Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.94.2017.2.NF
z 25 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku nieodpłatnym użyczeniem maszyn synowi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku nieodpłatnym użyczeniem maszyn synowi.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 lipca 2017 r. o wskazanie skutków pranwopodatkowych, przeformułowanie pytania, wskazanie przepisów prawa podatkowego, doprecyzowanie własnego stanowiska oraz uzupełnienie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W obecnym stanie faktycznym Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 80 ha, na którym to prowadzi uprawy.

Wnioskodawca na własność posiada grunt o powierzchni 72 ha, reszta, czyli 8 ha to dzierżawa. Gospodarstwo to posiada maszyny, sprzęt rolniczy, a w szczególności:

1. Ciągnik A wraz z przyczepą, pługiem, opryskiwaczem, rozsiewaczem nawozu, agregatem uprawosiewnym;
2. Ciągnik B wraz z przyczepą, pługiem, opryskiwaczem, rozsiewaczem nawozu, agregatem uprawosiewnym;
3. Kombajn;
4. Ładowarkę czołową.
   
   

Maszyny te pozwalają Wnioskodawcy w pełni na obróbkę ziemi własnej i dzierżawionej. Ma też nadwyżkę w tej postaci, że maszyny te mogą wykonywać dodatkowe prace rolnicze. Syn Wnioskodawcy posiada gospodarstwo rolne o powierzchni 25 ha. W związku z tym, że maszyny Wnioskodawcy posiadają większą siłę przerobową, niż jest wykorzystywana w jego gospodarstwie, tymi maszynami prace rolnicze w swoim gospodarstwie wykonuje też syn Wnioskodawcy.

Gospodarstwo syna zostało wydzielone z gospodarstwa ojca. Wcześniej pracowano na nim razem. W celu usamodzielnienia się syna, jego gospodarstwo rolne zostało wydzielone z gospodarstwa ojca na jego rzecz.

Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, że nie pobiera żadnych opłat od syna, jedynie użycza ww. maszyny. On sam kupuje paliwo, on sam jest operatorem tych maszyn, a poza tym nikomu innemu tych maszyn nie użycza, nie wynajmuje, nie wydzierżawia, nie wykonuje usług pomocniczych dla rolnictwa tymi maszynami.

W uzupełnieniu z dnia 12 lipca 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. prowadzi on działalność rolniczą, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy;
2. nie jest rolnikiem ryczałtowym;
3. z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego jest on czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT;
4. przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia maszyn, o których mowa w przedmiotowym wniosku.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r.).

Czy ojciec dokonujący użyczenia maszyn synowi jest podatnikiem lub płatnikiem podatku VAT od tej czynności, o którym mowa w art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r.), użyczenie maszyn rolniczych przez ojca na rzecz syna (nieodpłatne) w opisanym stanie faktycznym nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego u podatnika bądź płatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1, 2, 3 ustawy o podatku od towarów i usług, albowiem podatnikami nie są osoby niewykonujące działalności gospodarczej w danym zakresie ani rolnicy użyczający maszyny.

Pomimo że Wnioskodawca jest rolnikiem, nie wykonuje tego dla celów działalności gospodarczej – nie uzyskuje przychodu, nie wykonuje tych czynności w sposób profesjonalny i ciągły ani dla celów finansowych, ale jako nieodpłatne użyczenie maszyn rolniczych dla syna. Dokonywane przez niego czynności nie są wykonywane w sposób ciągły i zarobkowy, tak jak ma to miejsce w przypadku działalności gospodarczej, ale sporadycznie – w razie potrzeby syna i możliwości Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Użyczenie maszyn rolniczych dla syna Wnioskodawcy nie jest żadną z wyżej wymienionych czynności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Maszyny, które posiada Wnioskodawca, zakupione zostały od gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca zajmuje się jedynie działalnością rolniczą. Nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności pozarolniczej, ponieważ celem ostatecznym całej jego pracy jest przekazanie gospodarstwa synowi wraz z tymi maszynami. Uznanie tego za działalność gospodarczą byłoby nieracjonalne. Kwalifikowanie takie stałoby się fikcją – Wnioskodawca nie zamierza prowadzić takiej działalności, nie ma żadnych składników majątkowych do jej prowadzenia, nie zatrudnia żadnych pracowników potrzebnych do prowadzenia takiej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego m.in. przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
• w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Zatem dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu podlegają natomiast te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych. Dotyczyć to będzie więc takich czynności, które zostały wykonane w ramach działalności gospodarczej, lecz nie na jej potrzeby. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, czyli za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć należy, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy ma charakter autonomiczny i powinna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność Wnioskodawcy. Ponadto należy wskazać, że definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy stanowi wprost, jakiego rodzaju czynności należy uznać za działalność gospodarczą, stąd należy dokonywać jej wykładni literalnej.

Działalność rolnicza, zgodnie z zapisem art. 2 pkt 15 ustawy, obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Z kolei definicja usług rolniczych zawarta jest w art. 2 pkt 21 ustawy, zgodnie z którym przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy, w którym m.in. wymienione zostały wynajem i dzierżawa maszyn rolniczych, bez obsługi.

Biorąc pod uwagę przytoczoną definicję działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy) uznać należy, że działalność rolnicza (art. 2 pkt 15 ustawy) mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4 ustawy, w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Nie wszystkie jednak czynności wykonywane przez osoby fizyczne traktuje się jako wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą.

Na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 pkt 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.);
2. (uchylony)
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, który prowadzi działalność rolniczą, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy.

Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego, na którym to prowadzi uprawy. Gospodarstwo to posiada maszyny, sprzęt rolniczy, a w szczególności: ciągnik A wraz z przyczepą, pługiem, opryskiwaczem, rozsiewaczem nawozu, agregatem uprawosiewnym; ciągnik B wraz z przyczepą, pługiem, opryskiwaczem, rozsiewaczem nawozu, agregatem uprawosiewnym; kombajn; ładowarkę czołową.

W związku z tym, że maszyny Wnioskodawcy posiadają większą siłę przerobową, niż jest wykorzystywana w jego gospodarstwie, tymi maszynami prace rolnicze w swoim gospodarstwie wykonuje też syn Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie pobiera żadnych opłat od syna, jedynie użycza ww. maszyny.

Stosownie do przepisu art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Definicja dzierżawy została uregulowana w art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowa użyczenia jest jedną z umów nazwanych, obok najmu i dzierżawy regulujący zasady używania rzeczy. I tak, w świetle regulacji art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność.

W niniejszych okolicznościach nie ma miejsca dostawa towarów, gdyż Wnioskodawca jedynie użycza synom maszyny. Tak więc w dalszym ciągu pozostaje on właścicielem przekazywanych synom maszyn rolniczych do używania. Istotą dostawy towarów jest natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wyżej przywołany art. 7 ust. 1 ustawy stanowi o czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Natomiast w przedstawionym we wniosku opisie, wraz z udostępnieniem maszyn, nie dochodzi do przeniesienia na synów prawa do rozporządzania maszynami jak właściciel. Zatem oddanie rzeczy do używania na podstawie umowy użyczenia nie może być kwalifikowane jako dostawa towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy.

W przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z nieodpłatnym użyczeniem maszyn rolniczych do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, tj. do celów działalności odrębnego podmiotu (syna prowadzącego swoje gospodarstwo).

Dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu podlegają natomiast te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych. Dotyczyć to będzie więc takich czynności, które zostały wykonane w ramach działalności gospodarczej, lecz nie na jej potrzeby. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że to syn Wnioskodawcy będzie tym, który osiąga dominującą korzyść z tytułu użyczenia przedmiotowych maszyn, które służą jego działalności gospodarczej. W konsekwencji użyczenie maszyn nastąpi na potrzeby działalności gospodarczej syna i nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością.

Ponadto, z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca jest już czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności rolniczej, to wszystkie wykonywane czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie.

Mając na uwadze dokonaną powyżej analizę należy stwierdzić, że nieodpłatne użyczenie maszyn rolniczych synowi dokonywane przez Wnioskodawcę stanowi działalność gospodarczą, o której mowa w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze okoliczności sprawy przedstawione we wniosku oraz powołane powyżej regulacje prawne należy wskazać, że podejmowane przez Wnioskodawcę działania, tj. nieodpłatne użyczenie maszyn synowi, wypełni określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, w związku z powyższym działa on jak podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 3 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W niniejszej sytuacji Wnioskodawca nie występuje jako płatnik, tylko jako podatnik podatku VAT. W związku z powyższym, w zakresie rozliczania się z podatku od towarów i usług Wnioskodawca zobowiązany jest do zastosowania mechanizmu samoobliczenia podatku, co następuje poprzez wypełnienie i złożenie deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.