Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.127.2017.2.PR
z 30 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 lipca 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.127.2017.1.PW na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 lipca 2017 r. (data doręczenia 2 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 9 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni … w dniu 13 stycznia 2006 r. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą pod firmą … z siedzibą w … zawarła z …S.A. z siedzibą w … umowę kredytu nr …, na mocy której Wnioskodawczyni został przyznany kredyt w wysokości 67 843 zł 22 gr z przeznaczeniem na zakup pojazdu mechanicznego marki … nr rej. …, nr nadwozia …, o wartości 85 000 zł, którego spłata została rozłożona na 84 raty, płatne co miesiąc. Wnioskodawczyni zawarła rzeczoną umowę kredytu za pośrednictwem … prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą … z siedzibą w … – będącego pośrednikiem przy sprzedaży ww. pojazdu mechanicznego, któremu Wnioskodawczyni z dniem zawarcia ww. umowy, zgodnie z § 1 ust. 6 przekazała kwotę w wysokości 25 500 zł jako wkład własny. Nadto, zgodnie z § 2 ww. umowy Bank zobowiązał się do przekazania kwoty udzielonego Wnioskodawczyni kredytu bezpośrednio na rachunek bankowy Dealera ww. pojazdu mechanicznego, a to …. Jednocześnie w § 8 ww. umowy kredytu ustanowione zostało na rzecz Banku zabezpieczenie dla zwrotu kredytu w postaci przewłaszczenia na zabezpieczenie pod warunkiem zawieszającym, którego przedmiotem był pojazd mechaniczny marki … nr rej. …, nr nadwozia ….

Wnioskodawczyni mimo, że formalnie został Jej przyznany przez … S.A. kredyt na zakup ww. pojazdu mechanicznego, to faktycznie nie była beneficjentem ww. kredytu, gdyż padła ofiarą przestępstwa oszustwa ze strony … będącego pośrednikiem przy sprzedaży pojazdu mechanicznego marki … nr rej. …, nr nadwozia …, który to fakt został potwierdzony wyrokiem Sądu Rejonowego … w … z dnia 23 maja 2016 r. w sprawie o sygn. akt …. … pozostawił Wnioskodawczynię zarówno bez pojazdu mechanicznego, jak i środków z tytułu zawartej umowy kredytu. Środki pieniężne z tytułu udzielonego kredytu z chwilą zawarcia umowy kredytu – zgodnie z § 2 umowy zostały bowiem przekazane na rachunek bankowy dealera samochodów, a to …, zaś pojazd mechaniczny od chwili zawarcia umowy kredytu znajdował się w posiadaniu … i nigdy nie został Wnioskodawczyni wydany, do czego zresztą sam … przyznał się w pisemnych oświadczeniach. Nadto, … uzyskał kosztem Wnioskodawczyni korzyść majątkową w wysokości 25 500 zł określoną w § 1 ust. 6 ww. umowy jako wkład własny.

Wnioskodawczyni, w zaistniałej sytuacji, wobec faktu, że na skutek działań nieuczciwego pośrednika … nie dysponowała ani środkami pieniężnymi z tytułu udzielonego Jej kredytu, ani nie władała rzeczonym samochodem, a także z uwagi na złą sytuację materialną w jakiej znalazła się po zakończeniu prowadzenia przez Nią działalności gospodarczej (Wnioskodawczyni otrzymuje bowiem niskie świadczenie emerytalno-rentowe w wysokości niewiele ponad 1 000 zł), nie mogła uczynić zadość roszczeniu … S.A. Wskazać należy, że gdyby Wnioskodawczyni władała rzeczonym samochodem mogłaby go sprzedać, a uzyskaną kwotę przeznaczyć na spłatę zadłużenia albo Bank mógł uzyskać zaspokojenie swoich roszczeń poprzez przejęcie na własność ww. pojazdu mechanicznego zgodnie z § 8 umowy kredytowej w drodze przewłaszczenia na zabezpieczenie. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, że … wielokrotnie na piśmie zobowiązywał się do spłaty kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawczynię na zakup ww. pojazdu mechanicznego, a nawet wyraził chęć przystąpienia do długu, to jednakże nigdy nie podjął żadnych działań zmierzających do spłaty zadłużenia z tytułu kredytu. W związku z powyższym, … S.A. wszczął wobec Wnioskodawczyni postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego, a to … S.A. nr … z dnia 7 czerwca 2006 r. prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w … … pod sygn. akt …, które jednakże zostało umorzone postanowieniem tamtejszego Komornika z dnia 13 grudnia 2007 r. na podstawie art. 824 § 1 ust. 3 kpc z powodu bezskuteczności. Nadto, wskazać należy, że Wnioskodawczyni podjęła pertraktacje z … S.A. mające na celu spłatę zadłużenia oraz ustalenie optymalnego sposobu rozwiązania kwestii spłaty zadłużenia. Wnioskodawczyni przedstawiła Bankowi wiele propozycji, ale żadna nie spotkała się z aprobatą Banku. Zaproponowała Bankowi m.in. propozycję zawarcia ugody, na mocy której … mógłby przejąć dług Wnioskodawczyni. Wobec niewyrażenia zgody przez Bank Wnioskodawczyni zaproponowała inne rozwiązanie, zawarcie ugody, na mocy której … mógłby przystąpić do długu, jednakże Bank i na to rozwiązanie nie wyraził zgody. Jednocześnie Bank przedstawił Wnioskodawczyni propozycję zawarcia porozumienia, jednakże przedstawione przez Bank warunki spłaty zadłużenia, tj. konieczność jednorazowego uiszczenia przez pozwaną kwoty 25 000 zł oraz spłaty ratalnej po 2 000 zł miesięcznie znacznie przekraczała możliwości finansowe Wnioskodawczyni, której jedynym źródłem dochodu jest świadczenie emerytalno-rentowe w całości przeznaczane przez Wnioskodawczynię na zaspokojenie Jej bieżących potrzeb życiowych. Wobec niewyrażenia przez Bank zgody na przejęcie długu przez … bądź kumulatywne przystąpienie przez Niego do długu oraz braku porozumienia z Bankiem w przedmiocie warunków spłaty zadłużenia, niemożliwym stało się zadośćuczynienie roszczeniom Banku.

Jednocześnie Wnioskodawczyni nadmienia, że nie prowadzi od wielu lat działalności gospodarczej pod firmą …, którą to działalność zakończyła formalnie w dniu 18 lipca 2008 r.

Wnioskodawczyni wskazuje, że … S.A. od umorzenia postępowania egzekucyjnego o sygn. akt …, tj. od dnia 13 grudnia 2007 r. nie podjął żadnych dalszych działań mających na celu wyegzekwowanie od Niej należności z tytułu ww. kredytu, które to działania miałyby wpływ na bieg terminu przedawnienia w rozumieniu art. 120, 121 oraz 123 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym, roszczenie Banku jako roszczenie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w myśl art. 118 Kodeksu cywilnego uległo przedawnieniu najpóźniej z upływem trzech lat, tj. w grudniu 2010 r. W tym miejscu Wnioskodawczyni wskazuje, że według Jej najlepszej wiedzy, postanowienie Komornika Sądowego … z dnia 13 grudnia 2007 r. o umorzeniu postępowania w sprawie o sygn. akt … uprawomocniło się w grudniu 2010 r. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, że w celu ustalenia dokładnej daty, z jaką uprawomocniło się rzeczone postanowienie, złożyła zapytanie do Komornika i do chwili obecnej oczekuje na odpowiedź.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazać jednakże należy, że zgodnie z przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego ze względu na bezczynność wierzyciela – jak ma to miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym – zastosowanie znajduje art. 182 § 2 kpc (stosowany do postępowania egzekucyjnego na podstawie odesłania z art. 13 § 2 kpc), który przewiduje, że wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie wywołało żadnych skutków prawnych. Pozbawienie wszczęcia egzekucji skutków prawnych oznacza zatem, że nie przerywa ono biegu przedawnienia (wyrok SN z dnia 20 maja 2015 r., sygn. akt …).

Tym samym, opierając się na tym poglądzie należałoby przyjąć, że roszczenie uległo przedawnieniu, nie z upływem trzech lat od prawomocnego umorzenia postępowania, tj. w grudniu 2010 r., ale znacznie wcześniej, tj. w 2009 r., z upływem trzech lat od wypowiedzenia umowy kredytu bankowego przez pierwotnego wierzyciela, a to … S.A., które to wypowiedzenie miało miejsce w 2006 r. oraz uzyskania tytułu wykonawczego, tj. … S.A. nr … z dnia 7 czerwca 2006 r. Następnie w dniu 23 lipca 2013 r. … S.A. w drodze umowy cesji zbył na rzecz … we … wierzytelność wynikającą z tytułu wykonawczego, a to … S.A. nr … z dnia 7 czerwca 2006 r. Nowy wierzyciel, … we … wystąpił na drogę postępowania sądowego o zapłatę przeciwko Wnioskodawczyni i w dniu 21 lipca 2016 r. został wydany nakaz zapłaty przez Sąd Okręgowy w … w sprawie o sygn. akt …, w którym tamtejszy Sąd nakazał Wnioskodawczyni aby zapłaciła na rzecz powoda, a to … we Wrocławiu kwotę 141 269 zł 14 gr wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w kwocie 7 183 zł w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie sprzeciw. W dniu 16 września 2016 r. Wnioskodawczyni wniosła do Sądu Okręgowego w … sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt …, w którym Wnioskodawczyni podniosła m.in. zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia, a to … we …, przy czym wskazać należy, że nie był to jedyny zarzut procesowy w tej sprawie. Po wniesieniu przez Wnioskodawczynię (pozwaną) sprzeciwu, powód w dniu 24 października 2016 r. w oparciu o art. 203 kpc cofnął pozew i wniósł o umorzenie ww. postępowania sądowego. Prawomocnym postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w … umorzył postępowanie sądowe w sprawie o sygn. akt … (poprzednia sygn. akt …) i zasądził na rzecz Wnioskodawczyni zwrot kosztów procesu, co jest równoznaczne z przegraniem przez powoda sprawy. Co istotne – cofnięcie pozwu jako, że miało miejsce przed rozpoczęciem pierwszej rozprawy zgodnie z treścią art. 203 kpc nie wymagało zgody pozwanej. Następnie wierzyciel, a to firma windykacyjna …S.A. z siedzibą we .., działająca w imieniu …we … na podstawie art. 42a w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wystawił PIT-8C, w którym wskazał, że kwota niewyegzekwowanej od Wnioskodawczyni należności w wysokości 141 269 zł 14 gr stanowi przychód Wnioskodawczyni za rok podatkowy 2016 r. Wierzyciel uzasadniając wystawienie informacji PIT-8C wskazał, że uznał podniesiony przez Wnioskodawczynię zarzut przedawnienia roszczenia za skuteczny, co skutkowało podjęciem przez wierzyciela decyzji o rezygnacji z dochodzenia przedawnionego roszczenia. W związku z czym, w ocenie wierzyciela, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w … … z dnia 13 grudnia 2007 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego o sygn. akt … prowadzonego z wniosku … S.A. przeciwko Wnioskodawczyni na podstawie tytułu wykonawczego, a to … S.A. nr … z dnia 7 czerwca 2006 r. według najlepszej wiedzy Wnioskodawczyni (akta egzekucyjne uległy bowiem zniszczeniu) uprawomocniło się z dniem 28 grudnia 2007 r. W związku z powyższym, jako że wierzyciel od daty umorzenia ww. postępowania egzekucyjnego nie podjął dalszych działań mających na celu wyegzekwowanie od Wnioskodawczyni należności z tytułu ww. kredytu, które to działania miałyby wpływ na bieg terminu przedawnienia w rozumieniu art. 120, art. 121 oraz art. 123 kc, roszczenie banku jako roszczenie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w myśl art. 118 kc uległo przedawnieniu z dniem 28 grudnia 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (po uzupełnieniu wniosku):

1. Czy podniesiony przez Wnioskodawczynię w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym w … sygn. akt … w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt … zarzut przedawnienia należności z tytułu umowy kredytu z dnia 13 stycznia 2006 r., nr …, zawartej przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej pod firmą … z siedzibą w … oraz cofnięcie powództwa przez powoda, a to … i w następstwie tego umorzenie postępowania przez Sąd Okręgowy w … postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 r., sygn. akt …, które to cofnięcie i umorzenie postępowania sądowego jest w skutkach procesowych zrównane z przegraniem procesu przez powoda – skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni przychodu „z innych źródeł” w rozumieniu art. 9 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym obowiązkiem wystawienia przez wierzyciela informacji PIT-8C, a po stronie Wnioskodawczyni obowiązkiem zapłaty podatku?
2. Czy w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w … … postanowieniem z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie o sygn. akt … prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego, a to …S.A. nr … i uprawomocnieniem ww. postanowienia Komornika Sądowego w dniu 28 grudnia 2007 r. oraz w związku z przedawnieniem roszczenia wynikającego z ww. tytułu wykonawczego z dniem 28 grudnia 2010 r. na skutek niepodjęcia przez wierzyciela pierwotnego, a to … S.A. przez okres co najmniej kolejnych 3 lat dalszych działań mających na celu wyegzekwowanie ww. należności od Wnioskodawczyni oraz przerwanie biegu przedawnienia w rozumieniu art. 120, art. 121 oraz art. 123 kc – powstał przychód w dacie przedawnienia, tj. w 2010 r. w rozumieniu art. 9 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2010 r. i czy w związku z tym zobowiązanie podatkowe Wnioskodawczyni uległo przedawnieniu w rozumieniu art. 70 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2 wydana zostanie odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawczyni (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), w opisanym wyżej stanie faktycznym, z uwzględnieniem dokonanych przez Wnioskodawczynię uzupełnień w opisie stanu faktycznego oraz przeformułowaniu pytań – w związku z podniesieniem przez Nią zarzutu przedawnienia w toku postępowania sądowego oraz cofnięciem powództwa przez powoda, a to … (nabywca wierzytelności od banku) i w następstwie tego umorzenie postępowania przez Sąd Okręgowy w … postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 r., sygn. akt …:

• nie powstaje przychód w rozumieniu art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• wierzyciel nie był zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C na podstawie art. 42a w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego.
  
  

W ocenie Wnioskodawczyni, podniesienie przez Nią w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym w …, sygn. akt … w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt … zarzutu przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytu z dnia 13 stycznia 2006 r., nr …, zawartej przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej pod firmą … z siedzibą w … oraz cofnięcie powództwa przez powoda, a to … i w następstwie tego umorzenie postępowania przez Sąd Okręgowy w … postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 r., sygn. akt … nie skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni przychodu w rozumieniu art. 9 ust. l w zw. z art. 11 ust. 1 oraz w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji kwota przedawnionej wierzytelności wykazana przez wierzyciela w informacji PIT-8C nie jest przychodem Wnioskodawczyni. Zatem, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, a informacja PIT-8C została błędnie wystawiona przez wierzyciela.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazać w pierwszej kolejności należy, że zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyłączeniem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a) i 52c) oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Nadto w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości, które zostały faktycznie podatnikowi dane, natomiast „pozostawione do dyspozycji” to takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji podatnika (wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 157/06).

Obok pieniędzy i wartości pieniężnych ustawodawca w art. 11 ust. 1 ww. ustawy za przychody uważa również „nieodpłatne świadczenie”, które nie zostało również zdefiniowane w ustawie. W orzecznictwie przyjmuje się, że dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres niż w prawie w cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Podnosi się także, że o nieodpłatnym świadczeniu możemy mówić wówczas, gdy podatnik uzyskuje jakąś korzyść kosztem innego podmiotu pod tytułem darmym, tj. bez stosownego ekwiwalentu. Oznacza to, że nie świadczy nic w zamian, ani obecnie, ani też w przyszłości. Co istotne, pojęcie świadczenie zakłada aktywne działanie po stronie kontrahenta podatnika, w wyniku którego podatnik uzyskuje korzyść majątkową.

Wnioskodawczyni wskazuje, że w orzecznictwie przyjmuje się, że przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także powodują zmniejszenie jego pasywów. Nadto, w orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny (wyrok NSA z dnia 24 sierpnia 1999 r., sygn. akt S.A./Bk 605/98; wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 157/06). Zatem, aby można było mówić w ogóle o powstaniu obowiązku podatkowego w przypadku otrzymania „nieodpłatnego świadczenia” musi zaistnieć sytuacja, w której po stronie dłużnika powstaje korzyść majątkowa. Taka korzyść może powstać jednakże tylko w przypadku zobowiązania bezzwrotnego, tzn., gdy jedna ze stron zobowiązania zobowiąże się do świadczenia, za które druga strona nie musi płacić. Klasycznym przykładem jest zawarcie umowy o zwolnienie z długu określonej w art. 508 kc. Zwolnienie takie może nastąpić tylko za zgodą obu stron. Jednostronne oświadczenie woli wierzyciela, nie wywołuje takich skutków prawnych i nie może być podstawą do zwolnienia z długu, a w konsekwencji nie można mówić o uzyskaniu przez dłużnika korzyści majątkowej.

Dalej w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wskazał katalog źródeł przychodów, uznając za źródło przychodów m.in. stosunek pracy, pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 3), wprowadzając jednocześnie w art. 10 ust. 1 pkt 9 pojęcie „innych źródeł” jako źródła przychodów podlegających opodatkowaniu, które to pojęcie zostało skonkretyzowane przez ustawodawcę w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 20 ust. l ww. ustawy, za przychody z „innych źródeł” uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w nieujawnionych źródłach.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazać należy że nie uzyskała Ona przychodu z „innych źródeł” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 9 oraz w zw. z art. 11 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarła bowiem z wierzycielem żadnej umowy o zwolnienie z długu, ani nie wyrażała zgody na umorzenie długu przez wierzyciela, lecz podniosła w toku postępowania sadowego m.in. zarzut przedawnienia zobowiązania, który to fakt nie powoduje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia, który to skutek należy wiązać z umorzeniem zobowiązania przez wierzyciela za zgoda dłużnika.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym wywołującym określone skutki prawne w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań.

Zgodnie z art. 117 § 2 kc, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazać należy, że istota przedawnienia roszczenia polega na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, dłużnik może uchylić się od spełnienia świadczenia, skutkiem czego zobowiązanie nie gaśnie, lecz jedynie nie może być przymusowo zrealizowane przez wierzyciela. Nadto mimo, że takie roszczenie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, to nadal jest uważane za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.

Nadto, co istotne, w opinii Wnioskodawczyni, wierzyciel mimo, że przedawnione roszczenie nie korzysta z ochrony państwa i nie może przymusowo zrealizować świadczenia, nie jest całkowicie pozbawiony możliwości wyegzekwowania od dłużnika należności, dysponuje bowiem różnymi środkami dyscyplinującymi dłużnika, przykładowo w przypadku przedawnionego roszczenia ma możliwość pozostawienia wpisu w Rejestrze Długów, który w sytuacji umorzenia zobowiązania winien być wykreślony. Zatem, mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi wiec na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania, może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia. W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wierzyciel nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C (interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. ITPB2/415-867c/09/MK oraz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 lipca 2016 r., sygn. ITPB2/4511-484/16/MZ).

W przypadku Wnioskodawczyni, wobec przedawnienia zobowiązania (a nie jego umorzenia na wniosek Wnioskodawczyni) nie może być mowy o „dokonywaniu świadczenia” na Jej rzecz przez wierzyciela. Przedawnienie wynika bowiem z mocy przepisów prawa i następuje bez woli samego wierzyciela. Tym samym, świadczenie to nie jest dokonywane przez wierzyciela. Nadto z treści przepisu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika natomiast, że jednym z warunków obligujących podmioty zobowiązane do wystawienia informacji PIT-8C jest „dokonywanie wypłat należności oraz świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od próśb fizycznych” na rzecz podatników. W omawianej sytuacji, zdaniem Wnioskodawczyni, warunek ten nie jest spełniony, zatem wierzyciel błędnie sporządził informację PIT-8C.

W opinii Wnioskodawczyni, wskazać należy, że zarzut przedawnienia zobowiązania podniesiony przez Wnioskodawczynię w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym w … sygn. akt … w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt …, nie był jedynym zarzutem podniesionym przez Wnioskodawczynię, jednakże wobec cofnięcia powództwa przez powoda, Sąd nie mógł rozpatrzyć sprawy merytorycznie, w związku z czym należy uznać, że wszystkie podniesione przez Wnioskodawczynię zarzuty zostały uwzględnione przez tamtejszy Sąd. Cofnięcie powództwa i umorzenie postępowania jest bowiem w skutkach procesowych zrównane z przegraniem procesu przez powoda.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawczyni – skoro nie powstał przychód – Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów „inne źródła”. Do tego źródła zaliczone są te przychody, które nie zostały przez ustawodawcę przypisane do konkretnej kategorii wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a tej ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 13 stycznia 2006 r. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą zawarła z …S.A. umowę kredytu na mocy której został Jej przyznany kredyt w wysokości 67 843 zł 22 gr z przeznaczeniem na zakup pojazdu mechanicznego marki …, o wartości 85 000 zł, którego spłata została rozłożona na 84 raty, płatne co miesiąc. Mimo, że formalnie został Jej przyznany przez Bank kredyt na zakup ww. pojazdu mechanicznego, to faktycznie nie była beneficjentem ww. kredytu, gdyż padła ofiarą przestępstwa oszustwa ze strony pośrednika przy sprzedaży ww. pojazdu mechanicznego, który to fakt został potwierdzony wyrokiem Sądu Rejonowego … z dnia 23 maja 2016 r. Bank wszczął wobec Wnioskodawczyni postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 7 czerwca 2006 r. prowadzone przez Komornika Sądowego, które jednakże zostało umorzone postanowieniem tamtejszego Komornika z dnia 13 grudnia 2007 r. na podstawie art. 824 § 1 ust. 3 Kodeksu postępowania cywilnego z powodu bezskuteczności. Bank od umorzenia postępowania egzekucyjnego o sygn. akt …, tj. od dnia 13 grudnia 2007 r. nie podjął żadnych dalszych działań mających na celu wyegzekwowanie od Wnioskodawczyni należności z tytułu ww. kredytu, które to działania miałyby wpływ na bieg terminu przedawnienia w rozumieniu art. 120, 121 oraz art. 123 Kodeksu cywilnego. W związku z powyższym, roszczenie Banku jako roszczenie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w myśl art. 118 Kodeksu cywilnego uległo przedawnieniu najpóźniej z upływem trzech lat, tj. w grudniu 2010 r. Następnie w dniu 23 lipca 2013 r. Bank w drodze umowy cesji zbył na rzecz … wierzytelność wynikającą z tytułu wykonawczego z dnia 7 czerwca 2006 r. Nowy wierzyciel, … wystąpił na drogę postępowania sądowego o zapłatę przeciwko Wnioskodawczyni i w dniu 21 lipca 2016 r. został wydany nakaz zapłaty przez Sąd Okręgowy w …, w którym tamtejszy Sąd nakazał Wnioskodawczyni aby zapłaciła na rzecz powoda, … kwotę 141 269 zł 14 gr wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w kwocie 7 183 zł w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie sprzeciw. W dniu 16 września 2016 r. Wnioskodawczyni wniosła do Sądu Okręgowego w … sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2016 r., w którym podniosła m.in. zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia, …, przy czym nie był to jedyny zarzut procesowy w tej sprawie. Po wniesieniu przez Wnioskodawczynię (pozwaną) sprzeciwu, powód w dniu 24 października 2016 r. w oparciu o art. 203 Kodeksu postępowania cywilnego cofnął pozew i wniósł o umorzenie ww. postępowania sądowego. Prawomocnym postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w … umorzył postępowanie sądowe w sprawie o sygn. akt … (poprzednia sygn. akt …) i zasądził na rzecz Wnioskodawczyni zwrot kosztów procesu, co jest równoznaczne z przegraniem przez powoda sprawy. Cofnięcie pozwu jako, że miało miejsce przed rozpoczęciem pierwszej rozprawy zgodnie z treścią art. 203 Kodeksu postępowania cywilnego nie wymagało zgody pozwanej.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 1988, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei, zgodnie z art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli dłużnik, powołując się na przedawnienie zobowiązania, uchyla się od jego spłacenia, wówczas dłużnik osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawczyni, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmówiła jego spłacenia, wówczas osiągnęła w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych realne przysporzenie majątkowe (przychód). Przychód ten nie jest przychodem z tytułu nieodpłatnego świadczenia, lecz stanowi przychód z innych źródeł w świetle art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek, które były wymagalne na moment przedawnienia.

W związku z powyższym, na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek uwzględnienia przychodu z powyższego tytułu oraz obowiązek obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nastąpiło przedawnienie zobowiązania kredytowego, tj. w zeznaniu za 2010 r., stosownie do art. 45 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że przedawnienie zobowiązania kredytowego nie skutkuje powstaniem po Jej stronie przychodu ani w rozumieniu art. 9 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawczyni w zakresie obowiązku wystawienia przez wierzyciela informacji PIT-8C należy wyjaśnić, że na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W związku z powyższym, podmiot będący w momencie przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytu wierzycielem tego zobowiązania ma obowiązek sporządzić informację PIT-8C na imię kredytobiorcy i jako przychód z innych źródeł wykazać wartość przedawnionego zobowiązania, którego spłaty odmawia kredytobiorca. Z opisu stanu faktycznego wynika, że podmiotem takim jest … S.A., z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytową.

Należy jednak podkreślić, że przychód dłużnika (Wnioskodawczyni) z tytułu przedawnienia zobowiązania powstaje niezależnie od sporządzenia informacji PIT-8C przez wierzyciela. Tym samym, brak wykonania tego obowiązku albo jego błędne wykonanie przez wierzyciela nie zwalnia podatnika (Wnioskodawczyni) z obowiązku prawidłowego wykonania zobowiązania podatkowego.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, które zdaniem Wnioskodawczyni przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska, podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Wskazane orzeczenia sądów zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych organów podatkowych należy wyjaśnić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.