Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.72.2017.2.SK
z 7 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 21 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego (pytanie a)) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 czerwca 2017 r., nr 0113 KDIPT3.4011.72.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 czerwca 2017 r. (data doręczenia 9 czerwca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 21 czerwca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 16 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2003 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu z ….S.A. Kredyt został zawarty na kupno samochodu Skoda. Kwota kredytu wynosiła 32 086 zł 08 gr rozłożona na 72 raty. Samochód został Wnioskodawczyni skradziony, a Prokuratura wobec nieujawnienia sprawcy umorzyła dochodzenie i sprawę wpisała do rejestru przestępstw z datą 13 lutego 2006 r. Ponieważ po utracie samochodu Wnioskodawczyni nie miała środków, to nie mogła spłacać kredytu i Bank w dniu 18 grudnia 2006 r. wystawił na Wnioskodawczynię tytuł egzekucyjny i wszczął egzekucję należności. Sąd tytułowi egzekucyjnemu nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 29 grudnia 2006 r. Prowadzona w 2007 r. egzekucja okazała się bezskuteczna i została umorzona. Należność nie była dalej dochodzona. … Bank .... zawarł w dniu 23 lipca 2013 r. umowę cesji wierzytelności z Prokurą Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, którą scedował wierzytelność z wymienionej umowy. Fundusz Prokura wysłał do Wnioskodawczyni wezwanie do zapłaty tej należności z dniem 14 października 2015 r., a w dniu 1 grudnia 2015 r. złożył w sądzie pozew. Na skutek złożenia przez Wnioskodawczynię sprzeciwu, w którym powołała się Ona na zarzut przedawnienia wierzytelności związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej, Fundusz Prokura uznał zarzut i pismem z dnia 16 lutego 2016 r. cofnął pozew. Pismem z dnia 24 lutego 2017 r. Firma …. S.A. poinformowała Wnioskodawczynię o wystawieniu na Nią dokumentu PIT-8C za 2016 r. przez Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty. Wskazany PIT został dołączony do pisma, gdzie umieszczono kwotę przedawnionej wierzytelności w poz. 25 druku na wysokość 45 246 zł 74 gr, jako sumę należności i odsetek.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 21 czerwca 2017 r., Wnioskodawczyni dodała, że Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Zamknięty w pozycji 25 formularza PIT - 8C wpisał kwotę, która była dochodzona pozwem przeciwko Wnioskodawczyni następnie cofniętym na skutek złożonego sprzeciwu. W pozwie kwota ta była określona jako podstawa do dochodzenia dalszych odsetek na drodze sądowej. Z treści uzasadnienia pozwu wynika, że dochodzona kwota była wpisana z elektronicznego załącznika do umowy cesji pomiędzy Bankiem a Funduszem Prokura, a stanowiły ją należność główna i jednostronnie skapitalizowane odsetki przejęte w drodze cesji wierzytelności. Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie jest Ona w stanie podać dokładnej daty przedawnienia wierzytelności, ponieważ w sprzeciwie, na którego podstawie Fundusz Prokura cofnął pozew zakwestionowała, zasadność dochodzenia roszczenia na podstawie kopii wyciągu z ksiąg rachunkowych, jako dowodu z dokumentu urzędowego w rozumieniu postępowania cywilnego i na tej podstawie wskazała zarzut przedawnienia nie określając konkretnego dnia, co nie było Jej obowiązkiem jako pozwanego w sytuacji niedostarczenia dokładnych dokumentów przez Fundusz Prokura i cofnięcia zamiast tego pozwu. Jeśli chodzi o jego termin to należałoby go wiązać z dniem nadania klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu Banku, tj. 29 grudnia 2006 r. i przyjąć przedawnienie 3-letnie dla roszczeń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, co dawałoby termin przedawnienia na dzień 30 grudnia 2009 r. Wnioskodawczyni umowę kredytu zawarła jako osoba fizyczna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi opodatkowania przychodu wymienionego w poz. 25 formularza PIT-8C wystawionego przez Prokura Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty podatkiem dochodowym od osób fizycznych za 2016 r., jako przychodu z innych źródeł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazana należność jest z całą pewnością należnością przedawnioną w rozumieniu art. 117— 125 ustawy Kodeks cywilny, co zostało również przyznane przez Fundusz Prokura, który cofnął pozew. Jednak, należność ta, pomimo że nie może być przymusowo zrealizowana drogą nakazu sądu, to nadal jest zobowiązaniem prawnie istniejącym. Nie staje się również przez to zobowiązaniem bezzwrotnym i nie powoduje obowiązku powstania przychodu ani z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani tym bardziej jako przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ww. ustawy.

Inaczej mówiąc, w opinii Wnioskodawczyni, obowiązek podatkowy mógłby powstać w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank jeszcze przed przedawnieniem lub już po przedawnieniu, co jednak nie nastąpiło, gdyż bank za określoną sumę pieniężną sprzedał przedawnioną wierzytelność, która następnie była nadal dochodzona przez Fundusz Prokura na drodze sądowej. Umarzając wtedy należność bank mógłby mieć podstawę do wystawienia przychodu z umorzenia na druku PIT-8C. Z przedstawionych względów Wnioskodawczyni nie uważa, by było prawidłowe wystawienie przez Fundusz Prokura informacji PIT-8C za 2016 r., oraz że wskazany przychód należy traktować jako przychód z innych źródeł za 2016 r. Fundusz Prokura nie powinien poza tym wystawiać dokumentu PIT-8C nie będąc pierwotną stroną umowy oraz zobowiązania. Jednakże, nawet, gdyby przyjąć możliwość wystawienia informacji o powstaniu przychodu z innych źródeł, a związanego z upływem terminu przedawnienia, to prawidłowo taka informacja winna być wystawiona za 2009 r., czyli rok faktycznego momentu powstania przychodu po stronie Wnioskodawczyni, ze względu na przedawnienie zobowiązania. Wnioskodawczyni podnosi, że sama wysokość przychodu jest również określona nieprawidłowo i nie dotyczy ani wysokości wierzytelności na dzień przedawnienia, ani też wysokości należności na dzień cofnięcia pozwu przez Fundusz Prokura, ale wysokość przychodu przepisuje ze złożonego 1 grudnia 2015 r. pozwu. Według Wnioskodawczyni, podana wysokość przychodu powinna dotyczyć co najwyżej kwoty należności głównej na dzień przedawnienia i wymagalnych na ten dzień odsetek, choć oczywiście wierzycielem co do tych kwot w dniu przedawnienia był bank, a nie Fundusz Prokura.

Wnioskodawczyni uważa, że przychód, który został wystawiony przez Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty nie jest Jej przychodem za 2016 r. Wskazany przychód „powstał” z umowy pomiędzy dwoma innymi podmiotami, a podmiot, który wystawił PIT-8C nie zawierał z Wnioskodawczynią żadnych umów handlowych lub cywilnoprawnych. Mało tego, naliczenie przychodu nastąpiło tylko na podstawie jednostronnej decyzji Funduszu Prokura, tak decyzji o wycofaniu pozwu, jak i decyzji o wpisaniu sobie tej sumy w koszty przez Fundusz.

Dodatkowo Wnioskodawczyni podniosła, że mylnie wskazała, że suma objęta PIT-8C dotyczyła odsetek ustawowych od pozwu. Przepisano jedynie z pozwu kwotę składającą się na należność główną i jednostronnie skapitalizowane odsetki.

Wnioskodawczyni wskazała interpretację indywidualną, która została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w podobnej sprawie pod nr IPPB4/4511-765/15-2/MP.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawczyni, wystawiona należność nie powoduje powstania z Jej strony obowiązku podatkowego w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych, ani na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani również na podstawie art. 20 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów „inne źródła”. Do tego źródła zaliczone są te przychody, które nie zostały przez ustawodawcę przypisane do konkretnej kategorii wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a tej ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. 2016 r., poz. 1988, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r. Zgodnie z art. 117 tej ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak w sytuacji, gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód z innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Uregulowane w zacytowanych przepisach przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie może być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz – wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506 Kodeksu cywilnego) i ugody (art. 917 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 grudnia 2003 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu. Kredyt został zawarty na kupno samochodu. Kwota kredytu wynosiła 32 086 zł 08 gr rozłożona na 72 raty. Samochód został Wnioskodawczyni skradziony, a Prokuratura wobec nie ujawnienia sprawcy umorzyła dochodzenie i sprawę wpisała do rejestru przestępstw z datą 13 lutego 2006 r. Ponieważ po utracie samochodu Wnioskodawczyni nie miała środków, to nie mogła spłacać kredytu i Bank w dniu 18 grudnia 2006 r. wystawił na Wnioskodawczynię tytuł egzekucyjny i wszczął egzekucję należności. Sąd tytułowi egzekucyjnemu nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 29 grudnia 2006 r. Prowadzona w 2007 r. egzekucja okazała się bezskuteczna i została umorzona. Należność nie była dalej dochodzona. Bank zawarł w dniu 23 lipca 2013 r. umowę cesji wierzytelności z Prokurą Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, którą scedował wierzytelność z wymienionej umowy. Fundusz Prokura wysłał do Wnioskodawczyni wezwanie do zapłaty tej należności z dniem 14 października 2015 r., a w dniu 1 grudnia 2015 r. złożył w sądzie pozew. Na skutek złożenia przez Wnioskodawczynię sprzeciwu, w którym powołała się Ona na zarzut przedawnienia wierzytelności związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej, Fundusz Prokura uznał zarzut i pismem z dnia 16 lutego 2016 r. cofnął pozew. Pismem z dnia 24 lutego 2017 r. Firma …. S.A. poinformowała Wnioskodawczynię o wystawieniu na Nią dokumentu PIT-8C za 2016 r. przez Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty. Wskazany PIT został dołączony do pisma, gdzie umieszczono kwotę przedawnionej wierzytelności w poz. 25 druku na wysokość 45 246 zł 74 gr, jako sumę należności i odsetek.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że odmowa przez Wnioskodawczynię spłaty zaciągniętego kredytu, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w 2009 r., tj. w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia, czyli za okres 3 lat od postawienia roszczenia w stan wymagalności. Tym samym przychodem nie jest kwota długu wraz z odsetkami ustalona na dzień cofnięcia pozwu przez Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, tj. 16 lutego 2016 r. Obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem na dzień przedawnienia zobowiązania kredytowego nie miał obowiązku wystawienia Wnioskodawczyni informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do wystawienia powyższej informacji zobowiązany był bank, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytową. W informacji tej bank powinien zawrzeć kwotę przychodu w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia.

Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy 2009, stosownie do art. 45 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca – w dacie przedawnienia – osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać ponadto, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 powołanej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Dla zobowiązania podatkowego powstałego w 2009 r. przedawnienie nastąpiło z dniem 31 grudnia 2015 r.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej  wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla Organu podatkowego. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami – nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.