Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.193.2017.2.TW
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej diet,
• jest prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony o wpłatę w wysokości 40 zł dokonaną 21 listopada 2017 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,
• zwolnienia przedmiotowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A. (dalej: Wnioskodawca) oraz B. są komandytariuszami spółki komandytowej — C. Sp. z o.o. sp.k. (dalej: Spółka) i jednocześnie członkami Zarządu komplementariusza Spółki – spółki D. Sp. z o.o. Spółka działa w branży informatycznej, jej główny zakres działalności mieści się wg klasyfikacji PKD pod numerem 62.01.Z – działalność związana z oprogramowaniem.

Obecnie Spółka świadcząc usługi korzysta z usług podwykonawców – zleceniobiorców oraz niepowiązanych ze Spółką osób prowadzących indywidualną działalność gospodarczą. Wnioskodawca założył indywidualną działalność gospodarczą prowadzoną na własny rachunek, na podstawie wpisu do CEIDG. Obecnie działalność została zawieszona, ale Wnioskodawca rozważa jej wznowienie. W ramach działalności zamierza świadczyć na rzecz Spółki usługi, których zakres będzie pokrywał się z zakresem działalności Spółki.

W ramach własnej firmy Wnioskodawca działałby jako podwykonawca Spółki i wystawiałby na Spółkę fakturę VAT, na podstawie której Spółka wypłacałaby mu wynagrodzenie za wykonane usługi. Wnioskodawca przewiduje, że w związku z realizacją zleceń Spółki, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, często będzie wyjeżdżał poza miejsce zamieszkania. Byłyby to wyjazdy zarówno krajowe, jak i zagraniczne, zazwyczaj do Niemiec. Przewiduje się, że Spółka organizowałaby i opłacałaby koszt noclegu nieobejmujący wyżywienia (faktury za usługę hotelową będą wystawione bezpośrednio na Spółkę), natomiast wyżywienie Wnioskodawca organizowałby we własnym zakresie, a Spółka wypłacałaby Wnioskodawcy diety.

Wydatki Wnioskodawcy na wyżywienie w trakcie podróży nie byłyby ujmowane jako koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego na własne nazwisko działalności gospodarczej. Analogicznie wyglądałaby współpraca Spółki z drugim komandytariuszem. Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki w przewidzianym w umowie Spółki udziale w wysokości 46%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kosztem uzyskania przychodów podatkowych Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki mogłyby być wydatki ponoszone przez Spółkę w związku zakupem usług informatycznych od Wnioskodawcy działającego w ramach indywidualnej działalności gospodarczej?
2. Czy kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki mogłyby być wydatki ponoszone przez Spółkę w związku ze współpracą z drugim komandytariuszem?
3. Czy gdyby Spółka wypłacała na rzecz Wnioskodawcy, w związku z jego wyjazdami, diety mogłyby one stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki? Czy kosztem uzyskania przychodów były także wydatki na wykupienie przez Spółkę noclegu dla Wnioskodawcy?
4. Czy otrzymane przez Wnioskodawcę diety za czas podróży mogłyby korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1, nr 2 i nr 3, tj. w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Natomiast odpowiedź na pytanie oznaczone nr 4, tj. w zakresie zwolnienia przedmiotowego, zostanie rozpatrzona odrębnym rozstrzygnięciem.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych nr 1 i nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z wypłatą wynagrodzenia przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy, jak również drugiego komandytariusza Spółki mogą zostać uznane za podatkowe koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w związku z jego uczestnictwem w spółce komandytowej w proporcji opowiadającej jego udziałowi w zysku Spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu, gdy:

• pozostaje w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• jest właściwie udokumentowany.
  
  

Zatem, jeżeli wydatek spełnia powyższe kryteria i jednocześnie nie jest objęty katalogiem wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 updof stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje wznowić prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej będąc jednocześnie wspólnikiem spółki komandytowej.

Spółka, której przedmiotem działalności gospodarczej jest świadczenie usług informatycznych, zamierza zlecać wykonanie usług informatycznych komandytariuszom tej Spółki (Wnioskodawcy i drugiemu komandytariuszowi), prowadzącym odrębne jednoosobowe działalności gospodarcze. Wykonane na rzecz Spółki usługi dokumentowane byłyby przez Wnioskodawcę fakturami VAT.

Wykonywanie wskazanych we wniosku usług nie następowałoby na podstawie zawartej przez Spółkę z Wnioskodawcą umowy o pracę, ale w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze.

Art. 23 ust. 1 pkt 10 updof nie znalazłby zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż wykonywanie usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie stanowi pracy własnej wspólnika. Stanowisko takie prezentują organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z 13 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-1 .4511.22.2017.1.ZK. Wydatki Spółki na nabycie od komandytariuszy świadczonych w ramach prowadzonej przez każdego z nich działalności gospodarczej, będą miały na celu uzyskiwanie przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Wykonanie usług zostanie właściwie udokumentowane. Wobec tego wydatki te będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

W myśl art. 8 ust. 1 i 2 updof koszty uzyskania przychodów u każdego ze wspólników spółki niebędącej osobą prawną, określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku.

Wobec powyższego, pomimo że wspólnikiem spółki komandytowej byłaby ta sama osoba, która świadczyłaby usługi na rzecz Spółki, nie będzie stanowić to przeszkody dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na nabycie usług Wnioskodawcy – świadczonych przez niego w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki związane z realizacją przez Wnioskodawcę powierzanych mu przez Spółkę zleceń, takie jak koszty hoteli, albo wypłacanych Wnioskodawcy diet oraz ewentualnych innych niezbędnych należności za czas podróży w związku z wyjazdami zleconymi mu w celu realizacji prac powierzonych przez Spółkę będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki, a tym samym zostać ujęte w rachunku podatkowym jej wspólników, zgodnie z zasadami ogólnymi wynikającymi z art. 22 updof w związku z art. 8 ust 1 i 2 updof. Ustawa nie przewiduje bowiem wyłączeń tego typu wydatków z kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast związek wydatków z przychodami realizowanymi przez Spółkę jest niezaprzeczalny, a fakt ich ponoszenia przez Spółkę wynikałby z umownych ustaleń pomiędzy Spółką i Wnioskodawcą, co łącznie sprawia, iż wypełniłyby się przesłanki art. 22 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej diet,
• jest prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednym z komandytariuszy spółki komandytowej (dalej: Spółka) oraz członkiem zarządu komplementariusza Spółki, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka działa w branży informatycznej. Jej główny zakres działalności mieści się według klasyfikacji PKD pod numerem 62.01.Z – działalność związana z oprogramowaniem. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza wznowić indywidualną działalność gospodarczą, w ramach której zamierza świadczyć na rzecz Spółki usługi, których zakres będzie się pokrywał z zakresem działalności Spółki. W ramach własnej firmy Wnioskodawca będzie działał jako podwykonawca oraz będzie wystawiał faktury VAT, na podstawie których Spółka będzie mu wypłacała wynagrodzenie za wykonane usługi. Ponadto Spółka przewiduje, że będzie organizować i opłacać koszty noclegu nieobejmującego wyżywienia, natomiast wyżywienie Wnioskodawca będzie organizował we własnym zakresie, a Spółka będzie mu wypłacać diety.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.): spółkami handlowymi są spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do treści art. 4 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu: użyte w ustawie określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 § 1 ww. Kodeksu).

Zgodnie z art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych: spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W myśl art. 8 § 2 ww. Kodeksu: spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 51 § 1 Kodeksu spółek handlowych: każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

W myśl art. 52 § 1 ww. Kodeksu określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach.

Spółka komandytowa jako osobowa spółka prawa handlowego nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Jednocześnie należy pamiętać, że spółka komandytowa nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Z kolei zgodnie z art. 5a pkt 28 ww. ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
   
   

Zatem należy stwierdzić, że spółka komandytowa (tu: Spółka) jest spółką niebędącą osobą prawną.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje przepis art. 22 i art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powołanego powyżej przepisu wynika, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: koszty te muszą być faktycznie poniesione, ich poniesienie musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów) oraz musi istnieć związek między poniesionym kosztem i przychodem, a nadto wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, a jedynie ten wydatek, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodów. Każdorazowo wydatek (mający być kosztem podatkowym) należy oceniać mając na uwadze racjonalność jego poniesienia oraz jego powiązanie z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą ukierunkowaną na uzyskiwanie przychodów. Wydatek, aby mógł stać się kosztem podatkowym, powinien przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z danej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u danego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika, a także uwzględniać ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Aby zatem uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Jednocześnie należy zauważyć, że sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Z powyższej regulacji wynika, że w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niebędącej osobą prawną wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podatnika, jako wspólnika spółki komandytowej, podlegają:

• wartość własnej pracy tego podatnika,
• wartość własnej pracy jego małżonka i małoletnich dzieci,
• wartość pracy małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników.
  
  

Pojęcie „praca własna” oznacza wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie. Nie ma przy tym znaczenia, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia, czy umowy o dzieło (z wyłączeniem sytuacji, gdy umowę zawarto z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w ramach jej działalności), czy bezumownie. Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą nie świadczą bowiem pracy na rzecz spółki niebędącej osobą prawną, lecz wykonują usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższy opis oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro Spółka wypłaca Wnioskodawcy należności za wykonane na jej rzecz usługi informatyczne na podstawie wystawionej faktury i wydatek ten ma związek z osiąganymi przychodami przez Spółkę, to stanowi koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca ww. usługi będzie wykonywał odpłatnie, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, stąd wydatek ten, udokumentowany fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Zatem będzie on stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy z działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zyskach Spółki.

Z tych samych względów kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy, w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki, będzie także wydatek ponoszony przez Spółkę w związku z usługami świadczonymi przez drugiego wspólnika Spółki, który świadczy usługi informatyczne na rzecz Spółki.

Przechodząc do pozostałych wydatków stwierdza się, co następuje.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej, jest obowiązujące od 1 marca 2013 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej została natomiast zawarta w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem: pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Odesłanie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pojęcia pracownika, w przypadku podwykonawców, którzy są wspólnikami spółki komandytowej prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą, może mieć jedynie zastosowanie w kontekście ograniczenia wysokości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących indywidualną działalność gospodarczą w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Z powyższych przepisów wynika zatem konieczność wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych podwykonawców, będących wspólnikami spółki komandytowej, prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Ponadto w przypadku kosztów noclegów, bez względu na to, czy są zwracane wydatki udokumentowane rachunkami, czy też wypłacany jest ustalony ryczałt za noclegi, należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają żadnych, poza generalną klauzulą wynikającą z art. 22 ust. 1, ograniczeń co do możliwości zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego, jeżeli obowiązek ponoszenia wydatków z tytułu noclegów wspólników będących jednocześnie podwykonawcami spółki komandytowej, w trakcie odbywania przez nich podróży służbowych w związku z realizacją zleceń na rzecz tej spółki, to wydatki z tego tytułu poniesione przez spółkę komandytową będą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem Wnioskodawcy, jako wspólnikowi Spółki, przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowej krajowej i zagranicznej podwykonawcy (tu: Wnioskodawcy) do określonego limitu, tj. wysokości diet przysługujących pracownikom.

Dodatkowo Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ponoszone przez Spółkę wydatki w związku z finansowaniem noclegów podwykonawcy (tu: Wnioskodawcy).

Wydatki te Wnioskodawca zalicza w poczet kosztów podatkowych proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki.

Ponadto Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że jest zobowiązany wykazać, że ich poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami z działalności gospodarczej.

Reasumując – kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy będą mogły być wydatki ponoszone przez Spółkę w związku zakupem usług informatycznych od Wnioskodawcy i drugiego wspólnika działających w ramach indywidualnej działalności gospodarczej. Także wypłacane przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy, jako podwykonawcy Spółki, w związku z jego wyjazdami diety będą mogły stanowić podatkowe koszty Wnioskodawcy. Jednak zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowej krajowej i zagranicznej będzie przysługiwało tylko do określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Jednocześnie kosztem uzyskania przychodów będą mogły być także wydatki na wykupienie przez Spółkę noclegu bez wyżywienia dla Wnioskodawcy. Wszystkie te koszty Wnioskodawca zaliczy w poczet kosztów uzyskania przychodów w proporcji odpowiadającej jego udziałowi w zyskach Spółki.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.