Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-512/15-5/MP
z 29 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 29 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. amortyzacji oraz kosztów uzyskania przychodu związanych z najmem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. amortyzacji oraz kosztów uzyskania przychodu związanych z najmem. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 29 grudnia 2015 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem, wraz z małżonką, kilku nabytych lokali mieszkalnych. Z dniem 1 stycznia 2016 r. ma zamiar prowadzić działalność gospodarczą w przedmiocie ich najmu. Tym samym Wnioskodawca wniesie wskazane lokale oświadczeniem do tej działalności i ujmie je w rejestrze środków trwałych.

Lokale będą podlegać amortyzacji, która będzie stanowiła koszty uzyskania przychodu. Wyposażenie tych mieszkań w niezbędny sprzęt będzie stanowić koszty podatkowe. W przypadku nabycia dalszych lokali, na bazie kredytu bankowego, odsetki bankowe w okresie po oddaniu do użytkowania będą również stanowić koszty podatkowe.

Wnioskodawca zamierza podpisać umowę z firmą, która zajmie się wyszukiwaniem najemców oraz opieką nad lokalami. W umowach najmu Wnioskodawca zamierza umieścić klauzulę „najem tylko na cele mieszkaniowe”. W przypadku braku najemcy przez pewien okres, koszty utrzymania lokalu będą kosztami podatkowymi. Gdyby okazało się, że lokal może być wynajęty na inne cele np. na działalność gospodarczą, to klauzula ta nie zostanie umieszczona w umowie.

Dochodem będzie różnica pomiędzy przychodem a kosztami uzyskania przychodu. Wnioskodawca zamierza skorzystać z opcji podatku liniowego. Obecnie źródłem dochodu Wnioskodawcy jest angaż pracowniczy i angaż o powołaniu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca (jako współwłaściciel nieruchomości, które zamierza wnieść do działalności gospodarczej) będzie przedstawiał cały dochód z najmu do opodatkowania. Małżonka Wnioskodawcy złoży w urzędzie skarbowym oświadczenie, iż nie będzie rozliczała ½ przychodu z najmu.

Mieszkania zostaną przypisane do środków trwałych, do grupy 1, podgrupy 12, rodzaj 122 z roczną stawką amortyzacji 1,5%. Amortyzacja będzie ujmowana w księdze co miesiąc w wysokości 1/12 części kwoty rocznej amortyzacji.

Wnioskodawca na wyposażenie mieszkań jeszcze nic nie nabył, ale zamierza je wyposażyć w podstawowe meble i sprzęt niezbędny do przedstawienia lokalu do wynajmu, a więc zakupi meble pokojowe i kuchenne oraz lodówkę, pralkę, sprzęt RTV i kuchenkę.

Jeżeli cena ww. przedmiotów będzie przewyższała 3500 zł, to przedmiot ten będzie zakwalifikowany do środków trwałych w grupie 8, podgrupie 80, w rodzaju 808 i będzie amortyzowany w wysokości 20% w stosunku rocznym. Jeśli natomiast cena sprzętu będzie wynosiła 3500 zł lub mniej, to cała wartość będzie odpisana w koszty jednorazowo.

Firma, z którą Wnioskodawca zamierza podpisać umowę, to firma, która wyszukuje najemców. Za tę usługę pobiera prowizję za pośrednictwo. Gdy Wnioskodawca zgłosi mieszkanie do wynajmu, firma ta umieści je w swojej ofercie i przedstawi Wnioskodawcy potencjalnego najemcę. Umowa najmu zostanie zawarta pomiędzy firmą Wnioskodawcy, a wyszukanym najemcą.

Umowa najmu będzie składać się z dwóch rodzajów płatności:

• jedna, to kwota stała najmu według umowy,
• druga, to pokrycie wszelkich kosztów, które będą związane z użytkowaniem, a więc opłaty za czynsz, zużycie prądu, wody, wywóz śmieci.

Przy czym opłaty za czynsz są opłatami stałymi ustalonymi przez wspólnoty mieszkaniowe, natomiast koszty za prąd, wodę, wywóz śmieci, będą generowane przez najemcę i on będzie kreował ich wysokość i również będzie musiał je pokryć.

Najemca pokryje cały koszt utrzymania mieszkania, jak również będzie musiał zapłacić wynajmującemu dodatkową sumę za wynajem. W przypadku braku najemcy kosztem dla Wnioskodawcy będą również opłaty np. za prąd. Faktura taka zawiera bowiem nie tylko zużycie kwh według licznika, ale są w niej również zawarte opłaty stałe, za dystrybucję, opłaty abonamentowe i chociaż zużycie jest zerowe, to opłaty te są wymagane i są należne. Również dotyczy to opłat na fundusz remontowy. Ponadto wszelkie opłaty za ogłoszenia o wynajmie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania oznaczone numerami 2, 3 i 4.

Czy amortyzacja będzie kosztem podatkowym?

Czy wyposażenie mieszkań w niezbędny sprzęt będzie kosztem podatkowym?

Czy opłata czynszu i poniesienie innych opłat np. za prąd, będzie kosztem podatkowym w przypadku braku najemcy?

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wszelkie koszty poniesione na utrzymanie lokali będą kosztami zabezpieczającymi źródło przychodu, a więc będą kosztami podatkowymi.

Na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno amortyzacja w wysokości przedstawionej powyżej, jak i zakup sprzętu oraz wyposażenia mieszkania będą kosztem podatkowym. Aby przedstawić mieszkanie do wynajmu musi ono spełniać pewne standardy. Osoba wprowadzająca się do cudzego mieszkania nie jest zainteresowana zakupem wyposażenia, które będzie musiała ze sobą zabrać w przypadku jego opuszczania. Ponadto mieszkanie przygotowane do natychmiastowego zamieszkania szybciej znajduje najemców. Nie bez znaczenia jest również to, że normą stało się już wyposażanie takich lokali.

Jeśli wymogi najmu będą wyraźnie określone co do zawartości lokalu, a okres najmu będzie gwarantował pewną stabilizację w przychodach, to koszty poniesione na wyposażenie będą kosztami określonymi w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako zabezpieczające źródło przychodu.

Kosztem będą również wszelkie koszty poniesione na utrzymanie lokalu w gotowości do najmu, w przypadku gdy nie będzie posiadało najemcy. Koszty te również będą kosztami uzyskania przychodu, bo one również będą zabezpieczały źródło przychodu.

Należy również zaznaczyć, iż wymienione wyżej koszty nie zaliczają się do kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu i nie są wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Doprecyzowaniem powołanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 3 w zakresie źródła przychodu – działalność gospodarcza jest przepis art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem może stanowić zarówno odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w przypadku braku najemcy tj. np. opłat za prąd, opłat na fundusz remontowy oraz innych opłat, których nie pokrywa najemca (kosztów poniesionych na utrzymanie lokalu w gotowości do najmu) należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Duże znaczenie dla ustalenia wysokości kosztów najmu ma treść zawartej umowy. Powinno z niej wynikać, jakie wydatki związane z wynajmowaną rzeczą ponosi właściciel, a jakie najemca. Kosztami uzyskania przychodów będą więc ww. udokumentowane kwoty ponoszone przez wynajmującego na utrzymanie mieszkania i należy je zakwalifikować w ciężar kosztów uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty. Jednakże wydatki te muszą być faktycznie poniesione przez wynajmującego, a nie przez najemcę.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość (lokal mieszkalny) przekazana zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji powinien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z załącznikiem Nr 1 stanowiącym Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, stawka amortyzacyjna dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Zatem, przy spełnieniu warunków o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zaliczenia lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej do środków trwałych, lokal mieszkalny będący przedmiotem odrębnej własności może być amortyzowany zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych wg stawki 1,5% rocznie.

W odniesieniu do kosztów zakupu wyposażenia wynajmowanych mieszkań, tj. mebli pokojowych i kuchennych oraz lodówki, pralki, sprzętu RTV i kuchenki, wskazać należy, że stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są to środki trwałe o ile stanowią własność lub współwłasność wynajmującego oraz są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania najemcy, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok.

W przypadku, gdy wydatki na zakup składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b nie przekraczają kwoty 3.500 zł można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z treści art. 22d ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3.500 zł. - możliwość dokonania jednorazowego odpisu (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zatem wydatki poniesione za zakup wyposażenia wynajmowanego lokalu mieszkalnego Wnioskodawca może zakwalifikować w ciężar kosztów uzyskania przychodów według zasad przewidzianych dla środków trwałych, w zależności od ich wartości początkowej, tj. gdy wartość danego środka trwałego jest równa lub niższa niż 3.500 wówczas może wliczyć ją w ciężar kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w miesiącu oddania do użytkowania lub w miesiącu następnym, zaś w przeciwnym wypadku – pośrednio przez odpisy amortyzacyjne.

Należy przy tym ponownie podkreślić, iż dla określenia konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu podatnik obowiązany jest wykazać związek tego wydatku z uzyskanym przychodem bądź prowadzoną działalnością nakierowaną na uzyskanie przychodu. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że aby wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wynajmowaniem lokali mieszkalnych mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej muszą spełniać przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te muszą również zostać należycie udokumentowane.

Reasumując, jeżeli w istocie wskazane we wniosku wydatki dotyczące wynajmu zostały(ną) poniesione na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i spełniają wszystkie przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające te okoliczności, to będzie mógł zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że zakres żądania wnioskodawcy wyznacza:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o wydanie interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Tym samym zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.