Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-574/16-4/AK
z 19 lipca 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 12 lipca 2016 r. (data wpływu 14 lipca 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, wpisana do ewidencji działalności gospodarczej. W roku bieżącym Wnioskodawca zakupił używaną nieruchomość, która wpisana jest do rejestru zabytków i objęta indywidualną ochroną konserwatorską. Nieruchomość ta spełnia wszystkie elementy definicji środka trwałego.
Środek trwały jest kompletny, zdatny do użytku, przeznaczony na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej (baza wypoczynkowa, szkoleniowa dla zewnętrznych kontrahentów).
Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące informacje.
- Nieruchomość po raz pierwszy została wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.
- Nieruchomość, przed nabyciem przez Wnioskodawcę, była używana co najmniej przez okres 60 miesięcy.
- Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie tej nieruchomości.
- Wskazana nieruchomość, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Kwalifikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) należy do rodzaju KŚT 109 Pozostałe Budynki Niemieszkalne.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Jaką stawkę amortyzacyjną dla celów podatkowych Wnioskodawca może zastosować dla tej nieruchomości?
Zdaniem Wnioskodawcy, dla budynków używanych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, okres amortyzacji nie może być krótszy niż dziesięć lat, z wyjątkiem m.in. obiektów budowlanych wpisanych do rejestru zabytków i objętych indywidualną ochroną konserwatorską (wymienionych w rodzaju 109 KŚT), dla których ustawodawca dopuszcza przyspieszoną amortyzację, przy zastrzeżeniu, że okres ten nie może być krótszy niż trzy lata. Wnioskodawca uważa, iż dla celów podatkowych będzie mógł zastosować 33% stawkę amortyzacyjną roczną na w/w nieruchomość. Stanowiska takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB3/423-286/10-4/KS oraz ILPB3/423-270/10-4/DS z dnia 16 czerwca 2016 r.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
- tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
- tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.
Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. wyżej ustawy.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem: – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika.
Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca zakupił używaną nieruchomość, która jest wpisana do rejestru zabytków i objęta indywidualną ochroną konserwatorską. Jak wskazano nieruchomość została po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy oraz przed nabyciem przez Zainteresowanego była używana co najmniej przez 60 miesięcy. Nieruchomość należy do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.
Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dla wskazanej we wniosku nieruchomości oznaczonej symbolem 109 Klasyfikacji środków trwałych, która przed nabyciem przez Wnioskodawcę była używana i została przez niego po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych, Zainteresowany może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, skoro okres amortyzacji dla ww. nieruchomości nie może być krótszy niż 3 lata, Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na wskazanym przez niego poziomie 33%.
Podsumowując, dla nieruchomości wskazanej we wniosku Zainteresowany może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.