Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.478.2017.2.AP
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej patentów oraz ich amortyzacji (pytanie Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 20 listopada 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.392.2017.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 listopada 2017 r. (data doręczenia 20 listopada 2017 r., identyfikator poświadczenia ePUAP – UPD14603943). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 listopada 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty … w dniu 27 listopada 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, głównie posadzkarstwo. Posiada wraz z żoną patent Nr …. na wynalazek - preparat humusowy i sposób jego wytwarzania z dnia 29 października 2012 r. oraz samodzielnie patent Nr …. na preparat do ochrony roślin przed chorobami z dnia 26 marca 2001 r. Pierwszy patent utworzony został prywatnie, a drugi w ramach wcześniej prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą Zakład ….., która została zlikwidowana kilka lat temu. Wnioskodawca chciałby oba te patenty wnieść do swojej działalności gospodarczej (pierwszy za zgodą żony) i zacząć udzielać licencji na ich wykorzystywanie innym podmiotom gospodarczym, zainteresowanym produkcją preparatów dla roślin. Oczywiście wiąże się to z rozszerzeniem przedmiotu obecnej działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 27 listopada 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 8 września 2016 r. Jego działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem liniowym oraz prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Patenty, o których mowa we wniosku, stanowią prawa korzystające z ochrony, określonej w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776, z późn. zm.). Ww. patenty są zgłoszone i zarejestrowane w Urzędzie Patentowym od dnia 14 września 1999 r. oraz od dnia 29 października 2012 r. Udzielanie licencji na patenty wskazane w opisie zdarzenia przyszłego nie stanowiło przedmiotu wcześniejszej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza udzielać licencji innym podmiotom gospodarczym, na podstawie art. 66 ustawy Prawo własności przemysłowej, zgodnie z którym uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna). Przychody uzyskane z tytułu licencji na patenty Wnioskodawca będzie zaliczał do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza udzielać licencji na ww. patenty podmiotom, które będą się zajmowały produkcją preparatów do ochrony roślin. Jeden z tych patentów został wytworzony w ramach działalności gospodarczej, ale nie był nigdy wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych (następnie działalność została zlikwidowana), a drugi został wytworzony prywatnie wraz z żoną i nigdy nie był przedmiotem żadnej z działalności gospodarczych. Nigdy nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne od ww. licencji. Przedmiotowe licencje stanowiły/stanowią składniki majątku Wnioskodawcy, tzn. majątku wspólnego z żoną, która wyraziła zgodę na wprowadzenie do ewidencji wartości niematerialnych oraz prawnych Wnioskodawcy ww. patentów i ich dalsze użytkowanie w ramach Jego działalności gospodarczej. Wartość początkową przedmiotowych licencji określi właściciel patentów przy zastosowaniu cen rynkowych, albo zostanie w tym celu powołany biegły rzeczoznawca. Wnioskodawca wpisze przedmiotowe licencje do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawca będzie amortyzował przedmiotowe patenty wg stawki 20%.

Wnioskodawca zamierza wnieść przedmiotowe patenty do swojej działalności gospodarczej oraz rozszerzyć przedmiot obecnej działalności z dniem 1 stycznia 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy przychody uzyskane z tytułu udzielania licencji na patenty Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej?
2. Jak należy wycenić wartość wnoszonych patentów do działalności gospodarczej i jak je amortyzować?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie zawarte w pytaniu Nr 2. Natomiast w zakresie zagadnienia zawartego w pytaniu Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), wartość wnoszonych patentów należy wycenić wg wartości rynkowej i amortyzować jak wartości niematerialne i prawne stawką 20%, ponieważ zastosowanie innej metody będzie nieadekwatne do ich wartości. Jeden z patentów został utworzony w 1999 r., drugi w 2012 r., a Wnioskodawca nie dysponuje dowodami potwierdzającymi koszty ich wytworzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne można uznać m.in. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776, z późn. zm.), o ile spełniają one łącznie następujące warunki:

• zostały nabyte,
  

• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych; wydatki na nabycie tych praw rozpoznawane winny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, co skutkuje brakiem możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych składników majątkowych oraz brakiem obowiązku określenia wartości początkowej tych składników.

Oznacza to, że amortyzacji podatkowej podlegają tylko te wartości niematerialne i prawne, które zostały wymienione w art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że amortyzacji podlegają tylko takie prawa, które zostały przez przedsiębiorcę „nabyte”.

Zatem, wartości niematerialne i prawne wytworzone przez podatnika we własnym zakresie nie mogą być uznane w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji. Jeśli więc podatnik, samodzielnie wytworzył wartości niematerialne i prawne, to nie może dokonywać od ich wartości odpisów amortyzacyjnych i zaliczać ich do kosztów uzyskania przychodów; wydatki związane z ich wytworzeniem mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli spełniają warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, głównie posadzkarstwo. Posiada wraz z żoną patent na wynalazek - preparat humusowy i sposób jego wytwarzania oraz samodzielnie patent na preparat do ochrony roślin przed chorobami. Pierwszy patent utworzony został prywatnie, a drugi w ramach wcześniej prowadzonej działalności gospodarczej, która została zlikwidowana kilka lat temu. Wnioskodawca chciałby oba te patenty wnieść do swojej działalności gospodarczej (pierwszy za zgodą żony) i zacząć udzielać licencji na ich wykorzystywanie innym podmiotom gospodarczym, zainteresowanym produkcją preparatów dla roślin. Wnioskodawca planuje rozszerzyć przedmiot obecnej działalności gospodarczej. Wartość wnoszonych patentów Wnioskodawca zamierza wycenić wg wartości rynkowej i amortyzować jak wartości niematerialne i prawne stawką 20%.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro patenty, o których mowa we wniosku, zostały wytworzone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, to nie mogą być uznane, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji.

W związku z powyższym, odniesienie się do kwestii ustalenia wartości początkowej wnoszonych patentów do działalności gospodarczej jest bezprzedmiotowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.