Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.131.2017.2.MH
z 10 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 1 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania otrzymanego z Włoch – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 28 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.131.2017.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 czerwca 2017 r. (data doręczenia 8 lipca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 15 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2014 r. na skutek odniesionych obrażeń w wyniku wypadku przy pracy we Włoszech zmarł mąż Wnioskodawczyni …. Po zmarłym mężu, na skutek złożonego wniosku za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w … dnia 28 listopada 2014 r., włoska instytucja Istituto Nazionale della Previdenza Sociale – w skrócie I.N.P.S. (włoski odpowiednik polskiego ZUS) – wydała decyzję z dnia 23 maja 2016 r. o przyznaniu Wnioskodawczyni renty po zmarłym mężu. Wnioskodawczyni, jako współmałżonek nigdy nie pracowała we Włoszech, tym samym po śmierci męża przyznano Jej rentę miesięczną zwaną rentą dla pozostałych przy życiu (wynoszącą 60% emerytury męża – po włosku „pensione di reversibiuta”), która w Polsce podlega obowiązkowi podatkowemu. Dodatkowo po zmarłym mężu włoska instytucja Istituto Nazionale Assicurazione Contro Gli Sul Lavaoro – w skrócie I.N.A.I.L. (Państwowy Zakład Ubezpieczeń od Wypadków przy Pracy we Włoszech) – przyznała Wnioskodawczyni odszkodowanie (po włosku „rendita ai superstiti”, w postaci kwoty miesięcznej z powodu śmierci męża w następstwie śmiertelnego wypadku przy pracy – poparzenie 70% ciała II i III stopnia), stanowiące kompensację za śmierć męża na skutek wypadku. Odszkodowanie zostało przyznane na podstawie Dekretu Prezydenta Republiki Włoch – tekst jednolity nr 1124 z dnia 30 czerwca 1965 r., zawierającego przepisy dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia w zakresie wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. Odszkodowanie to przyznane przez I.N.A.I.L. z dniem 23 października 2014 r. nie podlega opodatkowaniu we Włoszech.

Renta wypłacana jest od lipca 2016 r., natomiast od sierpnia 2016 r. renta wraz z odszkodowaniem są wypłacane co miesiąc przez I.N.P.S. jednym przelewem na konto bankowe bez rozbicia na poszczególne składniki.

W lipcu 2016 r. po otrzymaniu wpłaty renty, Wnioskodawczyni zadzwoniła na infolinię … Banku w dniu 25 lipca 2016 r. na nr tel. … z pytaniem „czy bank odprowadza podatek od renty”. Wnioskodawczyni otrzymała odpowiedź, że bank nie odprowadza zaliczek na podatek dochodowy (rozmowa rejestrowana). Po zapewnieniu Wnioskodawczyni, że bank nie odprowadza podatku, sama uiszczała podatek od renty do Urzędu Skarbowego od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r. Jednocześnie do instytucji włoskiej I.N.P.S. przesłany został formularz CFR-1 „zaświadczenie o miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych” informujący, że miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest Polska (jest rezydentem Polski). Wnioskodawczyni zamieszkuje na stałe w Polsce, gdzie uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę i posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polski centrum interesów osobistych. Wnioskodawczyni wskazała, że odszkodowanie przyznane przez I.N.A.I.L. w postaci kwoty ratalnej na podstawie włoskich przepisów prawa nie podlega opodatkowaniu we Włoszech. W miesiącu lutym 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała z … Banku informację o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, z którego wynikało, że bank pobrał oraz odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy oraz składkę na fundusz zdrowia od całej kwoty przelanej na konto przez włoski I.N.A.I.L., tj. zarówno od renty, jak i od odszkodowania. Tym samym podatek od renty został podwójnie zapłacony, tzn. przez bank oraz przez Wnioskodawczynię, a co istotne przez bank został pobrany w niewłaściwej wysokości, bo od całej kwoty, tj. renty i odszkodowania. Renta – 378,88 euro, odszkodowanie – 1 250,76 euro.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni dodała, że przedmiotowy wniosek dotyczy 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy uzasadnione jest pobieranie podatku od kwoty odszkodowania otrzymanego przez Wnioskodawczynię z I.N.A.I.L., wypłacanego w Polsce, które nie podlega opodatkowaniu we Włoszech, jeżeli w ustawie o podatku dochodowym w art. 21 ust. 1 pkt 3 jest mowa o tym, że odszkodowanie lub zadośćuczynienia są zwolnione z opodatkowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw?

Zdaniem Wnioskodawczyni, za niesłuszne należy uznać pobieranie podatku od kwoty odszkodowania otrzymanej z I.N.A.I.L. w Polsce, które nie podlega opodatkowaniu we Włoszech. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni jest rezydentem Polski, a otrzymuje odszkodowanie wypłacane z Włoch, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylania się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. Zgodnie z art. 22 ust. 1 Umowy polsko-włoskiej, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie bez względu na to skąd one pochodzą, będą opodatkowane tylko w tym państwie, zatem do ww. odszkodowania stosuje się przepis polskiego prawa podatkowego. Tym samym, w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W związku z tym bank, jako płatnik powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych jedynie od renty, a nie od odszkodowania. Na podstawie wskazanego przepisu, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeśli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  

• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  

• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  

• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  

• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
  
  

Odszkodowanie z powodu śmierci męża w następstwie wypadku przy pracy przyznane zostało Wnioskodawczyni na podstawie Dekretu Prezydenta Włoch, tekst jednolity nr 1124 z dnia 30 czerwca 1965 r., zawierającego przepisy dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia w zakresie wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. Wskazany dekret ma moc ustawy i określa wysokość i zasady ustalenia odszkodowań przysługujących pracownikom, którzy ulegli wypadkom w pracy oraz dotkniętych chorobą zawodową lub ewentualnie pozostałych przy życiu (małżonkom, dzieciom, rodzicom itp.).

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Przepis art. 3 pkt 2 Ordynacji Podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowień, ratyfikowanych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Polskę innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisów aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 3 odwołując się do treści przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wykluczył przepisów obowiązujących w innych państwach, w szczególności ustaw, a na takiej podstawie zostało przyznane Wnioskodawczyni odszkodowanie. Tym samym odszkodowanie otrzymane z Włoch z powodu śmierci męża w następstwie śmiertelnego wypadku przy pracy jest zwolnione z podatku od osób fizycznych, tym bardziej, że wysokość i zasady ustalania wspomnianego odszkodowania wynikają wprost z włoskich przepisów odrębnych ustaw, a dodatkowo odszkodowanie nie jest wypłacane na podstawie żadnej umowy ani ugody, w tym ugody sądowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że począwszy od 1 maja 2004 r., czyli od dnia akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, z uwagi na zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób umożliwiający sprawne funkcjonowanie gospodarki w ramach integracji europejskiej, interpretacja prawa wewnętrznego powinna być dokonywana w zgodności z prawem europejskim (por. ETS Marleasing, C-106/89, 13 listopada 1991 r., Zb. Orz. s. 1-4135).

Za źródło istnienia obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle celu i brzmienia norm wspólnotowych należy uznać art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki w celu realizacji zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego.

Zgodnie z art. 18 tego Traktatu – każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania.

Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu osób wewnątrz Wspólnoty.

W związku z tym, należy podkreślić, że żaden przepis prawa krajowego nie może naruszać tych fundamentalnych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, gdyż niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest m.in. kryterium podejmowania pracy zarobkowej, jeśli ma ono znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej obywatela.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r. – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymywane odszkodowanie z powodu śmierci męża w następstwie wypadku przy pracy jest wypłacane z Włoch, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Polsko-włoska umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie zawiera przepisu, odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem w myśl tej umowy odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inne dochody”, o których mowa w art. 22 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. Umowy – części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (Polsce) bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie (Polsce).

Zatem – zgodnie z treścią przywołanej Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej wypłata odszkodowania jest opodatkowana tylko w Polsce, jeżeli odbiorca tych świadczeń ma w Polsce stałe miejsce zamieszkania.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny sprawy oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że odszkodowanie z tytułu śmierci współmałżonka w następstwie wypadku przy pracy pochodzące z Włoch jest opodatkowane tylko w Polsce, gdyż Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce. Do opodatkowania ww. odszkodowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zauważyć należy, że treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw, czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, że stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa. Oznacza to, że świadczenie odszkodowawcze – przyznane na podstawie prawa włoskiego z tytułu zatrudnienia obywatela polskiego na terenie Włoch i doznania tam przez niego śmiertelnego wypadku przy pracy – powinno być na gruncie prawa polskiego potraktowane w taki sam sposób jak w stosunku do obywatela polskiego, który doznał takiego samego wypadku przy pracy i otrzymał z tego tytułu odszkodowanie według prawa polskiego.

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242, z późn. zm.) – z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. „zasiłek chorobowy” – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2. „świadczenie rehabilitacyjne” – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3. „zasiłek wyrównawczy” – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4. „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5. „jednorazowe odszkodowanie” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
6. „renta z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7. „renta szkoleniowa” – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
8. „renta rodzinna” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9. „dodatek do renty rodzinnej” – dla sieroty zupełnej;
10. dodatek pielęgnacyjny;
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
    
    

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 26 sierpnia 2014 r. na skutek odniesionych obrażeń w wyniku wypadku przy pracy we Włoszech zmarł mąż Wnioskodawczyni. Po zmarłym mężu, włoska instytucja Istituto Nazionale della Previdenza Sociale (w skrócie I.N.P.S.) przyznała Wnioskodawczyni rentę oraz dodatkowo włoska instytucja Istituto Nazionale Assicurazione Contro Gli Sul Lavaoro (w skrócie I.N.A.I.L.) przyznała odszkodowanie (po włosku „rendita ai superstiti”, w postaci kwoty miesięcznej z powodu śmierci męża w następstwie śmiertelnego wypadku przy pracy – poparzenie 70% ciała II i III stopnia), stanowiące kompensację za śmierć męża na skutek wypadku. Odszkodowanie zostało przyznane na podstawie Dekretu Prezydenta Republiki Włoch, nr 1124 z dnia 30 czerwca 1965 r., zawierającego przepisy dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia w zakresie wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. Wskazany dekret ma moc ustawy i określa wysokość i zasady ustalenia odszkodowań przysługujących pracownikom, którzy ulegli wypadkom w pracy oraz dotkniętych chorobą zawodową lub ewentualnie pozostałych przy życiu (małżonkom, dzieciom, rodzicom itp.). Odszkodowanie to przyznane przez I.N.A.I.L. z dniem 23 października 2014 r. nie podlega opodatkowaniu we Włoszech. Renta wypłacana jest od lipca 2016 r., natomiast od sierpnia 2016 r. renta wraz z odszkodowaniem są wypłacane co miesiąc przez I.N.P.S. jednym przelewem na konto bankowe bez rozbicia na poszczególne składniki. Wnioskodawczyni zamieszkuje na stałe w Polsce, gdzie uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę i posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polski centrum interesów osobistych. Przedmiotowe odszkodowanie przyznane przez I.N.A.I.L. w postaci kwoty ratalnej na podstawie włoskich przepisów prawa nie podlega opodatkowaniu we Włoszech. Przedmiotowy wniosek dotyczy 2016 r.

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze zm.) – źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa włoskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie czeskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku.

Należy jednak zauważyć, że treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach (w tym przypadku Włoch). Co więcej, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści cyt. art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy stwierdzić, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

Mając zatem na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazany opis stanu faktycznego, że otrzymane przez Wnioskodawczynię w 2016 r. odszkodowanie z Włoch z powodu śmierci współmałżonka w następstwie wypadku przy pracy stanowi odszkodowanie w świetle prawa włoskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawy – Dekretu Prezydenta Republiki Włoch należy stwierdzić, że odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego.

Zatem, bank niesłusznie naliczył, pobrał i odprowadził zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego Wnioskodawczyni odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.