Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-74/16-4/PG
z 17 czerwca 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 3 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy, dodatkową opłatę oraz adres elektroniczny e-PUAP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej jako „Spółka” lub „Wnioskodawca”) zawarła z kontrahentem, tj. Spółką Sp. z o.o. („Kupujący”) umowę sprzedaży („Umowa sprzedaży”) prawa użytkowania wieczystego działki nr 300/23 („Działka nr 300/23”).

Działka nr 300/23 jest niezabudowana. W szczególności, nie znajdują się na niej żadne budynki, budowle lub ich części.

Działka nr 300/23 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to w częściach:

  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS;
  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS1;
  • Tereny rolnicze – R.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem „WS” to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem WS1” to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami. Dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń umożliwiających eksploatacje kruszywa oraz wykonywania uprawnień określonych w koncesji na wydobywanie kruszywa.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem „R” to:

  1. grunty rolne w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych z zakazem zabudowy wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu, budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych;
  2. dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi;
  3. dla obiektów i obszarów objętych ochroną konserwatorską należy przestrzegać zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej określonych w § 6 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przez „obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej” należy rozumieć obiekty i urządzenia zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z przeznaczeniem, jak sieci: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, energetyczne, telekomunikacyjne, do oczyszczania lub gromadzenia ścieków, śmietniki, place postojowe, parkingowe, ogrodzenia oraz dojścia i dojazdy do obiektów budowlanych.

Zarówno Wnioskodawca jak i Kupujący są podatnikami VAT czynnymi.

Kupujący zamierza wykorzystać ww. Działkę do wykonywania czynności opodatkowanych.

Natomiast w piśmie z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, że będące przedmiotem sprzedaży prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z działki o nr 300/23 nie było wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej z podatku od towarów i usług.

Ponadto Spółka wskazuje, że prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z działki o nr 300/23 nabyła z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. na podstawie decyzji administracyjnej wydanej w 1994 r. Zdarzenie to nie było opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Spółka nabywając ww. nieruchomość nie odliczyła podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 300/23” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT?
  2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 300/23?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 300/23” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

Zdaniem Kupującego, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przysługiwać mu będzie prawo odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 300/23.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste i zbycie tego prawa.

Definicja towaru na gruncie ustawy o VAT została określona w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca nie przewidział – na gruncie ustawy o VAT – definicji legalnej rzeczy, koniecznym jest odwołanie się do przepisów części ogólnej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). W rozumieniu art. 45 i art. 46, za rzeczy uważa się także nieruchomości, w zakresie których wyróżnia się grunty oraz budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki uzasadnionym jest wniosek, że Działka nr 300/23 stanowi towar w rozumieniu art. 2 ust. 6 ustawy o VAT. Co więcej, sprzedaż – w tym przypadku prawa wieczystego użytkowania – stanowi odpłatną dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Oceny sposobu opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej należy dokonać w szczególności w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że ustawodawca przewidział zwolnienie przedmiotowe (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) po łącznym spełnieniu przesłanek:

  1. przedmiotem dostawy jest teren niezabudowany,
  2. teren nie może być uznany jako teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Na działce nr 300/23 nie znajduje się żaden obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, powoływana dalej jako „Prawo budowlane”). Przepis wskazuje, że za obiekt budowlany należy uznać „budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych”. Natomiast zgodnie z przepisem art. 3 ust. 3 Prawa budowlanego, przez budowlę rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”. Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego, za obiekty liniowe uważa się obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z uwagi na brak ww. obiektów, Działka nr 300/23 jest niezabudowana.

Jednocześnie przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT zawiera definicję legalną terenów budowlanych na potrzeby ustawy o VAT.

Ustawodawca wskazuje, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W związku z powyższym, należy stwierdzić, że ustawodawca – w odniesieniu do ustawy o VAT – wskazuje konieczność wzięcia pod uwagę przeznaczenia gruntu zgodnie z MPZP, tj. dopuszczającego możliwość istnienia na danym terenie obiektów budowlanych.

W ocenie Wnioskodawcy przy interpretowaniu przepisu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT należy zwrócić uwagę na fakt, że o tym, czy grunt jest zabudowany czy niezabudowany decyduje istnienie przynajmniej jednej budowli, budynku lub ich części. Oznacza to, że na gruncie VAT wystarczające jest istnienie na danej działce jednego obiektu, dla uznawania takiej działki za zabudowaną. Ma to istotne znaczenie w kontekście definiowania terenu budowlanego, bowiem jeśli MPZP dopuszcza np. powstanie infrastruktury na danym terenie, to po jej powstaniu teren taki zostanie uznany za teren zabudowany. W konsekwencji, możliwość powstania na danym terenie jakiejkolwiek budowli, budynku lub ich części, np. infrastruktury, oznacza, że teren winien być uznany za teren budowlany (skoro po powstaniu takiego obiektu będzie to teren zabudowany).

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), przeznaczenie Działki nr 300/23 to w częściach:

  • Tereny wód powierzchniowych śród lądowych – WS;
  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS1;
  • Tereny rolnicze – R.

Jednocześnie w każdym z ww. przeznaczeń MPZP dopuszcza posadowienie na gruncie obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej. Takie działanie ma być podyktowane stworzeniem możliwości właściwego użytkowania nieruchomości.

Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalane są na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.2015.199 j.t. ze zm., „ustawa o PZP”). W ustawie o PZP nie zdefiniowano pojęcia urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, jednakże zgodnie z art. 2 pkt 12 ww. ustawy, przez „działkę budowlaną” rozumie się nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Powyższe wskazuje, że urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej stanowią elementy charakterystyczne dla terenów budowlanych.

Należy przy tym zauważyć, że ww. pojęcie funkcjonuje także na gruncie innych regulacji prawnych związanych z nieruchomościami, wskazując na jego budowlany charakter.

Przykładowo, definicja działki budowlanej zawarta w art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospodarce nieruchomościami (tj.: Dz. U. z 2015 r., poz.1774 ze zm.) stanowi, że pod tym pojęciem należy rozumieć zabudowaną działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce. Z kolei zgodnie z art. 143 ust. 2 ustawy przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeniach, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Tym samym ww. urządzenia można wprost powiązać z obiektami, które na gruncie Prawa budowlanego klasyfikowane są jako budowle (drogi, obiekty liniowe).

Zgodnie z § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 2005 r. w sprawie powszechnej taksacji nieruchomości (Dz.U.2005.131.1092) do charakterystycznych cech gruntów zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę, a także gruntów przeznaczonych na inne cele niż rolne i leśne, wpływających na wartość katastralną zalicza się:

  1. położenie;
  2. przeznaczenie ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku tego planu sposób użytkowania;
  3. stan wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej;
  4. stan zagospodarowania;
  5. klasę gleboznawczą gruntu, jeżeli została określona w katastrze nieruchomości,

a do charakterystycznych cech gruntów rolnych i leśnych wpływających na wartość katastralną zalicza się:

  1. położenie;
  2. rodzaj użytku gruntowego;
  3. stan wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej służące produkcji rolnej lub leśnej;
  4. klasę gleboznawczą gruntu.

Powyższe oznacza, że obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej są jednoznacznie związane z budowlanym charakterem gruntu, tj. bezpośrednio wpływają na jego charakter i stanowią cechę takich gruntów (zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę).

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że prawidłowe gospodarowanie wodami i spełnianie potrzeb rolnictwa, może i powinno być wykonywane z wykorzystaniem urządzeń towarzyszących służących prawidłowemu gospodarowaniu wodami oraz z wykorzystaniem obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej.

Taki wniosek potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2012 r., nr IPPP2/443-584/12-2/AO, w której organ wskazał, że obiekty i urządzenia związane z eksploatacją i użytkowaniem wód (w przypadku terenów oznaczonych symbolem „WS”) świadczą o budowlanym charakterze terenu w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Ponadto Spółka zauważa, że zgodnie z MPZP dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń umożliwiających eksploatacje kruszywa oraz wykonywania uprawnień określonych w koncesji na wydobywanie kruszywa. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że do eksploatacji kruszywa konieczne może być stworzenie odpowiedniej infrastruktury technicznej (budowlanej) służącej temu przedsięwzięciu. Zdaniem Wnioskodawcy infrastruktura niezbędna do eksploatacji kruszywa stanowi formę zabudowy. Taki wniosek potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 listopada 2015 r., nr ILPP1/4512-1-649/15-6/AP, w której organ wskazał, że urządzenia infrastruktury kopalni świadczą o budowlanym charakterze terenu w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Tożsame wnioski z powyższymi, należy wysnuć w odniesieniu do terenów, których przeznaczenie zostało oznaczone „R”. Aby móc spełnić różnorakie potrzeby rolnictwa, niezbędnym lub przydatnym będzie wzniesienie urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej na określonym terenie. Zgodnie z postanowieniami MPZP przez „obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej” należy rozumieć obiekty i urządzenia zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z przeznaczeniem, jak sieci: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, energetyczne, telekomunikacyjne, do oczyszczania lub gromadzenia ścieków, śmietniki, place postojowe, parkingowe ogrodzenia oraz dojścia i dojazdy do obiektów budowlanych.

W konsekwencji należy uznać, że MPZP dla przedmiotowej nieruchomości dopuszcza wzniesienie obiektów budowlanych w postaci budowli, tj. w szczególności obiektów liniowych. Powyższe oznacza, że nieruchomość ma budowlany charakter w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy istotne znaczenie ma również fakt, że zwolnienia podatkowe, stanowiące wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług podstawową stawką podatku określoną w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, winny być stosowane w sposób ścisły i nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający. Powyższe oznacza, że skoro zasadą jest opodatkowanie czynności opodatkowanych podstawową stawką podatku, przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT należy interpretować w sposób szeroki, aby zwolnieniem wynikającym z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT (o charakterze wyjątku) nie objąć gruntów, wobec których postanowienia MPZP przewidują możliwość powstania w szczególności budowli.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z niespełnieniem przesłanek umożliwiających skorzystanie przez Spółkę ze zwolnienia przedmiotowego (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT), opisana w stanie faktycznym dostawa nieruchomości niezabudowanej podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT.

Z uwagi na brak możliwości skorzystania ze zwolnienia przez Spółkę i opodatkowanie dostawy Działki nr 300/23 podstawową stawką podatku, Kupującemu przysługiwać będzie prawo odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z art. 86 ust. 1 i art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z ww. przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Jednocześnie przepis art. 88 określa przypadki, w których prawo do odliczenia podatku nie występuje, jednak zdaniem Spółki przepis ten nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do opisanej dostawy towarów.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Działka nr 300/23 będzie wykorzystywana przez Kupującego do wykonywania czynności opodatkowanych. W konsekwencji, Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej analizowaną dostawę.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 300/23” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT. Jednocześnie zdaniem Kupującego, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przysługiwać mu będzie prawo odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 300/23.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

  1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
  2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
  3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
  4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
  5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
  6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
  7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jak również oddanie gruntu w użytkowanie oraz zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z Kupującym umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 300/23. Przedmiotowa Działka jest niezabudowana. W szczególności, nie znajdują się na niej żadne budynki, budowle lub ich części. Działka nr 300/23 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to w częściach:

  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS;
  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS1;
  • Tereny rolnicze – R.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem „WS” to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem WS1” to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami. Dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń umożliwiających eksploatacje kruszywa oraz wykonywania uprawnień określonych w koncesji na wydobywanie kruszywa.

Przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem „R” to:

  1. grunty rolne w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych z zakazem zabudowy wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu, budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych;
  2. dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi;
  3. dla obiektów i obszarów objętych ochroną konserwatorską należy przestrzegać zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej określonych w § 6 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przez „obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej” należy rozumieć obiekty i urządzenia zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z przeznaczeniem, jak sieci: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, energetyczne, telekomunikacyjne, do oczyszczania lub gromadzenia ścieków, śmietniki, place postojowe, parkingowe, ogrodzenia oraz dojścia i dojazdy do obiektów budowlanych.

Będące przedmiotem sprzedaży prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki o nr 300/23 nie było wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Ponadto Spółka wskazuje, że prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki o nr 300/23 nabyła z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. na podstawie decyzji administracyjnej wydanej w 1994 r. Zdarzenie to nie było opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Spółka nabywając ww. nieruchomość nie odliczyła podatku od towarów i usług.

Zarówno Wnioskodawca jak i Kupujący są podatnikami VAT czynnymi.

Kupujący zamierza wykorzystać ww. Działkę do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowani mają wątpliwości dotyczące m.in. tego, czy dostawa nieruchomości (Działki nr 300/23) podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

W celu rozwiania powyższej wątpliwości Zainteresowanych w pierwszej kolejności trzeba ustalić, czy nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży, tj. Działka nr 300/23 jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

Rozpatrując natomiast pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” – do którego odnosi się przepis art. 2 pkt 33 ustawy – należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Stosownie do treści przepisu art. 3 pkt 1, 2, 3 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o:

  • obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:
    1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
    2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
    3. obiekt małej architektury;
  • budynku – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;
  • budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy przedmiotowa działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to w częściach:

  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS – przeznaczenie tych terenów to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami;
  • Tereny wód powierzchniowych śródlądowych – WS1 – przeznaczenie tych terenów to cieki i zbiorniki wodne wraz z urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami. Dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń umożliwiających eksploatacje kruszywa oraz wykonywania uprawnień określonych w koncesji na wydobywanie kruszywa;
  • Tereny rolnicze – R – przeznaczenie tych terenów to:
    1. grunty rolne w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych z zakazem zabudowy wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu, budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych;
    2. dopuszcza się lokalizacje obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi;
    3. dla obiektów i obszarów objętych ochroną konserwatorską należy przestrzegać zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej określonych w § 6 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego Działkę nr 300/23 istnieje możliwość jej zabudowy m.in. urządzeniami towarzyszącymi służącymi prawidłowemu gospodarowaniu wodami (teren oznaczony jako WS oraz WS1) oraz urządzeniami infrastruktury technicznej dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi (teren oznaczony jako R). Zatem przedmiotowa działka spełnia definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym jej dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jak wskazano powyżej, jeżeli dostawa nieruchomości nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, wówczas należy przeanalizować czy zaistnieją przesłanki dające prawo do zastosowania zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy również nie są spełnione, ponieważ Wnioskodawca nie wykorzystywał Działki nr 300/23 będącej przedmiotem sprzedaży wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego (Działki nr 300/23) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Ponadto wątpliwości Zainteresowanych dotyczą także tego, czy Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 300/23.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Niespełnienie któregokolwiek z ww. warunków powoduje brak tego prawa. Ponadto podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak powyżej rozstrzygnięto sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego (Działki nr 300/23) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Ponadto z opisu sprawy wynika, że Kupujący jest podatnikiem VAT czynnym oraz zamierza wykorzystać przedmiotową Działkę do wykonywania czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że Kupującemu przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej dostawę Działki nr 300/23 objętej 23% stawką podatku VAT, przy założeniu niewystąpienia innych okoliczności, wykluczających prawo do odliczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Podsumowując:

  1. dostawa nieruchomości (Działki nr 300/23) podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT;
  2. Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem sprawy podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj