez określony czas, na pokrycie kosztów utrzymania) z funduszów państwa, organizacji, instytucji itd.”.

W konsekwencji, termin stypendium należy rozumieć jako pomoc finansową w postaci okresowego świadczenia (głównie) pieniężnego spełnianego na rzecz oznaczonej osoby i mającego na celu wspieranie jej działań służących m.in. zdobywaniu wiedzy, twórczości naukowej, realizacji badań naukowych. Zatem w pojęciu tym mieścić się będą także świadczenia wypłacane uczestnikom w ramach programu X.

Mając na uwadze ww. okoliczności, Wnioskodawca dokonuje wypłat stypendium w ramach programu „Erasmus+”, a nie wypłat diet i innych należności za czas podróży. Rację ma więc Wnioskodawca, że w przedmiotowej sprawie nie może mieć zastosowania zwolnienie z opodatkowania określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Nie można jednak podzielić stanowiska Wnioskodawcy, że w analizowanej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wykazano powyżej, Wnioskodawca nie wypłaca diet i kieszonkowego tylko stypendium. Przyjeżdżający do Polski w ramach programu X studenci i pracownicy są uczestnikami programu, a nie „gośćmi zagranicznymi” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 76 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość wypłaconych tym osobom świadczeń stanowi na gruncie przepisów ustawy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym, przychód ten podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych a na uczelni ciąży obowiązek płatnika określony w art. 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wolałby nie wymagać od uczestników przedstawiania certyfikatów rezydencji, bo nakłada to na uczestników dodatkowe obowiązki oraz wiąże się to z dodatkowym wysiłkiem administracyjnym po stronie Wnioskodawcy. Dlatego też prosi o uwzględnienie przy wydawaniu interpretacji zarówno sytuacji, w której Wnioskodawca posiadałby certyfikaty rezydencji uczestników z ww. krajów, jak również sytuacji, w której nie otrzymałby certyfikatów rezydencji od uczestników.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

W konsekwencji certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji gdy studenci, pracownicy dydaktyczni i pracownicy administracyjni przyjeżdżający z zagranicy nie przedstawili Wnioskodawcy certyfikatów rezydencji potwierdzających ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych odpowiednio na Ukrainie, w Armenii, w Chinach, w Meksyku lub w Japonii, Wnioskodawca winien stosować zasady wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji otrzymania od uczestników programu certyfikatów rezydencji podatkowej, Wnioskodawca obowiązany jest zastosować właściwą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. w tym przypadku: konwencję z dnia 12 stycznia 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. 1994, Nr 63, poz. 269, ze zm.), konwencję z dnia 14 lipca 1999 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Armenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. 2005, Nr 66, poz. 576), umowę z dnia 7 czerwca 1988 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów (Dz.U. 1989, Nr 13, poz. 65), konwencję z dnia 30 listopada 1998 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Meksykańskich Stanów Zjednoczonych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2003, Nr 13, poz. 131) oraz umowę z dnia 20 lutego 1980 r. między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 1983, Nr 12, poz. 60).

Jeżeli zatem Wnioskodawca dysponuje certyfikatem rezydencji danego uczestnika to ostateczne rozstrzygnięcie czy opisane we wniosku stypendium podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzależnione jest od treści konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnosząc się z kolei do wykazywania w informacji IFT-1/IFT-1R opisanych we wniosku świadczeń należy wskazać, iż w informacjach tych wykazuje się tylko przychody (dochody), o których mowa w art. 29-30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku by wypłacane stypendia wykazywać w informacji IFT-1/IFT-1R. Brak obowiązku w tym zakresie nie wynika jednakże – jak to wskazuje Wnioskodawca – z objęcia tych świadczeń zwolnieniem z opodatkowania lecz z charakteru wypłacanego świadczenia, które stanowi przychód z innych źródeł i nie jest objęte art. 29-30a ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie prośby Wnioskodawcy aby wydana interpretacja miała uniwersalny charakter, Organ wyjaśnia, że przepis art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie zezwala na wydanie interpretacji, która mogłaby być stosowana ogólnie w każdej sytuacji, w której uczestnik przyjedzie do Polski z innych krajów niż wprost wymienione we wniosku. Organ interpretacyjny wydaje interpretacje prawa podatkowego wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie w zakresie obejmującym konkretny wniosek.

Natomiast odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj