Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.113.2017.1.DP
z 20 czerwca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 5 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawczyni w dniu 27 listopada 2003 r. na podstawie aktu notarialnego nabyła wraz z mężem do wspólności majątkowej małżeńskiej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W dniu 20 kwietnia 2017 r. na podstawie aktu notarialnego ustanowiona została odrębna własność przedmiotowego lokalu i przeniesiona na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża (dalej: lokal).

Do października 2016 r. lokal był użytkowany na cele prywatne i w całości miał charakter mieszkalny. Od miesiąca października 2016 r. przedmiotowy lokal został wynajęty, a przychód z najmu lokalu rozliczany był ryczałtem ewidencjonowanym w ramach najmu prywatnego. Od stycznia 2017 r. lokal wynajmowany jest w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W momencie zakupu stan lokalu nie pozwalał na jego użytkowanie, gdyż wymagał kapitalnego remontu. W latach 2003 - 2016 przeprowadzone były liczne remonty polegające początkowo na całkowitym przebudowaniu lokalu, zburzeniu niektórych ścian, wymiany wszystkich instalacji, okien, drzwi, podłóg, przebudowaniu łazienki, kuchni, sypialni, a następnie na mniejszych remontach. Niestety, jako, że remonty lokalu były związane z jego użytkowaniem na własne cele mieszkaniowe a prace remontowe nie były wykonywane z myślą o jego późniejszym wykorzystywaniu do celów działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie posiada żadnych dokumentacji (faktur, rachunków) dotyczących przedmiotowych remontów. Wartość przeprowadzonych prac szacuje na kwotę około 300.000 zł.

Wnioskodawczyni od stycznia 2017 r. wprowadziła lokal do ewidencji środków trwałych jako wartość niematerialną i prawną (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego) wg ceny rynkowej dokonanej przez rzeczoznawcę (dalej: Wycena). Po ustanowieniu odrębnej własności przedmiotowego lokalu w dniu 20 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni wykreśliła z ewidencji spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i jednocześnie wprowadziła ww. lokal do środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej jako odrębną własność lokalu wg ustalonej w styczniu 2017 r. Wyceny i kontynuuje amortyzację.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy określenie wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i wartości początkowej lokalu po dokonanym przekształceniu według wartości rynkowej na podstawie Wyceny jest prawidłowe?


Zdaniem Wnioskodawczyni wartość początkowa przedmiotowego lokalu powinna zostać ustalona w oparciu o ceny rynkowe na podstawie Wyceny.

Powyższe, wynika z faktu, że cena zakupu nieruchomości nie odzwierciedla jego obecnej wartości i nie uwzględnia ponoszonych wydatków na jego remonty, które stanowią o jego wartości na dzień przyjęcia do ewidencji środków trwałych. Ponadto Wnioskodawczyni, jako, że nieruchomość przez wiele lat służyła wyłącznie na prywatne cele mieszkalne jej i jej dzieci, nie gromadziła (z powodu braku takiego obowiązku) żadnej dokumentacji (faktury, paragony) przeprowadzanych remontów, a ich odtworzenie jest niemożliwe.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że wartość początkowa spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i wartość początkowa lokalu po dokonanym przekształceniu według wartości rynkowej na podstawie Wyceny zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowa, gdyż uwzględnia poniesione wcześniej nakłady i stanowi o realnej wartości lokalu na dzień wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.


Powyższe znajduje swoje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, w tym m.in. w:


  • interpretacji indywidualnej z dnia 19 marca 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB1/415-7/10-2/ES,
  • interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy sygn. ITPB1/415-171/10/AK
  • postanowieniu z dnia 31 października 2006 r. wydanym przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Krakowie sygn. PD-1/415/23/06/IJ.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.


Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie objętych dotychczas ewidencją.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość niematerialna i prawna wprowadzone zostały (zostaną) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.


Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 - 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:


1) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu,

określonego w art. 11 ust. 2b;

2) w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;

3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.


W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

W myśl zapisów art. 22g ust. 11 ww. ustawy. w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej ma sposób ich nabycia lub wytworzenia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały lub wartość niematerialna i prawna odpowiednio zostały nabyte przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

Te sposoby ustalenia wartości początkowej – jak już wskazano – stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1-2 ww. ustawy (a więc wg ceny nabycia albo kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2003 r. nabyła wraz z mężem do wspólności majątkowej małżeńskiej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W 2017 r. ustanowiona została odrębna własność przedmiotowego lokalu i przeniesiona na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża. Do października 2016 r. lokal był użytkowany na cele prywatne i w całości miał charakter mieszkalny. Od miesiąca października 2016 r. przedmiotowy lokal został wynajęty, a przychód z najmu lokalu rozliczany był ryczałtem ewidencjonowanym w ramach najmu prywatnego. Od stycznia 2017 r. lokal wynajmowany jest w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. W momencie zakupu stan lokalu nie pozwalał na jego użytkowanie, gdyż wymagał kapitalnego remontu. W latach 2003 - 2016 przeprowadzone były liczne remonty polegające początkowo na całkowitym przebudowaniu lokalu, zburzeniu niektórych ścian, wymiany wszystkich instalacji, okien, drzwi, podłóg, przebudowaniu łazienki, kuchni, sypialni, a następnie na mniejszych remontach. Niestety, jako, że remonty lokalu były związane z jego użytkowaniem na własne cele mieszkaniowe a prace remontowe nie były wykonywane z myślą o jego późniejszym wykorzystywaniu do celów działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie posiada żadnych dokumentacji (faktur, rachunków) dotyczących przedmiotowych remontów. Wartość przeprowadzonych prac szacuje na kwotę około 300.000 zł. Wnioskodawczyni od stycznia 2017 r. wprowadziła lokal do ewidencji środków trwałych jako wartość niematerialną i prawną (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego) wg ceny rynkowej dokonanej przez rzeczoznawcę (dalej: Wycena). Po ustanowieniu odrębnej własności przedmiotowego lokalu w dniu 20 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni wykreśliła z ewidencji spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i jednocześnie wprowadziłam ww. lokal do środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej jako odrębną własności lokalu wg ustalonej w styczniu 2017 r. Wyceny i kontynuuje amortyzację.

Jak wynika z cytowanych przepisów, ustalenie wartości początkowej środka trwałego (lokalu mieszkalnego) oraz wartości niematerialnej i prawnej (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu) w drodze wyceny dokonanej przez biegłego, ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie, bądź wytworzenie środka trwałego. Jako wyjątki, te sposoby ustalenia wartości początkowej mogą być stosowane wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Lokal mieszkalny stanowiący pierwotnie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, następnie przekształcone w odrębną własność – w latach 2003-2016, tj. w latach w których dokonano jego modernizacji – stanowił składnik majątku prywatnego, który nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W momencie podjęcia decyzji o modernizacji lokal był wykorzystywany do własnych celów mieszkaniowych, a od października 2016 r. był przedmiotem tzw. najmu prywatnego. Z powyższego wynika więc, że lokal nie został wyremontowany na potrzeby działalności gospodarczej. Dopiero bowiem od stycznia 2017 r. lokal przeznaczony został na potrzeby działalności gospodarczej i wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pierwotnie jako wartość niematerialna i prawna a od dnia 20 kwietnia 2017 r. jako środek trwały.

Zatem jeżeli Wnioskodawczyni w istocie – z przyczyn od niej niezależnych – nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków na remont lokalu mieszkalnego w latach 2003-2016, to jego wartość początkową może ustalić na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. W sytuacji tej odpisy amortyzacyjne dokonywane od tak ustalonej wartości początkowej zarówno spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (wartości niematerialnej i prawnej) a następnie wyodrębnionej własności ww. lokalu (środka trwałego) będą stanowiły koszty uzyskania przychodów przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.


Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj