2017.07.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.73.2017.3.BG
z 19 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 maja 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.), uzupełnionym 27 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji świadczonych przez spółkę włoską usług na rzecz Wnioskodawcy oraz obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych wynagrodzeń (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji świadczonych przez spółkę włoską usług na rzecz Wnioskodawcy oraz obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych wynagrodzeń. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 czerwca 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.73.2017.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 27 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, spółką akcyjną będącą podatnikiem VAT, zajmującą się produkcją takich elementów jak osie, półosie, zawieszenia, hamulce, wahacze itp. do maszyn i przyczep rolniczych. Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką włoską, na podstawie której pracownicy spółki włoskiej będą świadczyć swoje usługi na rzecz Wnioskodawcy w celu zreorganizowania procesu produkcyjnego Wnioskodawcy pod kątem tzw. lean manufacturing (koncepcja zarządzania procesem produkcyjnym), aby zredukować czas i koszty w trakcie procesu przetwarzania. W umowie znalazły się zapisy, zgodnie z którymi utworzony zostanie wewnętrzny zespół zajmujący się lean manufacturing i posiadający specyficzne kompetencje techniczne. Po przeanalizowaniu procesu produkcyjnego zaproponowane zostaną rozwiązania służące do osiągnięcia celów wymiernych, których wartość można określić z punktu widzenia ekonomicznego.

Następnie konsultanci będą prowadzili warsztaty, których celem jest przekazanie przedsiębiorstwu know-how tak, aby mogło ono w przyszłości działać autonomicznie, bez konsultantów. Ponadto zgodnie z umową:

spółka włoska zobowiązuje się do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy za pośrednictwem własnych pracowników;
Strony mogą w każdym momencie uzgodnić zaprzestanie realizacji jednej lub więcej usług wskazanych w umowie;
Każda ze Stron zachowa prawo własności i prawo do wykorzystania ewentualnych rysunków, materiałów, dokumentów, informacji, danych i wiadomości, które zostaną udostępnione drugiej Stronie, w celu umożliwienia świadczenia usług lub skorzystania ze świadczonych usług. Jeżeli powyższe informacje nie zostały podane do publicznej wiadomości, zezwala się na ich podanie lub przekazanie osobom trzecim, wyłącznie w zakresie i do celów przewidzianych niniejszą umową.

Umowa będzie trwała 24 miesiące, z możliwością jej dalszego przedłużenia. Wynagrodzenie za usługi fakturowane będzie co miesiąc z terminem płatności wynoszącym 30 dni od daty wystawienia faktury.

W odpowiedzi na wezwanie z 12 czerwca 2017 r. Znak 0111-KDIB1-2.4010.73.2017.1.BG Wnioskodawca uzupełnił wniosek wskazując, że informacje przekazywane w ramach usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy na podstawie umowy usługi zorganizowania procesu produkcyjnego, tzw. lean manufacturing przez pracowników Spółki włoskiej stanowią informacje poufne, tj. informacje, które nie są powszechnie znane i dostępne. Informacje te są istotne, ważne i użyteczne dla Wnioskodawcy, ponieważ usprawniają proces produkcyjny. Informacje te nie są zidentyfikowane, tj. opisane, ponieważ ich nośnikiem są nie dokumenty a pracownicy Spółki włoskiej. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji spółki włoskiej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy wynagrodzenie za usługi świadczone przez spółkę włoską stanowi zapłatę za świadczenie usług doradczych, czy za przekazanie know-how?
Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia za świadczenie spółki włoskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za usługi świadczone przez spółkę włoską stanowi zapłatę za świadczenie usług doradczych.

W prawie polskim brak jest legalnej definicji know-how. Rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z przekazaniem know-how czy też świadczeniem usługi należy dokonać posiłkując się tekstem Modelowej Konwencji OECD. Jak wskazał organ podatkowy, „W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, że w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły”. Takie podejście potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 9 października 2009 r. Znak: ILPB3/423-538/09-5/DS.

Do określenia pojęcia i istoty know-how można posłużyć się także definicją stosowaną w ustawodawstwie Komisji UE, zgodnie z którą przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie:

poufny - oznacza, że pakiet know-how jako taki lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny;
istotny - oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania lub produktu usługi, albo dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych;
„zidentyfikowany” - oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Na powyższe rozumienie know-how wskazuje m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r., sygn. akt: I FSK 973/11 oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 31 grudnia 2013 r., Znak: IPTPB3/423-390/13-2/IR.

Jak wskazał organ podatkowy w ww. interpretacji z 9 października 2009 r., „know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how”. Natomiast zawierając umowę i nabywając tym samym usługi Spółka nie otrzymuje żadnej tajemnej i utrwalonej w jakikolwiek sposób wiedzy. Mając powyższe na uwadze, należy również podkreślić, że istotny jest termin zidentyfikowany, który decyduje o tym, że know-how musi być ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby, a zatem czym innym jest przekazanie innemu podmiotowi know-how, a czym innym jest świadczenie na rzecz tego podmiotu usługi (usługi doradztwa) przy wykorzystaniu posiadanej wiedzy.

Takie stanowisko potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/01, potwierdzając stanowisko podatnika, że know-how musi być ucieleśniony, a jeżeli nośnikiem informacji jest człowiek posiadający wiedzę, nie może być mowy o know-how, lecz o usłudze, gdyż usługi doradcze mają miejsce, gdy przekazywane w ich ramach informacje oparte są na wiedzy i doświadczeniu ludzi wykonujących te usługi. NSA podkreślił również, że termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Również z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 kwietnia 2009 r. Znak: IPPB5/423-47/09-2/PS wynika, że cecha „istotności” know-how odpowiada za przekazywanie ważnych elementów i informacji niezbędnych do wytwarzania lub rozwoju produktów i usług. Istotna jest przede wszystkim ocena przydatności informacji z punktu widzenia korzystającego oraz fakt gospodarczego wykorzystania niejawnych informacji w prowadzonej działalności. Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Identyfikacja know-how polega na jego określeniu w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie bądź na zarejestrowaniu w jakiejkolwiek innej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby. Natomiast według komentarza do modelowej konwencji OECD świadczenie usług polega na zaangażowaniu własnych umiejętności zawodowych i doświadczenia w trakcie wykonywania prac dla drugiej strony transakcji. Do transakcji udostępnienia know-how nie należy zaliczać: usług posprzedażowych; usług gwarancyjnych świadczonych wobec kupującego; usług technicznych; konsultacji inżynierów, adwokatów, księgowych; porad uzyskiwanych drogą elektroniczną.

Nie kwalifikuje się do nich również doradztwo techniczne świadczone w zakresie „technologii informacyjnej” i „technologii, badań i rozwoju”, co potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 sierpnia 2010 r. Znak: ILPB4/423-55/10-4/DS. Wniosek dotyczył usług wykonywanych na podstawie zawartej umowy na podstawie której miały miejsce czynności w zakresie ogólnie rozumianego doradztwa (wsparcie, koordynowanie, konsultacje). Nie było natomiast przedmiotem umowy nabycie utrwalonej (np. na piśmie wiedzy), która ze względu na swój charakter (np. poufność) i istotę może być wykorzystywana do prowadzonej działalności.

Odnosząc powyższe do postanowień umowy zawartej przez Wnioskodawcę ze spółką włoską, należy wskazać na następujące postanowienia umowy:

spółka włoska zobowiązuje się do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy za pośrednictwem własnych pracowników;
jednym z celów najważniejszych do osiągnięcia w trakcie warsztatów jest przekazanie przedsiębiorstwu know-how tak, aby mogło ono w przyszłości działać autonomicznie, bez konsultantów;
Strony mogą w każdym momencie uzgodnić zaprzestanie realizacji jednej lub więcej usług wskazanych w tym dokumencie;
Każda ze Stron zachowa prawo własności i prawo do wykorzystania ewentualnych rysunków, materiałów, dokumentów, informacji, danych i wiadomości, które zostaną udostępnione drugiej Stronie, w celu umożliwienia świadczenia usług lub skorzystania ze świadczonych usług. Jeżeli powyższe informacje nie zostały podane do publicznej wiadomości, zezwala się na ich podanie lub przekazanie osobom trzecim, wyłącznie w zakresie i do celów przewidzianych niniejszą umową.

W umowie stwierdza się, że jednym z celów usług jest przekazanie przedsiębiorstwu know-how. Jak jednak wynika z treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r., sygn. akt: I FSK 973/11, samo użycie określenia know- how w umowie nie oznacza, że umowa ta stanowi przeniesienie know-how, jeśli nie są spełnione kryteria definicji tego pojęcia. Z umowy wynika, że nośnikiem informacji będą tutaj pracownicy spółki włoskiej, którzy będą przekazywać wiedzę pracownikom Wnioskodawcy, a więc nie będzie spełniony warunek „zidentyfikowania”, tj. know-how nie jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności. Powstanie trwałych nośników know-how ma charakter ewentualny. Umowa nie wskazuje precyzyjnie, jakie wartości przenoszone pomiędzy stronami są uznane przez nie za know-how.

Należy więc uznać, że w omawianym przypadku wypłacane wynagrodzenie dotyczy wykonanej na rzecz Wnioskodawcy usługi, gdyż przedmiotem nabywanego świadczenia są czynności w zakresie doradztwa (wsparcie, koordynowanie, konsultacje). Nie jest natomiast przedmiotem umowy nabycie opisanej lub utrwalonej w takiej formie wiedzy, aby spełniała ona kryterium poufności i istotności.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy świadczenie spółki włoskiej stanowi usługę, a nie przekazanie know- how.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia za świadczenie spółki włoskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 updop). Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 updop) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania. Treść art. 26 ust. 1 updop stanowi, że osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Włochami wynika, że przychód z tytułu świadczonych usług należy klasyfikować jako zyski przedsiębiorstw. Przychód taki podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby usługodawcy, chyba że usługi świadczone są przez zakład usługodawcy położony w państwie siedziby usługobiorcy (art. 7 Umowy). Tak również Komentarz do Konwencji Modelowej OECD w pkt 11.2 do art. 12 stanowi że umowy o świadczenie usług, są to umowy, według których jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując prace dla drugiej strony. Płatności dokonywane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7 „zyski przedsiębiorstw”. Płatności z tytułu transferu know-how są natomiast traktowane jako należności licencyjne, z których przychód może być opodatkowany zarówno w państwie rezydencji dostawcy, jak i w państwie źródła. Taki sposób ich rozliczenia wynika z art. 12 Umowy. Należności licencyjne, powstające w umawiającym się państwie (czyli w Polsce) i wypłacane spółce mającej siedzibę w drugim umawiającym się państwie (we Włoszech), mogą być opodatkowane w tym drugim państwie. Należności licencyjne mogą być także opodatkowane w umawiającym się państwie, w którym powstają (w Polsce), i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli podmiot uprawniony do należności licencyjnych ma siedzibę w drugim umawiającym się państwie, to ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe, ponieważ zdaniem Wnioskodawcy świadczenie spółki włoskiej stanowi usługę nieobjętą obowiązkiem poboru podatku u źródła, a nie przekazanie know-how, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia za świadczenie spółki włoskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20 % przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 updop, stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z kolei art. 26 ust. 1 updop stanowi, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie można pogodzić z umową.

W niniejszej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz.U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374, dalej „umowa polsko-włoska”).

W myśl art. 7 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 7 umowy polsko-włoskiej, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 1 pkt 2 umowy polsko-włoskiej).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej, określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a spółka włoską, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług doradczych.

Pod pojęciem „know-how” należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, m.in. sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojęcie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. „Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz
zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-włoskiej, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 8.5 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2011 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że „Jeżeli informacje, o których mowa w ustępie 2, są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące „należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje” podlegają definicji należności licencyjnych”.

Ponadto pkt 11 cyt. Komentarza wyraźnie wskazuje, że „Kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacane za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ustęp 2 czyni aluzję do know-how (…).

Określenie „Wynagrodzenia (…) za informacje związane z doświadczeniem nabytych w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej” jest stosowane w kontekście przenoszenia /przekazywania pewnych informacji, które nie były przedmiotem patentu i które na ogół nie mieszczą się w innych kategoriach praw własności intelektualnej. Wyposażenie to odsyła w zasadzie do informacji publicznie nieujawnionych o charakterze przemysłowym, handlowym lub naukowym, mających związek z nabytym doświadczeniem, które mają praktyczne zastosowanie w działalności przedsiębiorstwa, i których ujawnienie może generować korzyści ekonomiczne. Ponieważ definicja nawiązuje do informacji związanych z nabytym doświadczeniem, to artykuł nie ma zastosowania do wynagrodzenia za nowe informacje otrzymane w wyniku usług wykorzystywanych na zlecenie osoby wypłacającej wynagrodzenie.

W punkcie 11.1, 11.2, 11.3 ww. Komentarza do art. 12 ust. 2, wyraźnie stwierdza się, że „W umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres artykułu 7.” (…)

Zgodnie z pkt 11.3 ww. Komentarza, umowy know-how to „Umowy na udostępnienie know-how odnośnie do informacji, które już istnieją lub za udostępnienie informacji po ich opracowaniu lub stworzeniu, i które zawierają specjalne postanowienia dotyczące poufności takich informacji”.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką włoską, na podstawie której pracownicy spółki włoskiej będą świadczyć swoje usługi na rzecz Wnioskodawcy w celu zreorganizowania procesu produkcyjnego Wnioskodawcy pod kątem tzw. lean manufacturing (koncepcja zarządzania procesem produkcyjnym), aby zredukować czas i koszty w trakcie procesu przetwarzania. Zgodnie z umową utworzony zostanie wewnętrzny zespół zajmujący się lean manufacturing i posiadający specyficzne kompetencje techniczne. Ponadto zgodnie z umową spółka włoska zobowiązuje się do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy za pośrednictwem własnych pracowników. Każda ze Stron zachowa prawo własności i prawo do wykorzystania ewentualnych rysunków, materiałów, dokumentów, informacji, danych i wiadomości, które zostaną udostępnione drugiej Stronie, w celu umożliwienia świadczenia usług lub skorzystania ze świadczonych usług. Jeżeli powyższe informacje nie zostały podane do publicznej wiadomości, zezwala się na ich podanie lub przekazanie osobom trzecim, wyłącznie w zakresie i do celów przewidzianych niniejszą umową. Ponadto Wnioskodawca uzupełniając wniosek wskazał, że informacje przekazywane w ramach usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy przez pracowników spółki włoskiej stanowią informacje poufne, tj. nie są powszechnie znane i dostępne. Informacje te są istotne, ważne i użyteczne dla Wnioskodawcy, ponieważ usprawniają proces produkcyjny. Jednak informacje te nie są zidentyfikowane, tj. opisane, ponieważ ich nośnikiem są nie dokumenty a pracownicy spółki włoskiej. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji spółki włoskiej.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie mamy tu do czynienia z know-how. Co prawda wiedza przekazywana przez spółkę włoską jest poufna i istotna, użyteczna to jednak nie spełnia kryterium zidentyfikowania. Nie występuje tu przekazanie specjalistycznej wiedzy opisanej w trwały sposób, aby można było zbadać kryterium poufności i istotności. Jest to przypadek umowy na świadczenie usług doradczych przy wykorzystywaniu przez świadczącego specyficznej wiedzy, umiejętności, czy doświadczenia. Stąd obowiązek opodatkowania tych świadczeń nie wystąpi. Umowa zawarta między Wnioskodawcą a spółką włoską nie ma charakteru należności licencyjnych. Umowa polsko-włoska nie wymienia bezpośrednio jako źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu świadczeń doradczych. W takiej sytuacji, wynagrodzenia jakie uzyskuje spółka włoska należy kwalifikować na podstawie art. 7 umowy polsko-włoskiej jako „zyski przedsiębiorstw”. Oznacza to, że Wnioskodawca posiadając certyfikat rezydencji spółki włoskiej, nie jest obowiązany z tytułu świadczenia usług doradczych do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe

Nadmienia się, że zakresie pytania nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin