2018.01.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.243.2017.2.MK
z 8 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z 17 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej:

możliwości odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne od dochodów osiągniętych od 1 stycznia 2017 r. – jest prawidłowe,
odliczenia poniesionych wydatków: na zakup elektro-stymulatora mięśniowego, prywatną rehabilitację, dojazdów na prywatną rehabilitację – jest prawidłowe,
w pozostałej części – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 10 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.243.2017.1.MK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 17 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2009 r. doznał urazu kolana, który następnie leczył zachowawczo w ramach państwowej i prywatnej opieki zdrowotnej. W 2015 r. doszło do ponownego urazu i pomimo kolejnej próby leczenia zachowawczego w 2016 r. wykonano u Wnioskodawcy zabieg operacyjny (nieskuteczny) w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Wnioskodawca kolejno korzystał już tylko z prywatnych usług rehabilitacyjnych i leczniczych. W sierpniu 2017 r. został orzeczony u Wnioskodawcy umiarkowany stopień niepełnosprawności. Wnioskodawca wskazał, że posiedzenie Komisji odbyło się 29 sierpnia 2017 r., ustalony stopień niepełnosprawności datowano na dzień złożenia wniosku tj. 2 sierpnia 2017 r. Komisja stwierdziła, że niepełnosprawność istnieje od 29 roku życia. W październiku 2017 r. Wnioskodawca przeszedł kolejny zabieg operacyjny, tym razem w prywatnym szpitalu. Aktualnie Wnioskodawca jest w trakcie komercyjnej rehabilitacji. Wnioskodawca na co dzień jest zatrudniony na stanowisku starszego asystenta w Szpitalu Uniwersyteckim, osiągając z tego tytułu przychody ze stosunku pracy. Dodatkowo Wnioskodawca wykonuje działalność na podstawie umowy o dzieło z kosztami uzyskania przychodów w wysokości 20% i 50% uzyskanego przychodu. Bierze również udział w wydarzeniach naukowych i konferencjach, za które odpłatność ponoszą firmy medyczne, wystawiając Wnioskodawcy na tę okoliczność PIT-8C. Powyższe dochody są rozliczane przez Wnioskodawcę zeznaniu podatkowym PIT-36. Dodatkowo Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym – Praktyka lekarska specjalistyczna, z której dochody są rozliczane w zeznaniu podatkowym PIT-36L.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że na wszystkie wydatki Wnioskodawca posiada potwierdzenia w postaci faktur wystawionych na jego dane osobowe przez sprzedającego wraz z danymi towaru/usługi oraz ceny. Wnioskodawca wyjaśnił, że „Prywatna rehabilitacja” – to komercyjne usługi rehabilitacyjne – w tym fizjoterapia manualna, ćwiczenia usprawniające pod nadzorem fizjoterapeuty, opłacana z własnych prywatnych środków. Usługi te były niestety niemożliwe do wykonania w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia – ze względu na brak dostępności wysokospecjalistycznych usług w tym zakresie.

Wnioskodawca wskazał, że zakupiony elektro-stymulator mięśniowy pozostaje tylko i wyłącznie do jego dyspozycji, przechowuje go i wykorzystuje w miejscu stałego zamieszkania. Specyfikacja wykorzystania elektro-stymulatora mięśniowego w pełni pokrywa się z zakresem potrzeb rehabilitacyjnych Wnioskodawcy, np. nawracające zaniki mięśniowe. Wnioskodawca dodał, że zabieg podania osocza bogato-płytkowego, zlecony przez lekarza prowadzącego można zaliczyć zarówno do formy zabiegu rehabilitacyjnego jak i preparatu leczniczego – jest to preparat krwiopochodny (w ramach ulgi rehabilitacyjnej można odliczać także leki). Natomiast zdaniem Wnioskodawcy, właściwe będzie doprecyzowanie przez Organ wydający interpretację, czy i do której grupy należy zaliczyć tę czynność na poczet ulgi.

Wskazane przez Wnioskodawcę wydatki zostały sfinansowane wyłącznie z jego prywatnych środków i Wnioskodawca nigdy nie ubiegał się o ich zwrot z instytucji, wymienionych przez Organ w piśmie (wezwanie o uzupełnienie braków formalnych wniosku z 10 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.243.2017.1.MK).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie uzupełnione pismem z 17 listopada 2017 r., data wpływu 22 listopada 2017 r.).

W związku z orzeczeniem o niepełnosprawności, której powstanie datuje się na rok 2009 (29 rok życia), możliwość skorzystania z odliczenia wydatków poniesionych w 2017 r. na cele rehabilitacyjne, przysługuje Wnioskodawcy:
1. od dochodów osiągniętych od 1 stycznia 2017 r.?
2. od dochodów osiągniętych od 2 sierpnia 2017 r.?
3. od dochodów osiągniętych w poprzednich latach tj. od momentu powstania niepełnosprawności – od 2009 r.?
4. w innym terminie?
Czy wszystkie poniżej wymienione przez Wnioskodawcę czynności i zakupy związane z procesem rehabilitacyjnym podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
1. prywatna rehabilitacja, odbywająca się z różną częstotliwością w zależności od zaostrzenia schorzenia,
2. dojazd na prywatną rehabilitację – niektóre elementy rehabilitacji po aktualnym zabiegu, odbywają się poza miejscem zamieszkania w miejscowości X., gdyż tam został wykonany ostatni zabieg operacyjny – dojazdy środkami transportu publicznego,
3. nocleg podczas 2-dniowego pobytu w miejscowości X. związany z odbywającą się tam rehabilitacją – zarówno w pierwszy jak i w drugi dzień pobytu,
4. zakup elektro-stymulatora mięśniowego,
5. zabieg operacyjny z 9 października 2017 r., który miał na celu przywrócenie ograniczonych funkcji a także zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian i możliwość rozpoczęcia dalszej rehabilitacji (orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrok z 17 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09 – taki zabieg leczniczy stanowi część rehabilitacji, tzn. działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu),
6. zabieg podania osocza bogato-płytkowego (PRP, czynniki wzrostu – forma leku, preparat leczniczy) – w miejsce operowane i dostawowo – a także analogicznie jak w punkcie poprzednim,
7. wizyty lekarskie – konsultacje przed i po zabiegu operacyjnym – kontrole stanu miejscowego oraz wytyczne lekarza dotyczące dalszych etapów procesów rehabilitacyjnych oraz postępowania rehabilitacyjno-leczniczego,
8. dojazd na wizyty lekarskie w miejscowości X. – m.in. środki transportu publicznego,
9. koszty związane z wykonaniem badań obrazowych i laboratoryjnych związanych z podstawowym schorzeniem, na podstawie którego orzeczono stopień niepełnosprawności (rezonans kolana, badania laboratoryjne celem wykluczenia innych przyczyn stanu zapalnego w obrębie stawu kolanowego niż pourazowe, badania laboratoryjne przed zabiegiem operacyjnym).
Jeżeli w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r. nie będzie możliwe odliczenie wszystkich kosztów poniesionych w 2017 r. na rehabilitację, czy wydatki te mogą zostać odliczone od dochodów za kolejne lata podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku pismem z 17 listopada 2017 r., data wpływu 22 listopada 2017 r.) w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z późn. zm., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b – 3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Ad.1.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia poniesionych w 2017 r. wydatków na cele rehabilitacyjne od dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r., ale ponieważ orzeczono także, że niepełnosprawność istnieje od 2009 r., istnieje prawdopodobieństwo, że Wnioskodawca może dokonać korekty za poprzednie roczne rozliczenia podatkowe.

Ad.2.

Skoro przepis art. 26 ust. 7a ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na m.in.:

zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (Ad.2d),
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (Ad.2a,e,f,g),
leki, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo (Ad.2f),
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (Ad.b,c,h),
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (Ad.b.f),
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem (Ad.b,c,h)

zdaniem Wnioskodawcy, może wydatki poniesione na wszystkie wymienione przez niego w pkt 2) czynności, odliczyć od dochodu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrok z 17 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09 – taki zabieg leczniczy stanowi część rehabilitacji, tzn. działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu (Ad.e.).

Wnioskodawca wskazał, że do ulgi rehabilitacyjnej uprawnia, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesienie w roku podatkowym wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Ustawa nie precyzuje dokładnie pojęcia rehabilitacji, a jej ogłoszenie przypada na rok 1991, kiedy to panowała zupełnie inna sytuacja w Polsce na rynku usług medycznych. W tamtym okresie w zasadzie istniała tylko państwowa bezpłatna opieka specjalistyczna przysługująca ubezpieczonym. Aktualnie wiele usług z zakresu szeroko rozumianego pojęcia rehabilitacji zostało skomercjalizowanych i nie podlegają one ubezpieczeniu zdrowotnemu. Rehabilitacja to zespół działań, które mają na celu przystosowanie, przywrócenie osoby (która doznała utraty zdrowia) do normalnego życia w społeczeństwie. Działania te nie wykluczają z zasady zabiegów operacyjnych (tak głosi wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 10 marca 2010 r.). Jak wskazuje Wnioskodawca ważne jest to, aby zabiegi te były nakierowane na przywrócenie danej osoby do normalnego życia w społeczeństwie. Nie można więc dokonać oceny poniesionego wydatku na leczenie operacyjne w oderwaniu od celu, jakiemu ten zabieg służył. Aktualnie wykonywaniem wielu wysokospecjalistycznych procedur z zakresu odzyskiwania sprawności zajmują się ośrodki i osoby, których usługi nie podlegają refundacji w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Czas oczekiwania lub jakość oferowanych usług w ramach narodowego Funduszu Zdrowia może być powodem pogorszenia a nie polepszenia stanu zdrowia. Problem jest złożony i trudny do pełnego uzasadnienia w ramach tego pisma. Wnioskodawca w tym miejscu przytacza, swój przypadek, kiedy to doznał urazu podczas upadku z wysokości w 2009 r. i może stwierdzić, że wykorzystał wszystkie możliwości rehabilitacji i leczenia w ramach państwowej opieki zdrowotnej, a brak efektów zmusił go do poszukiwania usług w sektorze komercyjnym. Dla przykładu, w 2016 r. Wnioskodawca przeszedł zabieg operacyjny kolana w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia, który w wyniku komplikacji, pogorszył jego stan. Dlatego decydując się na kolejny zabieg w 2017 r. Wnioskodawca wybrał ośrodek i specjalistę o najwyższych rekomendacjach, co oczywiście wiązało się z poniesieniem znacznych wydatków z prywatnych środków. Dlatego mając na uwadze, przytoczone we wniosku i jego uzupełnieniu, orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wnioskodawca stwierdza, że do wydatków rehabilitacyjnych, możliwych do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, powinny zaliczać się wszystkie koszty związane z procesem przywracania do normalnego życia w społeczeństwie – począwszy od usług rehabilitacyjnych udzielanych przez fizjoterapeutę, związanych z tym kosztów dojazdów i ewentualnie noclegów, poprzez zakup sprzętu rehabilitacyjnego, konsultacji lekarskich z zakresu rehabilitacji i leczenia (również z kosztami dojazdów), wykonywanie dodatkowych płatnych badań laboratoryjnych i obrazowych, a także zabiegu operacyjnego w obrębie narządu ruchu.

Ad.3.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wysokość dochodu za 2017 r. wykazywana w zeznaniu podatkowym PIT-36, nie będzie wystarczająca do odliczenia wszystkich wydatków poniesionych w 2017 r. na cele rehabilitacyjne (do wysokości przewidzianej przepisami prawa), to Wnioskodawca będzie mógł skorzystać.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował stanowisko w powyższym zakresie wskazując, że związku z przyznaniem stopnia niepełnosprawności i stwierdzeniem, że istnieje u Wnioskodawcy od 2009 r., po którym to wielokrotnie Wnioskodawca korzystał z usług/towarów objętych ulgą rehabilitacyjną Wnioskodawca uważa, że może dokonać korekty za poprzednie roczne rozliczenia podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej w części jest prawidłowe, a części jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że z opisu sprawy wynika, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego więc pomimo, że Wnioskodawca we wniosku wskazał jako przedmiot wniosku zdarzenie przyszłe, interpretację wydano w oparciu o przepisy obowiązujące w 2017 r.

Ponadto zaznacza się, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami Wnioskodawcy, tj. w kwestii ustalenia od których dochodów Wnioskodawca ma prawo odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, możliwości odliczenia poniesionych wydatków na: prywatną rehabilitację, dojazdy na prywatną rehabilitację środkami transportu publicznego, odpłatność za nocleg podczas pobytu w miejscowości X., zakup elektro-stymulatora mięśniowego, zabieg operacyjny, wizyty lekarskie, dojazdy na wizyty lekarskie środkami transportu publicznego, a także kosztów związanych z wykonywaniem badań obrazowych i laboratoryjnych, jak również możliwości odliczenia wydatków poniesionych w 2017 r. w kolejnych latach.

W części dot. możliwości odliczenia kosztów zabiegu podania osocza bogato-płytkowego oraz kosztów dojazdu na ten zabieg wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot: wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2009 r. doznał urazu kolana i leczył się zachowawczo w ramach państwowej i prywatnej opieki zdrowotnej. W 2015 r. doszło do ponownego urazu i pomimo leczenia zachowawczego w 2016 r. Wnioskodawca poddał się zabiegowi operacyjnemu (nieskutecznemu) w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Następnie Wnioskodawca korzystał już tylko z prywatnych usług rehabilitacyjnych i leczniczych. W sierpniu 2017 r. orzeczono u Wnioskodawcy umiarkowany stopień niepełnosprawności, datowany od 2 sierpnia 2017 r. natomiast istnienie niepełnosprawności stwierdzono od 2009 r. W październiku 2017 r. Wnioskodawca przeszedł kolejny zabieg operacyjny w prywatnym szpitalu.

Kwestią, która budzi wątpliwość Wnioskodawcy jest m.in. ustalenie, za jaki okres możliwe jest odliczenie wydatków poniesionych w 2017 r. na cele rehabilitacyjne w sytuacji, gdy niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od 2009 r.

Na wstępie wskazać należy, że – jak już wspomniano powyżej – stosownie do uregulowań zawartych w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą odliczać od dochodu wydatki na cele rehabilitacyjne, które zostały poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz przytoczone powyżej uregulowania prawne, skoro wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawcę w 2017 r., to przy spełnieniu pozostałych przesłanek wynikających z art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia poniesionych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej od dochodów osiągniętych przez Wnioskodawcę w 2017 r. (tj. od 1 stycznia 2017 r.– 31 grudnia 2017 r.). Tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do złożenia korekt zeznań podatkowych za poprzednie lata w zakresie dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, bowiem warunkiem odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest m.in. poniesienie wydatków na cele rehabilitacyjne w danym roku podatkowym.

Nie ma więc racji Wnioskodawca twierdząc, że skoro niepełnosprawność istnieje od 2009 r. i Wnioskodawcy przyznano stopień niepełnosprawności, to przysługuje mu prawo do złożenia korekty za poprzednie roczne rozliczenia podatkowe i dokonanie odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2017 r., bowiem nie spełniona została jedna z przesłanek warunkujących skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej, a mianowicie poniesienia wydatku w danym roku podatkowym.

Odnosząc się natomiast do pytania dot. możliwości odliczenia poniesionych w 2017 r. wydatków na rehabilitację od dochodów za kolejne lata (oznaczonego we wniosku Nr 3) stwierdzić należy, że w tym zakresie również znajdzie zastosowanie art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co oznacza, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w 2017 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej będą mogły być odliczone tylko od osiągniętego w 2017 r. dochodu, a nie jak twierdzi Wnioskodawca w kolejnych latach.

Zatem w sytuacji, jeżeli wysokość dochodu za 2017 r. wykazywana przez Wnioskodawcę w zeznaniu rocznym PIT-36 nie będzie wystarczająca do odliczenia wszystkich wydatków poniesionych w 2017 r. na cele rehabilitacyjne, to Wnioskodawcy nie przysługuje możliwość odliczenia wydatków poniesionych w 2017 r. w kolejnych rozliczeniach podatkowych, albowiem jak wskazano powyżej odliczeniu podlegają wyłącznie wydatki w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Wobec powyższego w zakresie pytania Nr 1) w części dotyczącej prawa Wnioskodawcy do odliczenia wydatków poniesionych w 2017 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej od dochodów osiągniętych przez Wnioskodawcę od 1 stycznia 2017 r. stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej możliwości złożenia przez Wnioskodawcę korekt zeznań podatkowych w zakresie dokonania odliczeń ww. wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej za lata poprzednie oraz możliwości odliczenia poniesionych w 2017 r. wydatków na rehabilitację od dochodów za kolejne lata podatkowe za nieprawidłowe.

Przechodząc do omówienia możliwości odliczenia poszczególnych wydatków wskazanych przez Wnioskodawcę we wniosku (pytanie oznaczone Nr 2) Organ wskazuje.

Zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Podkreślić przy tym należy, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że stwierdzenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że takie urządzenie musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 oraz art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności,
pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne powinny być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji, służyć przywracaniu sprawności organizmu oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności,
zakup ww. sprzętu (urządzenia) powinien zostać udokumentowany.

Aby skorzystać z odliczenia zakupiony sprzęt (urządzenie) powinno zatem cechować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji.

Właściwym do stwierdzenia, czy dany sprzęt, urządzenie, czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Jak wskazał Wnioskodawca, w uzupełnieniu treści wniosku, zakupiony elektro-stymulator mięśniowy pozostaje tylko i wyłącznie do dyspozycji Wnioskodawcy, a jego specyfikacja wykorzystania w pełni pokrywa się z zakresem potrzeb rehabilitacyjnych. Wnioskodawca posiada na zakup ww. urządzenia potwierdzenie w postaci faktury wystawionej na jego nazwisko wraz z danymi towaru oraz ceny. Wydatek na zakup elektro-stymulatora mięśniowego Wnioskodawca sfinansował wyłącznie z prywatnych środków.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w 2017 r. na zakup elektro-stymulatora mięśniowego będzie mógł zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za 2017 r., jeżeli w istocie ww. urządzenie jest niezbędne w rehabilitacji Wnioskodawcy oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawcy i jednocześnie wydatki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Z treści wniosku wynika również, że Wnioskodawca będąc osobą niepełnosprawną chciałby odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatki na: prywatną rehabilitację (komercyjne usługi rehabilitacyjne, w tym fizjoterapia manualna, ćwiczenia usprawniające pod nadzorem fizjoterapeuty), zabieg operacyjny wykonany 9 października 2017 r., wizyty lekarskie, nocleg podczas pobytu związanego z odbywającą się rehabilitacją, wykonanie badań obrazowych i laboratoryjnych.

W powołanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo -leczniczy” czy też „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1638 ze zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1-3 ww. ustawy stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać w szczególności na:

udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych,
udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych,
udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

Zgodnie z art. 12 ust 1 pkt 1-3 ww. ustawy stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne udzielane są w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach pielęgnacyjno–leczniczych. W zakładach pielęgnacyjno - opiekuńczym oraz zakładzie opiekuńczo-leczniczym realizowana jest opieka długoterminowa (zakłady opieki długoterminowej) zapewniając świadczenia wymienione w art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera również pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Na tle zaprezentowanych przepisów prawa podatkowego oraz opisanych we wniosku i jego uzupełnienia zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się wydatki na prywatną rehabilitację, skoro jak wskazuje w treści uzupełnienia wniosku Wnioskodawca, są to usługi rehabilitacyjne (w tym fizjoterapia manualna, ćwiczenia usprawniające pod nadzorem fizjoterapeuty). W konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na tego rodzaju zabiegi rehabilitacyjne.

Odnosząc się natomiast do możliwości skorzystania z odliczenia przez Wnioskodawcę w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków w związku z zabiegiem operacyjnym podkreślić należy, mimo że niewątpliwie jest wydatkiem poniesionym w celu przywrócenia sprawności Wnioskodawcy – to jednak nie może zostać odliczony przez Wnioskodawcę od dochodu w rocznym zeznaniu podatkowym w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatek ten nie może zostać odliczony zarówno na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Wskazany zabieg – jak wskazano w opisie sprawy – jest zabiegiem operacyjnym. Nie jest zatem zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. Nie można również przyjąć, że jeśli zabieg operacyjny jest zabiegiem umożliwiającym rozpoczęcie dalszej rehabilitacji, to możliwe będzie skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby jego wolą było, aby do tego wydatku wliczać również każdego rodzaju działania medyczne (w tym np. zabieg operacyjny poprzedzający zabieg rehabilitacyjny i przyczyniający się do konieczności przeprowadzenia rehabilitacji), to niewątpliwie użyłby innego sformułowania. W związku z tym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2017 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatku na ww. zabieg operacyjny.

W katalogu tych wydatków nie mieszczą się również wydatki na wizyty lekarskie, które nawet jeśli są zlecone przez lekarzy prowadzących i stanowią nieodłączny element procesu rehabilitacji – nie mogą zostać zaliczone do zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 listopada 2013 r., sygn. akt II FSK 2853/11 „(…) nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”. Twierdzenie przeciwne – jest oczywiście bezzasadne i to nie tylko z racji elementarnych reguł językowych, ale też ze względów wynikających z zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego”. Tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia odpłatności za wizyty lekarskie.

Ustawodawca w powołanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 6 szczegółowo określił, które wydatki uznaje się za poniesione na cele rehabilitacyjne uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu i nie przewidział w nim możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków za nocleg. Z wniosku nie wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatki na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym oraz w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Uwzględniając powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że z uwagi na fakt, iż rehabilitacja odbywa się poza jego miejscem zamieszkania, także wydatki za nocleg podczas 2-dniowego pobytu w miejscowości X., gdzie odbywa się rehabilitacja, należy uznać za wydatki na cele rehabilitacyjne.

Przechodząc do wydatków związanych z przejazdem środkami transportu publicznego na prywatną rehabilitację uznać należy, że wydatki te mogą zostać odliczone przez Wnioskodawcę w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 13, pod warunkiem, że w dacie ich poniesienia Wnioskodawca posiadał już orzeczenie o zakwalifikowaniu do I lub II stopnia niepełnosprawności i dojazdy związane były z odpłatnym i koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W odniesieniu natomiast do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę związanych z dojazdem na wizyty lekarskie środkami transportu publicznego wskazać należy, iż wydatki tego rodzaju nie spełniają przesłanek określonych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bowiem ustawodawca w katalogu odliczeń przewidział możliwość odliczenia wydatków poniesionych na odpłatny konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a jak wskazano powyżej wizyty lekarskie nie są pojęciem tożsamym z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. Tym samym koszty dojazdu na takie wizyty nie są wydatkami, których poniesienie uprawnia do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Reasumując, jeżeli Wnioskodawca dojeżdża środkami transportu publicznego na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to wydatki te mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku po spełnieniu przesłanek wynikających z art. 26 ust. 7a pkt 13b ww. ustawy, natomiast wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z dojazdami na wizyty lekarskie nie mogą zostać odliczone od dochodu Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie mieszczą się w dyspozycji przepisów regulujących prawo do ulgi rehabilitacyjnej.

Również na podstawie żadnego innego przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy ustawodawca nie przewiduje odliczenia wydatków, wskazanych przez Wnioskodawcę w uzupełnieniu wniosku, tj. kosztów związanych z wykonaniem badań obrazowych i laboratoryjnych związanych z podstawowym schorzeniem, na podstawie którego orzeczono stopień niepełnosprawności (rezonans kolana, badania laboratoryjne celem wykluczenia innych przyczyn stanu zapalnego w obrębie stawu kolanowego niż pourazowe, badania laboratoryjne przed zabiegiem operacyjnym) w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Zatem i w tym wypadku Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu tych wydatków.

Podsumowując, w związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych w 2017 r. na: zakup elektrostymulatora, prywatną rehabilitację, tj. komercyjne usługi rehabilitacyjne (w tym fizjoterapia manualna, ćwiczenia usprawniające pod nadzorem fizjoterapeuty) i dojazdy na prywatną rehabilitację środkami transportu publicznego, o ile spełnione zostaną łącznie warunki określone w wyżej powołanych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zabieg operacyjny, nocleg podczas pobytu związanego z rehabilitacją, wizyty lekarskie oraz dojazdy na te wizyty, a także koszty związane z wykonaniem badań obrazowych i laboratoryjnych nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż w żadnym przepisie traktującym o odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne ustawodawca nie wymienił tego rodzaju wydatków.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądu wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organ, pomimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin