Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.355.2017.1.KK
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2017 r. (data wpływu 6 listopada 2017 r.) oraz pismem z dnia 29 listopada 217 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do ulgi mieszkaniowej wydatków na spłatę kredytu bankowego oraz zaliczenia wydatku z tytułu opłaty adiacenckiej do kosztów uzyskania przychodów (pytanie Nr 2 i Nr 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2017 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do ulgi mieszkaniowej wydatków na spłatę pożyczki hipotecznej i kredytu bankowego oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty adiacenckiej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.288.2017.1.KK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 października 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 30 października 2017 r.). W dniu 6 listopada 2017 r. (nadano w dniu 3 listopada 2017 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

Następnie, z uwagi na niekompletność złożonego wniosku i jego uzupełnienia, pismem z dnia 23 listopada 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.288.2017.2.KK, ponownie wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Ponowne wezwanie wysłane zostało w dniu 23 listopada 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 listopada 2017 r.). W dniu 1 grudnia 2017 r. (nadano w dniu 29 listopada 2017 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 29 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2014 r. Wnioskodawca wybudował dom mieszkalny dla swojej rodziny. Działka, na której stoi dom jest wyłączną własnością Wnioskodawcy, gdyż z żoną miał rozdzielczość majątkową małżeńską. Wnioskodawca wiele lat pracował za granicą, aby zarobić na budowę domu. Niestety oszczędności nie wystarczyły na całą budowę i na jego wykończenie. W związku z tym, Wnioskodawca w dniu 4 kwietnia 2014 r. wziął w Banku Spółdzielczym pożyczkę hipoteczną w kwocie 50 000 zł i w dniu 1 grudnia 2015 r., aneksem do umowy pożyczki, wziął jeszcze 30 000 zł. Pożyczka została w całości wykorzystana na roboty wykończeniowe budynku, natomiast w umowie pożyczki nie jest zaznaczony żaden cel, na który pożyczka była wzięta.

Niestety w małżeństwie zaczęły się konflikty w rezultacie czego, w czerwcu 2016 r., został orzeczony rozwód oraz zasądzone alimenty na rzecz córki. W tej sytuacji, dom okazał się za duży dla Wnioskodawcy i córki, która większość czasu z Nim zamieszkuje. W związku z tym, Wnioskodawca postanowił sprzedać ten dom i wybudować mniejszy.

W 2015 r. Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny działkę rolno-budowlaną od dziadka. Na budowę nowego domu Wnioskodawca w dniu 7 października 2016 r. zaciągnął w Banku Spółdzielczym kredyt w kwocie 200 000 zł. Zamiast żyrantów bank wpisał rodziców Wnioskodawcy jako kredytobiorców, niemniej celem udzielenia kredytu była budowa Jego domu i to On w całości będzie spłacał kredyt. W umowie tego kredytu jest wyraźnie wskazany cel mieszkaniowy i na taki cel kredyt został wykorzystany. Pomimo kredytu, Wnioskodawca miał kłopoty finansowe i trudności w spłacie rat kredytowych. Dotychczasowego domu, w którym Wnioskodawca mieszka, nie może sprzedać, choć cały czas usilnie szuka kupca, niestety bez skutku. Natomiast sporo osób było i jest zainteresowanych kupnem tego mniejszego domu, który właśnie Wnioskodawca wybudował. Wnioskodawca zdecydował więc, że sprzeda nowo wybudowany dom i podpisał nawet umowę przedwstępną jego sprzedaży. Niestety po sprzedaży domu będzie zmuszony zapłacić podatek dochodowy, gdyż nie upłynął okres 5-ciu lat od końca roku, w którym nabył On nieruchomość, gdyż działkę nabył w drodze darowizny w 2015 r. Nie mając zamiaru sprzedawać budowanego domu, Wnioskodawca nie zbierał też faktur i wiele poniesionych kosztów nie jest w stanie udokumentować. Wnioskodawca ma udokumentowane na dzisiaj wydatki na nieco ponad 54 000 zł.

Wnioskodawca jest zmuszony podzielić działkę, na której wybudował dom, który zamierza sprzedać i w związku z tym gmina naliczy Jemu opłatę adiacencką. Wysokość tej opłaty wynosi 20% od wzrostu wartości działki w związku z jej podziałem. Będzie to znaczna kwota, którą Wnioskodawca musi zapłacić.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że budynek wybudowany w 2014 r. jest położony …., ul. ….. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 234 m ², a działka, na której jest posadowiony ma powierzchnię 1650 m². W tym budynku Wnioskodawca zamieszkuje.

Budowę budynku na działce podarowanej przez dziadka Wnioskodawca ukończył w dniu 24 lipca 2017 r. Budynek jest położony …., ul. ….. Budynek ma powierzchnię użytkową 122,11 m². W tym budynku Wnioskodawca nie zamieszkiwał i nie zamieszkuję. Budynek ten został sprzedany w dniu 30 października 2017 r. Budynek ten jest posadowiony na działce o powierzchni 1100 m², jego położenie to jednostka ewidencyjna …., obręb …., arkusz mapy …., oznaczenie nr 1917/14 (przed podziałem miała nr 1824/14), klasyfikacja B 800 m², RV 300 m². Przeznaczenie - tereny mieszkaniowe. Nabyta nieruchomość weszła w skład gospodarstwa rolnego oraz straciła charakter rolny, gdyż nabywca kupił ją na cele mieszkaniowe.

W 2014 r. i 2015 r. Wnioskodawca zaciągnął kredyt w Banku Spółdzielczym …. na budowę domu oraz wykończenie domu i kredyt był zabezpieczony ustanowieniem hipoteki w kwocie 150 000 zł. Z pożyczek hipotecznych zaciągniętych w Banku Spółdzielczym …. w 2014 r. i 2015 r. były realizowane następujące roboty wykończeniowe: wykończenie elewacji budynku (tynki, malowanie elewacji), urządzenie łazienek (kafelkowanie, armatura itp.), wykonanie podłóg (położenie płytek, paneli), malowanie i tapetowanie ścian, montaż stolarki wewnętrznej (drzwi, schody), tynkowanie ścian piwnic i garażu, budowa tarasu (konstrukcje drewniane, plus zadaszenie). Taras jest częścią domu, przylega do ścian domu. Dokumentami potwierdzającymi wykończenie domu są głównie faktury. Z tych pożyczek nie sfinansowano wyposażenia domu mieszkalnego.

W 2016 r. w Banku Spółdzielczym … został zaciągnięty kredyt na budowę domu. Stroną umowy kredytowej, jako kredytobiorcy, byli: Wnioskodawca oraz Jego rodzice. Wnioskodawca występował jako kredytobiorca na równi z Jego rodzicami. Zgodnie z umową kredytową zarówno Wnioskodawca jak i Jego rodzice byli solidarnie odpowiedzialni za zadłużenie wynikające z umowy kredytu i byli zobowiązani do solidarnej spłaty długu wynikającego z kredytu. Zaciągnięty kredyt był zabezpieczony ustanowieniem hipoteki na nieruchomości w wysokości 400 000 zł.

Całkowita powierzchnia działki, którą Wnioskodawca nabył w drodze darowizny (przed podziałem) wynosiła 3126 m², co w znaczący sposób podnosiło cenę nieruchomości. Klient, który nabył nieruchomość, nie chciał tak dużej działki, dlatego aby ją sprzedać, została ona podzielona na dwie mniejsze. To była faktyczna przyczyna podziału działki i w takim przypadku nie ma prawnych przyczyn podziału działki.

Sprzedaż zabudowanej nieruchomości nie nastąpiła w ramach wykonywania przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w ogóle nie prowadzi działalności gospodarczej i sprzedaż ta nastąpiła w ramach art. 10 ust. 1 pkt 8a ww. ustawy.

Wnioskodawca nie otrzymał do dnia złożenia wniosku oraz jego uzupełnień decyzji w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu zwiększenia wartości działki gruntu w związku z podziałem nieruchomości i nie zapłacił opłaty adiacenckiej przed sprzedażą w dniu 30 października 2017 r. Przepisami, które będą stanowić podstawę do ustalenia opłaty adiacenckiej są art. 98a i art. 148 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz Uchwała Rady Miasta …. z dnia 2 kwietnia 2008 r. Na wydanie decyzji o naliczeniu opłaty adiacenckiej Urząd Miasta ma 3 lata od wydania decyzji o podziale działki. Decyzja o podziale działki, która została sprzedana w dniu 30 października 2017 r., została wydana w dniu 13 września 2017 r.

Wnioskodawca, po sprzedaży w dniu 30 października 2017 r. zabudowanej działki, spłacił kredyty, które są przedmiotem Jego zapytań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób od fizycznych w ramach dochodu zwolnionego Wnioskodawca może odliczyć spłatę pożyczki hipotecznej zaciągniętej w kwocie 80 000 zł, którą wydał na cele mieszkaniowe i którą spłaci po sprzedaży domu?
2. Czy Wnioskodawca spłatę kredytu zaciągniętego w 2016 r. na cele mieszkaniowe, będzie mógł odliczyć w ramach dochodu zwolnionego, zaciągniętego na budowę sprzedanego domu? Czy Wnioskodawca będzie mógł odliczyć w całości spłatę tego kredytu, pomimo że kredytobiorcą był On i Jego rodzice?
3. Czy opłata adiacencka związana ze wzrostem wartości nieruchomości, ustalona przez gminę, może być kosztem uzyskania przychodu sprzedanej nieruchomości?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 i Nr 3. W zakresie odpowiedzi na pytanie Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania Nr 2, będzie On mógł odliczyć spłatę kredytu zaciągniętego na budowę domu, który sprzedał. W opinii Wnioskodawcy, spełnia On wszystkie warunki, aby zaliczyć wydatki na spłatę kredytu wraz z odsetkami do dochodu zwolnionego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po pierwsze, kredyt został zaciągnięty przed zbyciem nieruchomości. Po drugie, kredytu udzielono na cele mieszkaniowe, co wręcz zostało wskazane w umowie kredytowej i tak też kredyt został wykorzystany. Po trzecie, kredyt został wykorzystany na budowę domu, który jest własnością Wnioskodawcy, a więc został wykorzystany na własne cele mieszkaniowe.

Wnioskodawca uważa, że skoro wyłącznie On ten kredyt spłaca i po sprzedaniu tej nieruchomości, również On w całości spłaci kredyt wraz z odsetkami, to może odliczyć kwotę spłaconego kredytu od dochodu ze sprzedaży nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania Nr 3, zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zdaniem Wnioskodawcy, wartość dwóch działek powstałych w wyniku podziału jednej większej, na pewno jest wyższa niż wartość działki większej przed podziałem.

Wnioskodawca uważa, że poniesiony koszt opłaty adiacenckiej będzie kosztem uzyskania przychodów sprzedanej nieruchomości w proporcji wskazanej w przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata adiacencka, którą musi zapłacić do gminy w związku z podziałem działki, na której jest wybudowany dom, może być kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości, gdyż jest bezpośrednio związana ze sprzedażą nieruchomości. Gdyby Wnioskodawca nie sprzedawał nieruchomości, tej opłaty nie ponosiłby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Tym samym, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że w 2014 r. Wnioskodawca wybudował dom mieszkalny dla swojej rodziny na działce będącej wyłączną własnością Wnioskodawcy, gdyż z żoną miał rozdzielczość majątkową małżeńską. Wnioskodawca wiele lat pracował za granicą, aby zarobić na budowę domu. Jednak oszczędności nie wystarczyły na całą budowę oraz na jego wykończenie i Wnioskodawca zaciągnął pożyczkę hipoteczną, wykorzystaną na wykończenie budynku. Niestety w małżeństwie zaczęły się konflikty w rezultacie czego, w czerwcu 2016 r., został orzeczony rozwód oraz zasądzone alimenty na rzecz córki. W tej sytuacji, dom okazał się za duży dla Wnioskodawcy i córki, która większość czasu z Nim zamieszkuje. W związku z tym, Wnioskodawca postanowił sprzedać dom, w którym aktualnie zamieszkuje i wybudować mniejszy.

W 2015 r. Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny działkę rolno-budowlaną od dziadka. Na budowę nowego domu Wnioskodawca w dniu 7 października 2016 r. zaciągnął w Banku Spółdzielczym kredyt. Stroną umowy kredytowej, jako kredytobiorcy, byli: Wnioskodawca oraz Jego rodzice. Wnioskodawca występował jako kredytobiorca na równi z Jego rodzicami. Zgodnie z umową kredytową zarówno Wnioskodawca jak i Jego rodzice byli solidarnie odpowiedzialni za zadłużenie wynikające z umowy kredytu i byli zobowiązani do solidarnej spłaty długu wynikającego z kredytu. Wnioskodawca w całości będzie spłacał kredyt. Zaciągnięty kredyt był zabezpieczony ustanowieniem hipoteki na nieruchomości. W umowie tego kredytu jest wyraźnie wskazany cel mieszkaniowy i na taki cel kredyt został wykorzystany. Wnioskodawca miał kłopoty finansowe i trudności w spłacie rat kredytowych. Dotychczasowego domu, w którym Wnioskodawca mieszka, nie może sprzedać, choć cały czas usilnie szuka kupca, niestety bez skutku. Natomiast sporo osób było i jest zainteresowanych kupnem tego mniejszego domu, który właśnie Wnioskodawca wybudował. Wnioskodawca zdecydował więc, że sprzeda nowo wybudowany dom i podpisał umowę przedwstępną jego sprzedaży. Budowę budynku na działce podarowanej przez dziadka Wnioskodawca ukończył w dniu 24 lipca 2017 r. W tym budynku Wnioskodawca nie zamieszkiwał i nie zamieszkuje. Budynek ten został sprzedany w dniu 30 października 2017 r. i z uzyskanych pieniędzy Wnioskodawca spłacił zaciągnięty w 2016 r. kredyt. Całkowita powierzchnia działki, którą Wnioskodawca nabył w drodze darowizny (przed podziałem) wynosiła 3126 m², co w znaczący sposób podnosiło cenę nieruchomości. Klient, który nabył nieruchomość, nie chciał tak dużej działki, dlatego aby ją sprzedać, została ona podzielona na dwie mniejsze. To była faktyczna przyczyna podziału działki i w takim przypadku nie ma prawnych przyczyn podziału działki. Budynek jest posadowiony na działce o powierzchni 1100 m². Nabyta nieruchomość straciła charakter rolny, gdyż nabywca kupił ją na cele mieszkaniowe. Nie mając zamiaru sprzedawać budowanego domu, Wnioskodawca nie zbierał też faktur i wiele poniesionych kosztów nie jest w stanie udokumentować. Wnioskodawca ma udokumentowane na dzisiaj wydatki na nieco ponad 54 000 zł. W związku z tym, że Wnioskodawca był zmuszony podzielić działkę, na której wybudował dom na dwie mniejsze, gmina naliczy Jemu opłatę adiacencką. Wysokość tej opłaty wynosi 20% od wzrostu wartości działki w związku z jej podziałem. Wnioskodawca do dnia złożenia wniosku i jego uzupełnień nie otrzymał decyzji w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu zwiększenia wartości działki gruntu w związku z podziałem nieruchomości i nie zapłacił opłaty adiacenckiej przed sprzedażą w dniu 30 października 2017 r. Przepisami, które będą stanowić podstawę do ustalenia opłaty adiacenckiej są art. 98a i art. 148 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz Uchwała Rady Miasta z dnia 2 kwietnia 2008 r. Na wydanie decyzji o naliczeniu opłaty adiacenckiej Urząd Miasta ma 3 lata od wydania decyzji o podziale działki. Decyzja o podziale działki, która została sprzedana w dniu 30 października 2017 r., została wydana w dniu 13 września 2017 r.

Sprzedaż zabudowanej nieruchomości nie nastąpiła w ramach wykonywania przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż w dniu 30 października 2017 r. zabudowanej działki nastąpiła przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została nabyta i stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

We wniosku Wnioskodawca podnosi, że do kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia zabudowanej nieruchomości należy zaliczyć wydatek z tytułu opłaty adiacenckiej, którą będzie On zobowiązany zapłacić w związku z podziałem nieruchomości.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i ust. 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W związku z powyższym, opodatkowaniu podlega dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 19 ww. ustawy) oraz kosztami uzyskania tego przychodu (art. 22 ust. ust. 6c i ust. 6d ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku. Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, opłatę sądową. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód. Przychodem ze sprzedaży jak wskazano powyżej jest cena pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Przywołane przepisy jednoznacznie wskazują, że kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia mogą być tylko udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia zbywanej nieruchomości lub prawa majątkowego powiększone o udokumentowane nakłady zwiększające wartość tej zbywanej nieruchomości lub prawa. Przepis ten formułuje katalog zamknięty, który w żadnym wypadku nie dopuszcza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innych wydatków niż wymienione. Zatem, sam fakt poniesienia przez podatnika wydatku nie upoważnia go jeszcze do zaliczenia tego wydatku do kosztów nabycia, wytworzenia lub nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6c i ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie wystarczy samo subiektywne przekonanie podatnika, że ponieważ wydatek w jakiś sposób z różnych względów towarzyszy, np. nabyciu, to należy uznać go za wydatek mający wpływ na wysokość podstawy opodatkowania. Nie każdy bowiem wydatek ma bezpośredni wpływ na nabycie bądź wytworzenie zbywanej nieruchomości lub prawie, podobnie jak nie każdy wydatek będzie uznany za nakład na nieruchomość lub prawo zwiększający jej wartość. Określając zatem koszty uzyskania przychodu należy brać pod uwagę tylko te wydatki, które mają bezpośredni wpływ na uzyskany przychód i zostały wymienione w art. 22 ust. 6c i ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztem nabycia bez wątpienia jest cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość lub prawo będącą przedmiotem sprzedaży.

W art. 22 ust. 6c i ust. 6d w zw. z art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca przewidział, że do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia zaliczyć można udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych poczynione w czasie ich posiadania, których wysokość ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Z cytowanych powyżej przepisów prawa podatkowego wynika zatem, że nakłady na zabudowaną nieruchomość mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu pod warunkiem, że:

• zwiększyły jej wartość,
  

• poniesione zostały w czasie jej posiadania,
  

• zostały udokumentowane fakturami VAT lub dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.
  
  
  

Zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.), przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości.

W myśl art. 98a ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30% różnicy wartości nieruchomości. Jak stanowi art. 148 1 ww. ustawy, obowiązek wnoszenia opłaty adiacenckiej powstaje po upływie 14 dni od dnia, w którym decyzja o ustaleniu opłaty stała się ostateczna.

Z treści ww. przepisów wynika, że jeżeli w wyniku podziału nieruchomości na wniosek właściciela powstaną działki, których cechy (np. wielkość, konfiguracja, komunikacja z drogą publiczną) spowodują podniesienie atrakcyjności rynkowej, a tym samym wzrost wartości nieruchomości - wówczas odpowiedni organ może ustalić z tego tytułu opłatę adiacencką. Co istotne, naliczenie tej opłaty nie jest uzależnione od tego, czy nieruchomość zostanie sprzedana, a jedynie od faktu, czy dochodzi do wzrostu wartości nieruchomości. W przedmiotowej sprawie, dokonanie podziału nieruchomości doprowadziło do zwiększenia wartości, a w konsekwencji możliwe jest naliczenie Wnioskodawcy opłaty adiacenckiej. W sytuacji, gdyby do powiększenia wartości nie doszło, Wnioskodawca nie byłby zobowiązany do uiszczenia takiej opłaty. W związku z tym, opłata adiacencka może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia nieruchomości, jako nakłady na tę nieruchomość, które przyczyniły się do zwiększenia jej wartości, o ile została poniesiona w trakcie jej posiadania.

Podkreślić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „posiadania”, dlatego w tym względzie należy odwołać się do definicji tego pojęcia zawartego w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z póżn. zm.). Stosownie do art. 336 ww. ustawy, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Art. 339 tej ustawy stanowi, że domniemywa się, że kto rzeczą faktycznie włada jest posiadaczem samoistnym. Zgodnie natomiast z art. 348 ww. ustawy, przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. W myśl natomiast art. 349 ustawy Kodeks cywilny, przeniesienie posiadania samoistnego może nastąpić także w ten sposób, że dotychczasowy posiadacz samoistny zachowa rzecz w swoim władaniu jako posiadacz zależny albo jako dzierżyciel na podstawie stosunku prawnego, który strony jednocześnie ustalą. Domniemywa się, że posiadanie jest zgodne ze stanem prawnym. Domniemanie to dotyczy również posiadania przez poprzedniego posiadacza (art. 341 Kodeksu cywilnego).

Z ww. przepisów wynika, że posiadaczem, co do zasady jest posiadacz samoistny, a w wyjątkowych przypadkach również posiadacz zależny. Jednakże, z posiadaniem zależnym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że po sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca może zostać zobowiązany do zapłaty opłaty adiacenckiej. W związku z tym, opłata adiacencka zostanie poniesiona w czasie, gdy Wnioskodawca nie będzie władał tą nieruchomością (jej posiadał). Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania, stanowią koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe, wskazany wydatek Wnioskodawcy z tytułu opłaty adiacenckiej. który ma zostać poniesiony w przyszłości, nie spełnia warunków wymienionych w art. 22 ust. 6c i ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu z tytułu zbycia zabudowanej nieruchomości.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

W przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Dochód zwolniony należy obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P

gdzie:

D - dochód ze sprzedaży,

W - wydatki poniesione na cele mieszkaniowe,

P - przychód ze sprzedaży.

Katalog wydatków na własne cele mieszkaniowe określa art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1. wydatki poniesione na:
   1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej;

2. wydatki poniesione na:
   1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
   2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a,
   3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach (art. 21 ust. 26 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 21 ust. 28 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

- przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 nie ma zastosowania do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, które podatnik uwzględnił korzystając z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, którymi sfinansowane zostały wydatki określone w ust. 25 pkt 1, uwzględnione przez podatnika korzystającego z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym (art. 21 ust. 30 ww. ustawy).

Organ podatkowy podkreśla, że zgodnie z zasadą przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, zwolnienia podatkowe oraz ulgi są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, jak również ulgi, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Stąd też, korzystanie z przedmiotowego zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że określony wydatek został poniesiony przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z istoty rozwiązania zawartego w zacytowanym art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podstawową okolicznością decydującą o możliwości skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości i określonych praw majątkowych w terminie nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym została ona dokonana, na wskazane w art. 21 ust. 25 ww. własne ustawy cele mieszkaniowe podatnika. Zawarte w tym przepisie wyliczenie tzw. wydatków mieszkaniowych, których realizacja uprawnia do zastosowania ww. zwolnienia ma charakter enumeratywny (wyczerpujący).

Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy i dopisując ten przymiotnik, przesądził, że celem nadrzędnym jest możliwość uwzględnienia przy obliczaniu dochodu zwolnionego z opodatkowania tylko takich wydatków, które poniesione zostały na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych podatnika. Przy czym „własne cele mieszkaniowe” należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym, warunkiem zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wykazanie przez podatnika, że wydatek poniesiony został na zrealizowanie jego własnych celów mieszkaniowych. Wydatkowanie przychodu na własne cele mieszkaniowe oznacza, według stanowiska prezentowanego w orzecznictwie i doktrynie, że celem podatnika jest realizacja potrzeby zapewnienia sobie tzw. „dachu nad głową”. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że nabycie musi być dokonane na własne cele mieszkaniowe, a te realizowane są w dłuższym okresie. Sądy administracyjne podkreślają, że zwolnienie z opodatkowania dochodów opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter mieszany, podmiotowo-przedmiotowy: wydatkowanie środków na określony przedmiot w połączeniu z funkcją jaką ten przedmiot realizuje na rzecz nabywcy – zaspokojenie jego niezaspokojonych celów mieszkaniowych.

Z uwagi na powyższe, nie zaspokaja swoich własnych celów mieszkaniowych osoba, która posiadając własne miejsce zamieszkania nabywa kolejne nieruchomości w celach lokaty kapitału, prowadzenia inwestycji w postaci najmu, remontu celem późniejszej ich odsprzedaży z zyskiem lub dla realizacji potrzeb mieszkaniowych innych osób np. dzieci. Wskazując jako cel mieszkaniowy wydatki poniesione na budowę budynku mieszkalnego, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa kiedy i jak długo podatnik powinien mieszkać w wybudowanym budynku mieszkalnym, żeby nastąpiła realizacja celu mieszkaniowego. Prawa do zwolnienia pozbawia podatnika okoliczność, że nie zamieszkał on w wybudowanym budynku oraz w nim nie zamieszka, gdyż np. zbył ten budynek. Zatem, same subiektywne deklaracje podatników o zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych nie są wystarczające do uzyskania zwolnienia podatkowego. W związku z tym, nie wystarczy samo poczynienie wydatków mieszkaniowych, lecz konieczne jest, aby nastąpiło to jednocześnie w celu realizacji własnych potrzeb mieszkaniowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 24 lipca 2017 r. ukończył budowę budynku mieszkalnego na podarowanej działce i w dniu 30 października 2017 r. sprzedał zabudowaną nieruchomość. W tym budynku Wnioskodawca nie mieszkał i nie zamieszka. Jednocześnie Wnioskodawca jest właścicielem innego budynku, w którym zamieszkuje. W związku z tym, Wnioskodawca nie zamieszkał w wybudowanym budynku mieszkalnym i zamieszkanie w tym budynku nie będzie możliwe w przyszłości. Zatem, w wybudowanym budynku Wnioskodawca nie realizował własnych celów mieszkaniowych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatkowanie przez Wnioskodawcę w określonym terminie środków uzyskanych ze sprzedaży zabudowanej nieruchomości na spłatę kredytu zaciągniętego na budowę sprzedanego budynku mieszkalnego, nie uprawnia Go do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, że spłata kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawcę w dniu 7 października 2016 r. na budowę budynku mieszkalnego z przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości zabudowanej ww. budynkiem, w którym Wnioskodawca nie zamieszkał, a tym samym nie realizował własnych potrzeb mieszkaniowych, nie uprawnia do zwolnienia od podatku dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z art. 21 ust. 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca ustalając podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym z tytułu odpłatnego zbycia zabudowanej nieruchomości nie może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu opłaty adiacenckiej, którą zostanie obciążony przez gminę w związku z podziałem nieruchomości, gdyż wydatek ten nie spełnia wymogów określonych w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.