Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-316/16-2/MS2
z 24 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z poźn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia (data wpływu 15 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika w związku z zapewnieniem pracownikom oddelegowanych do pracy poza miejsce zamieszkania, bezpłatnego dojazdu do pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika w związku z zapewnieniem pracownikom oddelegowanych do pracy poza miejsce zamieszkania, bezpłatnego dojazdu do pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo R. S.A. jest polską spółką akcyjną. Od 1994 roku Spółka jest notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Główny zakres działalności Spółki obejmuje świadczenie usług montażowych w następującym zakresie:

• usługi remontowe, modernizacyjne kotłów parowych i wodnych,
  
• montaż urządzeń energetycznych, instalacji odsiarczania spalin, elektrofiltrów, instalacji przemysłowych, rurociągów,
  
• specjalistyczne prace spawalnicze i radiograficzne,
  
• opracowywanie technologii prac remontowych.
  
  
  

Spółka R. S.A. prowadzi działalność realizując projekty dla klientów zarówno w Polsce, jak i za granicą, pełniąc rolę znaczącego podwykonawcy lub generalnego wykonawcy. Spółka realizuje w Polsce projekty w wydziałach montażu (budowy) tworzonych w miejscach realizacji poszczególnych inwestycji energetycznych. Pracownicy zatrudniani są na konkretnej budowie z miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę, jako miejsce realizacji danej inwestycji. W przypadku pracowników, z którymi R. S.A. posiada już zawarte umowy o pracę, zmiana miejsca wykonywania pracy następuje na podstawie Porozumienia zmieniającego warunki pracy zawieranego z pracownikiem. Pracownicy nie są kierowani do pracy w wydziałach montażu w ramach podróży służbowej. Aktualnie Spółka realizuje projekty w wydziałach montażu. Celem sprawnej realizacji poszczególnych projektów, R. S.A. na podstawie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, zapewnia pracownikom zamiejscowym (zamieszkałym w odległości większej niż 60 km od miejsca wykonywania pracy) zakwaterowanie za częściową zryczałtowaną odpłatnością pracownika w wysokości 42 zł za miesiąc. Spółka wynajmuje miejsca noclegowe (kwatery) dla pracowników w miejscach realizacji projektów lub w ich pobliżu. Pracownicy mogą skorzystać z miejsc noclegowych w miejscu i czasie wskazanym przez R. S.A. Dodatkowo spółka zapewnia pracownikom dojazd z kwatery do miejsca pracy (i z powrotem do miejsca zamieszkania), własnymi busami, którymi może podróżować co najwyżej 9 osób (wliczając w to kierowcę). Do tej pory Wnioskodawca traktował zapewnienie bezpłatnego dojazdu do pracy zatrudnionym na podstawie umowy o prace jako nieodpłatne świadczenie dla pracownika. Wartość świadczenia otrzymanego z tego tytułu stanowiła u nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wnioskodawca, uważa jednak, że to stanowisko było błędne i zapewnienie bezpłatnego dojazdu do pracy osobom zatrudnionym na budowach nie powinno być traktowane jako nieodpłatne świadczenie, bo nie spełnia cech, które zdaniem Trybunału Konstytucyjnego (wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygnatura akt: K 7/13)) warunkują zdefiniowanie świadczenia otrzymanego od pracodawcy jako „innego nieodpłatnego świadczenia”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT (podlegającego doliczeniu do przychodu ust. 1 ustawy PIT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy powstaje przychód u pracownika skierowanego do pracy w wydziałach montażu z tytułu korzystania z organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników z kwatery do miejsca pracy i z powrotem busami należącymi do firmy, którymi może podróżować co najwyżej 9 osób (wliczając w to kierowcę)?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zapewnienie dowozu z kwatery do miejsca pracy leży w interesie pracodawcy, nie przynosi jednak żadnej korzyści (przysporzenia majątkowego) pracownikowi. Wnioskodawca uważa, że nie powstaje przychód ze stosunku pracy u pracownika z tytułu korzystania z nieodpłatnych świadczeń, tj. dowozu z kwatery do miejsca pracy i z powrotem. Koszty dojazdu ponoszone są w interesie pracodawcy (a nie pracownika). W wyniku zapewniania dojazdu do pracy Spółka ma wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej pracy przez pracownika. Pracownik nie ma swobody w zarządzaniu i rozporządzaniu tym świadczeniem - wykorzystuje je w konkretnym celu - wykonania obowiązków pracowniczych. To z kolei wyklucza możliwość ustalania przychodu po stronie pracownika. Konieczność ponoszenia przez Pracodawcę kosztów dojazdów z kwater do miejsca pracy za pracowników wynika z wprowadzonego w Spółce Układu Zbiorowego Pracy. W myśl § 56a UZP „Pracodawca ponosi koszt przejazdu Pracownika środkiem lokomocji wskazanym przez Pracodawcę z miejsca zakwaterowania wskazanego przez Pracodawcę do miejsca wykonywania pracy i z powrotem”. W konsekwencji, jak wynika z powyższych zapisów inicjatywa skorzystania z dowozu pracowników pochodzi od Wnioskodawcy, który nakłada na pracownika obowiązek wykonania określonego polecenia służbowego. Zatem, konieczność skorzystania z dojazdu do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania jest wynikiem polecenia Pracodawcy w stosunku do swoich pracowników. Wnioskodawca wydaje polecenie wykonania określonych zadań służbowych i jednocześnie zapewnia swoim (oddelegowanym pracownikom) pokrycie kosztów dowozu. Wnioskodawca wskazuje, że zapewnienie swoim pracownikom dojazdu do miejsca pracy i z powrotem nie służy zaspokojeniu ich potrzeb osobistych w postaci powiększenia aktywów/zaoszczędzenia wydatków. Wnioskodawca podkreśla, że pracownicy Spółki świadczący pracę na inwestycjach realizowanych przez Spółkę na terenie całego kraju nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu kodeksu pracy. Zatem, Spółka nie wypłaca swoim pracownikom diet ani innych należności z tytułu podróży służbowej, które przysługują każdemu pracownikowi w przypadku tej formy oddelegowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika; jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze powołany przepis należy stwierdzić, że przychodami ze stosunku pracy są również wszelkiego rodzaju świadczenia nieodpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy PIT „wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b”. Z kolei art. 11 ust. 2a pkt 2 stanowi, że jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione według cez zakupu.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty dojazdu z kwatery do miejsca pracy i z powrotem zapewnione jej pracownikom pozostają w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, zatem finansowanie przez Spółkę kosztów dowozu nie stanowi po stronie tych pracowników przysporzenia majątkowego kwalifikowanego jako „przychód ze stosunku pracy z nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 12 ustawy PIT.

Jak wskazano w stanie faktycznym sprawy, korzystanie z dojazdu z kwater do miejsca pracy i z powrotem przez jej pracowników w miejscach, w których jest przez nich świadczona praca nie służy zaspokojeniu ich osobistych potrzeb. Koszty tego dowozu pozostają w ścisłym związku z wykonywaniem przez tych pracowników obowiązków służbowych.

W rezultacie, pracownicy Spółki nie uzyskują korzyści majątkowej z tytułu finansowania przez Spółkę kosztów dowozu kwalifikowanej dla celów PIT jako przychód do opodatkowania. W konsekwencji, skoro brak jest podstaw do rozpoznawania przez Spółkę po stronie oddelegowanych pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu świadczenia nieodpłatnego, Spółka nie jest obowiązana do pobierania zaliczki na podatek PIT.

Zasadność stanowiska oparta jest na przywołanym już wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygnatura akt: K 7/13).

W treści tego orzeczenia wskazane zostały cechy, które zdaniem Trybunału Konstytucyjnego warunkują zdefiniowanie świadczenia otrzymanego od pracodawcy jako „innego nieodpłatnego świadczenia”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT (podlegającego doliczeniu do przychodu), a mianowicie świadczenie takie:

• ma być spełnione za zgodą pracownika, (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
  
• zostało spełnione w interesie pracownika, a nie pracodawcy;
  
• korzyść z niego jest wymierna i przypisana indywidualnie do pracownika.
  
  
  

Odnosząc wskazane przesłanki sytuacji Wnioskodawcy, wskazać należy, że pokrycie dojazdu z kwatery do miejsca pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania, których poniesienie jest podyktowane obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy:

• następuje niejako za zgodą pracownika, ale nie dobrowolnie.
  
  

Pracownicy oddelegowani do wykonywania obowiązków służbowych zobowiązują się do świadczenia pracy w miejscu realizowania projektu, często oddalonego od ich miejsca zamieszkania o kilkaset kilometrów. Nieodpłatne świadczenie w postaci finansowania przez Spółkę kosztów przejazdu z kwater do miejsca pracy nie ma na celu zaspokojenie potrzeb osobistych pracownika w oderwaniu od obowiązków pracowniczych, ale pozostaje w ścisłym związku ze świadczeniem pracy w miejscu i w czasie wyznaczonym przez Wnioskodawcę.

• leży w interesie Wnioskodawcy, jako pracodawcy.
  
  

Jak już Wnioskodawca wskazał, brak zapewnienia przez Spółkę możliwości dowozu swoim pracownikom do miejsca pracy pogorszyłoby warunki i higienę pracy tych pracowników, a także wpływałoby negatywnie na relacje Wnioskodawcy, jako pracodawcy ze swoimi pracownikami.

W konsekwencji, wartość otrzymywanego przez pracowników Spółki świadczenia w postaci finansowania kosztów dojazdu z miejsca pracy i z powrotem nie rodzi obowiązku rozpoznawania przychodu z tytułu świadczenia nieodpłatnego w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Tym samym, Spółka może odstąpić od dotychczasowej praktyki i nie pobierać już zaliczki na podatek PIT od tego świadczenia.

Co za tym idzie, Spółka nie będzie obowiązana - na podstawie art. 31 ustawy PIT - do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od wartości świadczenia, jakie w sytuacji objętej niniejszym wnioskiem będą otrzymywać pracownicy Spółki.

Podsumowując:

• w odniesieniu do nakreślonego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wartość otrzymywanego przez pracowników Spółki świadczenia w postaci finansowania dowozu z kwatery do miejsca pracy i z powrotem nie rodzi obowiązku rozpoznawania przychodu z tytułu świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Spółka nie jest zatem obowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od tego świadczenia, która stanowi wartość kosztów dowozu pracowników Spółki
  
• Wnioskodawca chce również zaznaczyć, że świadczenia (dojazdy), które zapewnia swoim pracownikom, służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.
  
  
  

Wnioskodawca uważa, że przedstawiony stan faktyczny, pokazuje że udostępnienie przez Spółkę bezpłatnych dojazdów z kwatery do pracy i z powrotem dla pracowników leży w interesie pracodawcy i nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Spółce jako pracodawcy nie będą ciążyły z tego tytułu obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za ww. przychody uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 9 ust. 2, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy PIT).

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, natomiast jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT. W konsekwencji, jeżeli przedmiotem świadczenia jest:

• świadczenie w naturze, inne niż przysługujące pracownikom na podstawie odrębnych przepisów - na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy PIT),
  
• usługa wchodząca w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2A pkt 1 ustawy o PIT),
  
• usługa zakupiona - według cen zakupu (art. 11 ust. la pkt 2 ustawy PIT),
  
• udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3 ustawy PIT).
  
  
  

W pozostałych przypadkach wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy PIT).

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy PIT),

Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy ustawy PIT nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż wprawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj, niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia (np. związanego z dowozem do pracy) wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.
  
  
  

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika,

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy PIT, podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że w przypadku zagwarantowania przez Wnioskodawcę swoim pracownikom dojazdu z kwatery do pracy i z powrotem, są spełnione warunki określone przez Trybunał Konstytucyjny. Sfinansowanie przez Wnioskodawcę dla pracowników dowozu z kwatery do miejsca pracy i z powrotem stanowi dla nich nieodpłatne świadczenie. Pracownicy otrzymują bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwościowi skorzystania z oferowanego (zakupionego) przez pracodawcą transportu. W związku z tym nie ponoszą oni kosztów dojazdów do pracy, co w innych warunkach obciąża pracownika. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

W konsekwencji, z chwilą otrzymania przez pracownika ww. świadczenia po stronie pracownika powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń kwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Koniecznym jest zatem ustalenie wartości tego świadczenia dla poszczególnych pracowników, którzy je otrzymali, a następnie uwzględnienie jego wartości dla potrzeb obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy.

W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, jest zobowiązany do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przypadającej na pracownika, wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu dojazdu pracownika z kwatery do pracy i z powrotem, jednakże wyłącznie w tej części, która nie jest objęta zakresem zwolnienia przedmiotowego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.